Ξέρουμε
ότι ο κόσμος γύρω μας είναι διεφθαρμένος και αμαρτωλός, αλλά παρόλα αυτά
νιώθουμε βολικά μέσα σ' αυτόν. Οι περισσότεροι από μας, δεν εξωτερικεύουμε τη
θέση μας για δικαιοσύνη, δεν ελέγχουμε την αμαρτία. Αν διακόψουμε τη σχέση μας
με το βρώμικο περιβάλλον μας, γινόμαστε άσχετοι και παράξενοι. Αν προσπαθήσουμε
να εκπέμψουμε το φως ανάμεσα στην ακαθαρσία, γενικά γινόμαστε δυσάρεστοι.
Ξέρουμε
ότι οι άπιστοι γείτονές μας και τα μέλη της οικογένειάς μας βρίσκονται στο
χείλος μιας ανέλπιδης καταστροφής, κι όμως αυτή η σκέψη φέρνει ελάχιστο ή και
καθόλου βάρος στη ζωή μας. Δεν μας επηρεάζει σχεδόν καθόλου μέσα στην πρακτική
καθημερινότητά μας. Να κλαις για τους χαμένους, αυτή και μόνο η ιδέα φαίνεται
περισσότερο σαν μια θρησκόληπτη, κατά κάποιον τρόπο ανεπίτευκτη και σίγουρα
απαρχαιωμένη σκέψη, παρά σαν μια φοβερή αλήθεια.
Μιλάμε
στους γείτονές μας για τον Κύριο κι εκείνοι λένε: «Πολύ ωραία όλα αυτά» και
φτάνει μέχρι εκεί! Δεν υπάρχει διωγμός και δεν υπάρχει δύναμη. Αντίθετα τα
παιδιά του κόσμου και τα παιδιά του Θεού συνυπάρχουν με μια εγκάρδια ειρήνη. Η
διάκριση έχει αμαυρωθεί. Πώς θα δραπετεύσουμε απ' αυτό το κανάλι;
Διαβάζουμε
ότι οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθινές και η δύναμή Του μεγάλη, και παρ'
αυτά είμαστε φορτωμένοι και καλυμμένοι από απιστία και αμφιβολία. Αυτό που
βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια μας επηρεάζει πολύ περισσότερο απ' αυτό που
πιστεύουμε με την καρδιά μας. Έχουμε περισσότερη πίστη στους γιατρούς των
ανθρώπων, παρά στον Ιησού.
Για να λάβουμε και να διατηρήσουμε μια σημαντική θεραπεία
συχνά απαιτεί σχεδόν Ηράκλεια προσπάθεια να επιμένουμε στην πίστη. Ακόμα κι
όταν πρέπει να εμπιστευτούμε τον Κύριο στα οικονομικά μας, πιο εύκολα θέτουμε
την πεποίθησή μας στις πιστωτικές κάρτες και στα δάνεια, παρά στην προσφορά της
θυσίας και την υπερφυσική ευλογία. Είμαστε σε μεγαλύτερη αρμονία με τις
αισθήσεις μας παρά με το Πνεύμα.
