Η εκζήτηση των πνευματικών
χαρισμάτων
«Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα
χαρίσματα ……. ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά» (Α’ Κορ.ιβ:31 & ιδ:1).
Πρέπει ενεργά να επιθυμούμε και να επιδιώκουμε όλα τα χαρίσματα του πνεύματος.
Ενώ στην Α’ Κορ.ιβ:31 μιλά για «τα
καλήτερα χαρίσματα», δεν προσδιορίζει ποια είναι τα καλύτερα. Κάποιοι
μπορεί να υποθέσουν ότι μόνο λίγα από τα εννέα χαρίσματα είναι ανώτερα και επομένως
επιθυμητά, αλλά είναι δυνατόν ο Θεός να μας παρουσιάζει ένα κατάλογο εννέα
χαρισμάτων και στη συνέχεια να μας λέει να ζητάμε μόνο μερικά από αυτά; Το
Πνεύμα θα έδινε χαρίσματα που δεν είναι επιθυμητά;
Στη μοναδική ένδειξη ότι ένα συγκεκριμένο χάρισμα είναι καλύτερο από ένα
άλλο, η Α’ Κορ.ιδ περιγράφει την προφητεία σαν ανώτερη από την ομιλία σε
γλώσσες στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Ωστόσο, υπογραμμίζει την αξία της
γλωσσολαλιάς σε προσωπικό επίπεδο, και λέει ότι οι γλώσσες είναι ίσης αξίας με
την προφητεία σε δημόσιες συναθροίσεις, όταν υπάρχει και ερμηνεία.
Έτσι, φαίνεται ότι το «καλύτερο» χάρισμα μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τις
περιστάσεις. Το καλύτερο χάρισμα είναι το πιο κατάλληλο ή το πιο απαραίτητο
για τη στιγμή. Το να ζητάμε λοιπόν τα
καλύτερα χαρίσματα, σημαίνει να ζητάμε τα χαρίσματα που είναι πιο σημαντικά για
την εκκλησία μας αυτή τη στιγμή και να προσευχόμαστε ο Κύριος να τα δώσει
σύμφωνα με την τέλεια γνώση Του της κατάστασής μας.
Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ευαίσθητοι στην οδηγία του Πνεύματος του
Θεού, έτσι ώστε να είναι διαθέσιμοι για οποιαδήποτε εκδήλωση επιλέξει ο Θεός.
Δεν πρέπει να περιορίζουν τη σκέψη τους μόνο σε ότι έχουν βιώσει ή έχουν
παρακολουθήσει στο παρελθόν, αλλά ο καθένας πρέπει να είναι ανοικτός στα «τα
καλύτερα χαρίσματα» για την περίσταση.
Για παράδειγμα, αν η ομαδική λατρεία αρχίζει να χαμηλώνει και φτάσει σε μια
παύση κι εκείνη τη στιγμή το Πνεύμα θέλει να επικοινωνήσει με το εκκλησίασμα με
κάποιο τρόπο, κάθε μέλος θα πρέπει να παραχωρηθεί στο Θεό, συνειδητοποιώντας
ότι, αν και ο Θεός δεν θα χρησιμοποιήσει τον καθένα εκείνη τη στιγμή, θέλει να
χρησιμοποιήσει κάποιον. Αν κάποιος αρχίσει να μιλάει στην εκκλησία σε γλώσσες,
ο καθένας πρέπει να προσεύχεται για την ερμηνεία, σκεπτόμενος ότι ίσως ο Θεός
θα χρησιμοποιήσει αυτόν ή αυτήν.
Κατά τη διάρκεια συμβουλευτικής διακονίας, ο ποιμένας μπορεί να φτάσει σε
αδιέξοδο και να μη φαίνεται πιθανή λύση. Θα πρέπει να προσεύχεται και να έχει
πίστη για ένα λόγο σοφίας ή ένα λόγο γνώσης. Ίσως σοβαρά προβλήματα ή
ακαταστασία προκύψουν στο εκκλησίασμα, αλλά η αιτία να μη διαφαίνεται. Ο
ποιμένας πρέπει να εκζητήσει το Θεό για το χάρισμα της διάκρισης πνευμάτων.
Καθώς προκύπτουν διάφορες ανάγκες, μπορούμε να πιστεύουμε και να
προσευχόμαστε για συγκεκριμένα χαρίσματα. Όταν παραχωρούμαστε στο Πνεύμα, ο
Θεός θα λειτουργήσει μέσα από εμάς, όπως Αυτός κρίνει ότι είναι ο καλύτερος
τρόπος. Αν επιλέξει να μην ενεργήσει θαυματουργικά σε μία δεδομένη στιγμή,
συνεχίζουμε να βαδίζουμε δια πίστεως, αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός ξέρει πράγματα
που εμείς δεν ξέρουμε και κάνει σχέδια πέρα από την κατανόησή μας.
Δεδομένου ότι γνωρίζει άριστα την κατάσταση, μπορεί να μην ενεργήσει όπως
θα περιμέναμε, λόγω διαθέσεων ή περιστάσεων που εμείς δεν βλέπουμε. Μπορεί να
χρησιμοποιήσει κάποιον άλλο, ή μπορεί να λειτουργήσει με ένα διαφορετικό τρόπο.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, έλλειψη πίστης ή η εκ μέρους μας παράδοση, μπορεί να
παρεμποδίσει το έργο Του, και πρέπει στο μέλλον να μάθουμε να είμαστε πιο
ευαίσθητοι.
