Διηγούνται, την παρακάτω ιστορία: Κάπου βρισκόντουσαν
φυτεμένα δίπλα - δίπλα, ένας περήφανος πανύψηλος κέδρος κι ένα ταπεινό αδύναμο
καλάμι. Ήτανε χειμώνας κι ο ουρανός φορτωμένος μολυβένια σύννεφα. Η θύελλα,
ξεσπούσε, όπου και να 'ταν. Σέ μια στιγμή το καλάμι πλησίασε τον κέδρο και του
'πε: «εγώ λέω να σκύψουμε και να λυγίσουμε, τώρα που 'ρχεται η δυνατή μπόρα».
«Εσύ σκύψε, απάντησε αγέρωχα ο κέδρος, εγώ ποτέ». Η μπόρα ήρθε. Πίσω της άφησε
ένα γκρεμισμένο, συντριμμένο κέδρο κι ένα ανέπαφο στη θέση του καλάμι. Τώρα,
απομακρυνόμενοι από το δάσος, ερχόμαστε σ’ εμάς τους ανθρώπους.
1. Μήπως είσαι ένας περήφανος κέδρος;
Κέδρος η Καλάμι; Πιστεύεις ότι είσαι πιο δυνατός από τη ζωή
και το κακό γύρω σου και γι’ αυτό υψώνεις αγέρωχο το ανάστημά σου, αρνούμενος
κάθε βοήθεια και κάθε συμβουλή; Μοιάζεις με κείνους τους νέους του
Σωφρονιστηρίου Ανηλίκων που όταν κλήθηκαν να εκλέξουν ανάμεσα σε 4 ψηφοδέλτια -
Μόνος μου ή με την Κοινωνία ή με το Χριστό ή αδιαφορώ... εκλέξαν σε ποσοστό 31%
το πρώτο ψηφοδέλτιο που έλεγε: «Μόνος μου, πιστεύω απόλυτα στις δυνάμεις που
’χω μέσα μου, δεν έχω ανάγκη από καμία βοήθεια, θα τα βγάλω πέρα μόνος μου»!
2. Τι λέει η Βίβλος για τους κέδρους;
Στον ψαλμό κθ:5, διαβάζουμε ότι· «η φωνή του Κυρίου συντρίβει κέδρους, ναι συντρίβει ο Κύριος τας κέδρους
του Λιβάνου». Μπορείς βέβαια να περπατήσεις αγέρωχα και προκλητικά στη ζωή.
Να μη λυγίσεις ούτε στις μπόρες, ούτε στο Θεό μπροστά. Να πεις - συντρίβω, αλλά
δεν συντρίβομαι. Ποδοπατώ, μα κανείς δεν μπορεί να με πατήσει. Είμαι, ο
αλύγιστος, περήφανος κέδρος. Δεν δέχομαι ούτε ανθρώπινο ούτε θεϊκό έλεγχο.
Όμως... «άνθρωπος όστις ελεγχόμενος
σκληρύνει τον τράχηλον, εξαίφνης θέλει_αφανισθή... εξαίφνης θέλει συντριφθή»
(ψαλμός κθ:1, Παρ.ς:15). «Ναι, ο Κύριος συντρίβει κέδρους». Και συντρίμμια,
σημαίνει κρίση. Ενώ λύγισμα, σημαίνει παιδαγωγική.
3. Τί λέει η Βίβλος για το καλάμι;
Ο προφήτης Ησαΐας αναγγέλλοντας το έργο του Εκλεκτού που
έμελλε να ’ρθει, σημειώνει μεταξύ άλλων «κάλαμον
συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει» (μβ:3). Δεν είναι τούτο θαυμαστό! Εκείνος
που «συντρίβει κέδρους», «δεν συντρίβει τα λυγισμένα καλάμια». Εκείνος που «στους υπερήφανους αντιστέκεται», είναι ο
ίδιος που «στους ταπεινούς δίνει χάρη» (Ιάκωβος δ:6). Γι’ αυτό ο Χριστός
καυτηριάζει τους αγέρωχους φαρισαίους στο ναό και παράλληλα απλώνει τη συγνώμη
του στη μοιχαλίδα (Ιωάννης η:11). Γι’ αυτό από το υπερήφανο συνάφι των άκαμπτων
Ρωμαίων κατακτητών, ξεχωρίζει και δέχεται, το λυγισμένο με το «ούκ είμί άξιος» εκατόνταρχο (Λουκ.ζ:6).
Γι’ αυτό ο έλεγχός του «φίλημα δεν μου
’δωσες» στο φαρισαίο και ο έπαινος στην ταπεινή γυναίκα με το «δεν έπαψε να μου φιλεί τα πόδια»
(Λουκ.ζ:45-47).
4. Πώς μπορείς να μοιάσεις στο καλάμι
Βασικά, αυτό σημαίνει - αυτογνωσία. Τέτοια είναι η πλάση
σου. Τέτοιος, ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπίσεις τη ζωή και τα δρολάπια της.
Μόνος αυτός ο τρόπος, να ζήσεις - δίχως να σπάσεις - τίς ανθρώπινες σχέσεις. Να
λυγίσεις, χωρίς να συντριφτείς. Να ταπεινωθείς, δίχως να σε ταπεινώσει η ζωή. Η
πνευματική τούτη σκέψη, υλοποιείται μπροστά στο Θεό και τους ανθρώπους, ως
έξης:
α. μπροστά στο Θεό
κανένας που δε λύγισε πρώτα μπροστά στο Θεό, δεν μπορεί να
χρησιμοποιήσει το λύγισμα του «συντεθλασμένου
καλαμιού», στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Πρώτο λοιπόν βήμα
είναι το «ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου»
(Ιάκ.δ:10). Δεν μπορείς αγέρωχος σαν τον κέδρο να ’ρθεις στο Θεό, προσδοκώντας
τη συγνώμη του και τη σωτηρία του. Ταπεινώσου. Λύγισε. Θυμήσου τον ίδιο το
Χριστό, που για να κάμει το θέλημα του Πατέρα «εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλιπ.β:8).
Έπειτα, στο Χριστό έρχεσαι σαν σε γιατρό. Αναγνώρισε λοιπόν άτι είσαι
αμαρτωλός, πάρε τη θέση του λυγισμένου καλαμιού, γιατί ο Χριστός είναι ο
απεσταλμένος του Θεού, για «να γιατρεύει
τους συντετριμμένους την καρδίαν» (Λουκ.δ:18).
β. μπροστά στο έργο του Θεού
μπορεί να υπάρξουν αλύγιστοι κέδροι, στο χριστιανικό έργο!
Δυστυχώς, ναι. Είναι μια πνευματική αντινομία, που όμως υπάρχει. Όμως, με τη
στάση του αλύγιστου κέδρου, ούτε τον αμαρτωλό, ούτε τον αδελφό σου, μπορείς να
υπηρετήσεις. Θα σκύψεις στον αμαρτωλό δίπλα, για να δεχτεί να του γίνεις οδηγός
στο Χριστό. Θα ζήσεις σαν λυγισμένο καλάμι δίπλα στον αδελφό σου, για να δεχτεί
την υπηρεσία σου. Κι όσο η αγάπη θα ψύχεται, όσο ο φανατισμός θα λυμαίνεται την
Εκκλησία, όσο το έργο το πνευματικό θα επαγγελματοποιείται και συνεπώς θα
διαβάλλεται, τόσο το «συντεθλασμένο
καλάμι» θα ’ναι η μόνη σωστή συμπεριφορά του χριστιανού εργάτη.
γ. μπροστά στις
ανθρώπινες σχέσεις
μιλούνε για έναν κέδρο στο Λίβανο ύψους 30 μέτρων και
περιφέρειας κορμού 13 μέτρα. Λογαριάζουν την ηλικία του, σε... 3.500 χρόνια.
Βέβαια, στην πραγματικότητα ένας τέτοιος κέδρος δεν υπάρχει. Αυτό που σήμερα
έχει μείνει, είναι τα συντρίμμια του, πάνω στα όποια γίνηκε - σωστή ή όχι - η
μέτρηση. Όμως, κι αν μπορούσες να σταθείς μια ολόκληρη ζωή ντούρος και
αλύγιστος, άκαμπτος κι ασυγκίνητος, θα το 'κάνες; Κι αν το ’κάνες, θα ’φτιαχνες
στη ζωή σου φίλους και αδελφούς; Χωρίς να σκύψεις στον πόνο τους! Δίχως να
προσφέρεις το μαντίλι σου για το δάκρυ τους! ’Αδιάφορος, στο φορτίο και το
σκύψιμό τους! Θα μπορούσες!.. Και, θα το ’θελες!..
