Πίστη, Έργα, Σωτηρία...

Εκατομμύρια καλοί χριστιανοί νομίζουν ότι έχουν σωθεί «εκ πίστεως», όμως τα έργα τους κάθε άλλο παρά μια σωτηριώδη αλλαγή δείχνουν στη ζωή τους. Αυτοί κοιμούνται μακαρίως πάνω στο βολικό στρώμα που λέει ότι “ο άπαξ σωθείς δεν χάνεται”.

Εκατομμύρια άλλοι, επίσης καλοί χριστιανοί, στερούνται την απόλαυση της Σωτηρίας, επειδή νομίζουν ότι η κατοχή της εξαρτάται από τα έργα που οφείλουν να πράξουν και στα οποία δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν με επιτυχία. Αυτοί υποφέρουν με αβεβαιότητα και ανασφάλεια, περιμένοντας να μάθουν αν τελικά έχουν σωθεί στο τέλος αυτού του κόσμου.

Παράλληλα, εκείνοι που λένε τα πιο μεγάλα λόγια, συνήθως κάνουν και τις μεγαλύτερες “αταξίες”.

Από τη φρασεολογία των σύγχρονων χριστιανών έχει χαθεί μια έννοια που βρίσκουμε στις Επιστολές του Ιάκωβου και του Πέτρου, και τούτη είναι «το δοκίμιον υμών της πίστεως» (Ιακ.α:3, Α΄ Πέτρ.α:7).

Επίσης ελάχιστοι θυμούνται τον όρο που θέτει ο Παύλος στην Α΄ Τιμ.β:15, που λέει «εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης».

Και σπάνια ακούγονται οι λόγοι του Χριστού, ότι «από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς» (Ματθ.ζ:16).

Η Αγία Γραφή δεν φάσκει και αντιφάσκει. Σίγουρα κάπου υπάρχει ο κρίκος που ενώνει τις φαινομενικά αντικρουόμενες περικοπές και απόψεις. Τι λέτε; Δεν αξίζει να γίνει μια ακόμη μελέτη;

Είναι εύκολο να λέει κανείς ότι ΕΧΕΙ πίστη, πώς όμως μπορεί να το αποδείξει; Μήπως επειδή τον βάφτισαν μωρό στην κολυμβήθρα ή επειδή συμπλήρωσε ένα χαρτάκι ή επειδή σήκωσε το χέρι σε κάποια ευαγγελιστική εκδήλωση των Διαμαρτυρομένων αυτό σημαίνει ότι είναι πιστός, ότι έχει πίστη;

Ο Ιάκωβος το βλέπει το ζήτημα απλά, και σωστά γράφει στην επιστολή του: «Δείξόν μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου, και εγώ θέλω σοι δείξει εκ των έργων μου την πίστιν μου» (Ιακ.β:18).

Ας δούμε, λοιπόν, πώς σκέφτονται το ζήτημα δυο άλλοι άνθρωποι, που θέλησαν να ζήσουν για το Χριστό ο καθένας με τον τρόπο που καταλάβαινε, και ίσως κάτι έχουν να δείξουν στον ψυχρό χριστιανό του 21ου αιώνα.

Μπορεί για κάποιους οι σκέψεις αυτές να φαίνονται απλοϊκές, πλην όμως είναι ουσιαστικές. Δεν ταιριάζουν βέβαια στο θρησκευτικό μάρκετινγκ των ημερών μας, όμως μοιάζουν αρκετά με εκείνα που είπε ο Χριστός π.χ. στον νεανία που τόσο συμπάθησε (Μάρκ.ι:21).

Τι έχουν άραγε ν’ αντιπαρατάξουν εκείνοι που εύκολα μιλούν για σωτηρία «κατά χάριν», όταν ούτε κατ’ ελάχιστον φαίνεται στη ζωή τους ότι έχουν γευθεί οι ίδιοι αυτή την ευλογημένη χάρη του Θεού;

Δεν είναι αποτέλεσμα των έργων μας η σωτηρία. Είναι «Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσ.β:8-9), όμως η σωτηρία αυτή –αν όντως υπάρχει σε κάποιον– θα δείξει ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ.

Κι αν είναι αλήθεια, αυτό που δήλωσε στους Εβραίους ο Χριστός, ότι «θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής» (Ματθ.κα:43), τότε ας αναρωτηθούν πολλοί από εκείνους που βαυκαλίζονται πως είναι «σεσωσμένοι», μήπως τελικά κινδυνεύουν να δουν τους εαυτούς τους «εκβαλλομένους έξω» από τη Βασιλεία του Θεού (Λουκ.ιγ:28).

Ο απόστολος Παύλους, που τόσο έντονα γράφει για τη χάρη και τη δωρεάν σωτηρία στην επιστολή προς Ρωμαίους (δ:16, ια:6 κ.α.), θέτει το ζήτημα σε πιο ρεαλιστική βάση στην Επιστολή προς Γαλάτας. Αντιμετωπίζοντας την κακή πρακτική κάποιων μελών της εκκλησίας της εποχής του, που τόσο πολύ μοιάζει με τη διάθεση πολλών σημερινών χριστιανών, βάζει το δάκτυλο στο σημείο του προβλήματος και γράφει: «Μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους» (Γαλ.ε:13).

Την αγάπη Του ο Θεός δεν την έδειξε στους ανθρώπους μόνο με λόγια και διδασκαλίες –που τόση μεγάλη αξία έχουν– αλλά και με πράξεις, και μάλιστα με την υπέρτατη θυσία και προσφορά, όταν έστειλε το Γιο Του για να πεθάνει για τις αμαρτίες του κόσμου.

Ο Θεός θέλησε να ελεήσει τον άνθρωπο και όχι να κάνει οπαδούς ή να κατασκευάσει ένα κοσμικό θρησκευτικό σύστημα που θα Τον “λιβανίζει” μέρα-νύχτα –αφού πρώτα λιβανίσει τους επίγειους ηγέτες του... Αντίθετα από τα νομιζόμενα, ο Θεός δίνει στους ανθρώπους ΜΕΤΑΝΟΙΑ και ΧΑΡΗ, με σκοπό να διαμορφώσουν ανθρώπινους χαρακτήρες που θα μοιάζουν σ’ Εκείνον και στο Γιο Του.

Κοροϊδεύουν τον κόσμο όλοι όσοι υπόσχονται σωτηρία με τον “εύκολο τρόπο”, αιώνια ζωή μαζί με όλες τις “χαρές” τούτου εδώ του κόσμου, ευαγγέλιο “ευημερίας, καλοπέρασης και διασκέδασης” χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, χωρίς θυσίες. Αυτό είναι ένα “γιαλαντζί” ευαγγέλιο, μια ψεύτικη “επιταγή” χωρίς αντίκρισμα στο “ταμείο” του Θεού.

Κανείς δεν πρόκειται να σωθεί, ακόμη κι αν δώσει το σώμα του στη φωτιά (Α’ Κορ. ιγ:1-3). Αναμφίβολα, η πίστη χωρίς αγάπη είναι ΑΝΩΦΕΛΗ. Αλλά και αγάπη χωρίς θυσία και έργα καλά είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.