Χαμηλό το επίπεδο της πνευματικής μας ζωής, χαμηλότεροι οι
στόχοι και τα ιδεώδη μας. Αποτελματωμένο το νερό κάθε πρακτικής εκδήλωσης,
χωρίς να κινείται και χωρίς τίποτα να φαίνεται ότι θα μπορέσει να το κινήσει. Αδελφέ
μου, ζούμε συχνά με ένδοξες μνήμες, πασκίζοντας μ’ αυτές να σκεπάσουμε την αποκαρδιωτικά
χαμηλή στάθμη της τωρινής μας ζωής. Γιατί; Μάς έλλειψαν τα μέσα η χαμηλώσαμε
ένοχα τους στόχους μας; Αστόχησαν οι κήρυκές μας να μας υψώσουν τα «τάδε λέγει
Κύριος» η εμείς γινήκαμε ανεπίδεκτοι διόρθωσης;
Η προσευχή του Παύλου για τους Εφέσιους χριστιανούς (γ:14-21),
έξη ή οκτώ χρόνια αφού είχανε γνωρίσει τον Κύριο (53-56 παραμονή Παύλου στην Έφεσο,
62 συγγραφή επιστολής από Ρώμη), μας δίνει ίσως δύο πράματα: Πρώτα περιγράφει
την πνευματική ανάγκη των πιστών κι έπειτα την απόφαση του Παύλου να μη
κατεβάσει το Ευαγγέλιο στο επίπεδο των πιστών, αλλά τους πιστούς να παροτρύνει
να υψωθούν στο επίπεδο του Ευαγγελίου.
1. Το ένα και βασικό αίτημα
Πολλές ασφαλώς οι ανάγκες, στην πορεία κείνης της μεγάλης εκκλησίας.
Όμοιες, σαν κι αυτές για τις όποιες κι εμείς συχνά προσευχόμαστε- οι ψυχές, ο
διωγμός, τα οικονομικά, η νεολαία. Όμως καμιά απ’ αυτές δεν στοιχειοθετεί
αίτημα στην καρδιά και τα χείλη του γονατισμένου αλυσοδεμένου Παύλου. Στόχος και
αίτημα ένα, η στάθμη της πνευματικής ζωής. Το «ούτως στήκετε εν Κυρίω, αγαπητοί»
(Φιλιπ.δ:1). Να γινόταν τούτο το ένα και βασικό αίτημά μας! Η μέχρι πάθους
λαχτάρα μας!..
2. Η δύναμη που λείπει
Είναι οξύμωρο και διόλου συστατικό για τη μαρτυρία μας, το
γεγονός ότι εμείς τα πνευματικά τέκνα του Παντοδύναμου Κύριου, είμαστε τόσο
συχνά πιο αδύνατοι από το φθινοπωρινό, ριγμένο στη γη φύλλο. Πού είναι η δύναμή
μας! Πού είναι το «ενδύσησθε εξ ύψους
δύναμιν» (Λουκ.κδ:49)! Αδελφέ μου, ώσπου να γίνεις δυνατός εν Κυρίω (Ρωμ.ιε:1),
ο Παύλος θα προσεύχεται για σένα - «να κραταιωθείς εν δυνάμει» (εδ.16). Και σύ,
προσεύχου. Χρειάζεσαι τούτη την κραταίωση «εις τον έσω άνθρωπον». Τη
χρειάζεσαι.
3. Η εσωτερική ένδοξη Παρουσία
Μέσα στην καρδιά σου, πόσα πράγματα ξένα από το πρόσωπο και
το έργο του Χριστού, υπάρχουν σήμερα! Φόβοι κι ανησυχίες, συμπάθειες κι αντιπάθειες,
είδωλα κι εγωπάθειες, ανθρώπινοι υπολογισμοί και μικροπολιτικές. Κι όλα αυτά,
σε μια καρδιά που ο Χριστός την καθάρισε με το αίμα Του, για να γίνει
κατοικητήριό Του. Άκουσε τούτη τη στιγμή, την προσευχή του γονατιστού Παύλου «κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις
καρδίαις υμών» (εδ.17). Γονάτισε και σύ, σε μια ίδια προσευχή. Άφησε το
Χριστό, να γιομίσει όλο τον εσωτερικό σου άνθρωπο. Όλη την καρδιά σου. Να γίνει
Αυτός - η αγάπη σου, η σκέψη σου, ο σχεδιασμός σου, η αναπλήρωση του ό,τι ο
όποιος συνάνθρωπός σου σου αρνήθηκε.
4. Η σταθερότητα του χαρακτήρα
Εννοούμε του πνευματικού. Πολλοί που σήμερα, σαν τα πεσμένα
νεκρά φύλλα, «περιφέρονται με πάντα άνεμον διδασκαλίας» (Εφεσίους δ:14).
Εξάρσεις και ξεφουσκώματα. Εκκλησιαστικές μεταθέσεις κι απογοητεύσεις. Οπαδοί εδώ
και θιασώτες εκεί. Ο Παύλος, γονατιστός προσεύχεται· «ερριζωμένοι και
τεθεμελιωμένοι». Αμετακίνητοι. Σταθεροί. Κι επειδή τούτο μπορεί να εκτραπεί σε
μονολιθικότητα και δογματική έπαρση, διευκρινίζει: «εν αγάπη» (εδ.18). Σταθεροί
στην αγάπη και... με αγάπη.
5. Η απαραίτητη ένταξη
Ο πνευματικός απομονωτισμός, όχι μόνο αντενδείκνυται γιατί αποκλείει
την αγάπη, αλλά και αποστερεί τον οπαδό της από την άλληλοοικοδόμηση του «διά
της εν αλλήλοις πίστεως, υμών τε και εμού» (Ρωμ.α:12). «Σύν πάσιν τοις αγίοις»
(εδ.18) θα «γνωρίσεις» και θα «πληρωθείς» (εδ.19). Μη αποφεύγεις λοιπόν την ένταξή,
κάτω από ένοχα ανομολόγητα αισθήματα- τάχα υπεροχής, μόρφωσης, τάξης,
ωριμότητας κλπ. Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, είναι η μόνη αληθινά αταξική
κοινωνία. Ποτέ μη το ξεχνάς- «σύν πάσιν τοις αγίοις».
6. Η πίστη στην προσευχή
Ο προσευχόμενος, μάλιστα για την πλήρωση μιας τέτοιας
βασικής πνευματικής ανάγκης, πρέπει να ’χει μέσα του τη βεβαιότητα ότι δεν
προσεύχεται σε άδειους ουρανούς. Αυτό ο Παύλος έρχεται να δώσει στη δοξολογία,
με την όποια κλείνει την προσευχή του. Η προσευχή απευθύνεται «εις τον
δυνάμενον» (εδ.20). Έχει ο Θεός τη δύναμη, μάλιστα «υπερεκπερισσού ών αίτούμεθα
η νοούμεν». Η αγαθή του προαίρεση, ξεπερνάει και υπερκαλύπτει κάθε μας
πνευματικό αίτημα και λαχτάρα. Έχε το υπόψη σου αυτό, στον αγώνα προσευχής που
θα εγκαινιάσεις ευθύς μετά το μήνυμα τούτο.
7. Το αποτέλεσμα της προσευχής
Μοιάζει η προσευχή, με το χέρι που ανοίγει τη βρύση. Όλο το αποθηκευμένο
νερό τρέχει τώρα και ποτίζει και τροφοδοτεί, από τη στιγμή που το χέρι έκαμε
την κίνησή. ’Εμείς... ανοίγουμε με την προσευχή μας τη βρύση των θείων ενεργειών.
Να, πώς το λέει ο Παύλος- «κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (εδ.20).
Τώρα, ενώ με πίστη προσεύχεσαι, το νερό τρέχει μέσα σου. Οι δυνάμεις του Θεού,
κυκλοφορούν στον εσωτερικό πνευματικό σου άνθρωπο. Κράτησε λοιπόν τη βρύση
ανοιχτή. Την πίστη αταλάντευτη, στον «δυνάμενον... κατά την δύναμιν την ενεργουμένην
εν σοί».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Θα ήθελες κάθε πρωί τούτη τη βδομάδα, να επαναλάμβανες στα
γόνατα ίδια την προσευχή του Παύλου; Για τη δύναμη που σου λείπει... για την
εσωτερική ένδοξη παρουσία που χρειάζεσαι... για τη σταθερότητα του χριστιανικού
σου χαρακτήρα... για την απαραίτητη ένταξή σου στο σώμα του Χριστού. Μακάρι! Κι
ενώ το κάνεις- πίστεψε στην προσευχή κι άφησε τον δυνάμενο να ενεργήσει μέσα
σου.
