Προς Ρωμαίους η

Ρωμ.η:1 Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα.

Εν Χριστώ: αυτοί που πιστεύουν σ’ Αυτόν, ζουν μ’ Αυτόν κι Αυτός μένει μέσα τους.

Η ζωή και η συνείδησή τους είναι καθαρή στα μάτια του Θεού.

Ο εργάτης του Θεού

V. Προτεραιότητες

Προτεραιότητα είναι κάτι στο οποίο δίνουμε προβάδισμα προσδιορίζοντας ένα βαθμό επείγοντος ή σπουδαιότητας γι' αυτό. Πολλοί εργάτες δεν έχουν διευθετήσει το ζήτημα για το ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητές τους. Ανάμεσα σ' εκείνες που έχουν, πολύ λίγοι ζουν σύμφωνα με αυτές τις προτεραιότητες.

Οι πολλές επιλογές της ζωής συναγωνίζονται το χρόνο μας, και για τον οποιοδήποτε έλεγχο επάνω στις ζωές μας πρέπει να αποφασίσουμε εκ των προτέρων σε τι δίνουμε τους εαυτούς μας. Ο αντικειμενικός σκοπός του να βάζουμε προτεραιότητες, είναι να κατανέμουμε ορισμένα ποσά χρόνου και χρημάτων όπου ο Θεός μας κατευθύνει.

Γέμισε το ντουλάπι

Ώρα ησυχίας, προτεραιότητες, ώρα με το Θεό, άδεια ντουλάπια.

Είχες ποτέ κανένα άδειο ντουλάπι;

Ούτε εγώ.

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ

Ο τίτλος είναι αυτεξήγητος. Ένα πράγμα αξίζει όχι μόνο γιατί ζυγίζει τόσο, αλλά και διότι είναι στη θέση του. Ο οπλισμός, λόγου χάρη μιας οικοδομής είναι σημαντικός και παίζει τον ουσιαστικό του ρόλο, αν φτιαχτεί πριν κι όχι μετά από τους σοβάδες και τις κάσες των κουφωμάτων του σπιτιού. Το καλαφάτισμα μιας βάρκας χρειάζεται κι έχει σωτήρια αποτελέσματα, αν γίνει πριν τ’ ανοιξιάτικο ρίξιμό της στο νερό κι όχι το φθινόπωρο όταν την αράξουμε στο καρνάγιο. Τέλος, το σχεδίασμα, κόψιμο, ράψιμο και σιδέρωμα είναι φάσεις μιας εργασίας, που μόνον αν γίνουν στη σειρά που διατυπώθηκαν, θα 'χουν σαν αποτέλεσμα ένα έτοιμο ρούχο. Όμως παρά την αδιαφιλονίκητη τούτη καθημερινή εμπειρία, στα πνευματικά θέματα συχνά τα μπερδεύουμε. Προσπαθούμε λόγου χάρη να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή, πριν πνευματικά γεννηθούμε. 

ΟΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ:

Ένας καθηγητής μια μέρα θέλοντας να δείξει στους μαθητές του την σημασία που πρέπει να δίνουνε στις προτεραιότητες της ζωής, εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;.... και οι μαθητές απάντησαν:

- Ναι, είναι γεμάτο.