ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΧΟΥΝ ΔΟΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Τα χαρίσματα του πνεύματος δεν έχουν δοθεί στην εκκλησία για επίδειξη
ή έκθεση. Έχουν δοθεί για να πληρώσουν ορισμένες ανάγκες να εκπληρώσουν έναν
ορισμένο σκοπό, να εκτελέσουν μια αναγκαία διακονία στην εκκλησία. Με άλλα
λόγια, πάντα θα εκδηλώνονται όταν υπάρχει ανάγκη και όχι για επίδειξη.
Αυτό είναι σωστό και για τα χαρίσματα και για τον καρπό του Αγίου Πνεύματος.
ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
|
ΚΑΡΠΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
|
Λόγος Σοφίας
|
Αγάπη
|
Λόγος Γνώσεως
|
Χαρά
|
Πίστη
|
Ειρήνη
|
Χάρισμα ιαμάτων
|
Μακροθυμία
|
Ενέργεια θαυμάτων
|
Χρηστότης
|
Προφητεία
|
Αγαθοσύνη
|
Διάκριση πνευμάτων
|
Πίστη
|
Είδη γλωσσών
|
Πραότητα
|
Ερμηνεία γλωσσών
|
Εγκράτεια
|
(Α’ Κορ.ιβ :1O)
|
(Γαλάτ.ε :22-23)
|
Θα ήταν εντελώς ανόητο να προσπαθήσουμε να επιδείξουμε ή να φανερώσουμε
τον καρπό της αγάπης, όταν δεν υπάρχει κανείς λόγος. Όταν όμως κάποιος μας προκαλεί
και μας κάνει μεγάλο κακό, το Πνεύμα το Άγιο μας δίνει αληθινή αγάπη γι’ αυτόν
τον άνθρωπο. Η ίδια αλήθεια ισχύει και για τον άλλο καρπό του Πνεύματος. Όταν
υπάρχει ανάγκη, όταν υπάρχει μεγάλος πειρασμός και στενοχώρια, τότε το Πνεύμα
το Άγιο δίνει στο παιδί του Θεού μακροθυμία, ειρήνη και χαρά στην ψυχή του.
Τώρα, εφαρμόζοντας την ίδια αλήθεια και στα χαρίσματα του Πνεύματος
και στα αξιώματα μέσα στην εκκλησία, δεν είναι λογικό για κάποιον να
προσπαθήσει να εκδηλώσει ή να αποκαλύψει στην εκκλησία, για παράδειγμα το
χάρισμα της προφητείας ή το χάρισμα της θεραπείας. Ο άγιος του Θεού πρέπει να
ζει και να περπατάει εν Πνεύματι και η ζωή του να είναι παραδομένη στα χέρια του
Θεού. Ο Θεός σύμφωνα με τα δικά Του σχέδια και σκοπούς και με τον δικό Του
τρόπο, θέλει να εκδηλώνονται και να αποκαλύπτονται όταν υπάρχει ανάγκη και
σκοπός και να γίνεται προς την οικοδομή της εκκλησίας και όλη η δόξα να δίνεται
πάντα στον Κύριο. Κανένας εργάτης του Θεού δεν πρέπει να προσπαθήσει να
εκδηλώσει το χάρισμά του ή την κλήση του, με το να επιδεικνύει και να εκθέτει
τα ταλέντα του. Πρέπει να περιμένει τον Κύριο μέχρις ότου ανακύψει ανάγκη και
τότε να παραχωρήσει τον εαυτό του στον Κύριο, ώστε η ανάγκη αυτή να μπορεί να
αντιμετωπιστεί.
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ
ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Κάθε νέος ποιμένας πρέπει να είναι πρόθυμος να αρχίσει από το κάτω μέρος
της σκάλας και με χαρά να κάνει ότι περνάει από το χέρι του. Πρέπει να αρχίσει από
τα μικρά πράγματα, με ταπεινά καθήκοντα, να βοηθά στο καθάρισμα και στις
επισκευές. Σύντομα θα αρχίσει να
διδάσκει σε Κυριακό σχολείο, να παίζει στην ορχήστρα, να ψάλλει στην χορωδία,
να προσεύχεται στο θυσιαστήριο κ.λ.π. Εάν είναι ταπεινός και πρόθυμος εργάτης
σύντομα θα βρει ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα να κάνει από αυτά για τα οποία θα
μπορούσε να βρει χρόνο για να κάνει.
Ο νέος ποιμένας δεν πρέπει να είναι υπερβολικά φιλόδοξος όταν αποδέχεται
την πρώτη του διακονία. Φυσικά πρέπει να προσεύχεται και να ακούει τον Θεό,
γιατί το να γνωρίζει το θέλημα του Θεού είναι απόλυτα το πιο υπέρτατο. Όμως
είναι πιο εύκολο να ακούει τις προσωπικές του φιλοδοξίες μάλλον παρά την φωνή
του Θεού. Η σωστή εκλογή όμως που πρέπει να κάνει ο νέος εργάτης του Θεού,
είναι να προτιμήσει μια μικρή επαρχιακή εκκλησία, παρά μια μεγάλη εκκλησία στην
πόλη. Σ’ αυτό το στάδιο χρειάζεται πείρα και πρέπει να είναι βέβαιος ότι μπορεί
να χειριστεί κάθε κατάσταση που θα δημιουργείται με την βοήθεια του Θεού και να
επιτύχει σε κάθε ευθύνη που θα αναλαμβάνει.
Η χειροτονία είναι από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή κάθε εργάτη
του Θεού. Είναι η πράξη τοποθέτησης του νέου ποιμένα στο έργο της διακονίας σε
κάποια εκκλησία. Αυτό ποτέ δεν πρέπει αντιμετωπιστεί με ελαφρότητα ή απροσεξία,
αλλά με περίσκεψη και προσευχή. Σε πολλές περιπτώσεις ο νέος ποιμένας πρέπει να
αφήσει το ζήτημα αυτό στο πρεσβυτέριο της εκκλησίας και στον Κύριο, γνωρίζοντας
ότι όταν αποδειχτεί ότι είναι τελείως άξιος, το πρεσβυτέριο θα τον πλησιάσει
και όταν φτάσει η στιγμή αυτή, μια βαθιά αίσθηση ταπεινοφροσύνης και
αναξιότητας θα τον περιβάλλει.
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΕΙΝΑΙ ΒΙΒΛΙΚΟΙ
Οι τίτλοι δεν πρέπει να είναι επιθυμητοί ούτε τα βραβεία, αλλά το έργο της διακονίας πρέπει
πάντα να είναι σεβαστό, επιθυμητό και να
το τιμά με την διαγωγή του. Πόσο ανανεωτικό είναι αυτό και πόσο δείχνει το
αληθινό πνεύμα ταπεινοφροσύνης να ακούει πεπειραμένους και τίμιους εργάτες του
Θεού να αποκαλούνται απλώς “Αδελφέ”. Δεν είναι ανάγκη να έχει τίτλους που να
ακολουθούν το όνομα του ποιμένα, για να μπορέσει να διοικήσει καλύτερα και να
έχει την τιμή και τον σεβασμό που πρέπει να έχει από το ποίμνιο. Εάν η διακονία
του, ο χαρακτήρας του και η θέση του στην εκκλησία δεν μπορούν να τον κάνουν να
έχει τον απαιτούμενο σεβασμό και τιμή από το ποίμνιο, τότε έχει αποδειχτεί ότι
είναι τελείως ανάξιος για την διακονία που ανέλαβε και για τους τίτλους που
κατέχει. Όμως εάν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν τίτλοι, πρέπει με κάθε τρόπο να
είναι Βιβλικοί, όπως “Ποιμένας”, ”Πρεσβύτερος”,
“Ευαγγελιστής”, ”Επίσκοπος” κ.λ.π.
