Ο Ιησούς φανέρωσε τέλεια τον
Πατέρα, (ήρθε στο όνομα του Πατέρα)
Ιωάν.ιζ:6 Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ούς έδωκάς μοι εκ του κόσμου σοί
ήσαν καμοί αυτούς έδωκας, και τον λόγον σου τετήρηκαν.
Τί ήταν αυτό που φανέρωσε ο
Χριστός; Μήπως δεν ήξεραν ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας; Το ξέρανε αλλά αυτό δεν
είναι όνομα, είναι τίτλος.
Αυτό που ο Χριστός φανέρωσε
στους ανθρώπους ήταν η σωτηρία, η λύτρωση, ότι ο ΓΙΑΧΒΕ είναι ΣΩΤΗΡ.
Iωάν.ιζ:11 και ουκέτι ειμί εν
τω κόσμω, και αυτοί εν τω κόσμω εισίν, καγώ πρός σε έρχομαι. Πάτερ άγιε,
τήρησαν αυτούς εν τω ονόματι σου ώ δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν έν καθώς ημεί.
εν τω ονόματι σου ώ
δέδωκάς μοι αν και εδώ υπάρχει «ω» υπάρχουν χειρόγραφα που το έχουν με «ο».
Έστω όμως κι αν είναι «ω» μεταφραστές σήμερα ερμηνεύουν «το όνομά σου το οποίο
μου έδωσες». Αν πάρουμε το «ω» σαν
δοτική πτώση, πρέπει να ερμηνευθεί «εν τω οποίω μου έδωκες» που είναι λάθος
γραμματικά και γι’ αυτό δεν βγαίνει νόημα.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει γι’ αυτό
η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΣΟΥ:
Όπως
τα τρία προηγούμενα στοιχεία, το Φ, Χ, Ψ, έτσι και το ωμέγα είναι δημιούργημα
ελληνικόν, επινοηθέν πρός παράστασιν του μακρού «Ο». Κατ’ αρχάς εις πολλάς
ελληνικάς χώρας (όπως π.χ. εις τας νήσους Θήραν, Μήλον και Κρήτην, των οποίων
τα αλφάβητα διακρίνωνται δια τον αρχαΐκόν χαρακτήρα των, έτι δε εις τας χώρας,
εις τας οποίας ήτο εν χρήσει το δυτικόν λεγόμενον αλφάβητον) διά του όμικρού
εγράφετο, ουχί μόνο το βραχύ, αλλά συγχρόνως και το μακρό «Ο» πολλαχού δε και
το «ΟΥ».
Μετά
την εξάπλωσιν του Ιονικού αλφαβήτου το «Ω» κατέστη γράμμα πανελλήνιον πρός
γραφών του μακρού «Ο». Σήμερον, οπότε δεν διακρίνομεν πλέον βραχύ & μακρόν «Ο»
η χρησιμοποίησις του «Ω» έχει
καθαρώς ορθογραφικόν
χαρακτήρα & όχι φωνητικόν.
Το
«Ω» ήρχισε να συγχέηται πρός το βραχύ «Ο» από του 3ου αιώνος π.Χ. συχνότερον όμως από του 1ου αιώνος π.Χ. βαθμηδόν δε το»Ω» εταυτίσθη εντελώς πρός το «Ο»
όπως εξακολουθεί να εκφωνήται εις το πλείστον του συγχρόνου ελληνισμού. Η μετά την ταΰτισιν ταΰτην του «Ο» και του «Ω»
εξέλιξης αμφοτέρων είναι φυσικά η αυτή.
Έτσι, το όνομα του Χριστού
είναι το όνομα του Πατέρα το οποίο του έδωσε.
Ιωάν.ιζ:26 και εγνώρισα
αυτοίς το όνομα σου και γνωρίσω, ίνα η αγάπη ην ηγά- πησάς με εν αυτοίς ή καγώ
εν αυτοίς.
Ο Χριστός θα φανέρωνε ακόμη περισσότερο το όνομα του Πατέρα,
όταν μετά την ανάληψη Του θα ερχόταν σαν Πνεύμα Άγιο ανάμεσα και μέσα στο λαό
Του. Έτσι, όταν ο Παύλος σαν Εβραίος
μονοθεϊστής ρωτάει «Τίς είσαι Κύριε;»
και μη γνωρίζοντας άλλο Κύριο εκτός από τον ΓΙΑΧΒΕ, ο Κύριος του απαντά: «Εγώ είμαι Ιησούς....»!
Ο Ιησούς είναι η αρχή και το
τέλος των πάντων.
Το πρώτο στοιχείο που ό Θεός
είχε υπόψη Του πριν κάνει οτιδήποτε, και εξαιτίας του οποίου έκανε ότι έκανε
ήταν ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Το αρνίο το εσφαγμένο πρό καταβολής κόσμου
(Α’ Πέτρ.α:20 & Αποκ.ιγ:8).
Πριν από κάθε τι άλλο, ο Θεός
είδε τη θυσία, το αρνίο που θα πέθαινε για να εξαγοράσει την αμαρτία όλου του
κόσμου δια του τιμίου αίματος Του (Ρωμ. γ:25, Εφεσ.γ:9-12, Β’ Τιμ.α:9, 10, Tίτ.α:1-3,
Α’ Πέτρ.α:17-21).
Ο Ιησούς Χριστός είναι η αρχή,
είναι ο άναρχος λόγος του Θεού γιατί αφού ο Θεός είναι άναρχος, και ο λόγος Του
είναι άναρχος.
Ότι αποκάλυψη υπάρχει απ’ το Θεό
σε μάς σ’ αυτή τη γη, είναι συγκεντρωμένο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Οτιδήποτε βγήκε μέσα από την καρδιά του Θεού για μας, είναι προσωποποιημένο
στον Ιησού Χριστό. Και τον είδαμε τον Κύριο, σαν τον λόγο που έγινε σάρκα και
ήρθε και κατοίκησε μέσα μας (Ιωάν.α:14). Είναι Αυτός που εργάζεται κάθε μέρα
μέσα μας για να μας καθαρίσει και να μας αλλάξει και να μας κάνει κατά την
ομοίωση Του για να μας παραλάβει στον εαυτό Του.
Είναι το Α και το Ω, ο πρώτος
και ο έσχατος όπως λέει στην Αποκ.α:8, 11, 17 κβ:13. Όλο το σχέδιο του Θεού
εκπληρώνεται σ’ Εκείνον. Ο Θεός συνκεφαλαίωσε τα πάντα στο Χριστό. Ο Θεός σαν
άπειρο Πνεύμα έθεσε τον εαυτό Του μέσα στο Χριστό (Κολ.β:9). Στον Ιησού Χριστό
θα είναι η υποταγή των εθνών. Σ’ Αυτόν
θα γονατίσουν τα πάντα (Φιλιπ.β:9-11 Κολ.α:15-20). Δεν θα μείνει τίποτα
ανυπότακτο στον Ιησού Χριστό.
Ιωάν.ε:23 ίνα πάντες τιμώσιν τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα. Ο μη τιμών τον
υιόν ου τιμά τον πατέρα τον πέμψαντα αυτόν.
Με την τιμή που τιμάμε τον
Πατέρα, με την ίδια τιμή τιμάμε τον Ιησού Χριστό σήμερα, και όχι σαν κάποιο
κατώτερο θεό ή κάποιο κτίσμα. Ο Ιησούς δεν είναι ένα μέρος της θεότητας, αλλά ο ών επί πάντων θεός ευλογητός εις τους
αιώνας.
Όμως ονομάστηκε και Υιός του
ανθρώπου, γιατί ήταν το απαύγασμα της ανθρώπινης φυλής, ο τέλειος Αδάμ, η τελειότητα
της ανθρώπινης φύσης.
Και ο Θεός διάλεξε να Τον κάνει
Χριστό και Κύριο (Πράξ.β:36) δίδοντάς Του την κυριότητα, τη δόξα, την εξουσία,
και τη μεγαλοπρέπειά Του. Ο Χριστός είναι που πληροί τα πάντα, και γι’ αυτό ο
απόστολος Παύλος λέει ότι είμαστε πλήρεις εν Αυτώ.
Ο Χριστός για μας σήμερα είναι
το παράδειγμα και το υπόδειγμα του τέλειου υιού. Στη δική Του εικόνα και ομοίωση είναι που
πρέπει να προσαρμοστούμε.
Κληρονομήσαμε
από τον πρώτο Αδάμ μια κακεντρεχή φύση, που μόνο το αίμα του έσχατου Αδάμ και η
χάρις Του μπορεί να μας απαλλάξει.
Αυτός είναι ο λόγος που
διαβάζουμε το λόγο του Θεού, για να γνωρίσουμε Εκείνον και τη ζωή Του. Να μάθουμε πώς αντιδρούσε ο Χριστός σε κάθε
περίπτωση για να αντιδρούμε κι εμείς το ίδιο.
Να μάθουμε να περπατάμε πάνω
στα χνάρια, που άφησε ο Ιησούς Χριστός. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία
για τον άνθρωπο που ζει πάνω στην γη, από το να ακολουθεί τα χνάρια του Κυρίου.
Είναι ελευθερία αγάπης και πνεύματος που δεν αποκτιέται με κανένα άλλο τρόπο.
Κι αυτό γιατί, ο μεγάλος δημιουργός, ο κυβερνήτης και σχεδιαστής του σύμπαντος
σχεδίασε τη ζωή του ανθρώπου να είναι τέλεια όμορφη και ευλογημένη - από μέσα
προς τα έξω - μόνο βαδίζοντας τον δρόμο που βάδισε ο Κύριος όταν ήταν εδώ στη
γη.
Ο Χριστός είναι ο πρεσβύτερος
αδελφός μας (πρωτότοκος μεταξύ πολλών
αδελφών).
Ο Χριστός είναι το παράδειγμά
μας Εβρ.ιβ:2 αποβλέποντες εις τον Ιησούν
τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως.
Απαγορεύεται να μπει οτιδήποτε μεταξύ του Χρίστου και του πιστού, γιατί
σ’ Εκείνον βλέπουμε σαν αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας.
Ο Ιησούς Χριστός είναι το
αντίτυπο της σκηνής του Μαρτυρίου. Γι’ Αυτόν
μίλησε όλη η Παλαιά Διαθήκη. Όλα όσα ο Μωυσής έφτιαξε σαν αντίτυπα των επουρανίων,
είναι τύποι του Χριστού και της εκκλησίας.
Όταν κάποιος έβλεπε τη σκηνή
του Μαρτυρίου από μακρυά μέσα στην έρημο, δεν έβλεπε ούτε το χρυσό ή το ασήμι, ή
την κιβωτό, ούτε όλα τα όμορφα πράγματα που υπήρχαν μέσα, αλλά έβλεπε ένα σκούρο
πράγμα. Έτσι φαίνεται και η εκκλησία σήμερα. Όμως αυτό που ενδιαφέρει το Θεό
είναι το εσωτερικό της σκηνής. Όταν βλέπανε τον Κύριο Ιησού, δεν τους έκανε και
τόση εντύπωση, γιατί δεν είχε κάτι που να ξεχωρίζει.
Όμως αυτό είναι το σκήνωμα,
αλλά το μεγαλείο του Θεού είναι μέσα και αυτός είναι ο ναός που ο Θεός θέλει να
κάνει κατοικητήριό Του.
Πολλοί άνθρωποι όπως ο Αβραάμ,
ο Ιωσήφ, ο Ισαάκ, ο Μωυσής είναι τύποι του Ιησού Χριστού. Με τη ζωή τους, χωρίς να το θέλουν, επειδή
ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού γινόταν τύποι του Ιησού Χριστού. Το ίδιο
μπορεί να συμβεί και με τον καθένα μας, όταν ζούμε με τον Κύριο για τον Κύριο (Πράξ.ιζ:24).
Iωάν.ιε:13-15
μεγαλυτέραν ταύτης αγάπην δεν έχει
ουδείς, του να βάλει τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σείς είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας
παραγγελω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο
κύριος αυτού εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου,
εφανέρωσα εις εσάς.
Ο Ιησούς Χριστός είναι φίλος
μας, δεν είναι κάποιος αυστηρός Θεός που δεν έχει να κάνει τίποτα μαζί μας,
ούτε χρειάζεται άλλα πρόσωπα για να Τον πλησιάσουμε.
Μέχρι εδώ, είδαμε πώς
φανερώνεται ο Ιησούς Χριστός μέσα από το λόγο Του. Όμως επειδή στον κόσμο υπάρχει μεγάλη σύγχυση
σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, θα δούμε παρακάτω τι η ιστορία έχει να
μας πει για τον Ιησού Χριστό.
