Ο Λόγος, είναι μέρος και έκφραση του Θεού, ανήκει στο Θεό. Ο
Λόγος δεν είναι το σύνολο του πληρώματος του Θεού, γιατί ο Θεός είναι
περισσότερο από Λόγος, αλλά μέρος του Θεού. Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο.
Όταν λέει «και θεός ην
ο λόγος» ο Ιωάννης δεν εννοεί κάποιο υποδεέστερο Όν, κάποιο κατώτερο «θεό»,
γιατί πουθενά η Γραφή δεν μας μιλάει για πολλούς «θεούς» αλλά μόνο για έναν.
Ο Ιωάννης που ήταν Ιουδαίος, πιστός στον Ένα και Μόνο Θεό
των Πατέρων, που δεν γνώριζε ούτε πίστευε σε πολυθεΐες και τριάδες, μας μιλά
για τον Ένα Θεό, «Τον Θεό», και το «Λόγο Του», που όλοι γνωρίζουμε ότι έχει να
κάνει με τον Ιησού Χριστό, το Μεσίτη, τον κεχρισμένο, το Σωτήρα του κόσμου. Δεν
αναφέρεται σε δύο ξεχωριστούς «θεούς», ούτε σε δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα,
γιατί ξεχωρίζει «τον Θεό» από το Λόγο, οπότε μας μένει ο Ένας Θεός και ο Λόγος
του Ενός Θεού, που έγινε σάρκα, δηλ. που έγινε ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς, που
απόκτησε δική Του προσωπικότητα όταν γεννήθηκε εδώ στη γη.
Το Γαλ.γ:20, μας βοηθά να κατανοήσουμε σωστά, ποιός είναι «ο
Θεός» και ποιός ο «Λόγος Του»: ο δε
μεσίτης δεν είναι ενός, ο Θεός όμως είναι εις..
Ο Λόγος είναι το μέσο δια του οποίου ο Θεός φανέρωσε και
φανερώνει τον Εαυτό Του και το θέλημά Του σ' εμάς. Από τη στιγμή που το μέσο
αυτό της έκφρασης και επικοινωνίας του Θεού προς εμάς «έγινε» ο άνθρωπος
Χριστός Ιησούς, που εξήλθε εκ του Πατρός, αρχίζει να υπάρχει σαν προσωπικότητα
ξεχωριστή από τον Πατέρα, όχι σαν δεύτερο πρόσωπο μέσα στη θεότητα, ούτε σαν
δεύτερος θεός, αλλά σαν άνθρωπος, σαν το Αρνίο της θυσίας που θα σηκώσει την
αμαρτία του κόσμου.
Έτσι έχουμε το Μεσίτη, ο Οποίος δεν είναι ενός, αλλά ανήκει
και στους ανθρώπους και στον Πατέρα, ο οποίος μας λέει ότι είναι ΕΙΣ και όχι
τρεις. Ο Θεός είναι ΕΙΣ και είναι ο Πατέρας, γιατί ο Υιός είναι ο Μεσίτης που
δεν είναι ενός.
Με αυτό το σκεπτικό επανερχόμαστε «στον Θεό» και το Λόγο
Του. Είναι ο Πατέρας και ο Λόγος Του, που είπαμε ότι πριν γίνει σάρκα, πριν
πάρει ουσιαστική προσωπικότητα, ήταν ενδιάθετος, μέσα στον Πατέρα και εκδηλωνόταν
σαν Ρήμα, σαν το θείο λεγόμενο του Πατέρα Θεού, διά του οποίου διέταξε τα
στοιχεία της ύλης να πάρουν μορφή και σχήμα. Ήταν το θείο Ρήμα το οποίο λαλούσε
το Πνεύμα του Θεού δια μέσου των προφητών και των αγίων. Αυτό το ρήμα ήταν ο
Θεός σε ενέργεια, δεν αποτελούσε όμως αυτό το ρήμα, ο Λόγος του Θεού δηλαδή, το
όλο του Θεού, - δεδομένου ότι ο Θεός έχει και άλλα «στοιχεία» μέσα στην ύπαρξή
Του, που άλλα γνωρίζουμε και άλλα δεν είναι ακόμη φανερωμένα γιατί ο Θεός είναι
άπειρος και ανεξάντλητος.
Ο Λόγος λοιπόν είναι «Θεός», από τον Εαυτό του Θεού, από τη
φύση του Θεού, όχι όμως «Ο ΘΕΟΣ», γιατί άλλο ο Λόγος Του Θεού, και άλλο Ο Θεός,
του Οποίου είναι ο Λόγος. Ο Θεός δεν είναι ίσος με το Λόγο Του, διότι τότε δεν
θα υπήρχε τίποτε άλλο στο Θεό εκτός από το Λόγο Του.
Ο Λόγος είναι ίσος με αυτό που αντιστοιχεί μέσα στη φύση και
στην προσωπικότητα του Πατέρα, όπως ο Λόγος του άνθρωπου δεν ισούται με όλο τον
άνθρωπο, αλλά με το στοιχείο αυτό, το μέρος αυτό της προσωπικότητας, που
αντιστοιχεί στο Λόγο, που είναι η σκέψη, ο Νους, το θέλημα, ή η διάθεση του να
κάνει κάτι.
