Όλοι έχουμε αγωνιστεί με κάποιες αποφάσεις που πήραμε, αλλά δεν
δούλεψαν όπως περιμέναμε. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία, μόνο να πω ότι όσοι
έχουν κάνει αυτό που θεωρείται βήμα πίστης, το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο -
μεγάλο χάος.
«Τι λάθος έκανα»;
Αυτό είναι ένα φυσιολογικό ερώτημα, όταν η ζωή επιβραβεύει
το θάρρος σου με τίποτα άλλο εκτός από προβλήματα. Η αλήθεια είναι, ότι είναι απόλυτα
δυνατό να μην έκανες κανένα λάθος. Ή ίσως να έκανες, αλλά τα τρέχοντα
προβλήματά σου να μην είναι απόδειξη ότι έκανες κάποιο λάθος στην αρχή.
Αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια που πρέπει να αποδεχτούμε,
ιδιαίτερα όταν είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, αφού έχουμε κάνει ό, τι νομίζουμε
ότι ήταν το θέλημα του Θεού. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να πούμε σ’
αυτό το σημείο, αλλά ίσως αυτό πρέπει να ειπωθεί πρώτα.
Welcome to
the Club!
Τι club είναι αυτό; Δ.Κ.Δ.Π.Β.Π.Α.Α. (Διεθνής Κοινωνία των δια πίστεως βαδιζόντων που αισθάνονται αποτυχημένοι).
Τα κακά νέα είναι, ότι είμαστε όλοι μέλη του club κάποια
στιγμή. Τα καλά νέα είναι ότι κατάσταση των μελών περιλαμβάνει κάθε σημαντικό
ήρωα της Αγίας Γραφής. Ο Πέτρος είναι μέλος. Το ίδιο και ο Δαβίδ. Και ο Γεδεών.
Και ο Νώε. Και η Σάρα. Και ο Ιώβ. Και ο Ιακώβ.
Και ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται. Η προς Εβραίους ια μας προσφέρει έναν μακρύ
κατάλογο ανδρών και γυναικών που υπάκουσαν στον Θεό ακόμα και όταν τα πράγματα
δεν πήγαν όπως θα ήθελαν. Τα ονόματα που αναφέρονται είναι σαν ένα Βιβλικό
Πάνθεο: Άβελ... Ενώχ... Νώε... Αβραάμ... Σάρα... Ιακώβ... Ιωσήφ... Μωυσής.. Ιησούς...
Δαβίδ.
Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ιστορίες, σε
διαφορετικούς τόπους και χρόνους.
Ιστορίες που καλύπτουν χιλιάδες χρόνια.
Ιστορίες που περιλαμβάνουν:
- δολοφονίες
- φυσικές καταστροφές
- οικογενειακή προδοσία
- σωματική αδυναμία
- αποτυχημένα όνειρα
- χαμένες ευκαιρίες
- αμφιθαλή ανταγωνισμό
- στρατιωτικές κατακτήσεις
Οι ιστορίες όλων αυτών που αναφέρονται σ’ αυτό το κεφάλαιο διαφέρουν
σε όλα, εκτός από ένα. Ό, τι έκαναν, το έκαναν με πίστη.
Όλοι τους είχαν στιγμές που θα αναρωτήθηκαν, «τι λάθος έκανα»;
Όμως, ο Θεός θεώρησε τον καθένα από αυτούς άξιο μνείας σε αυτό το μεγάλο
κεφάλαιο. Η εστίασή μας σ’ αυτό το μήνυμα είναι ο άνδρας που συχνά ονομάζουμε «πατέρα
της πίστης». Στην Αγία Γραφή στέκεται σαν εξέχον παράδειγμα ενός ανθρώπου που
έζησε διά πίστεως.
Η Εβρ.ια:8-10
λέει πως υπάκουσε την κλήση του Θεού με μεγάλη αυτοθυσία. Μας λέει τι έκανε, αλλά
το πιο σημαντικό είναι που μας λέει γιατί το έκανε. Και αυτό μας δείχνει
ξεκάθαρα ότι υπακούοντας το Θεό, αυτό δεν λειτουργεί πάντα με τον τρόπο που
σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε.
Ας ξεκινήσουμε με μερικές σύντομες αλήθειες για τον Αβραάμ.
Όταν τον συναντάμε στην Αγία Γραφή, ζει σε μια μακρινή χώρα που ονομάζεται Ουρ
των Χαλδαίων - στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, όχι μακριά από τον Περσικό
Κόλπο. Είναι ένας πλούσιος μεσήλικας, πετυχημένος από κάθε άποψη. Η ζωή φέρθηκε
καλά στον Αβραάμ και τη Σάρα. Σίγουρα δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτύρονται.
Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που ο Θεός μιλάει στον Αβραάμ –
σαφέστατα, απόλυτα, αναμφισβήτητα. Αυτά που του είπε ο Θεός θα αλλάξουν τη ζωή
του - και τελικά θα αλλάξουν την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας.
Τι σημαίνει λοιπόν να ζεις με πίστη σ’ ένα αβέβαιο
κόσμο;
Αλήθεια #1: Ζώντας
διά πίστεως σημαίνει να αποδέχεσαι την κλήση του Θεού χωρίς να γνωρίζεις πού θα
σε οδηγήσει.
Εβρ.ια:8 Διά
πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον
έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να περιγράψει κανείς την Ουρ
των Χαλδαίων. Ήταν μια πόλη παγκόσμιας κλάσης. Οι αρχαιολόγοι μας λένε ότι στις
μέρες του Αβραάμ ίσως ζούσαν εκεί 250.000 άνθρωποι. Ήταν κέντρο μαθηματικών,
αστρονομίας, εμπορίου και φιλοσοφίας. Άνθρωποι από μακρινά μέρη μετακόμιζαν
εκεί, επειδή ήθελαν να είναι μέρος αυτής της μεγάλης πόλης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από τους φίλους του Αβραάμ
νόμιζαν ότι ήταν τρελός. Γιατί κάποιος να θέλει να φύγει από την Ουρ;
Υπακούοντας την κλήση του Θεού, θα έπρεπε να εγκαταλείψει
τους φίλους του, την καριέρα του, τις παραδόσεις του, το σπίτι του, τη θέση
του, το καλό όνομα που είχε και τη χώρα του. Ακόμα περισσότερο, αυτό θα σήμαινε
να βάλει σε κίνδυνο την υγεία του και το μέλλον του, εξαιτίας μιας ασαφούς
υπόσχεσης από ένα αόρατο Θεό να τον οδηγήσει «εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γέν.ιβ:1).
Όταν ο Αβραάμ άφησε την Ουρ, έκοψε όλες τις γέφυρες που θα
μπορούσε να γυρίσει πίσω. Δεν θα υπήρχε επιστροφή πλέον γι’ αυτόν. Μόλις περνούσε
τα τείχη της Ουρ, θα βρισκόταν στο δικό του τόπο, ακολουθώντας την κλήση του
Θεού προς το άγνωστο.
Μπορεί να πεις: «Τα έδωσε όλα»;
«Ναι»
«Αυτό είναι λίγο περίεργο, έτσι δεν είναι»;
«Είναι»;
Σε παρακαλώ μην χάσεις το θέμα. Όταν ο Θεός καλεί, δεν
υπάρχουν εγγυήσεις για το αύριο. Ο Αβραάμ δεν ήξερε που πηγαίνει πραγματικά,
δεν ήξερε πώς θα φτάσει εκεί, δεν ήξερε πόσο καιρό θα πάρει, και δεν ήξερε πως
θα ήταν σίγουρος όταν έφτανε κάπου, ότι αυτό ήταν το μέρος που έπρεπε να πάει.
Το μόνο που ήξερε ήταν ότι ο Θεός τον είχε καλέσει. Όλα τα άλλα ήταν στον αέρα.
- Θέλεις να ζήσεις πολλά χρόνια; Κι εγώ.
- Θέλεις να προοδεύσεις στο επάγγελμά σου; Κι εγώ.
- Θέλεις πολλούς φίλους; Κι εγώ.
- Θέλεις να γεράσεις και να πεθάνεις με την οικογένειά σου γύρω σου; Κι εγώ.
Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σ’ αυτές τις επιθυμίες. Όλοι μας
αισθανόμαστε το ίδιο. Αλλά ζώντας δια πίστεως, σημαίνει ότι δεν υπάρχει εγγύηση
και δεν υπάρχει βεβαιότητα για το μέλλον.
Κάποτε, όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για να αναλάβω την
ποίμανση της εκκλησίας, με πλησίασε ένας συγγενής μου και μου πρότεινε μια θέση
στο «Δημόκριτο», το Εθνικό Κέντρο
Έρευνας Φυσικών Επιστημών. Εκείνη την εποχή εγώ πήγαινα μια φορά τη βδομάδα στο
Βόλο όπου υπήρχε συνάθροιση και μια φορά στην Πάτρα, για τον ίδιο λόγο. Μετά,
ξεκίνησε και το Σιδηρόκαστρο και αργότερα η Κομοτηνή. Αν θα δεχόμουν αυτή τη
θέση δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να πηγαίνω στους αδελφούς.
Έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Η δουλειά ήταν πολύ καλή,
εξασφαλισμένο μέλλον (χρήματα, ασφάλιση, σύνταξη). Εμένα όμως με είχε καλέσει ο
Θεός για άλλο λόγο - και είπα όχι. Κατηγορήθηκα γι’ αυτό, αλλά η συνείδησή μου
είναι ήσυχη.
Αυτό, είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι. Εάν δεν μπορείς να το
καταλάβεις, δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να πω για να σε βοηθήσω. Και αν μπορείς,
δεν χρειάζεται καμία εξήγηση. Αλλά θα ήθελα να προσθέσω αυτό. Όλοι μας, κάποιες
στιγμές της ζωή μας, λέμε ναι ή όχι σε συγκεκριμένες ευκαιρίες, επειδή αυτό είναι
το σωστό εκείνη τη στιγμή. Όλοι χρειαζόμαστε μια δουλειά, γιατί πρέπει να πληρώσουμε
τους λογαριασμούς μας και να φροντίσουμε την οικογένειά μας.
Μερικές φορές πιέζεσαι να πάρεις αποφάσεις για λόγους πέρα
από τον έλεγχό σου. Σ’ αυτούς τους οικονομικά δύσκολους καιρούς, οι άνθρωποι αγωνίζονται
να πάρουν οποιαδήποτε δουλειά βρουν. Αλλά υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που πρέπει
να κάνεις μια εκλογή, να πάρεις μια απόφαση, να μείνεις εκεί που είσαι ή να
κάνεις κάτι διαφορετικό. Εγώ δεν ξέρω κάποιο ασφαλή τρόπο να γνωρίζεις εκ των
προτέρων πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Ο Αβραάμ άκουσε την κλήση του Θεού, και έφυγε από την Ουρ
των Χαλδαίων. Αν θες αληθινά να κάνεις το θέλημα του Θεού, μερικές φορές θα βρεις
τον εαυτό σου ακριβώς εκεί που ήταν ο Αβραάμ – να ξεκινήσεις ένα νέο ταξίδι,
που δεν φαίνεται να έχει κανένα νόημα κατά την άποψη του κόσμου.
Πώς θα μπορούσε ποτέ να εξηγήσει την απόφασή του να αφήσει
την άνεση της Ουρ, για την αβεβαιότητα ενός μεγάλου ταξιδιού μέσα στην έρημο;
Το μόνο σίγουρο που είχε ήταν ότι ο Θεός τον είχε καλέσει και αυτός έπρεπε να
υπακούσει. Τα υπόλοιπα ήταν τυλιγμένα σε μυστήριο. Το γεγονός αυτό καθιστά
ακόμη πιο εντυπωσιακή την υπακοή του.
Εβρ.ια:8 Διά πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο
να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε
μη εξεύρων που υπάγει.
Δεν υπήρχε μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή του από αυτό. Ό, τι άλλο
συνέβη έρεε από αυτή τη βασική απόφαση. Ο Θεός τον κάλεσε κι αυτός υπάκουσε. Αυτή
η αλήθεια ήταν το μυστικό της ζωής του. Έκανε το βήμα της πίστης, έστω κι αν δεν
υπήρχε καμία εγγύηση για το προσωπικό του μέλλον.
Επιτρέψτε μου να το θέσω διαφορετικά. Περπατώντας δια
πίστεως σημαίνει ξεκινάω με το Θεό και αφήνω τα αποτελέσματα σ’ Αυτόν. Δεν
είναι καμία εγγύηση μακροζωίας και επιτυχίας. Μπορεί να έχεις αυτές τις ευλογίες,
αλλά μπορεί και όχι.
Ζωή πίστης σημαίνει, «εγώ θα είμαι ο άνθρωπος που ο Θεός
θέλει να είμαι, άσχετα με το πού οδηγεί αυτό. Δεν ξέρω το μέλλον, αλλά εμπιστεύομαι
Αυτόν να επεξεργαστεί τις λεπτομέρειες. Εν τω μεταξύ, εγώ κάνω το βήμα της
πίστης και ακολουθώ όπου με οδηγεί».
Αυτό μας φέρνει στη δεύτερη μεγάλη αλήθεια σχετικά με τη ζωή
δια πίστεως.
Αλήθεια #2: Ζω
δια πίστεως σημαίνει περιμένω το Θεό να κρατήσει τις υποσχέσεις Του.
Εβρ.ια:9 Διά πίστεως παρώκησεν εις την γην της
επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των
συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας·
Υπάρχει μέσα σε όλους μας μια φυσική επιθυμία να ησυχάζουμε.
Όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο μου αρέσουν οι μετακινήσεις. Μου αρέσει να γυρνάω
στο σπίτι μου που είναι στο ίδιο μέρος κάθε μέρα και να συναντώ τα ίδια πρόσωπα
κάθε μέρα. Πριν από μερικά χρόνια μετακομίσαμε από τη Γλυφάδα στο Χολαργό. Όταν
μαζεύαμε τα πράγματα, το σπίτι μας ήταν γεμάτο χαρτοκιβώτια που περίμεναν το
φορτηγό για να φορτωθούν. Ήταν άσχημο να βλέπεις τους γυμνούς τοίχους και τα
άδεια δωμάτια, που πριν ήταν γεμάτα με οικεία πράγματα. Ξαφνικά, το σπίτι έμοιαζε
λιγότερο με σπίτι και περισσότερο σαν ένα κτίριο όπου ζούσαμε για 18 χρόνια.
Τώρα ας πάμε το ρολόι 5 χρόνια μπροστά. Όταν πήγαμε κάποτε
στη Γλυφάδα, οδηγήσαμε μέχρι την Άθωνος 19, όπου βρισκόταν το παλιό μας σπίτι.
Είχα μια περίεργη αίσθηση, σαν θυμήθηκα ότι ζούσαμε εκεί πριν κάμποσα χρόνια.
Φαινόταν το ίδιο, αλλά δεν το αισθανόμουν καθόλου σαν το σπίτι μου.
Αυτή δεν ήταν η μοναδική μετακόμισή μας. Φύγαμε από την
Κρήτη και πήγαμε στο Γαλάτσι. Από εκεί στη Γλυφάδα. Μετά σ’ ένα άλλο σπίτι της
Γλυφάδας. Μετά στο Χολαργό.
Όλες αυτές οι μετακομίσεις, μπορεί να σου αφήσουν μια
αόριστη αίσθηση ανησυχίας, προσπαθώντας να καταλάβεις που ανήκεις. Πολλαπλασίασε
αυτή την αίσθηση επί 100 και φαντάσου το αποτέλεσμα για 50 χρόνια και θα έχεις
μια μικρή προσέγγιση της κατάστασης του Αβραάμ όταν ήρθε στη γη της υπόσχεσης.
Η Γραφή μας λέει ότι έζησε σε σκηνές. Ξέρω πολλούς ανθρώπους
που τους αρέσει να κατασκηνώνουν στις διακοπές, αλλά δεν ξέρω κανέναν που
εθελοντικά να ζει σε μια σκηνή σαν μόνιμη κατοικία. Σκηνή σημαίνει παροδικότητα,
σημαίνει πιθανότητα μετακίνησης ανά πάσα στιγμή, σημαίνει ότι ζεις σ’ ένα τόπο
που δεν σου ανήκει.
Αυτός είναι ο Αβραάμ. Δεν του ανήκε τίποτα στη γη της υπόσχεσης.
Ο Θεός είχε υποσχεθεί να του δώσει τη γη, όμως έζησε σαν ξένος σε μια ξένη
χώρα. Αν δεν σου ανήκει η γη, δεν μπορείς να χτίσεις μια μόνιμη κατοικία εκεί.
Από πολλές απόψεις αυτό είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο από το
να αφήσει την Ουρ, στην αρχή. Όσο διάστημα ταξίδευε μέσα στην έρημο, θα
μπορούσε να ονειρεύεται το μέλλον. Αλλά όταν έφτασε στη Χαναάν, όλες οι
αυταπάτες εξαφανίστηκαν. Σκεφτείτε τι δεν βρήκε:
- Ταμπέλα που να έλεγε: «Καλωσόρισες Αβραάμ»
- Εκπτωτικά κουπόνια για τα πρώτα του ψώνια
- Πάρτι εγκαινίων για το καινούριο σπίτι
- Δήμαρχο να του προσφέρει το κλειδί της πόλης
- Μπάντα να παίζει μουσική
Κανείς δεν τον περίμενε. Κανείς δεν νοιαζόταν ότι είχε
έρθει. Κανείς δεν του έδωσε τίποτα.
Ο Θεός του είχε υποσχεθεί τη γη..., αλλά έπρεπε να μένει σε
σκηνές. Θα περάσουν εκατοντάδες χρόνια μέχρι να εκπληρωθεί πλήρως η υπόσχεση. Ο
Αβραάμ δεν το είδε ποτέ να συμβαίνει. Ούτε ο Ισαάκ ή ο Ιακώβ.
- Ήταν ο Αβραάμ μέσα στο θέλημα του Θεού; Ναι.
- Είχε δίκιο να αφήσει την Ουρ; Ναι.
- Έκανε ό, τι ο Θεός ήθελε να κάνει; Ναι.
Γιατί, τότε, ζούσε σε σκηνές; Επειδή το χρονοδιάγραμμα του
Θεού δεν είναι το ίδιο με το δικό μας. Δεν βιάζεται όπως εμείς. Ο Θεός
εργάζεται από γενιά σε γενιά για να ολοκληρώσει τους σκοπούς Του. Εμείς ανησυχούμε
τι θα φορέσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στις δύο
αυτές οπτικές.
Μια τρίτη αρχή στη ζωή του Αβραάμ, είναι το τελευταίο κλειδί
της ζωής της πίστης.
Αλήθεια #3: Ζω
δια πίστεως σημαίνει ότι ποτέ δεν παίρνω τα μάτια μου απ’ τον ουρανό.
Εβρ.ια:10 διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα
θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια δόση απογοήτευσης, ενσωματωμένη στη
ζωή της πίστης. Πολλές φορές νομίζουμε ότι, «Εάν θα ακολουθήσουμε την κλήση του
Θεού, όλα θα λειτουργήσουν ωραία και θα χαρούμε πολύ».
Λέγοντας ότι ο Αβραάμ «περιέμενε»
μια πόλη, αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα ότι ποτέ δεν βρήκε αυτό που έψαχνε
σ’ αυτή τη ζωή. Αυτός ο κόσμος το μόνο που μπορεί να κάνει πολύ καλά, είναι να
σε απογοητεύει μέσα από το κάθε τι.
Ζούμε, πεθαίνουμε, αγοράζουμε ένα σπίτι, πουλάμε ένα σπίτι,
κάποιος μετακομίζει εκεί που κάποτε ζούσαμε εμείς. Πιάνουμε μια δουλειά, αφήνουμε
μια δουλειά, κάποιος άλλος παίρνει τη δουλειά που είχαμε. Και αν είμαστε αρκετά
τυχεροί να έχουμε ένα γραφείο με μια απίστευτη θέα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι
κάποιος άλλος το είχε πριν από μας και κάποιος άλλος θα το πάρει μετά από εμάς.
Αν αυτή τη στιγμή ζεις όμορφα, απόλαυσέ το αλλά μην δεθείς πάρα πολύ σφιχτά,
γιατί δεν θα διαρκέσει για πάντα.
Αυτό είναι ένα μέρος της ζωής της πίστης. Ποτέ δεν πρόκειται
να απολαύσουμε πλήρη ικανοποίηση σ’ αυτή τη ζωή. Και αυτό μας φέρνει στο
δεύτερο μέρος του εδ.10. Ο Αβραάμ περίμενε μια πόλη με θεμέλια — που σημαίνει μια
«πόλη», όχι ένα μοναχικό σημείο στην έρημο. Ήθελε να ζήσει σ’ ένα μέρος γεμάτο από
κόσμο. Επίσης έψαχνε για μια πόλη με «θεμέλια», ένα μέρος με ασφάλεια και
μονιμότητα που δεν μπορούσε να βρεθεί σε μια σκηνή. Περίμενε μια πόλη «της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο
Θεός». Γιατί; Επειδή όλες οι γήινες πόλεις, τελικά καταρρέουν.
Όταν σκεφτόμαστε την Ιεριχώ, σκεφτόμαστε την πόλης που τα
τείχη της έπεσαν στις μέρες του Ιησού του Ναυή. Αλλά αυτή είναι μόνο η μία
Ιεριχώ. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει στρώματα της Ιεριχούς, το ένα πάνω στο
άλλο, αφού η πόλη χτίστηκε, καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε στο πέρασμα των
αιώνων. Το ίδιο ισχύει και για την Ιερουσαλήμ. Όταν επισκέπτεστε την παλιά
Ιερουσαλήμ, δεν περπατάτε ακριβώς εκεί όπου ο Ιησούς περπάτησε. Στην
πραγματικότητα περπατάς 9-23 μέτρα πάνω από εκεί που ο Ιησούς περπάτησε.
Αυτό συμβαίνει με όλες τις γήινες πόλεις. Τίποτα που
χτίστηκε από τον άνθρωπο δεν διαρκεί για πάντα. Χωρίς αμφιβολία, ο Αβραάμ έψαχνε
μια πόλη «της οποίας τεχνίτης και δημιουργός
είναι ο Θεός».
Η Αποκ.κα περιγράφει αυτή την πόλη σαν «νέαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού» (εδ.2).
Στο όραμά του, ο Ιωάννης είδε μια πόλη μαγευτικής ομορφιάς, «έχουσαν την δόξαν του Θεού· και η λαμπρότης
αυτής ήτο ομοία με λίθον πολύτιμον, ως λίθον ίασπιν κρυσταλλίζοντα» (εδ.11).
Οι Χριστιανοί πάντα κοιτάζουν προς τη Νέα Ιερουσαλήμ, σαν
τον τελικό τόπο διαμονής του λαού του Θεού, το μέρος όπου θα περάσουμε την
αιωνιότητα μαζί, στην παρουσία του Κυρίου. Ο ουρανός είναι μια πόλη. Είναι
πραγματικός τόπος γεμάτος από πραγματικούς ανθρώπους. Αυτή είναι η πόλη που
έψαχνε ο Αβραάμ, όταν έφυγε από την Ουρ των Χαλδαίων.
Ακολουθώντας το θέλημα του Θεού, δεν του εγγυάτο εγκόσμια
επιτυχία. Η καρδιά του ήταν στον ουρανό, και αυτό εξηγεί γιατί μπόρεσε:
- Να αφήσει την όμορφη πόλη της Ουρ.
- Να αφήσει την καριέρα του
- Να αφήσει τους φίλους του
- Να ζήσει σε σκηνές μέχρι το τέλος της ζωής του
- Να πεθάνει χωρίς να δει τίποτα απ’ όσα ο Θεός του είχε υποσχεθεί
Ο Αβραάμ ήξερε ότι πήγαινε στον ουρανό, και αυτό άλλαξε
ολόκληρη την προοπτική του σχετικά με τη ζωή. Δεν ήξερε μόνο ότι θα πέθαινε,
αλλά και ότι μετά το θάνατο θα έμπαινε σε μια πόλη, «της
οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός».
Επιτρέψτε μου μια τελευταία σκέψη πάνω σ’ αυτό το εδάφιο.
Εάν ήσουν παρατηρητής της ζωής του Αβραάμ, πιθανώς να έλεγες ότι αυτοκτόνησε την
καριέρα του, όταν έφυγε από την Ουρ των Χαλδαίων. Αυτό δεν είχε νόημα αυτή τη
στιγμή, και ειλικρινά, η υπόλοιπη ζωή του δεν ήταν ποτέ «επιτυχημένη» κατά τα
κοσμικά πρότυπα.
Η Εβρ.ια:10 λέει ότι ο Αβραάμ υποκινήθηκε από ένα όραμα που
οι άνθρωποι γύρω του απλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν. Περίμενε κάτι που δεν
μπορούσαν καν να δουν. Η απόφαση να ακολουθήσεις το Θεό, μερικές φορές θα σε οδηγήσει
στη λήψη αποφάσεων που οι γύρω σου απλά δεν θα καταλάβουν. Όταν συμβεί αυτό, το
μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εξηγήσεις τα πράγματα όσο καλύτερα μπορείς,
και στη συνέχεια ξεκίνα να υπακούς την κλήση του Θεού, αφήνοντας τα αποτελέσματα
στα χέρια Του.
«Πέθανε στα είκοσι πέντε, θάφτηκε στα εβδομήντα πέντε»
Μια προσωπική ερώτηση: πόσα χρόνια περιμένεις να ζήσεις; Για
να το θέσω πιο σωστά, πόσα ακόμα χρόνια πιστεύεις ότι έχουν μείνει μέχρι να
πεθάνεις; Δέκα χρόνια; Είκοσι χρόνια; Τριάντα χρόνια; Σαράντα χρόνια; Πενήντα
χρόνια; Εξήντα χρόνια; Πόσο σίγουρος είσαι για ό, τι κι αν είπες; Η τελευταία
ερώτηση είναι εύκολη. Δεν είσαι σίγουρος για κανένα από αυτά. Η αλήθεια είναι, ότι
θα μπορούσες να πεθάνεις αύριο - ή σήμερα - από χίλιες δυο αιτίες. Κανείς δεν
ξέρει πόσο καιρό θα ζήσει ή πότε ακριβώς θα πεθάνει. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για
κανένα μας.
Το θέμα δεν είναι πόσο καιρό θα ζήσεις, αλλά τι έκανες στα
χρόνια που σου δόθηκαν. Πάρα πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν στην ηλικία των είκοσι
πέντε, αλλά δεν θάβονται μέχρι να γίνουν εβδομήντα πέντε. Σπαταλούν τα καλύτερα
χρόνια τους, σε ασήμαντα πράγματα, χάνοντας την ένταση του να ζεις δια πίστεως.
Εδώ είναι ολόκληρο το μήνυμα σε μια φράση. Το να ακολουθείς το
θέλημα του Θεού δεν σου εγγυάται εγκόσμια επιτυχία. Ο Θεός έχει μία άποψη τι
σημαίνει επιτυχία, ο κόσμος έχει μια άλλη.
Το Ι. Ναυή α:8 μας υπενθυμίζει ότι αν αποφασίσεις να «μελετάς ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να
κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω του νόμου»….. «τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου».
Ο Ψαλμ.α αντιπαραθέτει τον ανόητο που «εν οδώ αμαρτωλών εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών εκάθησεν» με τον
δίκαιο που χτίζει τη ζωή του πάνω στο λόγο του Θεού. Ο τελευταίος θα είναι «ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των
υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού
δεν μαραίνεται» (εδ.3α). Ο Θεός ανταμείβει ένα τέτοιο άνθρωπο με αυτόν τον
τρόπο: «πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν
ευοδωθή» (εδ.3β).
Αλλά ας μην το συγχέουμε αυτό με τη λανθασμένη ιδέα ότι
αυτός που κάνει το θέλημα του Θεού ζει μια ζωή χωρίς προβλήματα. Ο Αβραάμ ζούσε
σε σκηνές όλη του τη ζωή. Πέθανε χωρίς να πάρει ό, τι ο Θεός του είχε
υποσχεθεί. Με πολλούς τρόπους θα μπορούσες να πεις ότι, αφήνοντας την Ουρ, έχασε
κάθε ευκαιρία για κοσμική επιτυχία. Ποτέ ξανά δεν θα γνώριζε τη σταθερότητα και
την πάγια ευημερία που είχε στην Ουρ. Από την ημέρα που έφυγε μέχρι την ημέρα
που πέθανε, ο Αβραάμ ήταν ένα παρεπίδημος, ένας σκηνίτης, άνθρωπος που ζούσε σε
γη που δεν ήταν δική του.
Αν η ασφάλεια είναι αυτό που θέλεις, και εγγύηση επίγειας
επιτυχίας, τότε θα πρέπει να ψάξεις κάπου αλλού. Αλλά εάν είσαι πρόθυμος να
ακολουθήσεις τον Ιησού, μπορώ να σου υποσχεθώ ότι ποτέ δεν θα απογοητευθείς μαζί
Του και η ζωή σου δεν θα είναι βαρετή.
Αν ποτέ αποφασίσεις να κάνεις το θέλημα του Θεού, τη μεγάλη
προτεραιότητα της ζωής σου, θα ανακαλύψεις ότι είναι πράγματι ένα απίστευτο
ταξίδι.
Όπως τον Αβραάμ, η αναζήτηση σου για το θέλημα του Θεού θα σε
οδηγήσει από τη ζώνη της άνεσης στη συναρπαστική αρένα της διαβίωσης με πίστη.
Στην πορεία, θα ανακαλύψεις ότι μπορείς πράγματι να επιβιώσεις
χωρίς απόλυτη βεβαιότητα σχετικά με το τι θα φέρει το αύριο. Μπορεί ακόμη και
να μάθεις να απολαμβάνεις τη ζωή στα όρια μεταξύ πίστης και απόλυτης καταστροφής.
Εν πάση περιπτώσει, γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού θα πάψει
να είναι μια βαρετή άσκηση, όπως το να κάνεις τα μαθήματά σου πριν πας για
ύπνο. Αντ’ αυτού, θα γίνει η πιο συναρπαστική περιπέτεια που έχεις γνωρίσει
ποτέ καθώς ξεκινάς για το άγνωστό ακολουθώντας το Θεό, όπου κι αν σε οδηγεί.
