Διηγούνται, την παρακάτω ιστορία: Κάπου βρισκόντουσαν
φυτεμένα δίπλα - δίπλα, ένας περήφανος πανύψηλος κέδρος κι ένα ταπεινό αδύναμο
καλάμι. Ήτανε χειμώνας κι ο ουρανός φορτωμένος μολυβένια σύννεφα. Η θύελλα,
ξεσπούσε, όπου και να 'ταν. Σέ μια στιγμή το καλάμι πλησίασε τον κέδρο και του
'πε: «εγώ λέω να σκύψουμε και να λυγίσουμε, τώρα που 'ρχεται η δυνατή μπόρα».
«Εσύ σκύψε, απάντησε αγέρωχα ο κέδρος, εγώ ποτέ». Η μπόρα ήρθε. Πίσω της άφησε
ένα γκρεμισμένο, συντριμμένο κέδρο κι ένα ανέπαφο στη θέση του καλάμι. Τώρα,
απομακρυνόμενοι από το δάσος, ερχόμαστε σ’ εμάς τους ανθρώπους.
