Μάζεψε όλα τα διαμάντια του κόσμου. Σκάψε βαθιά στη γη κι άνευρε όλους τους θησαυρούς πού κρύβει.
Πρόσθεσε τη δόξα όλων πού δοξάστηκαν στους αιώνες.
Συγκέντρωσε τη δύναμη όλων των δυνατών τής γης. Τούτα όλα κι άλλα μύρια, δε φτιάχνουν το λύτρο για μια αμαρτωλή ψυχή.
1. «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν» (ψαλμός μθ:7). Η έμφαση και στο «ουδείς» και στο «ποτέ». Το πρώτο, στήνει τον κανόνα. Το δεύτερο, είναι το «σύμφωνο» της ιστορίας. Κανείς και ποτέ.
2. «Ουδείς δύναται να δώση εις τον Θεό λύτρον» (7). Αν μπορούσε, θα ’δίνε για τον εαυτό του. Μα τί να δώσει, όταν το λύτρο είναι μια ζωή πού ποτέ να μη έχει φταίξει σέ τίποτα! Υπάρχει δίκαιος κανένας; (Ρωμαίους γ:12).
3. «Ουχί διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου» (Ησαΐας νβ:3, Α’ Πέτρου α:18). «Με τα χρήματα, είπε ένας από τους κροίσους της γενιάς μας, μπορείς να πας όπου θέλεις, εκτός από τον παράδεισο και ν’ αγοράσεις ό,τι επιθυμήσεις εκτός από την ευτυχία». Εκτός... από τη σωτηρία.
4. «Χριστός ημάς εξαγόρασεν» (Γαλάτες γ:13). Αυτός «δύναται να εξαγοράσει αδελφόν». Μόνο Αυτός. Γι’ αυτό υπό μία βιβλική έννοια, αίρεση είναι ό,τι επισκιάζει και υποβαθμίζει τούτη τη μοναδικότητα του λυτρωτικού έργου του Χριστού.
5. «Ελυτρώθητε διά του τιμίου αίματος του Χριστού» (Α’ Πέτρου α:18). Και το Λυτρωτή μας δίνει η Βίβλος και το λύτρο. Ο Χριστός, διά του αίματός Του. Πόσο απερίφραστα απλός και κατηγορηματικός ο λόγος του Θεού! Γιατί λοιπόν τόση θεολογική σύγχυση και αντινομία;
6. «Ηγοράσθητε τιμής» (Α’ Κορ.ς:19,20 & ζ:22,23). Όσοι λοιπόν δέχθηκαν τη σωτηρία του Χριστού, ας ζούνε μια ζωή ξεχωρισμένη κι αφιερωμένη σ’ Εκείνον, πού με μια τέτοια τιμή τους εξαγόρασε από την αμαρτία και το θάνατο.
