ΑΓΙΟ ΣΩΜΑ - Η διδασκαλία του άγιου σώματος

Οι διενέξεις δεν είναι κάτι καινούριο. Οι περισσότερες εκκλησίες, ακόμα και οι μονοθεϊστικές, διαφέρουν σε διάφορα δογματικά θέματα. Μερικές διαφορές είναι σοβαρότερες από άλλες, και μια απ’ αυτές τις περισσότερο σοβαρές είναι αυτή που αφορά το φυσικό σώμα του Χριστού.  

Ξεκινά από τη σκέψη ότι το φυσικό σώμα Χριστού είχε ουράνια προέλευση, εξ ολοκλήρου από τον Πατέρα, παρά ότι ο Χριστός είχε ένα γήινο σώμα που πήρε από τη μητέρα του, τη Μαρία. Υπάρχουν κι άλλες συνισταμένες σ’ αυτή τη διένεξη, αλλά αν καταφέρουμε να επιλύσουμε το ζήτημα της προέλευσης και φύσης του σώματος του Ιησού, τα υπόλοιπα δεν έχουν αξία.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσο λιγότερα λέγονται για ένα αμφιλεγόμενο δόγμα, τόσο το καλύτερο, επειδή προκαλεί σύγχυση σ’ εκείνους που διαφορετικά δεν θα το είχαν ακούσει. Αλλά όταν ένα δόγμα αναγκάζει τους ανθρώπους να αναρωτιούνται για τη σωτηρία τους, αφού έχουν αναγεννηθεί, πρέπει να διορθωθεί.

Λέγεται ότι η καρδιά του δόγματος του «αγίου σώματος» βρίσκεται στην ερμηνεία της Α΄Κορ.ιε. Άλλα εδάφια που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη Γραφή είναι οι αρτηρίες. Γι’ αυτό το λόγο, ας πάμε κατευθείαν στην καρδιά του θέματος και μετά θα ασχοληθούμε με κάποιες αρτηρίες. Θα μπορούσαμε να πούμε πολύ περισσότερα για το δόγμα, αλλά θα έπαιρνε ένα βιβλίο για να εξετάσουμε όλα τα εδάφια της Βίβλου που έχουν χρησιμοποιηθεί με άσχημο τρόπο και έξω από τα συμφραζόμενα και το γενικό πλαίσιο της Γραφής, στην προσπάθεια ν’ αποδειχτεί η αξία τους.

Το Α΄Κορ.ιε δεν είναι ούτε περίπλοκο ούτε δύσκολο να το καταλάβει κανείς, αλλά εάν δεν λάβουμε υπόψη το σκοπό του Αγίου Πνεύματος όταν ενέπνεε τον Παύλο να γράψει αυτά τα εδάφια, μπορεί να χάσουμε την αληθινή έννοιά τους.

Το θέμα που ο Παύλος εξετάζει δεν είναι η προέλευση ή η φύση του σώματος Χριστού, αλλά μάλλον ο τύπος του σώματος που θα έχουμε μετά την ανάσταση από τους νεκρούς. Κατά συνέπεια, το θέμα δεν είναι μια σύγκριση μεταξύ του σώματος του Χριστού και των δικών μας, αλλά η διαφορά μεταξύ των σωμάτων που τώρα έχουμε και των σωμάτων που θα έχουμε όταν Αυτός έλθει. Λαμβάνοντας αυτό το σημείο υπόψη, ας εξετάσουμε τα εδάφια που ασχολούνται συγκεκριμένα με αυτό το θέμα.

Η καρδιά του προβλήματος

Αλλά θέλει τις ειπεί Πως ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; Άφρον, εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνη και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν ή τινός των λοιπών. Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα. Πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ, αλλά άλλη μεν σαρξ των ανθρώπων, άλλη δε σαρξ των κτηνών, άλλη δε των ιχθύων και άλλη των πτηνών. Είναι και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια πλην άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων. Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης, και άλλη δόξα των αστέρων διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν. Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. (Α΄Κορ.ιε:35-50).

Όπως είναι χαρακτηριστικό του Παύλου, κάνει ερωτήσεις προκειμένου ν’ απαντήσει τις προτεινόμενες αντιρρήσεις στην ιδέα της σωματικής ανάστασης: «Πως ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται;» (εδ.35). Μετά, χαρακτήρισε αυτή την ερώτηση σαν ανόητη και έδωσε την αναλογία της οργανωμένης φυσικής ζωής και των υλικών πραγμάτων.

Είπε ότι τα σώματα είναι όμοια κατά το είδος τους, είτε είναι ζωικά είτε ουράνια. Το κάθε ένα απ’ αυτά έχει τη δική του δόξα (εδ.41). Η ίδια αλήθεια ισχύει και για την ανάσταση των νεκρών (εδ.42), και ολοκλήρωσε το εδάφιο με τις λέξεις, «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία» Αυτά είναι πράγματι δύο διαφορετικά σώματα και τάξεις ζωής.

Ο Θεός μπορεί να πάρει ένα φυσικό σώμα που είναι φθαρτό και να το φέρει σε μια διαφορετική κατάσταση ζωής: «σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν» (εδ.44).

Ο Παύλος λέει ότι ένας μετασχηματισμός του φυσικού μας σώματος σε πνευματικό μπορεί να γίνει και θα γίνει. Το φυσικό σώμα έρχεται πρώτα, και το πνευματικό έρχεται κατόπιν (εδ.46). Ασχολήθηκε με το σώμα που ξεκινήσαμε και καταλήγει με το σώμα που θα αποκτήσουμε.

Μετά, ο Παύλος χρησιμοποίησε τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, για να δείξει αυτή την αλήθεια. Ο πρώτος άνθρωπος είχε θνητό σώμα, αλλά ο «έσχατος Αδάμ» περιγράφει την τελική φάση του ανθρώπου στο σχέδιο της απολύτρωσης του Θεού. Δεν είναι πλέον θνητός αλλά τώρα έχει γίνει πνεύμα ζωοποιούν. Όλο το θέμα είναι η σειρά αλλαγής του σώματός μας, από φυσικό σε πνευματικό.

Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε ακόμα για τη μεταμόρφωση ή την αλλαγή που συμβαίνει κατά την ανάσταση των σωμάτων μας. Στην πραγματικότητα, αυτό το θέμα άρχισε νωρίτερα στο κεφάλαιο όταν έγραψε ο Παύλος για την ανάσταση του Χριστού.

Ο Παύλος επισήμανε ότι ένας άνθρωπος (Αδάμ) έφερε το θάνατο, και ένας άλλος άνθρωπος (Χριστός) έφερε τη ζωή: «Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών» (εδ.21). Από τον Αδάμ προήλθε ο θάνατος, και από το Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούμε (εδ.22). Στο εδάφιο 23 βρίσκουμε τη Γραφική έκφραση «απαρχή»: «Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού» αυτό το εδάφιο αποκαλύπτει ότι ο Ιησούς ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε σε μια δοξασμένη ζωή. Ο Ιησούς δεν ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε από τους νεκρούς, αλλά ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε αναλλοίωτος μ’ ένα λαμπρό ή δοξασμένο σώμα (Φιλιπ.γ:21).

Δεκατέσσερα εδάφια παρακάτω διαβάζουμε ότι το σώμα που σπέρνεται είναι διαφορετικό από το σώμα που θα γίνει: «και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν ή τινός των λοιπών» (Α΄Κορ.ιε:37).

Υπάρχουν μερικά πράγματα που μαθαίνουμε απ’ αυτό το εδάφιο. Κατ' αρχάς, το σώμα του Χριστού που σπάρθηκε, ή φυτεύτηκε στο έδαφος, δεν ήταν της ίδιας φύσης με το σώμα που εμφανίστηκε μετά την ανάστασή Του. Εάν ήταν το ίδιο, δεν θα καλούνταν απαρχή. Το σιτάρι που σπέρνεται δεν είναι το φυτό που εμφανίζεται. Δεύτερο, εάν ο Ιησούς δεν άλλαξε και όμως ήταν η απαρχή, μετά ποια ελπίδα θα είχαμε εμείς ότι θ’ αλλάξουμε;

Η λέξη «απαρχή» υπονοεί ότι υπάρχουν παρόμοιοι καρποί που ακολουθούν. Ο Ιησούς ήταν η απαρχή λόγω μιας αλλαγής, κι εμείς θ’ αλλάξουμε όπως ο Ιησούς, όταν αναστηθούμε. Ποια είναι η αλλαγή που περιγράφει αυτό το εδάφιο; Από φυσικό σε πνευματικό, από φθαρτό σε άφθαρτο. Εάν το σώμα του Ιησού δεν μετασχηματιζόταν από την κατάσταση που είναι το δικό μας, στην κατάσταση που είναι το δικό Του τώρα, τότε δεν θα μπορούσε να είναι η απαρχή.

Τώρα,  είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο εδάφιο 47 αυτού του κεφαλαίου, το οποίο είναι ο πυρήνας του επιχειρήματος: «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού»
Εκείνοι που υποστηρίζουν το δόγμα του «αγίου σώματος», θεωρούν ότι αυτό σημαίνει ότι η σάρκα του Χριστού δεν ήταν γήινη. Συνεπώς η Μαριάμ, η μητέρα του Ιησού, δεν είχε συμβάλει σ’ αυτό, ήταν μάλλον ένα υποκατάστατο.

Ας εξετάσουμε τι λέει πραγματικά το εδάφιο. Ο Παύλος μας ξεκαθάρισε ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν από τη γη, ή από κάτω, ενώ ο δεύτερος άνθρωπος είναι ο Κύριος από τον ουρανό, ή από πάνω. Δεδομένου ότι το θέμα είναι το φθαρτό και το άφθαρτο σώμα, ο Παύλος θέλει να ξέρουμε την προέλευση του καθενός. Το γεγονός ότι ο πρώτος Αδάμ έγινε από χώμα της γης δείχνει ένα φυσικό σώμα, αλλά αναφέρεται επίσης σε ολόκληρη την προσωπικότητα συμπεριλαμβανομένης της φύσης του. Όταν εξετάζουμε το σώμα κάποιου, βλέπουμε μόνο την εξωτερική εμφάνιση, όμως είναι και μια ψυχή με όλες τις ικανότητές της. Εκτός από την εξωτερική εμφάνισή του, ο Αδάμ είχε και ένα εσωτερικό κόσμο, που ήταν από κάτω.

Όμως ο Κύριος, είχε την προέλευσή του από τον ουρανό. Η ερώτηση είναι, πήρε την εξωτερική εμφάνισή Του από τον ουρανό; Ενώ αυτοί που πιστεύουν στο δόγμα του «αγίου σώματος» συμφωνούν ότι το σώμα του Ιησού δεν ήρθε πραγματικά από τον ουρανό, χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να αποδείξουν ότι το σώμα του Ιησού δεν είναι υλιστικά από τη γη. Αλλά εάν το εδάφιο 47 εξέταζε στην πραγματικότητα τη φυσική εμφάνιση του Ιησού, θα έπρεπε να έχει ένα σώμα στον ουρανό προτού έρθει κάτω στη γη αυτό το σώμα. Ο γιος θα έπρεπε να υπάρχει πριν από τη σύλληψη της Μαριάμ, έστω και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.

Ωστόσο, ένα πράγμα είναι απόλυτα σίγουρο: Ο Ιησούς δεν είχε φυσικό σώμα, προτού να τον συλλάβει η Μαριάμ. Ο Ιησούς είναι ο λόγος, η έκφραση του μυαλού και της σκέψης του Θεού, που έγινε σάρκα. Είναι ο Θεός που ήρθε στη γη για να κατοικήσει μέσα στη σάρκα. Ο Θεός είναι πνεύμα, και δεν είχε κανένα φυσικό σώμα πριν από τη γήινη ύπαρξή Του.

Στην πραγματικότητα, η Γραφή είναι απόλυτα ξεκάθαρη από πού προήλθε το φυσικό του σώμα: «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον» (Γαλ.δ:4).

Επιστρέφοντας πάλι στο Α΄Κορ.ιε:47, διαβάζουμε, «ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού» Είναι φανερό ότι ο Παύλος δεν μας διδάσκει εδώ για τη σάρκα του Χριστού, δεδομένου ότι δεν προήλθε από τον ουρανό. Ποια είναι τότε η σημασία αυτού του εδαφίου;

Ο Παύλος ενδεχομένως να εννοούσε ότι ο λόγος (ο εκφρασμένος νους και σκέψη του Θεού) ήταν από πάνω, ή το πιο πιθανόν, ο Παύλος μας υπενθυμίζει απλά ότι ο ουράνιος πατέρας μας ήρθε από πάνω για να κατοικήσει σε σάρκα που γεννήθηκε από γυναίκα. Ο Θεός ήταν εν Χριστώ, συμφιλιώνοντας τον κόσμο προς τον εαυτό του (Β΄Κορ.ε:19).

Στην Α΄Κορ.ιε:48 βλέπουμε πάλι μια αντίθεση μεταξύ γήινου και θεϊκού. Τι ξέρουμε για το γήινο; Ένα πράγμα που ξέρουμε είναι ότι τα γήινα όντα είναι θνητά, μπορούν δηλαδή να πεθάνουν. Τι ξέρουμε για τα ουράνια όντα; Σε αντίθεση με τα γήινα, είναι αθάνατα, δηλαδή δεν μπορούν να πεθάνουν. Ο Αδάμ ήταν γήινος, και πέθανε. Οι άγγελοι είναι από τον ουρανό, και δεν υπάρχει καμία αναφορά γι’ αυτούς ότι πεθαίνουν ή κάποιο εδάφιο που να μας λέει ότι θα πεθάνουν, ακόμη και οι εκπεσόντες άγγελοι στο τέλος.  

Τώρα, τι μπορούμε να πούμε για το σώμα Χριστού; Μπορούμε να πούμε ότι ήταν θνητό σώμα επειδή πέρασε από τη διαδικασία του θανάτου. Ο θάνατος του Χριστού στο σταυρό είναι απόδειξη ότι το φυσικό του σώμα ήταν σαν το δικό μας: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Εβρ.β:14).

Επαναλαμβάνουμε, το θέμα του Παύλου είναι ότι θα υπάρξει μια αλλαγή στα σώματά μας τη στιγμή της ανάστασης. Δεν θα παραμείνουν τα ίδια. Καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θνητό σώμα, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. (Α΄Κορ.ιε:49).

Τα σώματά μας πρέπει να αλλαχτούν επειδή σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν (εδ.50). Ο Ιησούς είχε σάρκα και αίμα, ωστόσο, το σώμα του έπρεπε να γίνει άφθαρτο ακριβώς όπως τα σώματά μας θα γίνουν άφθαρτα.

Ο γιος  

Η δυσκολία που πολλοί άνθρωποι έχουν να κατανοήσουν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός που κατοίκησε «εν σαρκί», έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχουν δει ποτέ κανένα σαν Αυτόν. Όταν βλέπουμε ένα άνθρωπο, είναι ακριβώς αυτό, ένας άνθρωπος. Όμως, όταν βλέπουμε τον Ιησού, Αυτός είναι άνθρωπος και ο Θεός.

Ακόμα και οι απόστολοι του Ιησού είχαν δυσκολία να καταλάβουν αυτή την αλήθεια. Ο Ιησούς είπε στο Φίλιππο, «Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;» (Ιωάν.ιδ:9).  Όταν βλέπουμε τον Ιησού, βλέπουμε ό,τι έχει να κάνει με το Θεό, βλέπουμε το Γιο, τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Και σαν αποκάλυψη του Πατέρα, του γιου, και του Αγίου Πνεύματος, ο Ιησούς ενέργησε τέλεια σύμφωνα με κάθε μια από αυτές τις φανερώσεις. Δεδομένου ότι το παρόν θέμα είναι το φυσικό σώμα του Χριστού, ας εστιάσουμε στη φανέρωση του γιου.

Σαν γιος, ο Ιησούς μεγάλωσε με τον ίδιο τρόπο που μεγαλώνουμε όλοι. «Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκ.β:52).

Εάν το σώμα του Ιησού ήταν ουράνιο, δεν θα είχε τις ανάγκες που ένα φυσικό σώμα έχει: «Και εισήλθεν ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα και εις το ιερόν και αφού περιέβλεψε πάντα, επειδή η ώρα ήτο ήδη προς εσπέραν, εξήλθεν εις Βηθανίαν μετά των δώδεκα. Και τη επαύριον, αφού εξήλθον από Βηθανίας, επείνασε» (Μάρκ.ια:11). «Λέγει λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς Παιδία, μήπως έχετέ τι προσφάγιον; Απεκρίθησαν προς αυτόν Ουχί» (Ιωάν.κα:5).

Κάποτε, οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: «Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον όταν ταύτα πάντα μέλλωσι να συντελεσθώσιν;» (Μάρκ.ιγ:4). Ο Ιησούς απάντησε, «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ» (Μάρκ.ιγ:32). Σαφώς, η σάρκα του δεν ήταν πάνσοφη. Εάν η σάρκα του ήταν ουράνια, το «άγιο σώμα» Του θα ήταν πάνσοφο.

Σαν άνθρωπος ο Ιησούς, είχε ανθρώπινο θέλω. Αυτό απλά σημαίνει ότι είχε επιθυμίες, ή επιλογές που θα μπορούσε να κάνει. Όμως, ούτε για μια στιγμή το ανθρώπινο θέλω Του δεν αντιτάχθηκε στο θέλημα του Πατέρα, ούτε και όταν είπε, «Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ' εμού πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη.» (Λουκ.κβ:42). Το αίτημά του βεβαίως δεν σήμαινε ότι θέλει να αποφύγει το θάνατο ή όλη τη διαδικασία πριν πεθάνει. Αλλά όντας σε μεγάλο άγχος, προσευχήθηκε ώστε το δικό Του θέλω να μην γίνει εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού. Μάλιστα είπε πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη.

Ο Ιησούς βεβαίωσε ότι έκανε πάντα το θέλημα του Πατέρα. «Είπε λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς Όταν υψώσητε τον Υιόν του άνθρώπου, τότε θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι, και απ' εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ' εμού δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον, διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν» (Ιωάν.η:28-29).

Εάν ο Ιησούς δεν είχε δικό Του θέλω, η δήλωση ότι έκανε πάντοτε το θέλημα του Πατέρα, θα ήταν άσκοπη. Ο Ιησούς επέλεξε να κάνει το θέλημα του Πατέρα. Έκανε πάντοτε τις σωστές επιλογές. Γι’ αυτό δεν εκπλήσσει αυτό που είπε ο Πατέρας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην» (Ματθ.γ:17). 

Σαν γιος, ο Ιησούς πειράχτηκε. «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας» (Εβρ.δ:15).

Αυτοί που πιστεύουν στο δόγμα του «αγίου σώματος», ισχυρίζονται ότι αυτό το εδάφιο σημαίνει μάλλον ότι κάποιος προσπάθησε να βάλει σε πειρασμό τον Ιησού αλλά χωρίς αποτέλεσμα, αφού δεν μπορούσε να πειραχτεί ή να ενδώσει. Αλλά αυτή η ερμηνεία δεν έχει κανένα νόημα. Εάν δεν ήταν δυνατό για τον Ιησού να μπει σε πειρασμό, τότε η προσπάθεια να πειραχτεί δεν ήταν πραγματικός πειρασμός. Ήταν μια προσπάθεια, αλλά όχι πειρασμός. Ωστόσο, η Γραφή μας λέει καθαρά ότι ο Ιησούς πειράχτηκε και μάλιστα κατά πάντα.

Άλλοι που πιστεύουν στο «άγιο σώμα» του Ιησού, έχουν πει ότι ο Κύριος πειράχτηκε μόνο για να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα σαν γιος του Θεού, αλλά δεν πειράχτηκε για να αμαρτήσει. Ας καταλάβουμε ότι το κίνητρο του σατανά δεν ήταν να ανακαλύψει εάν ο Ιησούς ήταν αληθινά ο γιος του Θεού. Η ταυτότητά Του σαν γιος του Θεού δεν ήταν μυστικό.

Επιπλέον, εάν ο Ιησούς πειράχτηκε κατά πάντα σαν εμάς, και όλο αυτό έγινε μόνο για να αποκαλυφτεί η πραγματική Του ταυτότητα, τότε αυτό σημάνει ότι κι εμείς πειραζόμαστε μόνο για ν’ αποκαλύψουμε την πραγματική ταυτότητά μας. Αλλά θυμάται κανείς να πειράχτηκε ποτέ για να αποκαλυφθεί αν είναι αναγεννημένο παιδί του Θεού; Αυτό θα το δεχόμασταν ευχαρίστως. Όχι, ο πειρασμός του Ιησού είχε σκοπό να παρακαμφθεί το σχέδιο του Θεού, πράγμα το οποίο θα τον ανάγκαζε να χάσει το χαρακτηριστικό Του, δηλαδή να αμαρτήσει.

Το γεγονός ότι πειράχτηκε κατά πάντα όπως εμείς, δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς είχε πρόβλημα με το αλκοόλ ή τις γυναίκες. Απλά σημαίνει ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει και ν’ αντισταθεί στην «επιθυμία της σαρκός και την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου» (Α΄Ιωάνβ:16).

Δεδομένου ότι πειραζόμαστε όταν συρόμαστε από τις σαρκικές επιθυμία μας, τα πάθη μας (Ιάκ.α:14), μερικοί λένε ότι ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει μπει στον πειρασμό επειδή δεν είχε επιθυμίες.

Σίγουρα δεν είχε πάθη και αμαρτωλές επιθυμίες, αλλά στο Λουκ.κβ:15, ο Ιησούς χρησιμοποίησε την ίδια λέξη, για να εκφράσει μια μεγάλη επιθυμία: «Και είπε προς αυτούς Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προ του να πάθω»

Μετά από νηστεία 40 ημερών στην έρημο, σίγουρα ο Ιησούς θα πείνασε πάρα πολύ.  Αλλά υπερνίκησε τον πειρασμό να ικανοποιήσει τη σάρκα Του.

Ο Ιησούς θα συναισθανόταν τι σημαίνει να είναι ο Γιος του Θεού, αλλά υπερνίκησε τον πειρασμό της υπερηφάνειας με το να μην πηδήξει από το πτερύγιο του Ναού. Αν το έκανε, θα έβαζε σε δοκιμασία την αγάπη του Πατέρα Του και έτσι θα πείραζε το Θεό.

Τέλος, αγαπούσε και ήθελε να σώσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποτελούσαν τα βασίλεια του κόσμου που πέρασαν μπροστά στα μάτια του, αλλά υπερνίκησε τον πειρασμό να γίνει ο βασιλιάς τους πριν από την ώρα Του. 

Εάν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με το αν ο Ιησούς πειράχτηκε, ας εξετάσουμε το Εβρ.β:17 - 18: «Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού.

Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους» Εάν δεν είχε πειραχτεί ποτέ, δεν θα είχε υποφέρει, ούτε θα ήταν όπως εσύ κι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ο Θεός και άνθρωπος ταυτόχρονα. Ο Θεός δεν πειράζεται, αλλά ο άνθρωπος πειράζεται.

Αμαρτωλή σάρκα

Εκείνοι που ασπάζονται το δόγμα του «αγίου σώματος» λένε ότι ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει σώμα όπως το δικό μας επειδή έπειτα θα είχε αμαρτωλή σάρκα. Η έκφραση «σαρκός αμαρτίας» εμφανίζεται μόνο μια φορά, στους Ρωμ.η:3 «Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί» Ας μην ξεχνάμε, ότι ο Ιησούς ποτέ δεν αμάρτησε. Επομένως, είχε μόνο την ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας.

Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό με τα φυσικά μας σώματα. Διαφορετικά ο Θεός θα είχε δημιουργήσει τον Αδάμ σαν κακό πλάσμα. Το θέμα είναι ότι μιλώντας για αμαρτωλή σάρκα, αυτό δεν έχει να κάνει με τη βιολογία ή τη χημεία του σώματος, αλλά μάλλον με την ηθική φύση του.

Δεδομένου ότι οι λέξεις «αμαρτωλή σάρκα» εμφανίζονται στη Ρωμ.η, πρέπει να εξετάσουμε πάλι το κεφάλαιο για να καταλάβουμε καλλίτερα τι εννοεί. Στην πραγματικότητα, το όγδοο κεφάλαιο είναι συνέχεια του έβδομου κεφαλαίου, το οποίο εξετάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στο μυαλό και τη σάρκα, ή την αμαρτωλή ανθρώπινη φύση.

Ο Παύλος λυπόταν και θρηνούσε γιατί ήξερε τι πρέπει να κάνει αλλά αποτύγχανε να το κάνει επειδή η αμαρτωλή φύση του τον έσπρωχνε σε κάτι διαφορετικό. Ξέροντας πόσο εύκολα τα συναισθήματα και οι συγκινήσεις υποκινούνται από δραστηριότητες αντίθετες στο νόμο του Θεού, το ανθρώπινο μυαλό μας από μόνο του είναι πάρα πολύ αδύνατο για ν’ αντισταθεί στην αμαρτία.

Οι οπαδοί της θεωρίας αυτής, νομίζουν ότι αυτή η αμαρτωλή διάθεση προέρχεται από τα στοιχεία που συνθέτουν το σώμα μας. Τα στοιχεία του σώματός μας βρίσκονται όλα στη γη, και αυτό μας καθιστά γήινους.

Αν το καλοσκεφτούμε αυτό, και το σώμα του Ιησού ήταν φτιαγμένο απ’ τα ίδια υλικά. Ο Ιησούς έφαγε τα ίδια πράγματα που όλοι μας τρώμε, τα οποία επίσης βγαίνουν από το έδαφος. Τα κύτταρα στο σώμα Του διαμορφώθηκαν από τις θρεπτικές ουσίες που προέρχονται από φυτά και ζώα. Εάν αυτά τα στοιχεία ήταν η αιτία της αμαρτίας του Αδάμ, ο Ιησούς θα έπρεπε να αγωνιστεί με την ίδια αμαρτωλή τάση. Αλλά για άλλη μια φορά, αυτό που ο Παύλος εννοεί με τη λέξη σάρκα, είναι η προσωποποίηση της φύσης μας. Το σώμα του Ιησού ήταν το ίδιο με το δικό μας, αλλά ας εξετάσουμε τη διαφορά που Τον συγκράτησε από το να έχει στην πραγματικότητα αμαρτωλή σάρκα.

Στη Ρωμ.η:1-4 λέει, «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα. Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου. Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί, διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα»

Ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού μπορεί να μας ελευθερώσει από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου. Ο Ιησούς είχε αυτό που χρειαζόταν για να ζήσει πάνω από την αμαρτία. Ο Θεός έστειλε το Γιο του, ο οποίος ήταν σαν εμάς, αλλά είχε το πνεύμα της ζωής χωρίς μέτρο που του έδινε την ικανότητα να αγνοεί οποιαδήποτε αμαρτωλή διάθεση.

Στη Ρωμ.η:5-6 λέει, «διότι οι ζώντες κατά την σάρκα τα της σαρκός φρονούσιν, οι δε κατά το πνεύμα τα του πνεύματος. Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος, το δε φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη». Το εδάφιο 9 εξηγεί, «Σεις όμως δεν είσθε της σαρκός, αλλά του πνεύματος, εάν το Πνεύμα του Θεού κατοική εν υμίν. Αλλ' εάν τις δεν έχη το Πνεύμα του Χριστού, ούτος δεν είναι αυτού».

Όταν ο Παύλος είπε ότι δεν είμαστε της σαρκός, δεν εννοούσε ότι βγήκαμε έξω από γα γήινα σώματά μας, ή ότι μας δόθηκε θεία σάρκα. Απλά έλεγε ότι η πνευματική φύση μας δεν είναι πλέον η ίδια. Είμαστε τώρα νέα κτίσματα εν Χριστώ.

Έχουμε ακόμα περιόδους αμαρτίας στη ζωή μας και ο λόγος είναι ότι μερικές φορές αποτυγχάνουμε να περπατήσουμε σύμφωνα με το περιορισμένο μέτρο του πνεύματος που εργάζεται μέσα μας. Εντούτοις, το σώμα του Ιησού είχε το Πνεύμα του Θεού χωρίς μέτρο επειδή κατοικούσε όλο το πλήρωμα της θεότητας μέσα Του.

Ο Ιησούς είχε αναμάρτητο χαρακτήρα. Ο λόγος που ο Ιησούς πειράχτηκε αλλά δεν αμάρτησε δεν είχε να κάνει με την προέλευση της σάρκας του, αλλά με την απόφαση που πήρε να κάνει το θέλημα του Θεού (Εβρ.ι:9).

Ο Ιησούς γεννήθηκε με αμαρτία; Ο Δαβίδ είπε για τον εαυτό του ότι γεννήθηκε εν αμαρτία (Ψαλμ.να:5). Αλλά τι σημαίνει αυτό; Γεννήθηκε με την αρχική αμαρτία, δηλαδή την ενοχή εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ; Όχι, δεν πιστεύουμε στην αρχική αμαρτία-σ’ αυτή την περίπτωση. Τότε, τι εννοεί ο Δαβίδ όταν λέει, «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν μήτηρ μου»; Θυμηθείτε ότι ο ψαλμός 51 είναι η αναφορά της μεταμέλειας του Δαβίδ. Ο Δαβίδ αναγνώρισε ότι υπήρχε κάτι αμαρτωλό στη φύση του. Ο νόμος της αμαρτίας διαχύθηκε στη φύση του από τη γέννηση. Ο Δαβίδ γεννήθηκε πράγματι εν αμαρτία.

Ο Ιησούς γεννήθηκε με αμαρτία; Αν ο Ιησούς είχε γεννηθεί εν αμαρτία, θα είχε μια πεσμένη φύση όπως του Δαβίδ. Όχι, ο Ιησούς δεν γεννήθηκε εν αμαρτία. Η διαφορά δεν ήταν στη θεία σάρκα, αλλά στον εσωτερικό του άνθρωπο. Εάν θέλουμε να ελευθερωθούμε  από την αμαρτωλή σάρκα μας, πρέπει να περπατήσουμε κατά το πνεύμα Του, το οποίο διορθώνει και αντιδρά στην αμαρτωλή φύση που είναι μέσα μας.

Το αδιάφθορο σώμα του  

Γιατί λέει ότι η σάρκα του Ιησού δεν είδε διαφθορά (Ψαλμ.ις:10, Πράξ.ιγ:35,37); Όχι επειδή η σάρκα του ήταν θεία, όπως μερικοί υποστηρίζουν. Η σάρκα του θα είχε αλλοιωθεί ακριβώς όπως η δική μας εφόσον πήρε την αμαρτία μας πάνω Του και πέθανε σαν θνητός. Η Γραφή δεν μας λέει ότι ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να δει διαφθορά, αλλά ότι δεν θα έβλεπε διαφθορά. «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Οσιόν σου να ίδη διαφθοράν» (Ψαλμ.ις:10).

Γιατί το σώμα του Ιησού δεν είδε διαφθορά; Επειδή δεν αφέθηκε στον τάφο. Το Πνεύμα το ανέστησε σε μόλις τρεις μέρες. Το Πνεύμα Του, το ζωοποιών  πνεύμα που κατοικούσε μέσα Του, απέτρεψε τη διαδικασία αλλοίωσης και τον ανέστησε. Αυτό το ίδιο πνεύμα, εάν κατοικεί μέσα μας, θα ζωοποιήσει τα σώματά μας (Ρωμ.η:11) και θα τα κάνει αθάνατα.

Το γεγονός ότι το σώμα του Ιησού δεν είδε διαφθορά, δεν σημαίνει ότι το σώμα του ήταν το ίδιο μετά την ανάσταση όπως ήταν πριν. Πρέπει να θυμόμαστε ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. Μια μέρα ο Κύριος θα έρθει ξανά, κι εμείς που θα είμαστε ζωντανοί, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε. Τα σώματά μας δεν θα δουν διαφθορά, αλλά ούτε θα είναι τα ίδια, όπως πριν.

Αυτοί που θεωρούν ότι ο Ιησούς είχε θεία σάρκα, πιστεύουν επίσης ότι με κάποιο τρόπο, κατά την διάρκεια του βαπτίσματός στο νερό, ενδύονται τη σάρκα Του, επειδή βαφτίζονται στο Χριστό. Και  βέβαια παίρνουμε τη φύση του Χριστού, αλλά η ιδέα ότι παίρνουμε ένα νέο θείο σώμα είναι άτοπη. - Δεν γεννιόμαστε δια πίστεως στο φυσικό σώμα του Χριστού. Γεννιόμαστε στο πνευματικό σώμα Του, το οποίο είναι η εκκλησία. «και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα» (Κολ.α:18).

Εκείνοι που νομίζουν ότι βαπτιζόμενοι στο σώμα του Χριστού, παίρνουν το φυσικό σώμα του Χριστού, θα πρέπει να νομίζουν κι ότι  θα ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους χωρίς να αμαρτήσουν ξανά. Δεν έχω δει ακόμα ούτε ένα άτομο που βαφτίστηκε και έζησε χωρίς να αμαρτήσει ξανά.

Το κλειδί για τον αγιασμό δεν είναι απλά να βαπτιστείς στο Χριστό, αλλά να παραμείνεις και να υποταχτείς στο Χριστό. Μόνο τότε έχουμε εξουσία πάνω στην αμαρτία. «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ χρεωστεί, καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή» (Α΄Ιωάν.β:6). Εάν είμαστε εν Χριστώ, ή εάν μένουμε εν Χριστώ, θα είμαστε πνευματικά ευαισθητοποιημένοι για να περπατάμε όπως Αυτός περπάτησε.

Από ξηράς γης  

Μια ακόμα αρτηρία της θεωρίας του αγίου σώματος, είναι η προσπάθεια ν’ αποδειχτεί ότι η Μαρία δεν έδωσε κανένα χαρακτηριστικό γνώρισμα στο σώμα του Ιησού. Οι συνήγοροι αυτής της πεποίθησης χρησιμοποιούν το Ης.νγ:2: «διότι ανέβη ενώπιον αυτού ως τρυφερόν φυτόν και ως ρίζα από ξηράς γής». Ισχυρίζονται ότι αυτό σημαίνει ότι, κατά την διάρκεια της σύλληψης του Ιησού, η μήτρα της Μαρίας ήταν άγονη.

Αυτό το εδάφιο της Γραφής δεν έχει καμία σχέση με τη φύση της μήτρας της Μαρίας. Στην πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με τη Μαρία. Η Γραφή δεν χρησιμοποιεί ποτέ το ξηρό έδαφος για να απεικονίσει μια άγονη μήτρα. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι υπάρχει πάντα η πρώτη φορά.

Όμως, ο Ησαΐας είχε χρησιμοποιήσει ήδη την εικόνα της «ξερής γης» για να περιγράψει την πνευματική κατάσταση του Ισραήλ. Το Ης.μδ:3 μας δίνει μια προφητεία για τον Ιακώβ (Ισραήλ): «Διότι θέλω εκχέει ύδωρ επί τον διψώντα και ποταμούς επί την ξηράν θέλω εκχέει το πνεύμά μου επί το σπέρμα σου και την ευλογίαν μου επί τους εκγόνους σου». Εάν η «ξηρά γη» είχε τίποτα να κάνει με την ακαρπία της μήτρας, δεν θα υπήρχε σπόρος ή απόγονος για να ευλογηθεί.

Τον καιρό του προφήτη Ιωήλ, η γη στέγνωσε από μια ξηρασία. Χρησιμοποίησε αυτή την κατάσταση σαν εποπτικό μάθημα για τον Ισραήλ. Υπό φυσική έννοια, οι προφητείες του Ιωήλ εκπληρώθηκαν στη χρονιά που τις είπε, αλλά πνευματικά η βροχή δεν έπεσε για περισσότερο από τετρακόσια χρόνια.

Εμείς, αναγνωρίζουμε ότι οι πρώιμες και όψιμες βροχές που προφητεύτηκαν από τον Ιωήλ,  είναι τύποι του λόγου του Θεού και της έκχυσης του Αγίου Πνεύματος. Το περιβάλλον στο οποίο έζησε ο Ιησούς, είχε στερηθεί τέτοια πνευματική δροσιά για αιώνες. Μεγάλωσε στο ξερό έδαφος του Ιουδαϊσμού των ημερών Του, χωρίς τη δροσιά του πνεύματος του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.

Συμπερασματικά  

Η διαμάχη σχετικά με τη φύση του σώματος του Χριστού δεν είναι καινούρια. Έχει συζητηθεί από κάθε πιθανή πλευρά για αιώνες. Δεν είναι η πρόθεσή μου να επισημάνω το λάθος κάθε επιχειρήματος που χρησιμοποιείται στην προσπάθεια να πειστούν οι άνθρωποι ότι ο Ιησούς είχε διαφορετικό σώμα από το δικό μας.

Ούτε άρχισα να δίνω επιχειρήματα από τη Γραφή για να δείξω ότι ο Ιησούς ήταν όχι μόνο η ρίζα αλλά και το γένος (απόγονος) του Δαβίδ, ή να αποδείξω ότι ο Ιησούς ήταν το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ. Αυτό θα ήταν δυνατό, μόνο εάν ο Ιησούς ήταν το φυσικό παιδί της Μαρίας.

Εντούτοις, ελπίζω ότι αυτό το άρθρο θα βοηθήσει κάποιον που έχει εκτεθεί στην εσφαλμένη διδασκαλία ότι ο Χριστός δεν ήρθε στη γη σαν άνθρωπος προκειμένου να θυσιαστεί για την ανθρωπότητα. Εάν το αίμα των αθώων ταύρων και αιγών δεν μπορούσε να μας εξαγοράσει, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάτι άλλο εκτός από έναν αναμάρτητο άνθρωπο, που είναι κατά πάντα όπως εμάς, εκτός από την αμαρτία, θα μπορούσε να γίνει ο αντικαταστάτης μας.