Η ζωή του Χριστού στα 4 ευαγγέλια (4)

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

1) ειδωλολάτρες

α) ΤΑΚΙΤΟΣ (55-117 μ.Χ.). Ένας από τους μεγαλύτερους Ρωμαίους ιστορικούς. Έχει συγγράψει την ιστορία των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Η συλλογή του, «Τα χρονικά», καλύπτει την ιστορία του Νέρωνα, από το 54-68 μ.Χ. 

Επειδή κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Νέρων πυρπόλησε την Ρώμη, για να βάλει τέλος σ’ αυτές τις φήμες ο Νέρων, κατηγόρησε τους χριστιανούς για το έγκλημα του. Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει ένας άγριος διωγμός εναντίον των χριστιανών.  Να, πώς ο Τάκιτος παρουσιάζει το γεγονός:

Για να παρεμποδίσει τη φήμη αυτή, ο Νέρων άδικα κατηγόρησε και καταδίκασε με τα πιο σκληρά βασανιστήρια πρόσωπα που ήταν ήδη μισητά για τις αναιδείς πράξεις τους τα οποία κοινά ονομαζόταν «Χριστιανοί».  Ο θεμελιωτής του ονόματος αυτού - Χριστός - θανατώθηκε από τον ηγεμόνα Πόντιο Πιλάτο κατά την βασιλεία του Τιβέριου. Η θανατηφόρα όμως προκατάληψη, παρόλο που για λίγο καταπιέστηκε, ξέσπασε και πάλι όχι μόνο δια μέσου της Ιουδαίας, όπου αυτό το κακό είχε την αρχή του, αλλά και στην πόλη (Ρώμη) όπου όλα τα βρωμερά και τρομερά ρέουν απ’ όλες τις κατευθύνσεις και ενθαρρύνονται.  Έτσι συνελήφθησαν πρώτα αυτοί που ομολογούσαν, και μετά από πληροφορίες που έδιναν αυτοί, ένα μεγάλο πλήθος καταπείστηκε όχι τόσο για το αδίκημα του εμπρησμού, όσο για το μίσος τους για το ανθρώπινο γένος.

β) Το γεγονός του θανάτου του Χριστού αναφέρεται έστω και εμμέσως και από έναν άλλο ιστορικό τον ΘΑΛΛΟ.  Κατά δε τον συγγραφέα ΙΟΥΛΙΟ τον Αφρικανό, ο οποίος έζησε το 2ο αιώνα μ.Χ. (221), το σκότος που κάλυψε τη γη, κατά την σταύρωση του Χριστού, για το οποίο ο Θάλλος αναφέρει στο 3ο βιβλίο της ιστορίας των «Χρονικών» του, ότι οφειλόταν σε έκλειψη του ήλιου, δεν δέχεται σωστή την εξήγηση του Θάλλου.

Απ’ αυτή την παρατήρηση του Ιούλιου του Αφρικανού, προκύπτει ότι το γεγονός της σταύρωσης του Ιησού ήταν γνωστό και στους μη χριστιανικούς κύκλους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

γ) ΣΟΥΕΤΟΡΝΙΟΣ Ήταν κι αυτός Ρωμαίος ιστορικός. Στη βιογραφία του αυτοκράτορα Κλαυδίου αναφέρει τα εξής:

Επειδή οι Ιουδαίοι διαρκώς υποκινούσαν ταραχές με την έμπνευση (παρακίνηση) του Χριστού, ο Κλαύδιος τους έδιωξε απ’ τη Ρώμη.

Το γεγονός αυτό μας το αναφέρει ο λόγος του Θεού στις Πράξ.ιη:2 και εύρων τινα Ιουδαίον ονόματι Ακύλαν, γεγενημένον εν πόντω, νεωστί ελθόντα από της Ιταλίας, και Πρίσκιλλαν την γυναίκα αυτού, (διότι ο Κλαύδιος είχε διατάξει να αναχωρήσωσι πάντες οι Ιουδαίοι εκ της Ρώμης) προσήλθε πρός αυτούς

δ) Έχουμε ακόμα την ομολογία του Ρωμαίου αυτοκράτορα ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΑΤΗ (400 μ.Χ). Έγραψε ένα μεγάλο έργο εναντίον του χριστιανισμού στο οποίο λέει τα εξής:

Ο Ιησούς τον οποίο σεις δοξάζετε, ήταν ένας απ’ τους υπηκόους του Καίσαρα.  Εάν το αμφιβάλετε θα το αποδείξω σιγά-σιγά, αλλά αυτό μπορεί να γίνει και τώρα. Για τους εαυτούς σας να αρκείσθε στο ότι ήτο εγγεγραμμένος με τον πατέρα του και τη μητέρα του τον καιρό του Κυρήνιου.   

Όμως επειδή ο Ιησούς είχε πείσει μερικούς από ανάμεσά σας και μάλιστα από τους χειρότερους ανθρώπους, γιορτάζεται τώρα 300 χρόνια, χωρίς να έχει κάνει κάτι σ’ αυτή τη ζωή που να είναι άξιο ενθυμήσεως. Εκτός αν κάποιος θεωρεί θαυμαστό πράγμα την θεραπεία των χωλών και των τυφλών ανθρώπων, να εξορκίζει δαιμονισμένους στα χωριά της Βηθαϊσδά και της Βηθανίας.

(αποστηθίστηκε από τον πολεμικό λόγο του Κύριλλου της Αλεξάνδρειας εναντίον του Ιουλιανού. CYRIL CONTRA JULIAN τόμος 4ος σελ. 191, 213).

ε) ΠΛΙΝΙΟΣ ο νεώτερος.  Ήταν κυβερνήτης της Βιθυνίας της Μ. Ασίας και φίλος του αυτοκράτορα Τραϊανού. Κατά το έτος 112 μ.Χ. είχε στείλει μία επιστολή (EPIST0LA Χ.97) προς τον αυτοκράτορα στην οποία κάνει λόγο για τους χριστιανούς που είχαν πολλαπλασιασθεί τόσο πολύ, ώστε 70 μόλις χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού να έχουν ερημωθεί οι ναοί των θεών τους.

Έγραφε δε στον Τραϊανό ότι οι χριστιανοί είχαν τη συνήθεια να συναθροίζονται μια ορισμένη ώρα της ημέρας πριν την αυγή, όχι για να βάνουν κάποια κακή πράξη, αλλά για να ψάλλουν ύμνους στο Χριστό, «ως εις Θεόν».

2) Ιουδαίοι

Α) ΙΩΣΗΠΟΣ (37-100; μ.Χ.) Ιουδαίος που πολέμησε το 70 μ.Χ. στην άμυνα της Ιερουσαλήμ, όταν την πολιορκούσαν οι Ρωμαίοι. Μετά την κατάληψη της πόλης, μεταφέρθηκε στη Ρώμη όπου άλλαξε στάση και έγινε προστατευόμενος της αυτοκρατορικής οικογένειας. Ήταν ιερέας από τη φυλή Λευί και συνέγραψε την ιστορία του λαού Ισραήλ μέχρι την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, όπου περιγράφει όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.

Το χαρακτηριστικότερο σημείο της ιστορίας του βρίσκεται στο 18ο βιβλίο της «Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας» όπου μιλάει για τον Ιησού. Τον χαρακτηρίζει σαν

«σοφό άντρα και ποιητή παραδόξων έργων, άνθρωπο τον οποίο ο Πιλάτος σταύρωσε. Εκείνοι που τον είχαν αγαπήσει εξαρχής, του παρέμειναν πιστοί, διότι μετά τρείς μέρες τους φανερώθηκε, ζων ξανά όπως άλλοτε, όπως εξάλλου οι θείοι προφήτες είχαν προαναγγείλει περί αυτού μαζί με άλλα θαυμάσια πράγματα. Μέχρι τις μέρες μας, οι απόγονοι εκείνων, οι οποίοι μετά από Εκείνον, αποκαλούντο Χριστιανοί, δεν εξέλιπαν».

Ο Ιώσηπος δεν ήταν Χριστιανός, και αυτό κάνει ορισμένους να αμφιβάλουν για τα γραφόμενά του επειδή γράφει τόσο καθαρά και φανερά για το Χριστό. Μέχρι πρόσφατα, αυτό το κείμενο εθεωρείτο απόκρυφο. Πολλοί έλεγαν ότι είχε παρεμβληθεί από Χριστιανούς στα γραπτά του Ιώσηπου. Τελευταία όμως, σοβαροί ερευνητές βεβαίωσαν την αυθεντικότητα του κειμένου. (L. VAN DE WALLE - JESUS CHRIST, CET INCOΝΝU).

Σ’ ένα άλλο σημείο των γραπτών του αναφέρεται στον Ιάκωβο τον αδελφό του Κυρίου και λέει.... ο οποίος ονομαζόταν Χριστός.

Είναι άξιο απορίας που το αναφέρει, γιατί έγραφε τότε μια απολογία για τους Ιουδαίους στη Ρώμη, και οι Ρωμαίοι τον καιρό εκείνο μισούσαν τους χριστιανούς.

Β) ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ, σχετικά με το οποίο ο Edersheim γράφει: Αν φανταστούμε κάτι που να ενώνει νομικά ντοκουμέντα, Ραβινικές ανταποκρίσεις και σημειώσεις ενός σωματείου θεολογικής διαμάχης, όλο ανατολίτικο, γεμάτο εκτροπές, ανέκδοτα, αποστομώσεις, εξυπνάδες, θρύλους και πολύ συχνά για την επιπολαιότητα του προλήψεις και ακόμα αισχρότητες που δύσκολα μπορούν να ειπωθούν, μπορούμε να μορφώσουμε μια γενική ιδέα για το τι είναι το Ταλμούδ.

Η Μ ι σ ν ά που συντάχθηκε στο τέλος του 2^ου αιώνα μ.Χ. εμφανίζει ραβινισμό εντελώς διαφορετικό της εποχής του Χριστού. Ανώτερη πηγή μπορεί να θεωρηθεί η I ω σ ε φ τ ά, που είναι συλλογή θρησκευτικών νόμων, στην οποία βρίσκουμε σπουδαίες ιστορικές πληροφορίες, κυρίως για τους Σαδδουκαίους αρχιερείς της εποχής εκείνης.

Όμως στο Τ α λ μ ο ύ δ έχουμε αρκετές ειδήσεις για τον Ιησού. Απ’ αυτές, ιστορική αξία έχουν μόνο αυτές που προέρχονται από τον 1^ο αιώνα γιατί οι υπόλοιπες ανήκουν ως επί το πλείστον στον 3^ο και 4^ο αιώνα.

Παρά την σκόπιμη διαστροφή της αλήθειας και την πολεμική που κάνει με πολύ φανατισμό εναντίον του Ιησού, δεν αρνείται την ιστορική προσωπικότητά Του αλλά την ερμηνεύει εντελώς αυθαίρετα και με κακόβουλη διάθεση σύμφωνα με τις απόψεις των Ραββίνων.

Εισηγείται (το Ταλμούδ) τον Ιησού, σαν νόθο από την ένωση της Μαριάμ με ένα Ρωμαίο στρατιώτη που λεγόταν ΠΑΝΘΗΡ ο οποίος έκανε μάγια, βάσκανε και οδήγησε λάθος τον Ισραήλ. Ο καθένας που γνωρίζει θα έπρεπε να τον υπερασπίσει και να ικετεύσει γι’ αυτόν.

Η λέξη ΠΑΝΘΗΡ είναι αναγραμματισμός της λέξης ΠΑΡΘΕΝΟΣ και είναι κάτι που πολύ συχνά ο διάβολος κάνει: ΠΑΡΘΕΝΟΣ – ΠΑΝΘΗΡΟΣ όπως επίσης και τη λέξη ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ – ΑΒΕΓΓΙΛ που σημαίνει «Μαύρος πάνθηρ».

Όλα όσα έκανε ο Κύριος, στο Ταλμούδ γίνονται τρομερές και βλάσφημες πράξεις. Πολλές από τις αναφορές είναι απίστευτα αισχρές και χονδροειδείς που δεν λέγονται. Άλλες είναι τόσο ανόητες, που δεν βγαίνει κανένα νόημα. Ορισμένες φορές ονομάζεται «Υιός του πάσαλου», «Εκείνος ο άνθρωπος», «ο Τοιούτος», «ο κρεμασμένος», «ο ανόητος».

Οι Ιουδαίοι δεν αρνούνται – γιατί δεν μπορούν - τα θαύματα του Ιησού, αλλά τα δικαιολογούν σαν μαγείες που ο Ιησούς έμαθε στην Αίγυπτο.

3) ΑΛΛΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

α) Οι κατακόμβες που είναι μια σφραγίδα της ιστορίας για το τι είναι χριστιανισμός και ποια η δύναμή του. Ποια άλλη θρησκεία έχει κατακόμβες;

β) Τα απόκρυφα. Γραπτά που δεν έχουν τη σφραγίδα της θεοπνευστίας, αλλά έχουν γραφτεί από διάφορους ανθρώπους που αναφέρουν τον Ιησού Χριστό και δεν παύουν να είναι ντοκουμέντα όσο αφορά στην ιστορική ύπαρξη του Χριστού.

γ) Οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς. Έχουμε 4000 χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης στα Ελληνικά και 8000 στα Λατινικά με το αρχαιότερο να είναι του 125 μ.Χ. Την ίδια στιγμή έχουμε 8 χειρόγραφα από το Θουκιδίδη, 8 από τον Ηρόδοτο και 643 από τον Όμηρο, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Θουκιδίδης, ο Ηρόδοτος και ο Όμηρος υπήρξαν, ενώ κάποιοι πορωμένοι ακόμα αμφιβάλουν αν υπήρξε ο Ιησούς Χριστός.

Ο ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ, θεολόγος του 2ου μ.Χ.  αιώνα γράφει: Τώρα υπάρχει ένα χωριό στη γη των Ιουδαίων, 35 σταδίους από την Ιερουσαλήμ, στο οποίο γεννήθηκε ο Χριστός, όπως μπορείτε να δείτε από τις απογραφές φόρων κάτω από τον Κυρήνιο, τον πρώτο διοικητή της Ιουδαίας. (Α' απολογία κεφ.23) Ο Ιουστίνος αναφερόταν σε δημόσια έγγραφα που υπήρχαν στις μέρες του, τα οποία φανερώνουν ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στην Ιουδαία.

Από την ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΔΙΟΓΝΥΤΟ (κάποιου εθνικού του 2^ου αιώνα) που ονομάζεται «μαργαρίτης» των μεταπαστολικών χρόνων:

Οι χριστιανοί δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους, από τη χώρα ή τη γλώσσα ή τις πολιτικές πεποιθήσεις, διότι δεν κατοικούν μόνοι τους ή σε δικές τους πόλεις. Δεν μιλούν μια ιδιαίτερη γλωσσά, ούτε ζουν ένα ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Κατοικούν σε Ελληνικές και Βαρβαρικές πόλεις, ανάλογα με την περίπτωση. Ακολουθούν τα ήθη της χώρας τους στο ντύσιμο, στο φαγητό και άλλους τρόπους της ζωής. Όμως ομολογούν μια θαυμαστή και ομολογουμένως παράδοξη ομολογία. Κατοικούν στη γη που γεννήθηκαν αλλά σαν ξένοι, παίρνουν μέρος στα πάντα σαν πολίτες και υποφέρουν τα πάντα σαν ξένοι. Κάθε ξένη γη είναι σαν τόπος τους, και κάθε γενέτειρα σαν ξένη. Παντρεύονται όπως όλοι, έχουν παιδιά, αλλά δεν πετούν τα παιδιά τους. Έχουν το τραπέζι κοινό, αλλά όχι τις γυναίκες τους. Είναι εν σαρκί, αλλά δεν ζουν κατά σάρκα. Ζουν στη γη, αλλά είναι πολίτες του ουρανού. Υπακούν τους υπάρχοντες νόμους και τιμούν το νόμο με τη ζωή τους. Αγαπούν τους πάντες και διώκονται απ’ όλους. Άγνωστοι, και όμως καταδιώκονται. Θανατώνονται αλλά ζουν. Είναι φτωχοί, αλλά πλουτίζουν πολλούς. Στερούνται τα πάντα και περισσεύονται στα πάντα.  Κατηγορούνται και καυχώνται σ’ αυτό. Τους καταρώνται, και αυτοί ευλογούν. Χλευάζονται και αυτοί τιμούν. Κάνουν καλό και τιμωρούνται και όταν τιμωρούνται χαίρονται σαν να ζωοποιούνται. Από τους Ιουδαίους πολεμούνται σαν εχθροί και από τους Έλληνες διώκονται και το αίτιο της έχθρας οι εχθροί τους δεν το γνωρίζουν.

Ο ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ (εις Α' απολογία 35&36) και ο ΤΕΡΤΥΛΙΑΝΟΣ (εις απολ. ν.21) βεβαιώνουν ότι υπήρχαν στα αυτοκρατορικά αρχεία της Ρώμης, δύο επίσημες εκθέσεις του Ποντίου Πιλάτου για την καταδίκη και τη σταύρωση του Ιησού, κάτι που βεβαιώνουν και οι συγγραφείς Ράϊνχαρτ και Αϊσλερ.

Ο Ευσέβιος μιλά για μια άλλη μορφή εκθέσεως του Μαξίμου Ντάγια που είναι γεμάτη από βλασφημίες κατά του Χριστού.

Έτσι, αυτοί που πολεμούσαν τον Ιησού, άθελά τους μαρτυρούν την ύπαρξή Του στους σύγχρονους συνάδελφους τους.

Όλα αυτά ήταν μια πολύ σύντομη ομολογία της ιστορίας για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Και είναι αναγκαία, για να μπούμε με σταθερές βάσεις μέσα στο λόγο του Θεού, ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή που αμφιβάλει το κάθε τι.