Υπάρχουν δυο
λόγοι για τους οποίους είναι αδύνατο να βρούμε το Θεό μέσω οποιασδήποτε
θρησκείας. Το πρώτο είναι η φύση του Θεού. Αν υπάρχει Θεός, τότε Αυτός είναι η
πηγή του ανθρώπου και του περιβάλλοντός του. Είναι ο Κύριος όλης της ανθρώπινης
ζωής.
«Δεν εγνωρίσατε; δεν ηκούσατε; δεν ανηγγέλθη προς εσάς εξ αρχής; Αυτός
είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης και οι κάτοικοι αυτής είναι ως
ακρίδες... (Ησαΐας μ:21).
Τις εστάθμισε το
πνεύμα του Κυρίου ή έγινε σύμβουλος αυτού και εδίδαξεν αυτόν; Μετά τίνος
συνεβουλεύθη και τις εσυνέτισεν αυτόν και εδίδαξε αυτού την οδόν της κρίσεως
και παρέδωκε εις αυτόν επιστήμην και έδειξε εις αυτόν την οδόν της συνέσεως; ίδού,
τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου και λογίζονται ως λεπτή σκόνη της πλάστιγγος
ιδού μετατοπίζει τας νήσους ως σκόνιν.. (Ησαΐας
μ:13-15).
Αυτός είναι ο
Θεός για τον οποίο μιλάμε πως είναι δυνατόν να ανέβουμε στο ύψος Του; Πως
μπορεί το πήλινο σκεύος, να καταλάβει τον αγγειοπλάστη που το έφτιαξε; Δεν
γίνεται. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει το Θεό, όσο εντατικά και να ψάξει. Η
θρησκεία, όλες οι θρησκείες, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Όπως είδαμε,
μπορούμε να τη δοκιμάσουμε. Αλλά, πόσο μακριά θα μας οδηγήσει; Τα γεγονότα που
εξετάσαμε μας δίνουν μόνο μια μικρή ιδέα και όλα μαζί, δεν είναι παρά μια
πιθανολογία. Το γεγονός της ύπαρξης του κόσμου δείχνει ότι η αιτία του βρίσκεται
έξω απ’ αυτόν. Η τάξη και ο σκοπός του κόσμου δείχνει την ευφυΐα αυτής της
αιτίας. Το γεγονός της ανθρώπινης ζωής δείχνει ότι η αιτία αυτή δεν είναι μόνο
ευφυΐα αλλά είναι και προσωπικότητα. Η συνείδηση δείχνει το ενδιαφέρον Του για
τη σωστή συμπεριφορά και οι ηθικές αξίες όπως π.χ. η αλήθεια, η ομορφιά κι η
καλοσύνη έχουν την προέλευσή τους σ’ Αυτόν. Το γεγονός ότι κανένα έθνος στον
κόσμο δεν έχει μείνει χωρίς πίστη προς το Θεό, δείχνει ότι ο Θεός ζητάει τη λατρεία
του ανθρώπου.
Ναι, αλλά πώς;
Εξακολουθεί να παραμένει ο Άγνωστος Θεός. Μέχρις ενός σημείου μπορείς να έχεις
ένα συμπέρασμα, αλλά, όχι και πιο πέρα. Μετά, χρειάζεσαι να Το να ακούσεις ή να
Τον γνωρίσεις ή και τα δυο. Το δημιούργημα δεν είναι σε θέση ν’ αποκαλύψει το
Δημιουργό, εκτός κι αν ο ίδιος θελήσει ν’ αποκαλύψει τον εαυτό Του. Αυτός είναι
ένας απ’ τους λόγους, γιατί όλες οι θρησκείες αναπόφευκτα απογοητεύουν. Και
πραγματικά αυτό ακριβώς κάνουν όλες οι θρησκείες.
Πριν μερικά
χρόνια, ο Christopher Mayhew δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο: «Οι ο Άνθρωποι
σε Αναζήτηση του Θεού». Σ’ αυτό το βιβλίο, εκπρόσωποι από διάφορες
θρησκείες του κόσμου μιλούσαν για τη θρησκευτική τους εμπειρία και για δική
τους αναζήτηση του Θεού. Δεν ήταν έκπληξη, που κανένας απ' αυτούς δεν
ισχυρίστηκε ότι Τον βρήκε. Ο Gordon Bailey το διατύπωσε επιγραμματικά στο μικρό
του ποίημα, «Αν»:
«Αν όλες οι
θρησκείες οδηγούν στο Θεό, γιατί τότε οι πιο πολλές ύστερα από χίλια χρόνια που
τους δόθηκαν δεν έχουν ακόμα φτάσει σ’ Αυτόν;»
Υπάρχει ένας
δεύτερος λόγος, γιατί η θρησκεία δεν μπορεί ποτέ να φτάσει μέχρι τον Θεό. Δεν
είναι μόνο λόγω της φύσης του Θεού, αλλά και λόγω της φύσης του ανθρώπου. Η
Βίβλος δίνει μια καθόλου κολακευτική εικόνα του ανθρώπου, κι όχι ευχάριστη που
όμως βρίσκεται κοντά στο πρόβλημα. Μας λέει αρκετές δυσάρεστες αλήθειες.
Παραδείγματος
χάρη, μας πληροφορεί ότι δεν αγαπάμε το Θεό ειλικρινά, όπως εμείς θέλουμε να
πιστεύουμε. Αντίθετα, είμαστε «εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα
πονηρά» (Κολοσσαείς α:21). Δεν έχουμε αυτή τη χρυσή καρδιά, που θέλουμε να
νομίζουμε ότι έχουμε Αντίθετα, «η καρδιά είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόρδα
διεφθαρμενη» (Ιερεμίας ιζ:9). Μας λέει, ακόμα, ότι δεν είμαστε δίκαιοι στην
εκζήτησή μας για την αλήθεια. Οι άνθρωποι «κατακρατούν την αλήθεια εν
αδικία» (Ρωμαίους α:18). Δεν ακολουθούμε την κάθε λάμψη φωτός που έρχεται
στο δρόμο μας, αντίθετα «οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως
διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης γ:19).
Φαίνεται να
υπάρχει μια βασική διαστρέβλωση στην ανθρώπινη φύση που μας κάνει ανίκανους να
καλωσορίζουμε το «καλύτερο» όταν το βλέπουμε. Πιο συχνά, θέλουμε να το
ξεφορτωθούμε, επειδή μας ξεσκεπάζει. Μια από τις πιο αξιολύπητες πλάνες της ανθρωπότητας
είναι ότι οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί - κατά βάθος - και όταν έχουν το κατάλληλο
περιβάλλον, σίγουρη δουλειά, με ικανοποιητικούς όρους και πολλά χρήματα, θα
είναι όλοι καλοί πολίτες και η χρυσή καρδιά τους θα λάμψει προς τα έξω. Τι
ανοησίες! Αν όλοι έχουμε καλή καρδιά τότε γιατί το ποσοστό του εγκλήματος
ανεβαίνει κάθε χρόνο πιο ψηλά μαζί με την ευημερία μας. Αν όλοι είμαστε καλοί
στο βάθος, θα συγκεντρωνόμασταν γύρω από το καλύτερο πρόσωπο που ποτέ
υπήρξε, τον Ιησού Χριστό! Αλλά, καθένας που έχει κάποια πείρα ευαγγελισμού στο
να φέρνει δηλαδή κι άλλους στο φως, για να μοιραστούν τη χαρά της χριστιανικής
ζωής, γνωρίζει ποια μάχη συνήθως επακολουθεί, μέχρις ότου ο άνθρωπος με τον
οποίο συζητάει, υποταχθεί τελικά στο Χριστό. Έχω δει «καλούς» ανθρώπους να
μοχθούν, με ένταση και με σκληρό αγώνα, όχι για να βρουν το φως, αλλά για να
απαλλαχτούν από το φως του κόσμου.
Το γεγονός ότι
πραγματικά κρυβόμαστε απ’ Αυτόν δείχνει ότι είμαστε κατά βάθος εγωκεντρικοί,
όπως η Βίβλος λέει ότι είμαστε. Και έχουμε ακόμα κι ένα άλλο πρόβλημα πολύ
σχετικό. Κάτι δεν πάει καλά με τη θέληση μας. Δεν φαίνεται να έχουμε την
ικανότητα ούτε στο να ζούμε σύμφωνα με τις κατά διαστήματα προσπάθειες μας για
ψηλότερα επίπεδα. Για παράδειγμα πόσο διαρκούν οι αποφάσεις σου για τον καινούργιο
χρόνο; Πόσο διαρκεί το ειρηνικό και καλοσυνάτο χριστουγεννιάτικο πνεύμα στο
γραφείο σου; ή πόσες φορές εγκατέλειψες το κάπνισμα; Ο Χριστός φανέρωσε αυτό το
πρόβλημα όταν ειπέ: «Όποιος κάνει το κακό γίνεται σκλάβος του κακού».
Δεν είναι ν’
απορεί κανείς που ο Παύλος έρχεται στο ίδιο συμπέρασμα με την Παλαιά Διαθήκη
καθώς πλησιάζει προς το τέλος του κατηγορητηρίου του ενάντια στη σύγχρονη
ειδωλολατρική και θρησκευτική κοινωνία. «Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας, δεν
υπάρχει κάποιος να ‘χει σύνεση, δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητεί το Θεό» (Ρωμαίους
γ:10-11). Ο μύθος αποδείχτηκε λάθος. Δεν είμαστε ειλικρινείς αναζητητές του
Θεού. Οι πιο πολλοί από εμάς, τις πιο πολλές φορές είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι
να βρισκόμαστε μακριά απ’ Αυτόν. Όλοι οι άνθρωποι αποδείχθηκαν ακατάλληλοι είτε
έρχονται από την ονομαζόμενη χριστιανική Δύση ή τη μυστηριώδη Ανατολή. Κανένας
δεν έχει φτάσει στο Θεό, πρώτα γιατί ο Κύριος είναι τόσο μεγάλος για όλα τα
πλάσματά Του, ώστε να μη μπορεί να διεισδύσει μέσα στο απόρρητό και το άγνωστο
είναι Του. Και δεύτερα επειδή τα πλάσματά Του είναι πολύ διαστρεβλωμένα και
πολύ εγωκεντρικά, για να θελήσουν να Τον γνωρίσουν. Η μεγαλοσύνη του Θεού κι η
αμαρτωλότητα του ανθρώπου είναι τα δυο ογκώδη εμπόδια στην υπόθεσή μας, ότι
τάχα όλες οι θρησκείες οδηγούν στο Θεό. Αυτό, ποτέ δεν μπορεί να γίνει. Καμιά
από τις θρησκείες δεν οδήγησε στο Θεό.
