Ψαλμός ριθ:129-136
Στο βιβλίο του Ιωάννη Βουνιάνου: «Η πορεία του Χριστιανού
Αποδημητή» ή «Το Μεγάλο Ταξίδι», αναφέρεται (σελ.15), για μια άσχημη εμπειρία
από την οποία πέρασε ο Αποδημητής, όταν στο δρόμο του προς το Σταυρό και την
Ουράνια πόλη, πέρασε από ένα μέρος που το ονομάζει «ο Βάλτος της Αθυμίας». Εκεί
το έδαφος δεν ήταν διόλου στέρεο και τα βήματά του βούλιαζαν μέσα στις λάσπες
και τα έλη. Ποια επώδυνη εμπειρία!..
Είναι ένας βάλτος, που δύσκολα θα βρεις άνθρωπο, που να
μπορέσει να σε διαβεβαιώσει ότι ποτέ δεν πέρασε από κάποιο τέτοιο, πνευματικό ή
ψυχολογικό τόπο. Ότι καμιά φορά οι περιστάσεις γύρω και η θλίψη και η απορία
μέσα, δεν σκυθρώπασαν τον ουρανό και δεν φέρανε σωρό τα σύννεφα στην ψυχή. Και
όσο λιγότερο ανευαίσθητος είναι ο άνθρωπος, τόσο βαθύτερα και εντονότερα πληγώνεται.
Και τότε!..
Τότε, ο Ψαλμωδός μας μιλάει για ένα «στέρεο έδαφος», στο
οποίο μπορεί ο πιστός να περάσει και κει να σταθεί ή και να περπατήσει. Προσεύχεται,
στο εδάφιο 138: «Στερέωσον τα βήματά μου
στο λόγο σου». Είναι το στερεότερο κι ασφαλέστερο έδαφος. Περιέχει
αλήθειες, αμετακίνητες στο διάβα των όσων αιώνων. Προσφέρει λύσεις, σε κάθε
πρόβλημα που μπορεί ν’ απασχολήσει τον ανθρώπινο νου και την καρδιά. Έχει
υποσχέσεις, που ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν διαψεύστηκαν. Μιλάει για τις ανθρώπινες
σχέσεις, όπως ποτέ κανένας δεν μίλησε.
Κάμε λοιπόν προσευχή σου, την προσευχή του Δαβίδ: «Στερέωσε
τα βήματά μου στο λόγο σου».
