Ιωάν.ι:34 απεκρίθει αυτοίς
Ιησούς, Ουκ εστίν γεγραμμένον εν τω νόμω υμών ότι Εγώ είπα, Θεοί εστε; ει
εκείνους είπεν Θεούς πρός ους ο λόγος του Θεού εγένετο και ου δύναται λυθήναι η
γραψή, ον ο πατήρ ηγίασεν και απέστειλεν εις τον κόσμον υμείς λέγετε ότι βλασθημείς,
ότι είπον, Υιός του Θεού ειμί; ει ου ποιώ τα έργα του πατρός μου, μη πιστεύετέ
μοι ει δε ποιώ, καν εμού μη πιστεύητε, τοις έργοις πιστεύετε, ίνα γνώτε και
γινώσκητε ότι εν εμοί ο πατήρ καγώ εν τω πατρί.
Ο Χριστός τους αλλάζει τη
συζήτηση πάλι γιατί το «εγώ και ο Πατήρ
εν ήμεθα» δεν έχει να κάνει τίποτα με το «Εγώ είπα, Θεοί είστε».
Τους τα μπέρδεψε επίτηδες ο
Χριστός εδώ. Στο Φίλιππο δεν είπε ότι είναι ο Υιός του Θεού, αλλά του είπε: «όστις είδε εμέ είδε τον Πατέρα». Τους τα
άλλαξε λοιπόν εδώ ο Χριστός γιατί προηγουμένως πουθενά δεν τους έλεγε ότι είναι
ο Υιός του Θεού.
Οι τελευταίες λέξεις του
παραπάνω εδαφίου είναι η θεότητα που ο Κύριος μας αποκάλυψε ότι είχε: «εν εμοί ο πατήρ καγώ εν τω πατρί».
Η έκφραση ο Πατήρ μέσα στον
άνθρωπο Χριστό αναφέρεται στον Υιό του Θεού. Όμως για να καταλάβουμε αυτό που
έκανε ο Χριστός λέγοντάς τους τα παραπάνω λόγια, να σκεφτούμε ότι τρώμε κάτι
και ξαφνικά νοιώθουμε στο στόμα να έχουμε μασήσει καυτερή πιπεριά, και το στόμα
καίει. Τότε βάζουμε μια μπουκιά ψωμί η πίνουμε νερό για να πάρει την κάψα. Αυτό
ακριβώς έκανε ο Χριστός: για να τους κάνει να ξεθυμώσουν και να αφήσουν τις
πέτρες τους είπε αυτό και παράλληλα τους έλεγε κι άλλες αλήθειες, δεν τους
έλεγε ψέματα.
Ο Ιησούς σαν άνθρωπος ήταν
τέλεια υποταγμένος και παραδομένος στο Θεό, άδειος απ’ όλο Του τον εαυτό, από
κάθε δικό Του θέλημα. Έτσι θέλει ο Θεός
να κάνει κι εμάς.
Ευχαριστούμε το Θεό για τις
θλίψεις και τις δοκιμασίες, γιατί σε μια θλίψη πάντα έχεις να κάνεις αυτή την
εκλογή: θα αδειάσω τον εαυτό μου και θα κάνω το θέλημα του Θεού, ή θα κάνω το
δικό μου θέλημα;
Ιωάν.ε:19 Απεκρίνατο ουν ο
Ιησούς και έλεγεν αυτοίς, Αμήν αμήν λέγω υμίν, ου δύναται ο υιός ποιείν αφ’ εαυτού
ουδέν εάν μη τι βλέπει τον πατέρα ποιούντα α γαρ αν εκείνος ποιεί, ταύτα και ο
υιός ομοίως ποιεί.
Πως ο Χριστός έβλεπε τι κάνει ο
Πατέρας; Πως μπορούμε εμείς να δούμε τι κάνει ο Θεός;
α) ο Χριστός ήξερε το λόγο του
Θεού
β) είχε αποκάλυψη στην προσευχή. Ο
απόστολος Παύλος πήρε όλο το ευαγγέλιο με αποκάλυψη στην προσευχή. Ο Χριστός έμενε
ώρες ολόκληρες στην προσευχή. Εκεί ήταν που ο Θεός του έδειχνε το θέλημα Του.
Ιωάν.ε:20 ο γαρ πατήρ φιλεί τον υιόν και πάντα δείκνυσιν αυτώ α αυτός ποιεί και
μείζονα τούτων δείξει αυτώ έργα, ίνα υμείς θαυμάζητε.
Την ώρα της προσευχής έδειχνε ο
Πατέρας στο Χριστό τι έπρεπε να κάνει, και ότι έδειχνε ο Πατέρας, αυτό έκανε ο
Υιός. Σ’ εμάς αυτό συμβαίνει σε κάποιο
μικρό μέτρο, όμως μπορούμε να ζητήσουμε να αυξηθεί για να γεμίσουμε με τον
Κύριο.
Ιωάν.ε:30 Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ'εμαυτού ουδέν καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις
η εμη δικαία εστίν, ότι ου ζητώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντός
με.
Πώς μπορούσε η κρίση του
Χριστού να μην ήταν δίκαιη, αφού η κρίση Του ήταν η κρίση του Θεού!
Ιωάν.η:28 είπεν ούν ο Ιησούς, Όταν υψώσητε τον υιόν του ανθρώπου, τότε γνώ- σεσθε
ότι εγώ ειμί, και απ’ εμαυτού ποιώ ουδέν, αλλά καθώς εδίδαξέν με ο πατήρ ταύτα
λαλώ, και ο πέμψας με μετ’ εμού εστίν ούκ αφήκεν με μόνον, ότι εγώ τα αρεστά
αυτώ ποιώ πάντοτε.
Φιλιπ.β:7 αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων
γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος
μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.
Αυτό το μεγαλείο που είδαν οι
απόστολοι πάνω στο όρος της μεταμόρφωσης, να απαστράπτει και μα μην μπορούν να
σταθούν μπροστά Του, ο Χριστός το έκρυψε.
Κάλλιστα μπορούσε να το φανερώσει, θα μπορούσε να κυκλοφορεί έτσι και να
πέφτουν όλοι κάτω. Όμως ο Χριστός κένωσε
τον εαυτό του, ανεχόταν τα πειράγματά τους απαντώντας τους με απλά αλλά γεμάτα
δύναμη λόγια. Κι αν Εκείνος το έκανε εμείς
τι πρέπει να κάνουμε;
Ενώ ο Χριστός ήταν ο Θεός εν
σαρκί, είχε το σχήμα και τη δική μας μορφή και ταπείνωσε τον εαυτό Του και
έγινε υπήκοος θανάτου σταυρού.
Όμως ο Θεός, όποιον
ταπεινώνεται, τον υψώνει και αυτό έκανε και στο Γιο Του (Φιλιπ.β:9, 10).
Δαν.ζ:9 Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο Παλαιός των ημερών εκά
θισε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών, και οι τρίχες της κεφαλής αυτού
ως μαλλίον καθαρόν ο θρόνος αυτού ήτο ως φλόξ πυρός οι τροχοί αυτού ως πυρ
καταφλέγον.
Ποιός είναι Αυτός ο Παλαιός των
ημερών με τα λευκά μαλλιά; Εδώ το Πνεύμα του Θεού αναφέρεται στον Πατέρα, όμως
στην Αποκ.α:12-15 ο Ιωάννης βλέπει πάλι τον Παλαιό των ημερών, αλλά εδώ το
Πνεύμα του Θεού αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, και ο Ιωάννης βλέποντας Τον πέφτει
ως νεκρός (εδ.17) γιατί κανείς δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην παρουσία του
Θεού.
Δαν.ζ:13 Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των
νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον
αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη
η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί,
τα έθνη, και αι γλώσσαι η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει
παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρεί.
Ο όρος «Υιός ανθρώπου» αναφέρεται
στον άνθρωπο και όχι στο Θεό. Μας μιλάει εδώ για την ανάληψη του Χριστού.
Όταν ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Χριστός
κάθισε «εκ δεξιών του Θεού», εννοεί αυτό ακριβώς που βλέπουμε στο εδ.14. Αυτός
είναι ο Ιησούς μας τώρα, και Τον λατρεύουμε σαν τον Παλαιό των ημερών γιατί
είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. Μ’
αυτή την κυριότητα ο Χριστός ενεργεί όλη τη δύναμη της δεξιάς του Θεού (Ψαλμ.ις:8,
ρι:1&5). Το δεξί χέρι αναφέρεται στην εξουσία τη δύναμη και τη δόξα του
Θεού.
