Διδάσκει η Βίβλος ότι η αρπαγή θα γίνει στο μέσο της Μ. Θλίψης ή πριν την έκχυση της οργής του Θεού; (1)

Η διδασκαλία ότι η Αρπαγή θα γίνει στο μέσο της Μεγάλης Θλίψης είναι συγκριτικά μια νέα ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Ο κύριος εκφραστής αυτής της άποψης ήταν ο Norman B. Harrison που την ανέπτυξε μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Harrison έδωσε ημερομηνίες για τη Θλίψη και την Αρπαγή, λέγοντας ότι ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν η αρχή της Θλίψης. Σήμερα αυτή η άποψη έχει τροποποιηθεί και κηρύττεται πιο συγκεκριμένα από τον Marvin Rosenthal, πρώην διευθυντή των Φίλων του Ισραήλ, και ονομάζεται «Αρπαγή πριν την έκχυση της οργής του Θεού».

Αυτή η θεωρία τοποθετεί την Αρπαγή στη μέση της Μ. Θλίψης. Καθώς η θέση ότι η Αρπαγή θα γίνει στο τέλος της επταετίας άρχισε να χάνει έδαφος  μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί μετατοπίστηκαν σ’ αυτή τη θέση, στο μέσο της επταετίας.

Όπως και να ονομάζεται, είναι μια λάθος θεώρηση του χρονοδιαγράμματος της Αρπαγής, που βάζει το σώμα του Χριστού να περάσει μέσα από την 70^η εβδομάδα του Δανιήλ.

Το κύριο λάθος αυτής της θεωρίας είναι ότι δεν μπορεί να δει ότι η επταετής θλίψη, είναι η περίοδος που ο Θεός ολοκληρώνει το σχέδιό Του για το Ισραήλ, ελέγχοντας, καθαρίζοντας και εξαγνίζοντάς τους, επιστρέφει στη δεύτερή Του έλευση και εγκαθιδρύει τη Βασιλεία που τους είχε υποσχεθεί.

Η νύφη του Χριστού δεν είναι μέρος αυτής της περιόδου, που ο Θεός καθαρίζει τον Ισραήλ και τα Έθνη. Αυτό το κραυγαλέο ερμηνευτικό σφάλμα βάζει τη βάση γι’ αυτή την ψευδοδιδασκαλία που τοποθετεί τη νύφη του Χριστού μέσα στη Μ. Θλίψη.

Διδάσκουν ότι ο Χριστός έρχεται για τους πιστούς στη μέση της 7^ης  εβδομάδας του Δανιήλ, πριν από τη «Μεγάλη Θλίψη» και την οργή του Θεού που συμβαίνει στα δεύτερα 3 ½ χρόνια της περιόδου των επτά ετών. Τα πρώτα 3 ½ χρόνια δεν τα θεωρούν σαν χρόνο που ο Θεός εκχέει την οργή Του πάνω στη γη. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι κρίσεις των εφτά σφραγίδων είναι η οργή του ανθρώπου (Αντίχριστου), δεν προέρχονται από το Θεό κι έτσι δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν η «οργή του Θεού».

Αυτή η άποψη είναι αντιβιβλική και έχει πολλά προβλήματα. Για να καθορισθεί το κύρος αυτής της θεωρίας, πέντε σημαντικά ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν:

(1) η έβδομη σάλπιγγα της αποκάλυψης σηματοδοτεί την αρχή της Μ. Θλίψης;          

(2) η έβδομη σάλπιγγα είναι η τελευταία σάλπιγγα του Αποκ.ια;         

(3) η αρπαγή του σώματος του Χριστού φαίνεται στην Αποκ.ια;         

(4) τα σχέδια για τον Ισραήλ επηρεάζουν και την εκκλησία;         

(5) η ελπίδα της επικείμενης επιστροφής του Χριστού είναι αντιγραφική;

Θα εξετάσουμε ξεχωριστά όλες αυτές τις ερωτήσεις:

   (1) η έβδομη σάλπιγγα της αποκάλυψης σηματοδοτεί την αρχή της Μ. Θλίψης;               

Η θέση αυτής της θεωρίας εξαρτάται από την ερμηνεία ότι η Μεγάλη Θλίψη ξεκινά με την έβδομη σάλπιγγα του Αποκ.ια.

Υποστηρίζουν ότι το πρώτο μισό της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ δεν είναι Μ. Θλίψη ούτε μέρος της έκχυσης της οργής του Θεού. Οι εκκλησίες θα μπουν στα πρώτα 3 ½ χρόνια της επταετίας, που τα ονομάζουν «αρχή ωδίνων» (Ματθ.κδ:8), αλλά όχι μέσα από τη Μ. Θλίψη (Ματθ.κδ:21).

Λένε λοιπόν:

   · Οι κρίσεις των πρώτων επτά σφραγίδων, καθώς και οι πρώτες έξι σάλπιγγες κρίσης, λαμβάνουν χώρα κατά τα πρώτα 3 ½ χρόνια (Αποκ.ς-ι) και δεν είναι μέρος της Μ. Θλίψης.            

   · Η λέξη «οργή» προορίζεται μόνο για τη Μ. Θλίψη (Ματθ.ιδ:10,19, ιε:7, ις:1)

    · Δεν υπάρχει καμία οργή κατά το πρώτο ήμισυ της 70^ης εβδομάδας του Δανιήλ.

Προβλήματα αυτής της άποψης:

Τα καταστροφικά γεγονότα της Αποκ.ς:16-17 και ζ:14 συμβαίνουν πριν από τη μέση της Μ. Θλίψης. Η Μ. Θλίψη (70^η εβδομάδα του Δανιήλ) ξεκινά με την έκχυση των κρίσεων των σφραγίδων, που ακολουθούνται από τις σάλπιγγες ή φιάλες. Δεν υπάρχει κανένα διάλειμμα στις προοδευτικές κρίσεις παρά μόνο επιδείνωση της οργής του Θεού καθώς εκχέεται πάνω στη γη.

Αποκ.ς:1-15. Τα γεγονότα της Αποκ.ς-ι, αποκαλύπτουν μια πολύ τρομερή περίοδο για τη γη. Σημειώστε τα τρομερά γεγονότα από τις επτά σφραγίδες και τις έξι σάλπιγγες:

Εδ.2  Ίππος λευκός: Αυτός ο αναβάτης «εξήλθε νικών και διά να νικήση». Είναι προφανώς ο Αντίχριστος. Το λευκό κανονικά συμβολίζει τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως συμβολίζει την ψευτοδικαιοσύνη. Ο καθήμενος πάνω στον ίππο εμφανίζεται σαν δίκαιος. Πλανά τα έθνη μιλώντας για ειρήνη, τα κατακτά και εγκαθίσταται σαν παγκόσμιος δικτάτορας.

Είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζουμε ποιος ανοίγει τις σφραγίδες και κατευθύνει τις κρίσεις τους. Πρόκειται ξεκάθαρα για το Αρνίο που δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Είναι γελοίο να συμπεράνουμε ότι οι τρομερές αυτές κρίσεις είναι η «οργή του ανθρώπου» και όχι μέρος της οργής του Θεού. Ασυζητητί, το Αποκ.ς:1 μας λέει ότι οι κρίσεις των σφραγίδων είναι η αρχή της έκχυσης της οργής του Θεού πάνω στη γη. Εφαρμόζονται από τον Ιησού Χριστό κάτω από τη δική Του οδηγία και  έλεγχο και είναι μέρος του σχεδίου Του. Σ’ αυτό το σημείο και μόνο, η άποψη της «προ-οργής» έχει αποδειχθεί ότι είναι λάθος.

Εδ.4  Ίππος κόκκινος: στον αναβάτη δίδεται εξουσία «να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη». Είναι ο Ιησούς Χριστός, το Αρνίο που δίνει τη δύναμη στον αναβάτη του κόκκινου αλόγου να σηκώσει την ειρήνη από τη γη και να φέρει πόλεμο.

Εδ.5-6 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανοίγει την τρίτη σφραγίδα και ο αναβάτης του μαύρου αλόγου έχει την άδεια να φέρει πείνα πάνω στη γη.

Εδ.8 το Αρνίο ανοίγει την τέταρτη σφραγίδα και ο ωχρός ίππος εμφανίζεται. Ο αναβάτης του ονομάζεται «θάνατος» και τον ακολουθεί ο Άδης. Τους δόθηκε «εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον και με τα θηρία της γης».

Είναι αδιανόητο να συμπεράνει κανείς ότι αυτές οι σφραγίδες δεν κατευθύνονται και δεν εκχέονται στη γη από τον Κύριο Ιησού. Αυτός ανοίγει τις σφραγίδες και οι αναβάτες εξέρχονται με δύναμη για να πραγματοποιήσουν το σχέδιο του Κυρίου. Για άλλη μια φορά, αυτή η άποψη δεν λαμβάνει αυτή τη σημαντική αλήθεια υπόψη της.

Εδ.9-11, οι Άγιοι κράζουν στο Θεό, «Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;». Αυτοί οι άγιοι είναι «αι ψυχαί των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν, την οποίαν είχον».

Εδ.11, τους ταυτίζει με τους αγίους που έχουν μείνει ακόμα ζωντανοί, «εωσού συμπληρωθώσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες να φονευθώσιν ως και αυτοί». Άρα, στα πρώτα 3 ½ χρόνια δεν μένει ζωντανός άγιος!!! Μα, τότε που είναι αυτοί «οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας» (Α’ Θες.δ:15)!! Σαφώς αυτοί είναι άνθρωποι που δεν ήταν έτοιμοι την ώρα της Αρπαγής, αλλά τώρα πήραν την απόφαση του θανάτου για να σωθούν, δεν είναι η εκκλησία! Κράζουν στο Θεό να εκδικηθεί τους θανάτους τους αναγνωρίζοντας ξεκάθαρα ότι ο Κύριος έχει τον έλεγχο, και Αυτός επιφέρει όλες αυτές τις καταστροφικές εκδηλώσεις.

Εδ.12 έκτη σφραγίδα: «Σεισμός μέγας, και ο ήλιος έγεινε μέλας ως σάκκος τρίχινος και η σελήνη έγεινεν ως αίμα». Εδ.13,14 «και οι αστέρες του ουρανού έπεσαν εις την γην, καθώς η συκή ρίπτει τα άωρα σύκα αυτής, σειομένη υπό μεγάλου ανέμου, και ο ουρανός απεχωρίσθη ως βιβλίον τυλιγμένον, και παν όρος και νήσος εκινήθησαν εκ των τόπων αυτών».

Εδ.15-16 «και οι βασιλείς της γης και οι μεγιστάνες και οι πλούσιοι και οι χιλίαρχοι και οι δυνατοί και πας δούλος και πας ελεύθερος έκρυψαν εαυτούς εις τα σπήλαια και εις τας πέτρας των ορέων, και λέγουσι προς τα όρη και προς τας πέτρας· Πέσατε εφ' ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου».

Χωρίς αμφιβολία, μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει αυτά τα καταστροφικά πράγματα στη φύση. Αυτές οι φοβερές καταστροφές προέρχονται από το Θεό, όχι από άνθρωπο και είναι αυτονόητο ότι είναι μέρος της οργής του Θεού για να καθαρίσει τη γη.

Αποκ.ς:17 «διότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη της οργής αυτού, και τις δύναται να σταθή».

Με βάση τα συμφραζόμενα, αυτή η δήλωση έρχεται μετά από όλα αυτά τα γεγονότα, για να συνοψίσει ό, τι έχει αποκαλυφθεί.

Η επόμενη δήλωση είναι στο Αποκ.ζ:1 που αρχίζει με τα λόγια «Και μετά ταύτα είδον τέσσαρας αγγέλους».

Αποκ.η:7 Και ο πρώτος άγγελος εσάλπισε, και έγεινε χάλαζα και πυρ μεμιγμένα με αίμα, και ερρίφθησαν εις την γήν· και το τρίτον των δένδρων κατεκάη και πας χλωρός χόρτος κατεκάη.

Αποκ.η:8-9 Και ο δεύτερος άγγελος εσάλπισε, και ως όρος μέγα καιόμενον με πυρ ερρίφθη εις την θάλασσαν, και το τρίτον της θαλάσσης έγεινεν αίμα, και απέθανε το τρίτον των εμψύχων κτισμάτων των εν τη θαλάσση και το τρίτον των πλοίων διεφθάρη. Ποιος είναι αυτός που κατευθύνει τη φύση;

Αποκ.η:10-11 Και ο τρίτος άγγελος εσάλπισε, και έπεσεν εκ του ουρανού αστήρ μέγας καιόμενος ως λαμπάς, και έπεσεν επί το τρίτον των ποταμών, και επί τας πηγάς των υδάτων· και το όνομα του αστέρος λέγεται Αψινθος· και έγεινε το τρίτον των υδάτων άψινθος, και πολλοί άνθρωποι απέθανον εκ των υδάτων, διότι επικράνθησαν. Ποιος είναι αυτός που ελέγχει το σύμπαν και τα άστρα του ουρανού;

Αποκ.η:12 Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε, και εκτυπήθη το τρίτον του ηλίου και το τρίτον της σελήνης και το τρίτον των αστέρων, διά να σκοτισθή το τρίτον αυτών, και η ημέρα να χάση το τρίτον του φωτισμού αυτής, και η νυξ ομοίως.

Αποκ.η:13 Και είδον και ήκουσα ένα άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις έλεγε μετά φωνής μεγάλης· Ουαί, ουαί, ουαί

Σαφώς, όλα όσα συμβαίνουν είναι συνέχεια των κρίσεων των σφραγίδων και είναι μέρος της οργής του Θεού.

Αποκ.θ:1-3 Και ο πέμπτος άγγελος εσάλπισε· και είδον ότι έπεσεν εις την γην αστήρ εκ του ουρανού, και εδόθη εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου, και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου μεγάλης, και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος. Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γην, και εδόθη εις αυτάς εξουσία ως έχουσιν εξουσίαν οι σκορπίοι της γής·

Αποκ.θ:13-15 Και ο έκτος άγγελος εσάλπισε· και ήκουσα μίαν φωνήν εκ των τεσσάρων κεράτων του θυσιαστηρίου του χρυσού του ενώπιον του Θεού, λέγουσαν προς τον έκτον άγγελον, όστις είχε την σάλπιγγα· Λύσον τους τέσσαρας αγγέλους τους δεδεμένους εις τον μέγαν ποταμόν Ευφράτην. Και ελύθησαν οι τέσσαρες άγγελοι, οι ητοιμασμένοι εις την ώραν και ημέραν και μήνα και ενιαυτόν, διά να θανατώσωσι το τρίτον των ανθρώπων.

Αποκ.θ:20 Και οι λοιποί των ανθρώπων, οίτινες δεν εθανατώθησαν με τας πληγάς ταύτας, ούτε μετενόησαν από των έργων των χειρών αυτών, ώστε να μη προσκυνήσωσι τα δαιμόνια και τα είδωλα τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα και τα λίθινα και τα ξύλινα, τα οποία ούτε να βλέπωσι δύνανται ούτε να ακούωσιν ούτε να περιπατώσι

Ακόμη και μια αβασάνιστη ανάγνωση της Αποκ.ς-ι αποκαλύπτει ότι τα τρομερά αυτά γεγονότα αποτελούν μέρος της οργής του Θεού που εκχέεται πάνω στη γη. Η ώρα της οργής του Θεού αρχίζει με την πρώτη σφραγίδα και συνεχίζει μέχρι την έκτη σάλπιγγα. Σίγουρα δεν είναι μια περίοδος «ειρήνης στη γη» όπως θα προσπαθήσουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Είναι τελείως λάθος να πούμε ότι τα 3 ½ πρώτα χρόνια της Επταετίας δεν αποτελούν μέρος της οργής του Θεού, και είναι μόνο η «οργή του ανθρώπου».

  (2) η αρπαγή του σώματος του Χριστού φαίνεται στην Αποκ.ια;         

           

Α’ Θεσ.ε:9 διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,        

Υποστηρίζουν ότι οι Χριστιανοί δεν θα περάσουν από την οργή του Θεού. Ο Buswell και Harrison, επικεφαλείς αυτής της θεωρίας, διδάσκουν ότι ο Θεός αρχίζει να εκχέει την οργή Του ΜΟΝΟ στα δεύτερα 3 ½ χρόνια, θα υπάρξει ένα σύντομο κενό και στη συνέχεια η Αρπαγή. Αυτό σίγουρα δεν το διδάσκει η Αγία Γραφή.

Αποκ.ια:12 Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν προς αυτούς· Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη, και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.

Λάθος καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτοί στους οποίους λέγεται «Ανάβητε εδώ» είναι πιστοί και αυτό είναι η Αρπαγή. Το ερώτημα είναι, «Αυτοί που ανεβαίνουν στον ουρανό, είναι η εκκλησία;» η απάντηση είναι σαφώς, όχι. Αυτοί που καλούνται να ανέβουν στον ουρανό, είναι οι δύο μάρτυρες, οι άγιοι της θλίψης, δεν είναι η νύφη του Χριστού!

Προσέξτε το Αποκ.ια:14-15. Παρακαλούμε να καταλάβετε πολύ καλά ότι η έβδομη σάλπιγγα ακούγεται μετά το δεύτερο Ουαί και τα γεγονότα του Αποκ.ια:3-14. Αν το εδ.12 είναι η Αρπαγή, δεν συμβαίνει στην έσχατη σάλπιγγα, αλλά στην έκτη! Το Αποκ.ια:14, λέει «Η ουαί η δευτέρα απήλθεν». Το δεύτερο ουαί είναι μέρος της έκτης σάλπιγγας, όχι της έβδομης.

Η σάλπιγγα του Αποκ.ια:15 ηχεί στο τέλος του χρόνου της οργής, ακριβώς πριν από τη δεύτερη έλευση του Χριστού.

   (3) η έβδομη σάλπιγγα είναι η «έσχατη σάλπιγγα» για την εκκλησία;         

Α’ Κορ.ιε:52 εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.

Όλα τα γεγονότα της Αποκ.ια, όπως προαναφέρθηκε, σχετίζονται με την έκτη σάλπιγγα όχι με την έβδομη.

Η σάλπιγγα που ακούγεται στην Αποκ.ια, είναι σάλπιγγα αγγέλου, ενώ στο Α’ Κορ.ιε:52 είναι σάλπιγγα Θεού (Α’ Θες.δ:16).

Η σάλπιγγα στην Αποκ.ια έχει να κάνει με κρίση κατά της αμαρτίας και της απιστίας. Η σάλπιγγα στο Α’ Κορ.ιε:52 είναι μια ενέργεια χάρης του Θεού που καλεί τους πιστούς κοντά Του.

Ακόμα, η έβδομη σάλπιγγα της Αποκ.ια, δεν είναι η τελευταία σάλπιγγα της Αγίας Γραφής!

Ματθ.κδ:31 Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ' άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.

Πρόκειται για τη συγκέντρωση των εκλεκτών (των Εβραίων που επιβιώνουν την Επταετία) για να εγκαθιδρύσει την επίγεια Βασιλεία του Χριστού. Το εδ.29, σαφώς τοποθετεί χρονικά αυτό το γεγονός, μετά τη Μ. Θλίψη. Αυτή είναι η Δευτέρα παρουσία, δεν είναι η Αρπαγή.

Προσπαθούν να μας πουν ότι εκλεκτοί είναι όλοι οι πιστοί και όχι μόνο οι Εβραίοι. Ο Θεός σε κάθε περίοδο έχει τους εκλεκτούς Του. Για το χρονικό διάστημα που μιλάμε, οι εκλεκτοί του Θεού είναι ο λαός Ισραήλ για τον οποίο μίλησαν οι προφήτες και τώρα πρόκειται να εκπληρωθούν οι προφητείες γι’ αυτό το λαό.

Αυτή είναι η τελευταία σάλπιγγα σε σχέση με τη Μ. Θλίψη, δεν είναι η εβδόμη σάλπιγγα της Αποκ.ια.

Ο όρος «έσχατη σάλπιγγα» μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, όταν ένα ρωμαϊκό στρατόπεδο ήταν εξουθενωμένο, ακούγονταν τρεις τρομπέτες. Η πρώτη σήμαινε «ξεστήστε τις σκηνές κι ετοιμαστείτε για αναχώρηση». Η δεύτερη σήμαινε «μπείτε σε γραμμή». Η τελευταία σάλπιγγα σήμαινε «Εμπρός, μάρς».

Μια από τις αποστολές των σαλπίγγων ήταν να ηχούν για να κινηθεί το στρατόπεδο (Αρ.ι:1-10) και κάποια φορά οι σάλπιγγες ήχησαν για τελευταία φορά, γιατί μετά μπήκαν μέσα στην κληρονομιά τους (Χαναάν).

Κι εμείς είμαστε σ’ αυτό το ταξίδι από την Αίγυπτο για τη γη Χαναάν. Κάναμε το Πάσχα, γιορτάζουμε στη συνέχεια τη γιορτή των Αζύμων, περάσαμε από την Ερυθρά Θάλασσα (βάπτισμα) περάσαμε από την φωτιά του Σινά και μας βάπτισε ο Θεός με Πνεύμα Άγιο γιορτάζοντας έτσι την Πεντηκοστή, και τώρα κατευθυνόμαστε για τη Χαναάν.

Δεν απιστούμε όπως εκείνοι ώστε να μείνουμε στην έρημο, αλλά κρατάμε την πίστη σαν τον Χάλεβ και τον Ιησού του Ναυή, και κάποια στιγμή θα ακούσουμε αυτό που λέει στην Α΄Θεσ.δ:16. Αυτή η σάλπιγγα είναι η ίδια (πνευματικά) που ήχησε για τελευταία φορά πριν μπουν οι Ισραηλίτες στη γη Χαναάν. Οι σάλπιγγες που έφτιαξε ο Μωυσής ήταν δύο: διπλή μαρτυρία, και για να είναι μια για τους νεκρούς και μια για τους ζωντανούς πιστούς. (Και οι 2 έβγαζαν το ίδιο σάλπισμα).

Δεν πρέπει να συγχέουμε αυτές τις σάλπιγγες με την 7^η σάλπιγγα που λέει στην Αποκ.ια:15-19 και ις:17-21 που είναι η τελευταία από τις 7 σάλπιγγες. Οι μεν είναι σάλπιγγες Θεού, οι δε αγγέλων. Οι σάλπιγγες των αγγέλων είναι σάλπιγγες κρίσης, ενώ αυτές είναι λύτρωσης.

«Έσχατη» μπορεί να σημαίνει τελευταία σε σχέση με το χρόνο, ή τελευταία σε σχέση με μια σειρά. Τελευταία ακόμα μπορεί να είναι σε σχέση με κάποιο πρόγραμμα, αλλά όχι απαραίτητα η τελευταία που θα ηχήσει. Το πρόγραμμα του Θεού για την εκκλησία διαφέρει από το πρόγραμμα του Θεού για τον Ισραήλ. Το κάθε πρόγραμμα μπορεί να τελειώνει με τον ήχο σάλπιγγας και οι δύο σάλπιγγες να είναι διαφορετικά χρονικά γεγονότα.

Αύριο η συνέχεια!