Εβρ.β:5 Μέλλουσα οικουμένη είναι η ουράνια
βασιλεία ή μπορούμε να πούμε ότι είναι η χιλιετής βασιλεία που βλέπουμε στην Αποκ.
β:26 ότι τη διοικούν όσοι νικούν δηλ. οι πιστοί. Άρα είτε η ουράνια βασιλεία
είτε η χιλιετής βασιλεία δεν έχει υποταχθεί σε αγγέλους αλλά στους πιστούς.
Εβρ.β:6, 7, 8, 9
Ενώ θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, μα τί είναι ο άνθρωπος για να τον θυμάσαι,
αφού είναι ένα ον που γεννιέται-πεθαίνει γεννιέται-πεθαίνει η ζωή του είναι ένα
τίποτα, όμως ο Θεός σ’ αυτό το όν υπέταξε την μέλλουσα οικουμένη.
Εβρ.β:7 Εδώ
μιλάει και για το Χριστό. Και εμείς τώρα είμαστε κατώτεροι από τους αγγέλους σε
δύναμη και σε δόξα. Αλλά όχι όμως όταν ο Θεός μας αποκαταστήσει στην παρουσία
του. Εκεί η νύμφη, η εκκλησία θα είναι μέσα στο θρόνο του Θεού και οι άγγελοι
κύκλω του θρόνου.
Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ψυχικά χαρίσματα και τον αρχηγό
πάνω σ’ αυτή τη φύση. Και πράγματι, ο άνθρωπος έχει δαμάσει τη φύση. Όχι όλη τη
φύση, αλλά τη φύση ορισμένων ζώων. Μέσα στο σχέδιο του Θεού ήταν όλα τα ζώα να
είναι υποταγμένα και να υπακούνε τον άνθρωπο όπως π.χ. ο σκύλος. Αλλά όλα τα
ζώα δεν υποτάσσονται στον άνθρωπο, επειδή ακριβώς και ο άνθρωπος δεν υποτάχθηκε
στο Θεό. Και γι’ αυτό λέει ότι και αυτή η φύση συστενάζει και συναγωνιά.
Λέει τώρα ότι ο Ιησούς ήταν ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένος όπως και στο εδ.7 μιλάει
για τους ανθρώπους. Η δόξα και η τιμή που είχε στεφανωθεί ο Χριστός ήταν η
κατοίκηση του Θεού μέσα Του και το ότι ο Θεός εφ’ όσον έζησε τέλεια και άγια
τον ύψωσε. Έδωσε στον Ιησού την τιμή να είναι το εξιλαστήριο μέσο.
Ο Θεός φανερώθηκε μέσα από άνθρωπο, τον Ιησού Χριστό, για να
μπορέσουν οι άνθρωποι να γίνουν υιοί Θεού. Ο Ιησούς είχε την ίδια φύση μ’ εμάς,
δεν πήρε τη φύση των αγγέλων γιατί δεν ήρθε για
να λυτρώσει αγγέλους, αλλά τον άνθρωπο. Έζησε σαν άνθρωπος, πέθανε σαν άνθρωπος
και σαν άνθρωπος είναι ο μεσίτης μας (Α’ Τιμ.β:5).
Είμαστε απόλυτα σωστοί, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, όταν
δίνουμε έμφαση στη θεότητα του Ιησού Χριστού και Τον λατρεύουμε σαν τον μόνο
Θεό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ανθρώπινη φύση Του. Συμμερίστηκε τις
ασθένειες και τις αδυναμίες μας (Ησ.νγ:3), κουράστηκε, έμεινε μόνος Του,
απορρίφθηκε, πείνασε, δίψασε και πειράστηκε. Εξαιτίας αυτού όμως, τώρα μπορεί
να μας δυναμώνει όταν κι εμείς περνάμε τέτοιες καταστάσεις. Είναι ελεήμων και
σπλαχνικός Αρχιερέας.
Το πάθημα του θανάτου: ο Χριστός ήταν άνθρωπος και έπρεπε να
πάθει σαν άνθρωπος για να σωθούμε εμείς. Κι αυτό ήταν μια ελάττωση γιατί έπρεπε
να πεθάνει ενώ ήταν αναμάρτητος.
Δια να γευθεί θάνατον
υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Αυτές οι λέξεις περικλείουν
όλη την καρδιά της θυσίας πάνω στο σταυρό. Κι όταν λέει εδώ θάνατο, εννοεί το
δεύτερο θάνατο, γιατί τον πρώτο θάνατο τον γεύονται όλοι οι άνθρωποι που πεθαίνουν.
Είναι αυτό που εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε την παραβολή
του διαχωρισμού των προβάτων από τα ερίφια «…. υπάγετε απ’ εμού οι κατηραμένοι….»,
φύγετε, δεν σας θέλω. Ο Θεός διώχνει. Αποχωρίζεται. Δεύτερος θάνατος. Η λίμνη
του πυρός.
Δια της χάριτος του
Θεού: Ο Χριστός ήταν τέλειος. Αλλά ήταν στο χέρι του Πατέρα να δεχτεί αυτή
τη θυσία, γιατί αυτός είναι ο κριτής, κι έκανε χάρη, κάλλιστα μπορούσε να πει
όχι. Και η χάρη αυτή εκδηλώθηκε πριν ακόμη θεμελιωθεί ο κόσμος, όταν δέχτηκε τη
θυσία, την προσφορά του Χριστού.
Εβρ.β:10 Ότι έχει
ο Θεός είναι για το Χριστό. Έγιναν τα πάντα σαν λόγος. Ο Χριστός έγινε τέλειος
δια των παθημάτων. Άρα και εμάς μας τελειοποιεί ο Θεός όταν περνάμε από
παθήματα και φουρτούνες και θλίψεις. Δια
πολλών θλίψεων θέλομεν εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών. Αλλά όμως με
χαρά και ευλογία μέσα στις θλίψεις. Με πίστη ότι ο Θεός με βλέπει κι ότι αυτή η
ζωή είναι ελάχιστη σε σχέση με την αιωνιότητα και θα την περάσω για να φθάσω
στο τέλος.
Έγινε λοιπόν ο Ιησούς αρχηγός της σωτηρίας μας, τέλειος δια
των παθημάτων. Μέσα στα παθήματα Του ο Χριστός δεν αμάρτησε ποτέ. Αυτό σημαίνει
ότι και εμείς μπορούμε να περνάμε από παθήματα που θα μας γίνονται μαθήματα
αγιασμού και αφιέρωσης χωρίς να αμαρτάνουμε.
Εφεσ.δ:26 Οργίζεσθε
και μη αμαρτάνετε· ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας. Που σημαίνει
ότι μπορείς να οργισθείς χωρίς να αμαρτήσεις. Να μην πεις λόγο κακό. Να μην
προφέρεις βλάσφημη κατηγορία. Όπως στον Ιούδα 9 ο άγγελος οργίσθηκε αλλά δεν
είπε βλάσφημο κατηγορία.
