«Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και
βλασφημία, ας αφαιρεθή από σάς μετά πάσης κακίας, γίνεσθε δε εις αλλήλους
χρηστοί, εύσπλαχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια
του Χριστού» (Εφεσ.δ:31-32)
Αν ένα άτομο έχει τη σωστή συμπεριφορά προς το
Θεό και τους ανθρώπους Του, ο αγιασμός του θα φαίνεται σ’ όλες τις πτυχές της
ζωής του. Αν δεν έχει την πρέπουσα συμπεριφορά, καμία εκδήλωση εξωτερικού
αγιασμού δεν μπορεί να ισοφαρίσει την έλλειψη του εσωτερικού αγιασμού στα μάτια
του Θεού. Λάθος φερσίματα είναι τα πρώτα σημάδια αποστασίας και είναι
αναπόφευκτα στοιχείο υποκρισίας.
Αγάπη. Είναι η βασική
διάθεση και στάση που διακρίνει ένα Χριστιανό απ’ τον κόσμο. Όλος ο Νόμος και
οι προφήτες μπορούν να συνοψιστούν σε δύο εντολές: Να αγαπάς το Θεό και τους
αδελφούς σου (Ματθ.κβ:36-40
Μάρκ.ιβ:28-31 Λουκ.ι:27). Η αγάπη
είναι η δύναμη που μας ικανώνει να τηρήσουμε όλες τις εντολές του Θεού
(Ιωάν.ιδ:15,23). Στην πραγματικότητα, η αγάπη μας προς το Θεό αποδεικνύεται από
το πόσο προσεκτικά υπακούμε στο λόγο Του (Α΄Ιωάν.β:3-5). Ο Ιησούς μας διέταξε
ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον όπως αυτός μας αγάπησε. Η αγάπη των αδελφών
είναι το τελικό τεστ του πραγματικού χριστιανισμού (Ιωάν.ιγ:34-35). Αν δεν
αγαπάω τον αδελφό μου, τότε δεν αγαπάω το Θεό (Α΄Ιωάν.δ:20-21). Η αγάπη είναι η
εκπλήρωση του Νόμου (Λευ.ιθ:18 Ρωμ.ιγ:10
Ιακ.β:8). Ένας Χριστιανός πρέπει να εκτείνει την αγάπη του για κάθε άνθρωπο
ακόμη και για τους εχθρούς του (Ματθ.ε:43-48). Για άλλη μια φορά, αυτή η αγάπη
είναι η τελική απόδειξη χριστιανισμού, γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπάνε αυτούς
που τους αγαπούν (Ματθ.ε:46). Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει (Α΄Κορ.ιγ:8). Δεν θα
αποτύχουμε ούτε με το Θεό, ούτε με τους άλλους ανθρώπους, αν αφήνουμε την αγάπη
να κάνει το τέλειο έργο της. Καμία δραστηριότητα και καμία συμπεριφορά δεν
αξίζει τίποτα αν η αγάπη δεν είναι η βασική δύναμη και το ελατήριο της
(Α΄Κορ.ιγ:1-3 ΑΠΟΚ.β:1-5). Αυτά τα δύο
εδάφια απαριθμούν τα παρακάτω που είναι χωρίς καμία αξία χωρίς αγάπη:
γλωσσολαλιά ευγλωττία, προφητεία, σοφία, γνώση, πίστη, θυσία, φιλανθρωπικά
έργα, κόποι, υπομονή, σωστή διδασκαλία, σωστή ηγεσία, σωστή σχέση, επιμονή και
ζήλος για το όνομα του Ιησού.
Ας προσπαθήσουμε
να εφαρμόσουμε αυτές τις διδασκαλίες περί αγάπης στο θέμα του αγιασμού. Πρώτα
απ’ όλα, θα αγαπάμε το Θεό τόσο που θα θέλουμε να κάνουμε το τέλειο θέλημά Του.
Αν Τον αγαπάμε όσο πρέπει, θα θέλουμε να Του μοιάζουμε όσο το δυνατόν
περισσότερο. Θα προσπαθούμε να απορρίπτουμε ότι δεν ταιριάζει μ’ Αυτόν. Θα
θέλουμε να Τον υπακούμε και να Τον ευαρεστούμε ακόμη και σε σημεία που από την
ανθρώπινη πλευρά φαίνονται ασήμαντα και περιττά. Aν αρχίσουμε να εξετάζουμε τις
διδασκαλίες περί αγιασμού, θα πρέπει να σταματήσουμε και να ελέγξουμε για να
δούμε πόσο βαθιά είναι στην πραγματικότητα η αγάπη μας για το Θεό. Δεύτερο,
όταν οποιοδήποτε είδος μνησικακίας και δυσαρέσκειας ή αντιπάθειας εγερθεί μέσα
μας για κάποιον άνθρωπο, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Πρέπει να
διατηρήσουμε μια στάση αγάπης και συγχωρητικότητας προς αυτό το πρόσωπο αν
θέλουμε να υποστηρίξουμε τον αγιασμό μας και τη χριστιανική μας ιδιότητα. Αγάπη
προς τους συνανθρώπους μας σημαίνει ότι είμαστε υπομονετικοί, ευγενικοί, δεν
φθονούμε, δεν είμαστε εγωιστές, κομπαστές, έχουμε καλούς τρόπους, δεν είμαστε
εαυτούληδες, ευκολοερέθιστοι, είμαστε αργοί στο να σκεφτόμαστε το κακό, και
ευχαριστιόμαστε μόνο με το καλό. (Α΄Κορ.ιγ:4-7). Όλες μας οι ενέργειες θα
πρέπει να κατευθύνονται από μια τέτοια
αγάπη προς το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Ακολουθώντας τις αρχές του
αγιασμού για οποιοδήποτε άλλο λόγο ή χωρίς αυτή την αγάπη, δεν έχει καμία αξία
και θα οδηγήσει στην υποκρισία.
Έχοντας
αποδείξει τη σπουδαιότητα της σωστής συμπεριφοράς, ας εξετάσουμε μερικά
ιδιαίτερα εδάφια σχετικά με το θέμα μας. Το εδάφιο με το οποίο ξεκινήσαμε αυτό
το κεφάλαιο (Εφεσ.δ:31) αναφέρει κάποιες επικίνδυνες συμπεριφορές που πρέπει να
αφαιρεθούν απ’ τους χριστιανούς. Αν αφήσουμε αυτά τα πράγματα να μένουν στη ζωή
μας τρέφουμε τη σάρκα και το πνεύμα λιμοκτονεί.
Πικρία. Είναι κάτι οξύ,
πανούργο, δυσάρεστο, αηδιαστικό, τραχύ, δριμύ, μνησίκακο και βίαιο. Είναι η
συμπεριφορά που χαρακτηριστικό της είναι οι οξείες παρατηρήσεις σε δυσάρεστη
γλώσσα. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να
παραμερίσουν τον πνευματικό άνθρωπο και να δώσουν διέξοδο στην πικρία τους,
αλλά όμως δεν μπορούν να το κάνουν αν θέλουν να είναι άγιοι. Ακόμη όταν κάποιος
εργάτης επιπλήττει, δεν μπορεί να το κάνει με προσωπική πικρία, με οξύ ύφος, με
δυσάρεστες τραχιές λέξεις. Υπάρχει η ώρα της επίπληξης αλλά ποτέ με πικρία.
Oργή. Είναι βίαιος
θυμός, λύσσα, μανία ή αγανάκτηση με μια διάθεση εκδίκησης ή τιμωρίας. Η σάρκα
πάντοτε αρέσκεται στο να εκδικείται κι αυτό γίνεται συχνά με την επίδειξη
(φανέρωση) των αισθημάτων ή με μια κοφτή παρατήρηση ή λόγο. Ίσως να μην
συμφωνούμε σε γενικά ζητήματα αλλά δεν πρέπει ποτέ να γίνουμε μνησίκακοι ή
εκδικητικοί. Μπορεί να είσαι τέλεια σωστός στις αρχές, αλλά αν αφεθείς σ’ ένα
βίαιο θυμό ή οργή, τότε είσαι λάθος. Αυτό είναι το ίδιο αλήθεια και για όλες
τις άλλες συμπεριφορές που εξετάζουμε. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς
μας να προχωρούν ακυβέρνητοι σ’ αυτό το θέμα, αλλά πρέπει να μάθουμε να
ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Η οργή δεν μπορεί να ελεγχθεί με δική μας
δύναμη, αλλά μόνο με την προσευχή και την εκζήτηση του Θεού. Είναι ιδιαίτερα
αισχρό για ένα εργάτη να οργίζεται και να είναι μνησίκακος. Δεν υπάρχει τρόπος
να εξηγήσει κανείς αυτή την έλλειψη ελέγχου στους αγίους του Θεού. Να θυμάσαι
ότι «η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται
την δικαιοσύνην του Θεού» (Ιακ.α:20).
Θυμός. Είναι ένα
αίσθημα ακραίας δυσαρέσκειας που συνήθως έχει σαν αιτία κάποια πληγή, ή ζημιά,
ή εναντίωση. Η λέξη από τον εαυτό της δεν φανερώνει κάποιο βαθμό έντασης ούτε
απαραίτητα υποδηλώνει κάποια εξωτερίκευση. Αν ο θυμός αφεθεί ανεξέλεγκτος,
συνήθως φανερώνεται σαν μια επιθυμία να μαστιγώσεις κάποιον ή κάτι. Αν αυτό το
συναίσθημα ελεγχθεί και χρησιμοποιηθεί όπως πρέπει, μπορεί να γίνει εποικοδομητικό
και ευεργετικό. Για παράδειγμα, ο Ιησούς φανέρωσε το θυμό Του ενάντια στην
αμαρτία όταν καθάρισε το Ναό από τους κλέφτες. Τώρα, ποιος θυμός επιτρέπεται
και ποιος όχι; Ο Παύλος μας λέγει «Οργίζεσθε
και μη αμαρτάνετε ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας» (Εφεσ.δ:26). Ο
θυμός που σε κάνει να πληγώσεις κάποιον ή να αμαρτήσεις με οποιονδήποτε άλλο
τρόπο, είναι λάθος. Ακόμη λάθος είναι ο θυμός που μένει μέσα στην καρδιά και
υποθάλπει κάποια μνησικακία. Αν υπάρχει κάποιος λόγος για να θυμώσεις, μην
πάρεις το θέμα προσωπικά και μην κατευθύνεις αυτό το θυμό εναντίον κάποιου.
Αντίθετα, χρησιμοποίησε αυτή τη συγκινησιακή δύναμη σαν μια ώθηση να διορθώσεις
το λάθος αν είναι δυνατόν. Μετά, συγχώρησε αυτόν/ην που είναι μπλεγμένος/η στην
υπόθεση, και ξέχασέ το. Προσεύχου μέχρι να μπορέσεις να το ξεχάσεις. Άσχετα με
τις περιστάσεις, η εγκράτεια και ο αυτοέλεγχος είναι καρπός του Πνεύματος και
πρέπει να φανερώνεται (Γαλ.ε:23). Εργάτη του Θεού, τί θα κάνεις και ποια θα
είναι η στάση σου όταν διδάσκεις κάτι που κάποιοι συνεχίζουν να μην
υπακούουν; Η αντίδρασή σου οπωσδήποτε
δεν πρέπει να είναι προσωπικός θυμός. Δεν επαναστατούν εναντίον σου, αλλά
επαναστατούν προς το Θεό. Εσύ πρέπει να είσαι προσεκτικός να διατηρήσεις τον
αυτοέλεγχό σου.
