Ο Ψαλμός ξε του Δαβίδ, δίκαια θα μπορούσε να
ονομαστεί «Πρωτοχρονιάτικος».
Παρ’ όλο που οι Εβραίοι δεν θεωρούσαν σαν αρχή
του έτους τον Ιανουάριο, αλλά τον Σεπτέμβριο, αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει την
αλήθεια πως, από όποιο σημείο και αν ξεκινήσει κανείς να μετράει, στην ίδια
πορεία θα πορευτεί και τις ίδιες διαπιστώσεις θα κάνει. Ωστόσο υπάρχει τεράστια
απόσταση από το πνεύμα με το οποίο γράφει εδώ ο Δαβίδ και εκείνο που συνήθως
διέπει τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να το δει κανείς ιδιαίτερα όταν
ανακοινώνονται τα Δελτία του Καιρού.
Πότε λέμε ότι «ο καιρός είναι καλός»; Όταν είναι
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ Σ’ ΕΜΑΣ. Δεν κάνει πολλή ζέστη, δεν κάνει πολύ κρύο, δεν βρέχει και
δεν χιονίζει (εκτός αν θέλουμε να πάμε για σκι...). Θέλουμε με άλλα λόγια να
έχει πάντα μια σταθερή και ευχάριστη σ’ εμάς θερμοκρασία...
Ο γεωργός ξέρει πολύ καλά ότι ΚΑΛΟΣ ΚΑΙΡΟΣ είναι
όταν βρέχει στην εποχή του, κάνει κρύο στην εποχή του, κάνει ζέστη στην εποχή
του, κάνει δροσιά στην εποχή του... και ο Θεός, όταν έφτιαξε τον κόσμο, είχε
στο νου Του τον σωστό άνθρωπο. Ούτε τον πλεονέκτη, ούτε τον φίλαυτο, ούτε τον
τεμπέλη... Αν δεν υπήρχαν αυτές οι αλλαγές στην κατάλληλη εποχή, κανένα φυτό
δεν θα αναπτυσσόταν, δεν θα άνθιζε και δεν θα καρποφορούσε σωστά. Μάλιστα, ύστερα
από μια περίοδο τέτοιας ΑΤΑΞΙΑΣ, μάλλον κανένα φυτό δεν θα ζούσε πια και, σαν
συνέπεια, και ο άνθρωπος και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο θα εξαφανιζόταν, αφού η
ζωή μας εξαρτάται κυρίως από τα φυτά.
Όταν, λοιπόν, ο Ψαλμωδός έγραφε σ’ αυτό τον
όμορφο Ψαλμό, «Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου» (εδ.11), έκρινε με
ό,τι έβλεπε στην εποχή του και στη ζωή του και έτσι δόξαζε τον Κύριο για το
ενδιαφέρον που δείχνει στην πλάση Του και, ιδιαίτερα, στον άνθρωπο.
Πόση τάξη στη φύση και πόση ομορφιά! Στα χρώματα
των λουλουδιών, στα φτερά των πεταλούδων, στα τραγούδια των πουλιών, στα
χαμόγελα των παιδιών!!!
Πόση σοφία και πρόνοια στην πλάση του οργανισμού
μας, στις παρακαταθήκες όλων των απαραίτητων μέσων για τη ζωή και την
απόλαυση!!! Πόση καταπληκτική σοφία στους μηχανισμούς ανακύκλωσης και αποκατάστασης
της φυσικής ισορροπίας!!! Τι άλλο μπορούσε να κάνει ο Ψαλμωδός παρά να
αναφωνήσει: «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Κύριε! τα πάντα εν σοφία εποίησας· η γη
είναι πλήρης των ποιημάτων σου» (Ψαλμ.ρδ:24).
Αν όμως ακούσει τα λόγια αυτά κάποιος ξένος με
την πνευματική πραγματικότητα του πιστού, δικαιολογημένα μπορεί να ρωτήσει:
«Πού τα είδες όλα αυτά άνθρωπέ μου; Δεν βλέπεις τις πλημμύρες και τις ξηρασίες;
Δεν βλέπεις τις πυρκαγιές και τις χαλαζοπτώσεις που καταστρέφουν κάθε βλάστηση
και κάθε παραγωγή; Δεν βλέπεις τα ηφαίστεια που εκρήγνυνται και σκεπάζουν τον
κόσμο με στάχτη και πόλεις και χωριά με τη λάβα τους; Δεν βλέπεις πως το όζον
καταστρέφεται και η ηλιακή ακτινοβολία έχει γίνει βλαπτική; Δεν ξέρεις ότι έχει
ανατραπεί η ισορροπία του κλίματος και δεν άκουσες για το φαινόμενο του
θερμοκηπίου και το "el nino"; Για τους σεισμούς και τις κατολισθήσεις
που παρασύρουν σπίτια και χωριά δεν άκουσες τίποτα;»
«Αλλά και για τα νοσοκομεία δεν έχεις ιδέα; Για
την ανεργία; Την κρίση; Για τον πόλεμο εκεί κάτω στη Συρία – για όλους τους άλλους πολέμους που γίνονται;
Για τα παιδάκια που μένουν ορφανά από το AIDS; Για τα προσφυγόπουλα και τα
παιδιά των μεταναστών; Για την παιδική πορνεία και εκμετάλλευση; Για τα
ναρκωτικά και το αλκοόλ που κατατρώνε τη νιότη και υποσκάπτουν το μέλλον της
ανθρωπότητας;
«Για όλη αυτή τη μαυρίλα δεν έχεις ιδέα; Σε ποιο
κόσμο ζεις;!!!» Ο συνομιλητής μας έχει δίκιο, αφού όλα αυτά δεν είναι της
φαντασίας του αλλά η απτή πραγματικότητα, που κανείς δε μπορεί να τη διαψεύσει.
Εξάλλου κι ανάμεσα στους πιστούς αν κοιτάξουμε,
στο ποσοστό που μας αντιστοιχεί, κάποια σκιά πέφτει και επάνω σ’ εμάς, είτε
πάσχουμε από αρρώστιες, είτε αντιμετωπίζουμε αδικίες, είτε βρισκόμαστε σε
δυσκολίες και μπροστά στην αβεβαιότητα του μέλλοντος...
Τι θα πρέπει να απαντήσουμε; Μήπως ήταν άλλη η
εποχή του Δαβίδ; Μήπως ζούμε σε άλλο κόσμο; Μήπως είναι αλήθεια εκείνο που
λένε, ότι κάθε χτες και καλύτερα, κάθε αύριο και χειρότερα; Ή μήπως πρέπει να
παραδεχτούμε ότι ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ;
Αν και είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως όλα
τα παραπάνω είναι «αλήθειες», όμως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Πρώτα απ’ όλα, θα
ρωτήσουμε εμείς, υπάρχει τίποτα σ’ αυτά τα σκοτεινά που περιγράφονται παραπάνω,
που δεν τα προλέγει ο λόγος του Θεού; Μήπως υπάρχει κάποια «έκπληξη»; Μήπως
κάτι έχει «ξεφύγει» από τον έλεγχο; Κάθε άλλο! Όλα είναι γραμμένα και έχουν περιγραφεί
με καταπληκτικές λεπτομέρειες. Κυρίως, όλα έρχονται σαν ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ενός γεγονότος.
Επιτέλους ο άνθρωπος πρέπει να μάθει πως δεν
μπορεί...
- να απομακρύνεται από την πηγή αλλά να μη διψάει.
- να πετάει τις τροφές αλλά να μην πεινάει.
- να διώχνει τους ανθρώπους αλλά να μη νιώθει μοναξιά.
- να φεύγει από τον Θεό αλλά να έχει ΖΩΗ.
- να κάνει "του κεφαλιού του" αλλά να μην θερίζει συνέπειες.
- να περιφρονεί το νόμο του Θεού αλλά να έχει ευλογίες.
Αυτά
είναι τεράστιες παραβιάσεις των αρχών του Θεού. Ανατρέπουν τη φύση και την
ηθική τάξη. Φέρνουν τα πάνω κάτω οι άνθρωποι, και επιμένουν να λένε το κακό καλό....
Και τι συμβαίνει με την παγκόσμια εκκλησία; Κι αυτή
στο μεγαλύτερο ποσοστό ακολουθεί την ίδια ΑΠΟΚΛΙΣΗ. Αναμφίβολα υπάρχει
θρησκεία, πίστη, διδασκαλία και λατρεία... Όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά,
επειδή όλα αυτά είναι πλέον ανθρώπινης έμπνευσης και προέλευσης...
Σε όσους σκέφτονται και ζουν με αυτό τον τρόπο, ο
καρδιογνώστης Θεός από αιώνες έχει απευθύνει το μήνυμά Του μέσω του προφήτη
Ησαΐα (κεφάλαιο νε). Μόνο που εμείς αυτό το μήνυμα δε θέλουμε να παραδεχτούμε
ότι αφορά εμάς και το παραπέμπουμε στους άλλους, τους «άπιστους».
Φωνάζει ο προφήτης του Θεού: «Ζητείτε τον
Κύριον, ενόσω δύναται να ευρεθή· επικαλείσθε αυτόν, ενόσω είναι πλησίον. Ας
εγκαταλείπη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού· και ας
επιστρέψη προς τον Κύριον, και θέλει ελεήσει αυτόν· και προς τον Θεόν ημών,
διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως» (εδ.7-8).
Άραγε σε ποιους μιλάει ο Θεός; Πρώτα απ’ όλα
μιλάει στο λαό Ισραήλ, που εκείνη την εποχή αποτελούσε το αντικείμενο της θείας
επεξεργασίας, με παρόμοιο τρόπο όπως σήμερα υπάρχει η εκκλησία – μια εκκλησία
που «το όνομα έχει ότι ζει αλλά είναι νεκρά» (Αποκ.γ:1).
Ασεβής και άδικος μέσα στην εκκλησία; Είναι
δυνατόν; Για να είμαστε ειλικρινείς μέσα στην αληθινή εκκλησία του Θεού ΔΕΝ
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αλλά μέσα στην επίγεια έκφρασή της,
σ’ αυτό που εμείς βλέπουμε και ζούμε, δυστυχώς ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
Ας θυμηθούμε εδώ τα λόγια με τα οποία κλείνει το
βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου γράφει: «Όστις
αδικεί, ας αδικήση έτι· και όστις είναι μεμολυσμένος, ας μολυνθή έτι· και ο
δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος. Και ιδού, έρχομαι
ταχέως· και ο μισθός μου είναι μετ’ εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει
είσθαι το έργον αυτού» (Αποκ.κβ:11-12).
Πού υπάρχουν αυτοί οι «άδικοι» και οι
«μεμολυσμένοι»; Μα που αλλού παρά εκεί όπου υπάρχουν και οι «δίκαιοι» και οι
«άγιοι», δηλαδή στην ονομαζόμενη «Εκκλησία»; Προς αυτήν απευθύνεται ο λόγος και
όχι προς τους έξω. Στους έξω δεν υπάρχουν δίκαιοι και άγιοι, διότι όλος ο
κόσμος «εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάν.ε:19).
Σ’ αυτό λοιπόν το σύμμεικτο πλήθος που γεμίζει
τις εκκλησίες απευθύνεται ο λόγος του Θεού και ξεκαθαρίζει: «Αι βουλαί μου
δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ’ όσον
είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των
οδών ημών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών» (Ησ.νε:8-9).
Έτσι μας καλεί να εγκαταλείψουμε το χαμηλό μας
επίπεδο και ν’ ανέβουμε σε άλλη στάθμη, στους υψηλούς δρόμους του Θεού. Αν το
κάνουμε αυτό, η υπόσχεση του Κυρίου λέει: «Θέλετε εξέλθη εν χαρά, και
οδηγηθή εν ειρήνη· τα όρη και οι λόφοι θέλουσιν αντηχήσει έμπροσθέν σας υπό αγαλλιάσεως,
και πάντα τα δένδρα του αγρού θέλουσιν επικροτήσει τας χείρας. Αντί της ακάνθης
θέλει αναβή κυπάρισσος, αντί της κνίδης θέλει αναβή μυρσίνη· και τούτο θέλει
είσθαι εις τον Κύριον διά όνομα, διά σημείον αιώνιον, το οποίον δεν θέλει
εκλείψει» (εδ. 12-13).
Καθώς βρισκόμαστε ακόμη στο ξεκίνημα ενός νέου
έτους, καλούμαστε να κάνουμε τις επιλογές μας. Η πορεία της ανθρωπότητας είναι
γνωστή καθώς πηγαίνει «από το κακό στο χειρότερο».
Δεν βρίσκει το δρόμο της επιστροφής και ο χαμένος
χάνεται χειρότερα. Τι όμως θα κάνουμε εμείς, ο ονομαζόμενος λαός του Θεού; Θα
δεχτούμε να ακολουθήσουμε τον Κύριο ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ, ώστε κι Εκείνος να μπορεί ΝΑ
ΣΤΕΦΑΝΩΣΕΙ ΤΟ ΕΤΟΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΟΥ; Ή μήπως θα επιμείνουμε να ακολουθούμε
τους δικούς μας δρόμους, που οδηγούν σε πλάνη και απώλεια; Χιλιάδες χρόνια
τώρα, ο Θεός αποδείχτηκε ΠΙΣΤΟΣ και ΑΛΗΘΙΝΟΣ σε όλα όσα έχει πει. Το ίδιο θα
γίνει και στο μέλλον. Το τι θα συμβεί στη ζωή μας, λοιπόν, εξαρτάται από τη
δική μας απόφαση και στάση. Είθε να ακολουθήσουμε τον Κύριο, χωρίς να ξεχνούμε
ότι Εκείνος θα αποκρίνεται σ’ εμάς «μετά δικαιοσύνης», διότι μόνο έτσι ξέρει να
λειτουργεί και να δρα. Μακάρι κι εμείς κάποτε να μάθουμε από Εκείνον,
εγκαταλείποντας τους δρόμους μας τους πονηρούς, με όποιο χριστεπώνυμο όνομα κι
αν τους έχουμε «βαφτίσει».
