Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Ο Γολγοθάς

Γραφικές αναφορές: Ματθ.κζ:32-61   Μάρκ.ιε:21-47   Λουκ.κγ:26-49   Ιωάν.ιθ:16-42

Α.  Η ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ

Η μαστίγωση λάμβανε χώρα πριν απ’ τη σταύρωση. Ήταν μία τιμωρία τόσο φριχτή που το μυαλό μουδιάζει και μόνο στη σκέψη της. Το θύμα γυμνωνόταν δημόσια, δενόταν απ’ τα χέρια σε κυρτή στάση πάνω σ’ ένα πάσσαλο κι ύστερα, στα τεντωμένα νεύρα της γυμνής πλάτης που συσπόνταν, έριχναν χτυπήματα με δερμάτινα λουριά, τα οποία κατέληγαν σε βαριές, οδοντωτές άκρες από κόκαλο και μολύβι. Με κάθε χτύπημα σκιζόταν το δέρμα μέχρι που φαίνονταν οι φλέβες. Συχνά, το μαστίγιο έπεφτε πάνω στο πρόσωπο κι “έβγαζε” τα μάτια και τα δόντια. Το θύμα, τις περισσότερες φορές, λιποθυμούσε και συχνά πέθαινε.  Οταν μαθαίνουμε πόσο φριχτό ήταν το μαστίγωμα των Ρωμαίων, τα λόγια του Πέτρου, “Με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε” (Α’ Πέτρ. β 24) αποκτούν καινούριο νόημα.

Χωρίς καθόλου να Τον λυπηθούν, οι κτηνώδεις στρατιώτες Τον έσυραν στην αυλή για να Τον γελοιοποιήσουν. Η κτηνωδία τους ήταν αυτή η άγρια χαρά που ένιωθαν βασανίζοντας. Πάνω στο πληγωμένο Του σώμα έριξαν ένα πορφυρό χιτώνα κι έβαλαν ένα αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι Του, το οποίο το πίεσαν για να μπηχτεί μέσα στο δέρμα. Στο δεξί Του χέρι έβαλαν ένα καλάμι αντί για σκήπτρο και μετά άρχισαν να Τον περιπαίζουν, χτυπώντας Τον προσβλητικά με ραβδιά στο αγκάθινο στεφάνι που είχε στο κεφάλι και γονατίζοντας μπροστά Του φώναζαν χλευαστικά, “Χαίρε, Βασιλιά των Ιουδαίων”.

Οι πράξεις αυτές εκπλήρωναν τις προφητείες. Αυτός που φόρεσε το αγκάθινο στεφάνι θα είναι ο Βασιλιάς, Αυτός που κρατούσε το καλάμι θα κυβερνήσει όλο τον κόσμο και μία μέρα όλοι θα γονατίσουν μπροστά σ’ Αυτόν που χλεύασαν.

Β.  ΚΟΥΒΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Οι καταδικασμένοι ήταν υποχρεωμένοι να κουβαλήσουν το σταυρό τους στον τόπο της εκτέλεσης. Έβαλαν, λοιπόν, τον σταυρό πάνω στον Ιησού, αλλά ήταν αδύναμος κι εξαντλημένος κι έπεσε κάτω απ’ το βάρος του. Μετά οι στρατιώτες ανάγκασαν έναν Εβραίο απ’ την Κυρήνη, τον Σίμωνα, να κουβαλήσει το σταυρό (Μαρκ.ιε:21). Ο Σίμωνας ήταν ο πατέρας του Αλέξανδρου και του Ρούφου κι εξαιτίας της θέσης που αυτά τα παιδιά έχουν στην εκκλησιαστική ιστορία, λέγεται ότι κι ο Σίμωνας αναγνώρισε και δέχτηκε το Σωτήρα του (Ρωμ.ις:13).

Στο δρόμο για τον τόπο της εκτέλεσης, κάποιες γυναίκες ξέσπασαν σε θρήνους, μοιρολογώντας για το θλιβερό τέλος Του.  Ο Ιησούς γύρισε προς αυτές και τους είπε να μην κλαίνε γι’ Αυτόν, αλλά για τους εαυτούς τους, προειδοποιώντας για την καταστροφή που θα ερχόταν μέσα σε μία γενιά, το 70 μ.Χ.

Όταν έφτασε στο Γολγοθά, Του έδωσαν να πιει ένα ποτό που θα καταπράυνε τους πόνους Του. Αυτό το έφτιαχναν κάποιες γυναίκες, οι οποίες λυπόνταν τους μελλοθάνατους κι ήταν κρασί ανακατεμένο με ναρκωτικές ουσίες. Ο Κύριός μας αρνήθηκε να το πιει, γιατί δεν ήθελε να πεθάνει για τη σωτηρία του κόσμου με το νου Του “θολωμένο” απ’ τα ναρκωτικά.

Γ. ΓΟΛΓΟΘΑΣ

Αραμαϊκή λέξη. Ήταν τόπος εκτέλεσης και βρισκόταν έξω απ’ τα τείχη της πόλης. Μπορεί να είχε ονομαστεί έτσι γιατί ήταν ένα γυμνό, στρογγυλό ύψωμα που είχε σχήμα κρανίου.

Δ. Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Ο σταυρικός θάνατος ήταν η πιο ατιμωτική και σκληρή τιμωρία που υπήρξε ποτέ. Οι Εβραίοι δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου σαν μέσο εκτέλεσης. Οι Ρωμαίοι δεν επέτρεπαν να σταυρωθεί ένας Ρωμαίος πολίτης, γιατί επέβαλλαν αυτή την ποινή μόνο στους σκλάβους και τους ξένους.  Ήταν ο θάνατος με τη μεγαλύτερη ψυχική οδύνη.

Η σταύρωση γινόταν με διάφορους τρόπους κι ένας απ’ αυτούς είναι ο παρακάτω: Το θύμα πρώτα γυμνωνόταν. Το κάθετο ξύλο του σταυρού στερεωνόταν καλά μέσα στο έδαφος. Μετά ξάπλωναν τον καταδικασμένο κάτω με τα χέρια τεντωμένα πάνω στο οριζόντιο δοκάρι. Κάρφωναν τα χέρια πάνω σ’ αυτό με σιδερένια καρφιά. Μετά τον σήκωναν και στερέωναν αυτό το ξύλο καρφώνοντάς το κάθετα στην κορφή  αυτού που είχαν χώσει μέσα στο έδαφος. Μετά απ’ αυτό, κάρφωναν και τα πόδια ή στο κάτω μέρος της κνήμης ξεχωριστά ή και τα δύο μαζί με μία σιδερένια πρόκα. Εκεί βρισκόταν κρεμασμένο το σώμα, στηριγμένο πάνω σε τέσσερις μεγάλες πληγές, μέχρι να έρθει ο θάνατος, δύο ή τρεις μέρες μετά.

Ο σταυρικός θάνατος περιλάμβανε όλα όσα ο πόνος κι ο θάνατος μπορούν να προκαλέσουν: κράμπες, δίψα, εξάντληση, αϋπνία, πυρετό, τέτανο, ντροπή, βασανισμό. Καθώς περνούσε η ώρα, το μαρτύριο κι ο πόνος μεγάλωναν μέχρι που γίνονταν ανυπόφορα και τα θύματα εκλιπαρούσαν να πεθάνουν.

Ο σταυρικός θάνατος καταργήθηκε απ’ τον Κωνσταντίνο.

Ε. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Ο Ιησούς καρφώθηκε πάνω στο σταυρό την τρίτη ώρα, ή στις 9 η ώρα το πρωί και πέθανε στις 3 η ώρα το απόγευμα.

Ανάμεσα στις προφητείες που εκπληρώθηκαν στο Γολγοθά ήταν κι οι εξής:

1.  Ψαλμ. κβ:16-18, οι στρατιώτες έριξαν κλήρο για τα ρούχα του Κυρίου, γιατί ο χιτώνας Του ήταν «άρραφος».

2.  Ησ. νγ: 12, «Και μετά ανόμων ελογίσθη». Ο Ιησούς σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές.

Στα πόδια του σταυρού βρισκόταν μία μικρή αφοσιωμένη ομάδα που είχε κουράγιο. Την αποτελούσαν πέντε άνθρωποι: η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, η Σαλώμη, η Μαρία, η γυναίκα του Κλεώπα, η Μαρία η Μαγδαληνή κι ο Ιωάννης.

Οι Ιουδαίοι ζήτησαν, λόγω της γιορτής, να σπάσουν τα πόδια του Ιησού και των κακούργων, για να συντομέψουν το θάνατό τους και να μπορέσουν να τους κατεβάσουν απ’ τον σταυρό (Δευτ.κα:23). Όταν οι στρατιώτες έφτασαν στον Ιησού, βρήκαν ότι ήταν ήδη νεκρός. Έτσι, δεν έσπασαν τα πόδια Του, εκπληρώνοντας πάλι μία προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης.

Ένας απ’ τους στρατιώτες για να βεβαιωθεί ότι ήταν νεκρός, τρύπησε με τη λόγχη του τα πλευρά Του απ’ όπου έτρεξε αίμα και νερό. Αυτό, πιστεύεται, ότι είναι ένδειξη ότι έσπασε η καρδιά Του. Αφού ο Ιησούς πέθανε μέσα σε έξι ώρες, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο θάνατός Του οφειλόταν όχι σε φυσικά αίτια, αλλά στην πνευματική αγωνία που πέρασε.

ΣΤ. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

1. Το Σκοτάδι (Ματθ.κζ:45)

Ήταν μεσημέρι, η πιο φωτεινή ώρα της ημέρας. Ξαφνικά έπεσε σκοτάδι, σαν μία βαριά κουρτίνα απ’ τον ουρανό πάνω απ’ τη σκηνή της τραγωδίας. Αυτό το σκοτάδι δεν οφειλόταν σε έκλειψη γιατί ήταν η πανσέληνος του Πάσχα. Ήταν μία υπερφυσική ενέργεια του Θεού, ένα θαύμα (Αμώς η:9). Φαίνεται ότι κι ο ήλιος δεν άντεξε να βλέπει αυτό το τόσο φριχτό θέαμα.

2. Το σκίσιμο του καταπετάσματος του Ναού (Ματθ.κζ:51)

Αυτό το καταπέτασμα είχε πάχος ίσο με το πλάτος μιας παλάμης, ήταν 1,80 μ. μακρύ και 0,90 μ. φαρδύ περίπου κι ήταν φτιαγμένο από γερό ύφασμα. Χώριζε τα  Άγια απ’ τα Άγια των Αγίων στο Ναό. Ήταν ένα θαύμα, γιατί δεν υπάρχει καμία εξήγηση πώς συνέβη αυτό. Το καταπέτασμα σχίστηκε “εις δύο, από άνωθεν έως κάτω” απ’ το χέρι του Θεού, ανοίγοντας έτσι τα Αγια των Αγίων σ’ όλους τους ανθρώπους.

3. Ο σεισμός (Ματθ.κζ:52)

Ο σεισμός που συνέβη ήταν υπερφυσικός. Οι πέτρες σκίστηκαν κι οι τάφοι άνοιξαν. Μετά την ανάστασή Του, τρεις μέρες μετά, κάποιοι άγιοι απ’ την Παλαιά Διαθήκη “σηκώθηκαν” και “φάνηκαν” στους μαθητές.

Ο Εκατόνταρχος, που ήταν επικεφαλής των στρατιωτών, ήταν μάρτυρας του σεισμού και του σκοταδιού και φώναξε, “Αληθώς Θεού Υιός ήτο ούτος”.