ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ
ΤΑ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ (Α’ Κορ.ιδ:15-25)
Α’ Κορ.ιδ:15 Τι πρέπει λοιπόν; Θέλω προσευχηθή με το
πνεύμα, θέλω δε προσευχηθή και με τον νούν. Θέλω ψάλλει με το πνεύμα, θέλω δε
ψάλλει και με τον νούν.
Εδώ είναι το συμπέρασμα
για την προσωπική χρήση των γλωσσών: είναι πολύτιμο να προσευχηθούμε και να
ψάλουμε σε γλώσσες, και είναι πολύτιμο να προσευχηθούμε και να ψάλουμε στη
γλώσσα μας. Και τα δύο είναι σημαντικά, δεν θα πρέπει να υποτιμούνται ή να
παραμελούνται. Το θέμα είναι ότι το καθένα έχει την κατάλληλη στιγμή και τον
τόπο του.
Α’ Κορ.ιδ:16-19 Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος
όστις έχει τάξιν ιδιώτου πως θέλει ειπεί το αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη
εξεύρων τι λέγεις; Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν
οικοδομείται. Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά
πάντας υμάς· πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω διά του νοός
μου, διά να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.
Αυτά τα εδάφια
επεξεργάζονται περαιτέρω τη διάκριση μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής χρήσης των
γλωσσών, επαναλαμβάνοντας τη σκέψη των εδαφίων 1-14. Αν κάποιος καλεστεί να
προσευχηθεί για να κλείσει για παράδειγμα η συνάθροιση, είναι καλύτερα να
προσευχηθεί σε κοινή κατανοητή γλώσσα, έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν να που το
αμήν για την προσευχή που γίνεται για λογαριασμό τους (εδ.16-17). Οι γλώσσες
είναι πολύ ωφέλιμες για προσωπική λατρεία και ο Παύλος λέει ότι κανείς δεν
μιλάει περισσότερες γλώσσες απ’ αυτόν (εδ.18). Όμως, «εν τη εκκλησία» - στις συναθροίσεις των πιστών - λίγα λόγια
κατανοητά είναι πιο πολύτιμα από πολλές άγνωστες λέξεις (εδ.19).
Τα εδάφια 15-16 και
18-19 είναι παράλληλα. Τα εδάφια 15 και 18 διακηρύσσουν την αξία της
γλωσσολαλιάς στην ιδιωτική προσευχή. Από την άλλη πλευρά, τα εδάφια 16 και 19
δείχνουν την υπεροχή της κατανοητής ομιλίας στην προσευχή στην εκκλησία.
Α’ Κορ.ιδ:20 Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας,
αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας.
Όποιος δεν καταλαβαίνει
πλήρως αυτές τις αρχές είναι πνευματικά ανώριμος. Θα πρέπει να είμαστε σαν τα
παιδιά όσο αφορά στο κακό — όπως μίσος, αρρωστημένες σκέψεις και εκδίκηση —
αλλά στα πνευματικά πρέπει να είμαστε ώριμοι (Ρωμ.ις:19).
Α’ Κορ.ιδ:21-22 Εν τω νόμω είναι γεγραμμένον ότι δι'
ετερογλώσσων και διά ξένων χειλέων θέλω λαλήσει προς τον λαόν τούτον, και ουδέ
ούτω θέλουσι με εισακούσει, λέγει Κύριος. Ώστε αι γλώσσαι είναι διά σημείον
ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους· η προφητεία όμως είναι
ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας.
Για να εξηγήσει
περισσότερο το σκοπό των γλωσσών, το εδ.21 χρησιμοποιεί ένα απόσπασμα από τον
Ης.κη:11-12, και το εδ.22 αποκαλύπτει ότι αυτό το απόσπασμα της Παλαιάς
Διαθήκης είναι ένας τύπος ή μια προφητική πρόβλεψη της γλωσσολαλιάς στην
Εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Συγκεκριμένα, μια δημόσια ομιλία σε γλώσσες είναι
σημάδι για άπιστους, ή χριστιανούς που έχουν ερωτήσεις, αποθάρρυνση ή
αμφιβολία. Αν και εύκολα μπορούν να εξουθενώσουν ή να αγνοήσουν ένα μήνυμα στη
δική τους γλώσσα, η ομιλία σε γλώσσες τους αντιμετωπίζει με το υπερφυσικό.
Πρέπει να αποφασίσουν: αυτό το μήνυμα είναι ψεύτικο, ή μήπως είναι ένα θαύμα
από το Θεό; Αν είναι το δεύτερο, τι θέλει ο Θεός να κάνω; Η ομιλία σε γλώσσες
ελκύει την προσοχή του άπιστου, έτσι ώστε να σκεφτεί πιο σοβαρά την ερμηνεία
που θα ακολουθήσει.
Η προφητεία, από την
άλλη μεριά, κυρίως ωφελεί τους πιστούς - αυτούς
που είναι σωσμένοι ή τουλάχιστον αναγνωρίζουν το υπερφυσικό. Δεν
χρειάζονται γλώσσες για να πειστούν, να πιστέψουν ότι είναι από το Θεό και να
ακούσουν το μήνυμα, αν και οι γλώσσες μπορεί να είναι μια ενθάρρυνση και
επιβεβαίωση ακόμα και γι’ αυτούς.
Α’ Κορ.ιδ:23-25 Εάν λοιπόν συνέλθη η εκκλησία όλη επί το
αυτό και λαλώσι πάντες γλώσσας αγνωρίστους, εισέλθωσι δε ιδιώται ή άπιστοι, δεν
θέλουσιν ειπεί ότι είσθε μαινόμενοι; Αλλ' εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε
τις άπιστος η ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων, και ούτω
τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον θέλει
προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.
Τα εδάφια 23-25 μιλάνε
άμεσα για συναθροίσεις της εκκλησίας - όταν «συνέλθη η εκκλησία όλη επί το αυτό». Γλώσσες χωρίς ερμηνεία δεν
ωφελούν τους άπιστους ή κάποιον που παρακολουθεί αλλά δεν ξέρει. Αν ο καθένας
μιλάει δυνατά με γλώσσες σε μια συνάθροιση, ο άπιστος που παρευρίσκεται δεν
μαθαίνει τίποτα, μάλλον σκέφτεται ότι όλοι είναι τρελοί. Αντίθετα το κήρυγμα, μια
ομολογία, ή το χάρισμα της προφητείας στη γνωστή γλώσσα θα ελέγξει τον άπιστο, θα
αποκαλύψει τα μυστικά της καρδιάς του, και θα τον οδηγήσει σε μετάνοια και
λατρεία. Εδώ μπορούμε να δούμε τη σημασία της χρήσης των πνευματικών χαρισμάτων
ώστε να ευλογηθούν άλλοι.
Με την πρώτη ματιά, τα
εδάφια 23-25 φαίνεται να αντιφάσκουν με το εδάφιο 22, αλλά δεν είναι έτσι. Το
εδάφιο 22 μιλά για την αξία της δημόσιας ομιλίας σε γλώσσες, που ακολουθείται
από ερμηνεία. Η ομιλία σε γλώσσες τραβά την προσοχή του άπιστου, και τον κάνει
να δώσει προσοχή στην κίνηση του Θεού. Στη συνέχεια, η ερμηνεία τον καθοδηγεί.
Υπό την έννοια αυτή η ερμηνεία είναι ισοδύναμη με την προφητεία. Και οι δύο
είναι ευεργετικές για τους ανθρώπους που έρχονται στην εκκλησία σαν άπιστοι
αλλά ανοίγουν τις καρδιές και τα μυαλά τους με πίστη λόγω της εκδήλωσης του
Πνεύματος.
Τα εδάφια 23-25
αντιπαραβάλλουν την προσωπική ομιλία σε γλώσσες με την προφητεία, δείχνοντας
ότι το πρώτο δεν είναι αποδοτικό όταν γίνεται στην εκκλησία, αλλά το δεύτερο
είναι. Το εδάφιο 22 εξηγεί τo
βασικό σκοπός των γλωσσών — να λειτουργήσουν σαν σημείο προς τους άπιστους —
όταν χρησιμοποιούνται σωστά σε μια συνάθροιση, ενώ το εδάφιο 23 εξηγεί τη ζημιά
που μπορεί να κάνουν οι γλώσσες — σύγχυση στους απίστους — όταν δεν
χρησιμοποιούνται σωστά.
