Αποκ.ις:10-11 Και
ο πέμπτος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον θρόνον του θηρίου· και
έγεινεν η βασιλεία αυτού πλήρης σκότους, και εμάσσουν τας γλώσσας αυτών εκ του
πόνου, και εβλασφήμησαν τον Θεόν του ουρανού διά τους πόνους αυτών και διά τα
έλκη αυτών, και δεν μετενόησαν από των έργων αυτών.
ΠΕΜΤΗ ΦΙΑΛΗ Ή ΠΛΗΓΗ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΥΑΙ
Αποκ.θ:1-11 Αυτό είναι το παράλληλο εδάφιο για την πέμπτη πληγή ή το
πρώτο ουαί. Πρόκειται για την πέμπτη σάλπιγγα. Και λέει ότι: «ο πέμτος άγγελος εσάλπισε, και είδον ότι
έπεσεν εκ του ουρανού αστήρ μέγας εις την γήν, και εδόθη εις αυτόν το κλειδίον
του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου, και ανέβη καπνός εκ
του φρέατος ως καπνός καμίνου μεγάλης και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του
καπνού του φρέατος. Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γήν, και εδόθη
εις αυτάς εξουσία, ως έχουσιν εξουσίαν οι σκορπιοί της γης».
Το σκότος που αναφέρεται στο εδ.2 είναι κυρίως πνευματικό
σκοτάδι που σκέπασε το βασίλειο του θηρίου. Βλέπουμε ότι αυτή η πληγή ξεχύθηκε
πάνω στο θρόνο του θηρίου, και το αποτέλεσμα ήταν ότι η βασιλεία του έγινε
πλήρης σκότους και μας λέει ότι μασούσαν τις γλώσσες τους από τον πόνο.
Το σκοτάδι που θα σκεπάσει τη βασιλεία του θηρίου θα είναι
και φυσικό, αλλά κυρίως θα είναι πνευματικό σκοτάδι.
Αυτό γιατί λέει ότι το σκότος ήταν πάνω στο θρόνο του θηρίου
και στο βασίλειο του. Η ύπαρξη σκότους μόνο δεν κάνει τους ανθρώπους να μασούν
τις γλώσσες τους από τον πόνο, ούτε μπορεί να τους προκαλέσει πόνους και έλκη
όπως λέει στο εδ.11
Συνδυάζοντας όμως το κεφ.ις με το κεφ.θ, βλέπουμε ότι αυτή η
πληγή αναφέρεται στα δαιμόνια, που συμβολίζονται σαν ακρίδες, που
απελευθερώνονται από την άβυσσο και εξέρχονται στη γη για να βασανίσουν τους
ανθρώπους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πρόκειται για πνευματικό σκοτάδι. Επίσης
αυτό δείχνει ότι στα δαιμόνια αυτά δίδεται η εξουσία να προσβάλλουν τους
ανθρώπους με φυσικό τρόπο. Αυτή θα είναι η αιτία που κάνει τους ανθρώπους να
μασούν τις γλώσσες τους από τον πόνο.
Αυτή η πληγή αναφέρεται σ’ αυτό τον τρομερό βασανισμό των
ανθρώπων από τα δαιμόνια. Και θα είναι τόσο τρομερός που οι άνθρωποι θα
επιθυμούν να πεθάνουν αλλά ο θάνατος θα φεύγει απ’ αυτούς.
Θα μείνουν έκπληκτοι μπροστά σ’ αυτή την τρομερή πληγή. Θα τα
χάσουν και θα συγχυσθούν. Θα έχουν τεράστια ψυχική και φυσική αγωνία. Θα κατέχονται
από φόβο και τρόμο, με αποτέλεσμα να παραλύσει η ζωή σ’ όλη τη γη.
Πρόκειται για κάτι πολύ τρομακτικό. Όμως θα είναι η δίκαιη
κρίση του Θεού πάνω στη γη εξ αιτίας της ασέβειας και της σκληροκαρδίας του
ανθρώπου.
Σ’ αυτή την πληγή ο Θεός πρόκειται να αφήσει ελεύθερο το
Σατανά να φέρει τους ανθρώπους στο σημείο του θανάτου. Και το φοβερό γι’ αυτούς
είναι ότι θα συνεχίζουν να ζουν. Πρέπει να αντέξουν σ’ αυτή την πληγή γιατί δεν
θα πεθαίνουν, θα φτάσουν μόνο στο σημείο του θανάτου.
Στο κεφ.θ:1-3 γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται για πραγματικές
ακρίδες, γιατί οι ακρίδες δεν ζουν μέσα στην άβυσσο. Μένουν πάνω στη γη ή στα
δένδρα, δεν ανήκουν όμως σ’ αυτό το βασίλειο. Πρόκειται για πνευματικό βασίλειο,
είναι ακρίδες με συμβολική έννοια, είναι τα δαιμόνια που εξέρχονται μέσα από
την άβυσσο.
Στο εδ.3 μας δείχνει ότι οι ακρίδες αυτές πρόκειται να
βλάψουν μόνο τους ανθρώπους με φυσικό βασανισμό. Στο εδ.4 λέει ότι θα
βασανίσουν μόνο τους ανθρώπους που δεν έχουν τη σφραγίδα του Θεού στα μέτωπά
τους. Και η εξουσία που τους δόθηκε ήταν να μη θανατώσουν τους ανθρώπους, αλλά
να τους βασανίσουν πέντε μήνες.
Στο κεφ.θ:7-9 περιγράφει τις ακρίδες και λέει ότι ήταν όμοιες
με ίππους. Πρόκειται για δαιμονικές φανερώσεις. Είχαν πρόσωπα ανθρώπων, μαλλιά
γυναικών, τα δόντια τους ήταν σαν δόντια λεόντων. Είναι πλήρως υποταγμένες στον
αρχηγό τους. Είχαν θώρακες σιδερένιους, και ο ήχος των πτερύγων τους ήταν σαν
τον ήχο αμαξών ίππων πολλών που έτρεχαν σε πόλεμο.
Πρόκειται να κάνουν πνευματικό πόλεμο κατά των ανθρώπων.
Είχαν ουρές όμοιες με σκορπιούς και είχαν κέντρα στις ουρές τους. Και η εξουσία
τους ήταν να βλάψουν τους ανθρώπους πέντε μήνες.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πρόκειται για βασανισμό με πνευματική
έννοια και όχι για κάποιο νέο όπλο που θα βλάψει τους ανθρώπους. Αβαδδών και
Απολλύων αναφέρονται στην καταστροφή που θα κάνουν και σ’ αυτόν που προκαλεί
την καταστροφή αυτή.
Στο κεφ.ις:11 λέει ότι το αποτέλεσμα από αυτή την τρομερή
πληγή ήταν ότι οι άνθρωποι όχι μόνο δεν μετανόησαν από τα έργα τους, αλλά βλασφήμησαν
το Θεό. Σκληραίνουν περισσότερο τη στάση τους απέναντι στο Θεό, γιατί νομίζουν
ότι είναι άδικος που εκχέει αυτές τις πληγές πάνω τους. Όμως ο Θεός είναι
δίκαιος στις κρίσεις Του.
