Οι περισσότεροι ποιμένες σήμερα, πρέπει να
πάρουν το Ματθ.ιη και να το σκίσουν από τη Γραφή τους.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, αυτό δεν γίνεται!
Λένε: «Αγαπάω τους αδελφούς. Δεν μπορώ να ασκήσω
πειθαρχία. Ο Θεός είναι αγάπη. Πρέπει να αγαπάμε τους αδελφούς. Δεν έχω αυτό το
δικαίωμα».
Το ερώτημα είναι: Είσαι πιο στοργικός από τον Ιησού; Εκείνος
το διέταξε αυτό. Ναι, σωστά, θα προξενήσει πολλά προβλήματα.
Ίσως γι’ αυτό δεν υπάρχουν πολλά προβλήματα μεταξύ κάποιων
εκκλησιών και της κουλτούρας σήμερα. Επειδή δεν είναι εκκλησία που
αντιπαρατίθεται. Και δεν έρχεται κανείς σε αντιπαράθεση με την κουλτούρα, απλά
και μόνο διαμαρτυρόμενος για τα πολιτικά πράγματα. Συγκρουόμαστε με την
κουλτούρα υπακούοντας το Θεό. Ο Νώε έφτιαξε την κιβωτό και καταδίκασε τον
κόσμο. Δεν χρειάζεται να έχεις ένα πανό διαμαρτυρίας. Απλά βάδισε με υπακοή και
ο κόσμος θα σε μισήσει.
Αγαπητέ μου φίλε: «Εάν
δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού
μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου» (Ματθ.ιη:15).
Τι θαυμαστό πράγμα!
«Εάν όμως δεν ακούση,
παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο
μαρτύρων ή τριών» (Ματθ.ιη:16).
Και άκου!
«Και εάν παρακούση
αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ' εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας
είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης» (Ματθ.ιη:17).
Πιστεύω ότι χρειάζεται να το ακούσουμε αυτό. Μπορούμε ν’
αρχίσουμε να υπακούμε το Θεό και να πειθαρχούμε τους εαυτούς μας ή μπορούμε να
αφήσουμε το Θεό να το κάνει για μας. Κι ίσως η ώρα έρχεται και ήδη είναι, που
αυτό θα συμβεί.
Δεν μιλάει για επικριτικούς, νομικιστές, γεμάτους μίσος
ανθρώπους. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι. Μιλάω για έναν άνθρωπο, μια ομάδα
πρεσβυτέρων, ηγέτες που τους αρέσει πολύ να βάζουν τη ζωή τους σε μια γραμμή,
γιατί γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι παιχνίδι. Αυτό δεν είναι κάτι που το κάνουμε
μόνο γι’ αυτή τη ζωή, η αιωνιότητα διακυβεύεται, η σωτηρία των ψυχών.
Παρατηρείς σήμερα «διαμαρτυρόμενες» εκκλησίες, όπως κι αν
λέγονται (πεντηκοστιανοί, ευαγγελικοί…), και βλέπεις ότι δεν διαφέρουν και πολύ
από την κρατική εκκλησία στο σημαντικό θέμα της σωτηρίας της ψυχής. Η Ορθόδοξη
εκκλησία λέει: Το μωρό βαπτίζεται, το μωρό γίνεται Χριστιανός. Το μωρό ανήκει
στην Ορθοδοξία. Ποτέ ξανά δεν ασχολούνται με την πορεία αυτού του «νέου
χριστιανού», με την αλλαγή του. Έτσι κι αυτοί, δημιουργούν κάθε είδους κοσμικά
μέσα για να προσπαθήσουν να φέρουν και να κρατήσουν κόσμο στην Εκκλησία. Μέχρι
εκεί.
Προσεύχονται μια μικρή προσευχή μαζί τους, μετά από 2-3
λεπτά συμβουλευτικής, κι έπειτα τους αναγγέλλουν σαν σωσμένους. Έπειτα,
αφιερώνουν το υπόλοιπο των ημερών τους μαθητεύοντας τους σε ανούσια πράγματα και
απορώντας γιατί δεν αυξάνονται.
Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι επειδή οι άνθρωποι δεν
αλλάζουν, επειδή τα πρόβατά Του ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν, είτε τα
μαθητεύσεις είτε όχι.
Πρέπει να γίνονται Βιβλικά μαθήματα, αλλά δεν είναι αυτό για
το οποίο δεν φεύγουν. «Εξ ημών εξήλθον,
αλλά δεν ήσαν εξ ημών» (Α’ Ιωαν.β:19).
Έτσι ξοδεύουν μια περιουσία μαθητεύοντας κατσίκια,
ελπίζοντας ότι θα γίνουν πρόβατα. Δεν μπορούμε να διδάξουμε ένα κατσίκι, να
γίνει πρόβατο. Ένα κατσίκι γίνεται πρόβατο με την υπερφυσική εργασία του
Πνεύματος του παντοδύναμου Θεού.
Μερικοί από σας θα εξοργιζόσασταν, αν ο ποιμένας ερχόταν και
σας έλεγε: «Ξέρεις, προσευχόμουν για το παιδί σου και φοβάμαι ότι δεν έχει
αναγεννηθεί». Θα εξοργιζόσασταν τόσο που θα προσπαθούσατε να βρείτε κι άλλους
με τα ίδια μυαλά για να πετάξετε έξω αυτόν τον ποιμένα αντί να καταλάβετε: «Ω,
δόξα στο Θεό! Έχουμε έναν άνθρωπο του Θεού εδώ».
Υπάρχουν κάποιοι μύθοι σχετικά με την πειθαρχία στην
εκκλησία, που θα ήθελα εν συντομία να δούμε και να διευκρινίσουμε. Αρχικά, ας
διαβάσουμε άλλη μια φορά τα λόγια του Κυρίου Ιησού που διατάζει αυτή τη
διαδικασία.
Ματθ.ιη:15-17 Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε
και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον
αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, διά να
βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών,
ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ' εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι
εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.
1. Η εκκλησιαστική πειθαρχία δεν είναι
στοργική.
Ο Ιησούς μας διατάζει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο (Ιωάν.ιγ:34-35),
και να αντιμετωπίζουμε την αμαρτία, να
τη διορθώνουμε, και ακόμα να την επιτιμούμε αν είναι απαραίτητο (Ματθ.ιη.15-17). Επειδή ο Ιησούς δεν λέει ασυναρτησίες, ούτε αντιφάσκει με τον εαυτό Του, το λογικό συμπέρασμα
είναι ότι η εκκλησιαστική πειθαρχία αποτελεί απαραίτητο τρόπο αγάπης των χριστιανών
που δεν μετανοούν για τις αμαρτίες τους.
2. Η εκκλησιαστική πειθαρχία είναι
νομικίστικη.
Μπορεί να είναι. Αλλά έτσι μπορεί να λέει την αλήθεια, να
μην απατάς τον/την σύζυγό σου, ή να αγαπάς τον πλησίον σου. Αυτό σημαίνει ότι
δεν πρέπει να το κάνουμε; Στο κάτω κάτω της γραφής, είναι μια εντολή που πρέπει να την υπακούσουμε
σαν Χριστιανοί που αγαπούν και ακολουθούν τον Ιησού Χριστό. Ναι, πρέπει να
ελέγχουμε τις καρδιές μας για να βεβαιωθούμε ότι αγαπάμε το Θεό και τους άλλους,
και ότι το κάνουμε συνειδητά εμπιστευόμενοι το ευαγγέλιο, αλλά αυτό δεν αναιρεί
την υπακοή των εντολών για πειθαρχία (όπως όλες τις άλλες εντολές σύμφωνα με το
Ματθ.κη:20).
3. Ο στόχος της εκκλησιαστικής πειθαρχίας
είναι να αφορίσει κάποιον.
Αυτός δεν είναι ο στόχος. Ο στόχος είναι η αποκατάσταση του
αμαρτάνοντα αδελφού ή αδελφής. Ή για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Ιησού, ο
στόχος είναι να "κερδίσεις τον αδελφό σου". Τα εργαλεία που
χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε τον αδελφό που έχει αμαρτήσει και να τον
οδηγήσουμε σε αποκατάσταση, είναι τα βήματα της εκκλησιαστικής πειθαρχίας, με τελευταίο
τον αφορισμό. Αυτό είναι το τελευταίο εργαλείο που χρησιμοποιείται κατά τη
διαδικασία, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος.
4. Τελικά, η εκκλησιαστική πειθαρχία, αποφασίζεται
και ασκείται από την ηγεσία.
Ο Κύριος Ιησούς λέει, «Και
εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ' εάν και της εκκλησίας
παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης» (Ματθ.ιη:17). Έτσι,
η εκκλησία στο σύνολό της, όχι μόνο η ηγεσία, ασκεί αυτά τα τελευταία βήματα
της πειθαρχίας και η εκκλησία σαν σύνολο θα πρέπει να θεωρεί τον αμετανόητο
αδελφό ή αδελφή σαν άπιστο/η.
