ΠΩΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ (χωρίς ψεγάδι) & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΟΠΤΕΙ - διότι
τελειότητα σημαίνει αναμαρτησία.
1. Ο Χριστός είχε πάντοτε καθαρά και αγνά ελατήρια
για ό,τι έκανε. Δεν είχε υστεροβουλίες ή άλλους σκοπούς από το να κάνει το
θέλημα του Πατέρα.
2. Ο Χριστός ήταν τέλειος σε κάθε στάδιο της
ανάπτυξής Του. Ζούσε και ήταν τέλειος στην αποκάλυψη που είχε κάθε στιγμή από
τον Πατέρα.
3. Χρησιμοποιούσε τέλεια όλη τη γνώση που
αποκτούσε.
4. Ο Χριστός γνώριζε ότι χρειαζόταν να γνωρίζει,
ακριβώς γιατί ήταν άγιος και τέλεια δοσμένος στο Θεό, ο Πατέρας φρόντιζε κάθε
φορά ό,τι χρειαζόταν να Του το δείχνει.
5. Ο Χριστός ποτέ δεν επαναστάτησε ούτε παράκουσε,
δεν είχε στασιαστική καρδιά. Ίσως να υπήρχαν πράγματα που δεν καταλάβαινε, όμως
ποτέ δεν επαναστάτησε μέσα Του, αλλά έμενε και περίμενε την απάντηση από τον
Πατέρα.
6. Ποτέ δεν επαναπαύθηκε στο δικό Του νου και στην
ευφυΐα Του, αλλά εμπιστευόταν τέλεια τον Πατέρα Του.
Ήταν απόλυτα φυσιολογικός
άνθρωπος - έμαθε την τέχνη του πατέρα Του. Ο Θεός Τον έβαλε να δουλεύει το ξύλο
που συμβολίζει την ανθρώπινη φύση, και ο Χριστός έζησε τη ρουτίνα της δουλειάς
όπως εμάς για να κερδίζει τα χρήματα που είχε ανάγκη. Αντίθετα ο Ιωάννης ήταν
στην έρημο και τρεφόταν με ακρίδες και μέλι, όμως ο Χριστός έκανε επάγγελμα,
και είναι φυσικό να ήταν τέλειος και στην δουλειά Του.
Δεν είχε σχέση με σαρκικές
απολαύσεις, αν και ότι ήταν σωστή απόλαυση ο Χριστός την απολάμβανε. Βλέπουμε
να Τον καλούν στο γάμο, και ο Χριστός πήγε αν και ο γάμος ήταν διασκέδαση,
απόλαυση. Όμως θα είχε τη σωστή κοινωνική ζωή με τους γύρω Του.
Αγαπούσε το λόγο του Θεού, και
αναμφίβολα μιλούσε πάντοτε γι’ Αυτόν. Θα ήταν το κέντρο κάθε συζήτησής Του.
Ποτέ δεν αστειεύτηκε ο Χριστός
εις βάρος άλλων.
Ήταν πολύ αγαπητός στους γύρω
Του, θα είχε ενδιαφέρον για τα προβλήματα των άλλων. Δεν Τον ενδιέφερε μόνο πώς
να δώσει πνευματική σωτηρία, αλλά η καρδιά Του ήταν στο να βοηθήσει σε κάθε
ανάγκη, είχε ανοιχτά σπλάχνα για τον κόσμο. Ήταν επιμελής και είχε ελεύθερο
πνεύμα.
Είχε την αποκάλυψη της θέσης
Του προς το Θεό, ήξερε για ποιό σκοπό ήρθε στη Γή, αλλά ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε
αυτή Του τη θέση (δεν έκανε «θαυματάκια» για να δείξει τι μπορεί να κάνει, ή
για να βεβαιώνεται ότι μπορεί).
Θα είχε λάβει πολλές
αποκαλύψεις από τον Πατέρα που εμείς δεν τις γνωρίζουμε.
Ίσως ποτέ αυτό το θέμα, ότι
είναι γιός του Θεού, ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του κόσμου, να μην το συζήτησε
ανοικτά. Απλά κρατούσε μια άγια σιωπή. Αργότερα όταν βγήκε στη διακονία το
έλεγε, αλλά με σοφία και καλυμμένα ώστε να μην το καταλαβαίνουν όλοι.
Φυσικά άλλοι θα Τον κορόιδευαν
ίσως για τη μοναδικότητα του χαρακτήρα Του, ίσως επειδή δεν θα ήθελε ποτέ να
αναμειχτεί σε κάτι κακό, ίσως ποτέ να μην γελούσε όταν κάποιοι έκαναν αστεία
εις βάρος κάποιου, αλλά να έμενε σοβαρός και αυτό θα προξενούσε αμηχανία.
