Ο Ιησούς
συνεχίζει με προειδοποιήσεις και έλεγχο για την εκκλησία Του. Έχει εναντίον
τους ότι αφήνουν την Ιεζάβελ να πλανά τους δούλους Του.
Όταν βγήκε η
βούλα του Πάπα να καεί ο Σαβοναρόλα, αυτός είπε ότι δέχομαι να με κάψετε, αλλά
αν ο Θεός βρέξει και σβήσει τη φωτιά, θα με αφήσετε ελεύθερο. Ο Πάπας δέχτηκε
κι όταν τον ανέβασαν στην πυρά, πράγματι έβρεξε ο Θεός και έσβησε η φωτιά. Όμως
αυτοί τον πήραν, τον έβαλαν σε ένα στάβλο κι εκεί τον έκαψαν.
Όταν πάλι ο
Πάπας έδωσε διαταγή να καεί ο HUSS, ενώ τον είχαν πάνω στη φωτιά, πριν ακόμα
τον αγγίξουν οι φλόγες κι ενώ έβγαιναν πυκνοί καπνοί, αυτός έψαλλε επί 15 λεπτά
μέχρι που πέθανε από ασφυξία κι αργότερα κάηκε.
Κάποτε ο Πάπας
εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον των Μεταρρυθμιστών της Βοημίας στέλνοντας 80.000
σταυροφόρους για να καταπνίξουν την κίνηση.
Ανάμεσα στους
Μεταρρυθμιστές ήταν και ένας παλιός στρατηγός ονόματι Ζίσκα που τους ανέβασε σε
ένα λόφο, πήρε πολλά κάρα τα γέμισε πέτρες και όταν οι σταυροφόροι άρχισαν να
ανεβαίνουν άφησαν τα κάρα και τους καταπλάκωσαν. Σε δεύτερη σταυροφορία του
Πάπα με 120.000 στρατό ο Ζίσκα νικάει και πάλι καθώς και σε τρίτη, οπότε μετά
τους άφησαν ήσυχους.
Όταν ο WYCLIF
μετέφρασε την Γραφή στα Αγγλικά, ο Πάπας τον κάλεσε σε απολογία, αλλά ο Θεός
τον φύλαξε κι έφυγε ζωντανός. Όταν αργότερα πέθανε, βγήκε βούλα αφορισμού από
τον Πάπα να τον ξεθάψουν και να τον κάψουν.
Κάποτε στην
Αγγλία, κάποιος επίσκοπος ονόματι WOOLSEY, είχε διατάξει την πυρά ενός
Χριστιανού. Την ώρα που ο πιστός αυτός καιγόταν, έρχεται το Πνεύμα του Θεού
πάνω του και προφητεύει λέγοντας: Μαζί μου θα πεθάνεις κι εσύ! Εκείνη την ώρα, ο επίσκοπος που
παρακολουθούσε την σκηνή έπεσε κάτω
νεκρός από πνιγμό.
Για ν’
ακουστεί το μήνυμα της σωτηρίας που εμείς απολαμβάνουμε σήμερα χύθηκε πολύ
αίμα, κάηκαν πολλοί άνθρωποι.
Η λέξη «αφείς»
σημαίνει επιτρέπω, ανέχομαι, και στην περίπτωση αυτή επιτρεπόταν στην Ιεζάβελ
ν’ απατά τα παιδιά του Θεού.
Ιεζάβελ θα
πει: «χωρίς συγκάτοικο» δηλαδή χωρίς σύζυγο. Λέει δηλαδή ο Ιησούς ότι έχετε αυτή
τη γυναίκα που νομίζει ότι έχει σύζυγο, αλλά δεν έχει.
75 χρόνια μετά
το βασιλιά Σολομώντα, ο Αχαάβ βασιλιάς του Ισραήλ πήρε γυναίκα του την Ιεζάβελ
θυγατέρα του Εθβάαλ βασιλιά της Σιδώνας (Α’ Βασ.ις:31). Αυτός ο Εθβάαλ ήταν
ιερέας της θεάς Αστάρτης την οποία ονόμαζαν Βασίλισσα των ουρανών. Οι
Βαβυλώνιοι στη λαϊκή θρησκεία τους λάτρευαν πάρα πολύ μια θεά-μητέρα κι ένα γιο
που τον απεικόνιζαν σαν βρέφος ή παιδάκι στην αγκαλιά της μητέρας του. Από τη
Βαβυλώνα, αυτή η λατρεία της μητέρας και του βρέφους μεταδόθηκε στα πέρατα της
γης. Στην Αίγυπτο λατρευόταν με το όνομα Ίσις και Όσιρις. Στην Ινδία ακόμη και
σήμερα σαν, Ίσι και Ισβάρα. Στην Μ. Ασία σαν Κυβέλη και Δίας. Στην ειδωλολατρική
Ρώμη σαν Τύχη και Ζευς. Στην Ελλάδα σαν Δήμητρα με το μωρό στο στήθος της ή σαν
Ειρήνη με τον Πλούτο στην αγκαλιά της. Η Σίνγκ Μου, η αγία μητέρα της Κίνας,
παριστανόταν με ένα βρέφος στην αγκαλιά της κι ένα φωτοστέφανο γύρω της.
Ενώ όμως η
μητέρα αντλούσε τη δόξα της, κατά πρώτο λόγο, από τη θεία ιδιότητα που
αποδιδόταν στο βρέφος που είχε στην αγκαλιά της, με την πάροδο τους χρόνου,
στην άσκηση της λατρείας, η μητέρα επισκίασε το γιο της.
Είναι βασική
αρχή σε όλες τις ειδωλολατρίες, αυτό που συγκινεί πολύ τις αισθήσεις να κάνει
την πιο ισχυρή εντύπωση. Έτσι, στις απεικονίσεις ο γιος παρουσιαζόταν απλώς σαν
ένα βρέφος χωρίς καμία ιδιαίτερη ομορφιά ή θέλγητρο. Αντίθετα η μητέρα που το
κρατούσε στην αγκαλιά της παριστανόταν με όλη την δεξιοτεχνία της ζωγραφικής
και της γλυπτικής. Αργότερα η μητέρα έγινε το κεντρικό αντικείμενο της
λατρείας, και για να δικαιολογηθεί αυτό υψώθηκε η μητέρα σε θεότητα όπως ο
γιος.
Ο Τάκιτος
μαρτυρεί ότι αυτή η θεά της Βαβυλώνας λατρευόταν στην καρδιά της Γερμανίας, και
ο Καίσαρας όταν εισέβαλε στην Βρετανία βρήκε ότι οι ιερείς της ίδιας αυτής
θεάς, γνωστοί με το όνομα Δρυίδες, υπήρχαν εκεί πριν από αυτόν. Ο Ηρόδοτος από
προσωπική αντίληψη, μαρτυρεί ότι στην Αίγυπτο αυτή η «Βασίλισσα του ουρανού»
ήταν η μεγαλύτερη και λατρευόταν περισσότερο από κάθε άλλη θεότητα. «Οπουδήποτε
καθιερωνόταν η λατρεία της, είναι εκπληκτική η σαγηνευτική δύναμη που ασκούσε
(ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Ιστορίες, βιβλ. Β κεφ.66 σελ.117)
Ιερ.ζ:18 &
μδ:15,17-25 αποκηρύσσει τη λατρεία της Βασίλισσας των ουρανών.
Η καθολική όμως και ορθόδοξη εκκλησία ονομάζουν τη Μαριάμ με το ίδιο όνομα. Αν
το Ευαγγέλιο είχε επικρατήσει στις μάζες των ανθρώπων, θα είχε ανατραπεί η
λατρεία αυτής της θεάς-βασίλισσας. Επειδή όμως μόνο επιφανειακά επικράτησε,
αντί να εκθρονιστεί η Βαβυλώνια θεά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις αλλάχθηκε μόνο
το όνομά της. Έτσι, ονομάστηκε «Παρθένος Μαρία» και το βρέφος της λατρεύτηκε με
το ίδιο ειδωλολατρικό αίσθημα από εκείνους που υποκρινόταν ότι είναι
Χριστιανοί, όπως έκαναν πριν οι ειδωλολάτρες πρόγονοί τους. Εδώ έχει τις ρίζες
του το δόγμα της αειπαρθενίας και το ότι ο Χριστός δεν είχε άλλα αδέλφια.
Η θεά Αστάρτη,
που στην Ελλάδα λατρευόταν με το όνομα Αφροδίτη, επροσκυνάτο και λατρευόταν από
τους αποστάτες Ισραηλίτες εξ αιτίας της επιρροής της Ιεζάβελ, εισήγαγε αυτή τη
λατρεία στον Ισραήλ. Διαβάζουμε ότι είχε 850 προφήτες και ιερείς της Αστάρτης
στην αυλή της. Η λατρεία αυτής της θεάς περιλάμβανε πορνείες και ακόλαστες
πράξεις λατρείας σαν αφιέρωση και πίστη, επειδή εθεωρείτο θεά της γονιμοποίησης.
Η Ιεζάβελ
λοιπόν ήταν ιέρεια ή αρχι-ιέρεια στη θεά Αστάρτη η οποία αντιπροσωπεύει τη
θηλυκή αρχή και εξουσία, σαν ζωοδόχος πηγή.
Α’
Βασ.ιη:30-40 διαβάζουμε πώς ο Ηλίας απέδειξε ότι Γιάχουε
είναι Ελοχίμ και όχι ο Βάαλ και έσφαξε αυτούς τους 850 προφήτες στο όρος Κάρμηλος.
Στην περίοδο
λοιπόν των Θυάτειρων η Ιεζάβελ πρέπει να αντιπροσωπεύει το Ρωμαιοκαθολικό αυτό
σύστημα Ανατολής και Δύσης το οποίο εισήγαγε μια θηλυκή θεότητα ανάμεσα στο λαό
του Θεού που ήδη είχε αποστατήσει όπως ο Ισραήλ τον καιρό του Αχαάβ. Αυτή η
θεότητα είναι της Παρθένου Μαρίας στην οποία ο πνευματικός Ισραήλ έδωσε
λατρεία, όπως τότε ο φυσικός Ισραήλ λάτρεψε στην Αστάρτη επί Ιεζάβελ. Μπήκε
λοιπόν στην εκκλησία αυτή η ψεύτικη θεότητα της βασιλομήτορος ή της βασίλισσας
των ουρανών.
Το χειρότερο
είναι ότι ύψωσαν τη Μαριάμ πάνω από τον Ιησού Χριστό λέγοντας ότι είναι η
μητέρα του Θεού, και ότι μπορούμε να προσευχηθούμε σ’ αυτήν που θα παρακαλέσει
το γιο της, αφού σαν μάνα πονάει πιο πολύ απ’ Αυτόν γιατί ξέρει από πόνο και
είναι γεμάτη από αγάπη και έλεος (ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ).
Όμως την
περίοδο αυτή υπήρχαν άνδρες σαν τον Ηλία που αντιστάθηκαν στην Ιεζάβελ, στη
διδασκαλία του ψεύδους και της απάτης και έλαμψε η αλήθεια του λόγου του Θεού.
Αυτή η γυναίκα
Ιεζάβελ, λέει ο Ιησούς, αφήνεται ελεύθερη και διδάσκει ψεύδη και απατά τους
δούλους μου ώστε να πορνεύουν. Αυτή είναι μια πνευματική πορνεία γιατί παίρνανε
τη λατρεία, την τιμή και την προσκύνηση από το Θεό, και την έδιναν σε άλλα
πρόσωπα. Ενώ είναι αρραβωνιασμένοι με τον Ιησού, τρέχουν κάτω από την σκέπη
μιας θηλυκής θεότητας, σαν να μην είναι αρκετός ο Κύριος της δόξης, ο Μέγας
Δεσπότης, ο Βασιλιάς των βασιλιάδων.
Παρ.ζ:4-5,11-13,19-29,24-27 βλέπουμε την περιγραφή μιας πόρνης γυναίκας που εδώ αντιπροσωπεύει
αυτό το ψεύτικο εκκλησιαστικό σύστημα που ξεγελά τους Ισραηλίτες, και παρασύρει
τα παιδιά του Θεού στην ακαθαρσία και την πορνεία της. Ο λόγος του Θεού λέει
ότι: «οδοί Άδου είναι ο οίκος αυτής,
καταβαίνουσαι εις τα ταμεία του θανάτου» (εδ.27). Επίσης λέει ότι είναι «φλύαρος και αναιδής» (εδ.11) και τέτοια
αναίδεια δεν ακούστηκε παρά μόνο από την ψευδοεκκλησία όπου ένας Πάπας είπε: «ο
λαός πρέπει να μάθει να πιστεύει στην εκκλησία και όχι στο Ευαγγέλιο». Αυτό στα μάτια του Θεού είναι
αναίδεια και ανυπακοή. Η ίδια αυτή πόρνη εκκλησία περιγράφεται στην ΑΠΟΚ.ιζ:1-6
και ιη:1-24 σαν η «Βαβυλών η μήτηρ των πορνών
και των βδελυγμάτων της γης» την οποία ο Ίδιος ο Κύριος θα καταστρέψει.
Αυτή λοιπόν είναι η σημερινή Ιεζάβελ, η πόρνη Βαβυλώνα, και όποιος προσκολληθεί
σ’ αυτήν, θα κατέβει στα ταμεία του θανάτου, στον Άδη.
