ΕΒΡΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ «ΘΕΟΣ».
1. ΗΛ η ΕΛ (Εβραϊκό)
α. Σημαίνει «Θεός» και έχει την έννοια του «δυνατός, ισχυρός»
β. Χρησιμοποιείται 248 φορές στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη
γ. ΗΛ είναι ο γενικός όρος για τη θεότητα και η πλειοψηφία των
χρήσεων αναφέρονται στο ΓΙΑΧΒΕ, τον αληθινό Θεό, όπως Γέν.ιζ:1 (ΕΛ Σαντάϊ, ο
Θεός Παντοκράτωρ), Ψαλμ. 90:2 (ΕΛ Ο Θεός), Ησ.μγ:12 (ΕΛ, και εγώ ο Θεός).
δ. Ορισμένες φορές όμως χρησιμοποιείται και για ψευδείς θεούς,
όπως Έξοδλδ:14 (άλλον θεό ΕΛ... ο ΓΙΑΧΒΕ... είναι Ελ ζηλότυπος), Ψαλμ.πα:9 (ΕΛ,
δύο φορές), Δαν.ια:36 (υπεράνω παντός θεού... κατά του ΕΛ των ΕΛΙΜ).
ε. Πιθανό να αναφέρεται σε ανθρώπους σε δύο περιπτώσεις Ιεζ.λα:11,
λβ:21.
2. ΕΛΑ (Χαλδαϊκό)
α. Σημαίνει «Θεός».
β. Χρησιμοποιείται 95 φορές στην Παλαιά Διαθήκη σχεδόν
αποκλειστικά στα βιβλία της μεταιχμαλωσιακής περιόδου Έσδρα και Δανιήλ με ένα
εδάφιο κατ’ εξαίρεση στον Ιερεμία.
γ. Χρησιμοποιείται για τον αληθινό Θεό. Έσδρα ε:2 (ΕΛΑ δυο φορές),
ζ:12 (ΕΛΑ), Δαν.β:47 ( ο ΕΛΑ σας είναι ΕΛΑ ΕΛΑΧΙΝ), Δαν.ς:26 (ΕΛΑ δυο φορές).
δ. Σε λίγες περιπτώσεις αναφέρεται σε ψευδείς θεούς, όπως
Δαν.γ:12, δ:8, ς:7.
3. ΕΛΟΑ
α. Σημαίνει "Θεός" και πρoήλθε από το ΕΛΑ-ΕΛ.
β. Χρησιμοποιείται 57 φορές στην Π.Δ και είναι η πιο
αχρησιμοποίητη λέξη για το Θεό.
γ. Χρησιμοποιείται για τον αληθινό Θεό, όπως Ιώβ δ:Ι7, κβ:26,
Ψαλμ.ιη:31 (Διότι τις ΕΛΟΑ πλην του ΓΙΑΧΒΕ) Ησ.μδ:8 (εκτός εμού υπάρχει ΕΛΟΑ;).
δ. Χρησιμοποιείται και για ψευδείς θεούς σε ορισμένες περιπτώσεις,
όπως Β' Χρον.λβ:15, Δαν.ια:37, Δαν.ια:38,39.
4. ΕΛΟΧΙΜ
α. Σημαίνει «Θεός» όταν αναφέρεται στον αληθινό Θεό. Η λέξη είναι
πληθυντικού αριθμού, αλλά έχει την έννοια του ενικού αριθμού, εξαιτίας του
Εβραϊκού πληθυντικού «Πλήθους μεγαλειότητας και εξουσίας».
β. Χρησιμοποιείται 2597 φορές στο Εβραϊκό κείμενο και είναι η πιο
πολυχρησιμοποιημένη λέξη (περίπου 10 φορές περισσότερο) από κάθε άλλη λέξη για
το Θεό. Παρόλο όμως που χρησιμοποιείται τόσες πολλές φορές και θα έλεγε κανείς
ότι είναι ο κατ' εξοχήν ΤΙΤΛΟΣ του Θεού, δεν είναι τόσο εξέχον, όσο η λέξη
ΓΙΑΧΒΕ που είναι το κατεξοχήν ΟΝΟΜΑ του Θεού και εμφανίζεται δύο φορές
περισσότερο από το ΕΛΟΧΙΜ.
γ. Η λέξη ΕΛΟΧΙΜ χρησιμοποιείται για τον αληθινό Θεό ΓΙΑΧΒΕ όπως
στην Γέν.α:1, Α’ Βασ.ιη:37 (δυο φορές), Β’ Χρον.ιε:3, Ησ.με:5.
δ. Μολονότι ο όρος ΕΛΟΧΙΜ σημαίνει «Θεός», χρησιμοποιείται σε
ορισμένες περιπτώσεις και για ψευδείς θεούς, όπως Έξοδ.κ:23 (δυο φορές),
Κριτ.ις:23 (δυο φορές), Ησ.λζ:19 (δυο φορές), Σοφ.β:11.
ε. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται πολύ σπάνια για ανθρώπους,
ερμηνεύεται όμως «κριταί», με την έννοια ότι ο άνθρωπος κάθεται στη θέση του
Θεού για να κρίνει. Βλέπε Έξοδ.κα:6, κβ:7-8 (δύο φορές), Α’ Σαμ.β:25, Ψαλμ.πβ:1
(δύο φορές),6.
5. ΘΕΟΣ
α. Ελληνικός όρος άγνωστης ετυμολογίας, αναφέρεται στον αληθινό
Θεό, ιδιαίτερα όταν το άρθρο «Ο» προηγείται.
β. Χρησιμοποιείται 1344 φορές στο Ελληνικό κείμενο και είναι ο
κατεξοχήν τίτλος που εκφράζει τη θεότητα στην Καινή Διαθήκη.
γ. Χρησιμοποιείται κανονικά για τον αληθινό Θεό, όπως Ιωάν.γ:Ι6,
Mάρκ.ια:22, Πράξ.ι:34.
δ. Παρόλο που οι περιπτώσεις αυτές είναι σπάνιες, η λέξη «Θεός»
χρησιμοποιείται σε ορισμένα μέρη και για ψευδείς θεούς, όπως Πράξ.ιδ:11
Γαλ.δ:8, Α’ Κορ.η:5.
ε. Επίσης σπάνια χρησιμοποιείται για ανθρώπους (Ιωάν.ι:34-35), για
το Σατανά (Β’ Κορ.δ:4), και τη σαρκική φύση του ανθρώπου (Φιλιπ.γ:19).
