Δεν είναι εκπληκτικό ότι ο Παύλος αφιερώνει τα τρία πρώτα
κεφάλαια της επιστολής προς Ρωμαίους ζητώντας να φέρει όλους τους ανθρώπους σε
κατάκριση;
Δεν είναι όμως η κατάκριση το πιο σημαντικό στη θεολογία
του. Δεν είναι ο σκοπός ή ο τελικός στόχος του. Είναι ένα μέσο να φέρει σωτηρία
στους αναγνώστες του, διότι οι άνθρωποι πρέπει να έρθουν σε αυτογνωσία πριν αφιερωθούν
στο Θεό.
Οι άνθρωποι έχουν φτάσει σε μια τέτοια πεσμένη συμπεριφορά
τώρα, που πρέπει να τους αποκόψεις εντελώς από κάθε ελπίδα στη σάρκα πριν τους
φέρεις στο Θεό.
Όταν μεταχειριζόμαστε την αμαρτία επιπόλαια, πρώτα απ’ όλα
μαχόμαστε ενάντια στο Άγιο Πνεύμα. «και ελθών εκείνος θέλει ελέγξει
τον κόσμον περί αμαρτίας» (Ιωαν.ις:8)
Υπάρχουν πολύ δημοφιλείς κήρυκες που νοιάζονται περισσότερο
να σου δώσουν μια καλή ζωή τώρα απ’ ότι στην αιωνιότητα. Και κομπάζουν για το
γεγονός ότι δεν μιλάνε για αμαρτία στα κηρύγματά τους. Το Άγιο Πνεύμα δεν έχει
να κάνει τίποτα με τη διακονία τους, αν δεν εργάζεται κι ενάντια στην αμαρτία.
Γιατί; Όταν ένας άνθρωπος λέει ότι δεν είναι η διακονία του να
ασχολείται με την αμαρτία των ανθρώπων, το Άγιο Πνεύμα έχει αυτή τη διακονία.
Είναι η πρωταρχική διακονία του Αγίου Πνεύματος να έρθει και να ελέγξει τον
κόσμο περί αμαρτίας.
Όταν δεν ασχολείστε με τους ανθρώπους ειδικότερα με την
αχρεία κατάστασή τους, με πάθος και με αγάπη, το Άγιο Πνεύμα δεν θα είναι μαζί
σας.
Είναι πλάνη όταν ασχολούμαστε με την ασθένεια των ανθρώπων
μ’ ελαφρότητα όπως οι ποιμένες τον καιρό του Ιερεμία: «Και ιάτρευσαν το σύντριμμα της θυγατρός του λαού μου επιπολαίως,
λέγοντες, Ειρήνη, ειρήνη· και δεν υπάρχει ειρήνη» (Ιερ.ς:14).
Δεν είμαστε μόνο πλάνοι, αλλά και ανήθικοι, όπως ο γιατρός
που αρνείται τον όρκο του Ιπποκράτη γιατί δεν θέλει να πει σε κάποιον τα κακά
νέα, γιατί σκέφτεται ότι εκείνο το άτομο θα του εναντιωθεί, θα θυμώσει μαζί
του, θα λυπηθεί. Και δεν τους λέει τα νέα που είναι πιο σημαντικά για να σωθεί
η ζωή τους.
Είμαστε κλέφτες όταν δεν μιλάμε πολύ για την αμαρτία.
Όταν αρνούμαστε να διδάξουμε την ολοσχερή αχρειότητα των
ανθρώπων, είναι αδύνατο να φέρουμε δόξα στο Θεό.
Αγάπησε πολύ, επειδή της συγχωρήθηκαν πολλά και ήξερε πόσο
πολύ είχε συγχωρηθεί, διότι ήξερε πόσο αχρεία ήταν. (Λουκ.ζ:47)
Φοβόμαστε να πούμε στους ανθρώπους για την αχρειότητά τους
και δεν μπορούν ποτέ να αγαπήσουν το Θεό εξαιτίας αυτού. Τους έχουμε κλέψει την
ευκαιρία να μην καυχώνται στον εαυτό τους, αλλά να ακολουθούν την
προειδοποίηση: «Ο καυχώμενος εν Κυρίω ας
καυχάται» (Α’ Κορ.α:31)
