Μέσα σε έξη μόλις εδάφια, μπόρεσε ο Χριστός να μας
περιγράφει όλο τον ανθρώπινο βίο, μάλιστα με τις φοβερές παγίδες που τον
παραμονεύουν και που μπορούν να τον οδηγήσουν - αν δεν προσέξει ο άνθρωπος -
στο ναυάγιο και την καταστροφή. Πρόκειται, για την παραβολή που είπε ο Κύριος,
εξ αφορμής της φιλοσοφίας που είδε να υπάρχει σε πολλούς, ότι δηλαδή «εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού» (Λουκ.ιβ:15). Επειδή δε την ίδια παγίδα
στήνει πάντοτε ο εχθρός στον άνθρωπο, καλό να προσέξουμε μερικά πολύ σημαντικά
σημεία:
1. Η παγίδα του πλουτισμού
Όλο το κακό, ξεκινάει από ένα... καλό! Καλή σοδειά,
απρόβλεπτα κέρδη, εισπράξεις μεγαλύτερες από τ' αναγκαία έξοδα. Κάτι που ο
Παροιμιαστής φαίνεται να φοβόταν, όταν έλεγε: «πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με με αυτάρκη τροφήν. Μήποτε
χορτασθώ και σε αρνηθώ και είπω, Τις είναι ο Κύριος; ή μήποτε ευρεθείς πτωχός
κλέψω και λάβω το όνομα του Θεού μου επί ματαίω» (Παρ.λ:8,9). Φανερή
λοιπόν, η παγίδα του πλούτου. Πιο σωστά «οι
βουλόμενοι πλουτείν», για τους όποιους ο Παύλος με πόνο λέει ότι -
«περιέπειραν εαυτοίς οδύναις πολλαίς» (Α’ Τιμ.ς:10). «Περιπείρω εμαυτόν»,
σημαίνει - σουβλίζομαι και σιγοψήνομαι, όπως τ’ αρνί στη σούβλα. Ποια εικόνα!..
2. Το μπέρδεμα της σκέψης
Μία ευλογία που δεν εκτιμιέται σωστά και δεν χρησιμοποιείται
κατά Θεό, καταλήγει σε... κατάρα! Το «διελογίζετο
έν εαυτώ», σημαίνει- σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. λογαριασμοί, ξενύχτια,
αγωνία. Και το «τι ποιήσω;», δηλώνει
ασφαλώς το αδιέξοδο. Αδιέξοδο, ο χορτάτος! Ναι, όταν έχει κλειστεί μέσα στους
λογαριασμούς και τα τεφτέρια του και δεν είχε καιρό ούτε ένα «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανου»
ούτε ένα «καταμάθετε τα κρίνα του αγρού»
(Ματθ.ς:26,28), να παρατηρήσει και να σκεφθεί. Πού τα «μη μεριμνάτε» του Χριστού (Ματθ.ς:25), ολότελα το παραγνώρισε.
3. Η φιλοσοφία του γκρεμίσματος
Το «καθελώ μου και μείζονας» (18), εκφράζει με ανατριχιαστική
πιστότητα την εποχή μας. Με τίποτα δεν είναι Ικανοποιημένος ο άνθρωπος. Χτίζει,
γκρεμίζει, μεγαλώνει, απλώνει, απλώνεται, αλλάζει επιπλώσεις, αγοράζει ευρωπαϊκά
σετ κουζίνας, κάνει εξοχή σε τροχόσπιτα, τροχόσκηνα, εξοχικά σπίτια. Βάλε πάνω
απ’ όλα αυτά ένα - «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». Τίποτα δεν αποδεικνύει
τόσο καλά το εσωτερικό του ανικανοποίητο, όσο τούτο το· οικοδομώ, γκρεμίζω,
ξαναοικοδομώ, γκρεμίζω και... γκρεμίζομαι.
4. Η μονόπλευρη πρόβλεψη
Να προβλέψεις για το μέλλον, δεν είναι κακό. Η Βίβλος μας
στέλνει στο μυρμήγκι που «συνάνει τάς τροφός αυτού το θέρος» (Παρ.ς:8). Όμως, η
πρόβλεψη του ανθρώπου της παραβολής μας, ήταν διπλά εσφαλμένη: Πρώτα, εξασφαλίζω «αγαθά κείμενα εις
έτη πολλά» (19), δεν σημαίνει αναγκαστικά και εξασφάλιση μακροζωίας, αφού «η
ζωή δεν κρέμεται από τα πλούτη» (15). Δεύτερο,
προκειμένου για υλικά αγαθά, μπορείς να πεις «ερώ τω σώματί μου» κι όχι «ερώ τη
ψυχή μου». Η ψυχή δεν χορταίνει με υλικά αγαθά, γιατί τότε όλοι οι χορτασμένοι
θα ’σαν... ευτυχείς. Είναι, όμως!..
5. Ο απροσδόκητος επισκέπτης
Το «ταύτη τη νυκτί»,
είναι μια τόσο γνωστή μας καθημερινή εμπειρία, που εντούτοις ο άνθρωπος αρνείται
να εξοικειωθεί μαζί της, να τη συμπεριλάβει μέσα στους λογαριασμούς του, στους
σχεδιασμούς του. ’Εντούτοις «απόκειται τοις
ανθρώποις άπαξ αποθανείν» (Εβρ.θ:27). Πόσο έχουμε ετοιμαστεί, γι’ αυτό το
γεγονός; Πόσο ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε, για το «πέραν του τάφου», για το «ίνα
πάς ο πιστεύων... έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.γ:16)! Πότε, θα το κάμουμε!..
6. Η εύλογη απορία
Τούτη η απορία είναι του Θεού, όχι του ανθρώπου. Του Θεού
που ρωτάει· «όσα απόχτησες, όλα αυτά στα όποια στηρίχτηκες, όλα για τα όποια
στέρησες τη ζωή σου η το δίκιο του εργάτη σου, όλα - κυριολεκτικά όλα - μένουν
πίσω σου και μένουν για ποιους». Διάβασε την τραγικότητα του πράγματος, στο
σοφό Εκκλησιαστή β:21-23, ε:13-17. Ζήτα λοιπόν την «αυτάρκη τροφή» σου από το Θεό κι αν Εκείνος σου εμπιστευτεί
περσότερα, διάθεσέ τα εν ζωή για το έργο του Θεού, για τη χήρα και το ορφανό,
για την εκκλησία. Στην αναχώρησή σου από τούτο τον πρόσκαιρο κόσμο, μη ακουστεί
η απορία του Θεού - «ά δε ητοίμασας, τίνι
έσται;».
7. Η προσωπική προειδοποίηση
Το Πνεύμα του Θεού, μπορεί ήδη να σ’ έχει αγγίξει. Μα κι αν ως
τα τώρα δεν του το επέτρεψες, κάνε το - «σε
παρακαλώ διά των οικτιρμών του Θεού» (Ρωμ.ιβ:1) - τώρα.
Η παραβολή είναι για σένα. Σέ προειδοποιεί ότι αντί να
θησαυρίζεις υλικά κι εφήμερα πράγματα, να «πλουτείς
εις Θεόν» (21). Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό; Πριν απ’ όλα πλησίασε με
μετάνοια και πίστη το Θεό, για να γνωρίσεις «τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού» (Εφες.γ:8). Έπειτα, άφησε «το λόγο του Χριστού να κατοικήσει μέσα σου
πλουσίως» (Α’ Τιμ.ς:17). Ακόμη «δαπάνησε
και δαπανήσου» στο έργο του Θεού (Β’ Κορ.ιβ:15). Αν έχεις περίσσια αγαθών,
ζήσε την ευλογία του «εσκόρπισε, έδωκε στους
φτωχούς, η δικαιοσύνη του μένει στον αιώνα» (Ψαλμ.ριβ:9). Μη ξεχνάς ότι «κάνοντας βέβαιη την κλήση και εκλογή σου»
εν Χριστώ, μια μέρα θα σου δοθεί «πλούσια
η είσοδος στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου ημών και σωτήρος Χριστού» (Β’ Πέτρ.α:11).
