Ηθικές αρχές της διακονίας - Ο εργάτης του Θεού

Τι εννοούμε όταν λέμε «Ηθικές αρχές στη διακονία»; Ηθικολογία μπορεί να οριστεί σαν «η επιστήμη των ηθικών υποχρεώσεων ή του ιδανικού ανθρώπινου χαρακτήρα». Βασικά, είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι η τιμιότητα και η ακεραιότητα. Αναφέρεται στις πιο υψηλές μορφές ηθικής συμπεριφοράς. Οι «ηθικές αρχές στη διακονία» έχουν να κάνουν με τις σχέσεις του εργάτη με τον εαυτό του, το Θεό και τους άλλους. Σκέφτεται και τους άλλους. Αυτό απλά σημαίνει ότι ο εργάτης είναι Χριστιανός και κύριος, καλοαναθρεμμένος, ευγενικός.

 Μιλάει πραγματικά η Γραφή για τη συμπεριφορά και τις σχέσεις που πρέπει να έχει ένας εργάτης; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Η Βίβλος ασχολείται με τις σχέσεις που πρέπει να έχει ο εργάτης με το σπίτι του και την οικογένειά του (Α’ Τιμ.γ). Με τις σχέσεις που πρέπει να έχει με άλλους εργάτες (Πραξ.ιε:36-41, Γ’ Ιωαν.9-10, Φιλιπ.β:20, 25-30). Ασχολείται ακόμα με τις σχέσεις του με τη συνάθροιση (Πραξ.κ:17-38, Α’ Θεσ.β:7-9). Τελικά ασχολείται με τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους γενικά (Α’ Κορ.θ:19-23).

Ποιες είναι αυτές οι γενικές ηθικές αρχές που ο εργάτης θα πρέπει να προσέχει στην προσωπική του ζωή;

1. Πρέπει να διατηρείται σε καλή φυσική κατάσταση, ώστε να είναι ικανός να αποδώσει, διανοητικά να είναι άγρυπνος και πνευματικά ζέων. Η προσωπική υγιεινή και η καθαριότητα είναι σημαντικοί τομείς. Θα πρέπει ν’ αποφεύγει κάθε συνήθεια που βλάπτει την απόδοση του. Είναι πολύ σημαντικό, να προσέχει να ζει μέσα στα όρια που τα έσοδά του του επιτρέπουν και να πληρώνει τους λογαριασμούς του κανονικά. Ο χρόνος της προετοιμασίας θα πρέπει να θεωρείται ιερός. Δεν είναι σωστό και τίμιο να πάει στη συνάθροιση απροετοίμαστος, άσχετα αν η συνάθροιση είναι μικρή ή μεγάλη. Πρέπει να είναι ένας σοφός θεματοφύλακας του χρόνου.

2. Ο εργάτης πρέπει να βλέπει το έργο του σαν έργο Θεού κι έτσι να το μετράει κι όχι σαν πηγή χρημάτων (Α’Τιμ.ς:10). Όταν έχεις πολλά χρήματα, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να τ’ αγαπήσεις και να τα υπερεπιθυμήσεις. Ο Παύλος έγραψε αρκετά πάνω σ’ αυτό το θέμα (Α’ Τιμ.ς:9, β:8). Δεν είναι τα χρήματα η ρίζα του κακού, αλλά η αγάπη του χρήματος, η φιλαργυρία. Ο Θεός ποτέ δεν σκέφτηκε για τους εργάτες Του να είναι μπλεγμένοι και δεμένοι με το πώς θ’ αυξήσουν τα κέρδη τους, με το να σχεδιάζουν και να επενδύουν κεφάλαια και μετοχές!

3. Ο εργάτης πρέπει να προσέχει τη χρησιμοποίηση του ονόματός του και ποτέ να μην οπισθογράφει υποθέσεις και σχέδια για τα οποία δεν είναι σίγουρος. Δεν μπορεί να δώσει κάπου το όνομά του ή την έγκρισή του, αν την ίδια στιγμή δεν μπορεί να δώσει τον εαυτό του.

4. Ο εργάτης δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά την ευγενική κι ένδοξη κλήση που του έχει γίνει. Όταν γίνεται σαν ένας κωμικός πάνω στον άμβωνα, δεν δίνει δόξα στον Ιησού που κηρύττει. Ο εργάτης του Θεού κρατάει θείες κι αιώνιες αλήθειες που μπορούν να φέρουν είτε καταδίκη, είτε σωτηρία στους ακούοντες. Ο κόσμος απαιτεί κάποιο υψηλότερο βαθμό  σοβαρότητας απ’ αυτόν παρά  απ’ τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους. Δεν πρέπει να λατρεύει τη δημοσιότητα, αλλά το Θεό. Επειδή ο τρόπος ντυσίματος του εργάτη του Θεού, το πώς μιλάει και το πώς περνάει τις ελεύθερες ώρες του είναι κάτι που παρατηρείται πολύ απ’ τους άλλους, πρέπει πάντοτε να είναι προσεκτικός σ’ αυτά τα θέματα.

Αν κι ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμος και διαθέσιμος να βοηθήσει όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, πρέπει να προσέχει μήπως γίνει «το παιδί για όλες τις δουλειές» για τον καθένα κι έτσι αμελήσει τη διακονία του. Άλλοι μπορούν να εκλεχτούν και να φροντίσουν αυτά τα πράγματα, έτσι ώστε αυτός να μπορεί ν’ αφιερωθεί στην προσευχή και στη διακονία του λόγου (Πραξ.ς:2-4). 

Υπάρχει κάποιο αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό που διακρίνει τη χριστιανική διακονία από κάθε άλλο επάγγελμα: ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του εργάτη του Θεού είναι μεγαλύτερα απ’ το έργο του. Το έργο εξαρτάται απ’ το χαρακτήρα του. Ο χριστιανός εργάτης πρέπει να είναι κάτι πριν μπορέσει να κάνει οτιδήποτε.

5. Τι χρωστάει ο εργάτης του Θεού στη φυσική του κατάσταση; Πρέπει να τρώει σωστά. Δεν θα ωφελήσει πολύ το κήρυγμα ενάντια στο κάπνισμα και το μεθύσι, όταν καταβροχθίζει ποσότητες φαγητού (Παρ.κγ:2). Η λαιμαργία είναι το ίδιο αμαρτία όπως όλες οι άλλες που καταδικάζουμε έντονα απ’ τον άμβωνα. Τα γλυκά και τα παγωτά, μπορεί να γίνουν σαν τα τσιγάρα και το ποτό.

6. Ο εργάτης πρέπει να έχει τον απαραίτητο χρόνο για ξεκούραση και ησυχία. Πολλοί εργάτες ζουν με τόσο γρήγορους ρυθμούς που σίγουρα θα κάνουν κακό όχι μόνο στο σώμα τους αλλά και το πνεύμα τους. Η ζωή τους είναι τόσο περίπλοκη και μπερδεμένη που η απλότητα έχει χαθεί. Πολλές φορές βλέπουμε στη ζωή ενός εργάτη την κατάρα της ακαρπίας που δεν είναι παρά αποτέλεσμα  υπεραπασχόλησης. Τα πρόσωπά τους που έπρεπε ν’ ακτινοβολούν την παρουσία του Θεού είναι τόσο συχνά στεναχωρημένα και τραβηγμένα.

Κάποτε ένας εργάτης είχε φθάσει στο χείλος νευρικού κλονισμού προσπαθώντας να ικανοποιήσει μια απαιτητική σύζυγο. Έκανε δύο δουλειές για να μπορέσει ν’ αγοράσει ένα σπίτι. Αμέλησε την προσευχή κι ήταν τόσο πιεσμένος που τελικά ήταν σαν ν’ αυτοκτόνησε. Δεν άργησε να έρθει μια καρδιακή προσβολή και πέθανε! Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να πανικοβάλλονται ζώντας μια ζωή με αφύσικες κι επικίνδυνες πιέσεις.

Γιατί αυτή η ζωή έντασης είναι τόσο συνηθισμένη ανάμεσα στους εργάτες; Τις περισσότερες φορές επειδή έχουν αφήσει πρώτα πράγματα να πέσουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχουν χρόνο για το Θεό, για τη Γραφή, για μια ευσεβή ζωή και οικογενειακή λατρεία.

Η παγίδα των άλλων πραγμάτων δημιουργεί αυτό το πρόβλημα. Μερικές σύζυγοι σπρώχνουν τους άντρες τους σε αβέβαιες πνευματικές καταστάσεις με τις ασταμάτητες απαιτήσεις τους για πράγματα κι άλλα πράγματα. Λέγεται ότι κάποτε σε μια επιτάφια πλάκα μιας γυναίκας έγραφε: «Πέθανε θέλοντας συνέχεια πράγματα». Όταν ο σύζυγος πέθανε, έγραψαν στη δικιά του, «Πέθανε προσπαθώντας να τις τα δώσει».

Συχνά προσπαθούμε να κάνουμε περισσότερα απ’ ότι ο Θεός σκοπεύει να κάνει μαζί μας. Φαίνεται ότι τρέφεται το εγώ πολλών ανθρώπων όταν ξεκινάνε πολλές δουλειές (έργα) μαζί. Όλοι χρειαζόμαστε να βρούμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, να ξέρουμε τη θέση μας μέσα στο έργο και τη διακονία και να έχουμε τόσο νου ώστε να μην προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν έχουμε καλεστεί.

Αντί να δίνουμε τους εαυτούς μας ετοιμάζοντας πολυδάπανα συνέδρια, κτίρια, εκδηλώσεις, δεν θα ήμασταν πιο σοφοί αν αφιερώναμε περισσότερο χρόνο στην ετοιμασία της ζωής των ανθρώπων; Δεν ισχύει ακόμα αυτό που είπε ο Παύλος στις Πραξ.ζ:48; Μπορεί να φτάσει κανείς στο σημείο να κάνει όλες αυτές τις απασχολήσεις δείκτη πνευματικότητας! Υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να απασχοληθούμε τόσο πολύ με το έργο του Κυρίου, που να παραμελήσουμε τον Ίδιο τον Κύριο!

Ένα άλλο γεγονός που μπορεί να γίνει αιτία μιας ζωής έντασης ανάμεσα στους εργάτες είναι η αγνόηση των νόμων του Θεού σχετικά με το χρόνο της σποράς και του θερισμού. Συχνά γινόμαστε ανυπόμονοι και απαισιόδοξοι αν κάτι δεν καρποφορήσει μέσα σε μια νύχτα. Οι περισσότεροι από μας θέλουμε το κάθε τι τώρα. Όμως, παίρνει χρόνο για το Θεό να φυτέψει ένα δέντρο και να δώσει το χρώμα στα άνθη του (Α’ Κορ.γ:6-7).

Χάνουμε τόσα πολλά επειδή μόνο αρνούμαστε να περιμένουμε. Η ανυπομονησία μας είναι το αποτέλεσμα ενός απειθάρχητου πνεύματος ή μιας ατελούς γνώσης όλων των στοιχείων. Η φαινομενική καθυστέρηση του Θεού δεν είναι παρά η σωστή αντίδραση της πλήρους γνώσης και του τέλειου ελέγχου κάθε ενδεχόμενου που μπορεί να προκύψει. Κάποιος, που βρισκόταν σε μεγάλη στεναχώρια, είπε: «Και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι ο Θεός δεν έκανε τίποτα». Αυτό όμως είναι λάθος. Μπορεί ο Θεός να μην αποκαλύπτει πάντοτε την παρουσία Του και το ενδιαφέρον Του, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν ξεφύγει τα ηνία απ’ τα χέρια Του.

Συνεχίζεται