Ο τίτλος είναι αυτεξήγητος. Ένα πράγμα αξίζει όχι μόνο γιατί
ζυγίζει τόσο, αλλά και διότι είναι στη θέση του. Ο οπλισμός, λόγου χάρη μιας
οικοδομής είναι σημαντικός και παίζει τον ουσιαστικό του ρόλο, αν φτιαχτεί πριν
κι όχι μετά από τους σοβάδες και τις κάσες των κουφωμάτων του σπιτιού. Το
καλαφάτισμα μιας βάρκας χρειάζεται κι έχει σωτήρια αποτελέσματα, αν γίνει πριν
τ’ ανοιξιάτικο ρίξιμό της στο νερό κι όχι το φθινόπωρο όταν την αράξουμε στο
καρνάγιο. Τέλος, το σχεδίασμα, κόψιμο, ράψιμο και σιδέρωμα είναι φάσεις μιας
εργασίας, που μόνον αν γίνουν στη σειρά που διατυπώθηκαν, θα 'χουν σαν
αποτέλεσμα ένα έτοιμο ρούχο. Όμως παρά την αδιαφιλονίκητη τούτη καθημερινή
εμπειρία, στα πνευματικά θέματα συχνά τα μπερδεύουμε. Προσπαθούμε λόγου χάρη να
ζήσουμε τη χριστιανική ζωή, πριν πνευματικά γεννηθούμε.
Προθυμοποιούμαστε να
δώσουμε τα χρήματά μας ή το χρόνο μας στο Θεό, όταν ακόμη δεν του ’χουμε δώσει
την καρδιά μας. Ας δούμε τι μας λέει η Καινή Διαθήκη στο προκείμενο, με βασικές
μας αναφορές την προσωπική μαρτυρία του Παύλου (Πράξ.κζ:23) και τη δήλωση του
Κυρίου για το σκοπό της εκλογής των Δώδεκα (Μάρκ.γ:14):
1. «Ου ειμί» (Πράξ.κζ:23)
Όλο το Πράξ.κζ, παρουσιάζει μια δραματικότητα πρωτοφανή.
Συγκλονιστική η θαλάσσια περιπέτεια, που κατέληξε στο ναυάγιο. Ο Παύλος, ένας
στους 276, που όμως υψώνει το πνευματικό του ανάστημα, όταν «πάσα ελπίς
σωτηρίας» είχε πια χαθεί, για να δώσει τη μαρτυρία του. Μιλάει για το Θεό, «ου ειμί»,
δηλ. «του οποίου είμαι». Κι αυτό είναι πρώτο, μπροστά από υπηρεσίες, τρεξίματα,
προσφορές ή ό,τι άλλο για το Θεό. Πριν κάμεις κάτι για το Θεό, πρέπει να ’σαι
του Θεού. Να του ανήκεις. Να ’χεις γίνει λυτρωμένο παιδί του, μέσω της θυσίας
του Χριστού (Γαλ.γ:7, Εβρ.β:10 κλπ.). Όλα τ’ άλλα, έρχονται μετά απ’ αυτή τη
σχέση και χάρη σ’ αυτή. Ο Ιησούς διάλεξε τους Δώδεκα «δια να είναι μετ’ αυτού
και δια να αποστέλλει αυτούς» (Μάρκ.γ:14). Πρόσεξε, ποιο πάει πρώτο.
2. «Ω και λατρεύω» (Πράξ.κζ:23)
Σημαντικό τούτο το «λατρεύω», αλλά μπορείς να το φανταστείς
μπροστά από το «ου ειμί»! Πώς θα λατρέψεις κάποιον που δεν του ανήκεις; Που,
προσωπικά δεν τον έχεις γνωρίσει; Που, ουσιαστικά αγνοείς το πρόσωπό του, το
χαρακτήρα του και το έργο που 'κάμε για σένα! Που θα φτάσεις, όταν επιμένεις να
βάζεις το κάρο μπροστά από τ’ άλογο! Κι όμως, πόσοι το βάζουν σήμερα! «Αγνοούντες,
λατρεύουν», κατά τον Παύλο (Πράξ.ιζ:23). Γι’ αυτό και τούτη η λατρεία γίνεται
συνήθως, απλή θρησκευτικότητα ή και δεισιδαιμονία. Μια λατρεία, που αδυνατεί να
φέρει σ’ επικοινωνία ζωντανή Θεό και άνθρωπο, αφού τούτος ο δεύτερος ποτέ δεν
έφτασε στην πείρα του «ου ειμί» και του «ώσιν μετ’ αυτού» (Μάρκ.γ:14).
3. «Ίνα αποστέλλη αυτούς» (Μάρκ.γ:14)
Το έργο για το Θεό, είναι μια τιμή που γίνεται και μια
εντολή που δίνεται στον άνθρωπο (Ματθ.κη:19). Όμως, σε ποιους ανθρώπους; Όχι,
στον καθένα. Κι οπωσδήποτε, όχι σ’ αυτόν που δεν πέρασε από το «ου ειμί» και «ω
και λατρεύω». Ας θυμηθούμε το «ουδέν κοινόν εις εσάς και εις ημάς, ώστε να οικοδομήσητε
οίκον εις τον Θεόν ημών», του Ζοροβάβελ προς όλους που δεν μπορούσαν να πουν «τον
Θεόν μας» κι έλεγαν «τον Θεόν σας» (Έσδρας δ:1-3). Έπειτα «να αποστέλλη» (τύπος
διάρκειας συνεχώς, εξακολουθητικά), προϋποθέτει το «ου ειμί» και το «ώσιν μετ’
αυτού». Πώς να στείλω σε μια υπόθεσή μου ένα νέο που δεν είναι δικός μου ή το
παιδί μου όταν αυτό σπουδάζει στη Γερμανία κι εγώ μένω στην Αθήνα! «Ίνα αποστέλλη
αυτούς». Ποιους; Αυτούς που Του ανήκουν, που μένουν εν αυτώ, που Τον λατρεύουν.
ΕΥΧΗ: Μακάρι, τα τρία τούτα στοιχεία που συνθέτουν την
πνευματική μας ζωή, να βρίσκονται μέσα μας, μάλιστα σωστά ταξινομημένα και
ιεραρχημένα. Του ανήκω... τον λατρεύω... τον υπηρετώ.
