Οίδα
που κατοικείς, όπου ο θρόνος του Σατανά, και κρατείς το όνομά μου, και ουκ
ηρνήσω την πίστην μου και εν ταις ημέραις Αντιπάς ο μάρτυς μου ο πιστός μου, ός
απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο Σατανάς κατοικεί.
Εδώ αναφέρεται κύρια στη λατρεία του όφη
του Ασκληπιού. Ο όφις είναι σύμβολο του Σατανά.
Το πνευματικό μήνυμα για τους πιστούς είναι
ότι ο θρόνος του Σατανά ήταν η ειδωλολατρία που υπήρχε κι ότι ο Σατανάς στο
πρόσωπο των αυτοκρατόρων έστησε τον θρόνο του μέσα στην εκκλησία κι έγινε
εκκλησιαστικός ηγέτης. (Εκκλησιαστική ιστορία Β. Στεφανίδη, παργρ.11 «Σχέσεις εκκλησίας
και πολιτείας» σελ.149).
Η εκκλησία ξέφυγε από την απλότητά της. Ο
Χριστός άφησε στην εκκλησία τα 5 χαρίσματα της διακονίας. Μ’ αυτά τα
υπουργήματα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, όσο κι αν μεγαλώσει η εκκλησία, μπορεί
να εξυπηρετηθεί. Όλοι οι πιστοί στην Καινή Διαθήκη είναι ιερείς του Κυρίου,
γεμάτοι με τη χάρη και το Πνεύμα του Θεού, και από αυτούς ο Θεός εκλέγει
ανάλογα με το κάλεσμα του καθένα και κάνει αποστόλους προφήτες ευαγγελιστές,
ποιμένες, δασκάλους και διακόνους (Α’ Τιμ.γ:12-13).
Δεν υπήρχε ειδικό ιερατείο, ο κλήρος. Οι
άνθρωποι όμως ξέφυγαν απ’ αυτή την απλότητα και άρχισαν να ανεβάζουν τους
εαυτούς τους ψηλότερα από άλλους.
Σε μια πόλη αν ήταν μεγάλη, μπορούσαν να
υπάρχουν περισσότερες από μια εκκλησίες ανάλογα με το πλήθος των πιστών και μια
από αυτές τις εκκλησίες οπωσδήποτε θα ήταν η πρώτη, η γενέτειρα θα μπορούσαμε
να πούμε. Τον καιρό των αποστόλων δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη επιρροή από την
μια εκκλησία στην άλλη, πέρα από του ότι υπήρχε η αγάπη, η αμοιβαία αλληλεγγύη,
η κατανόηση, η αδελφότητα και η συνεννόηση στα πράγματα του Θεού.
Στα γύρω χωριά μπορεί να ήταν κι άλλες
εκκλησίες οι οποίες ξεκίνησαν από τις εκκλησίες της πόλης και να υπήρχαν
επίσκοποι που δεν είναι άλλοι από τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών και ιδιαίτερα
τους ποιμένες. Ο επίσκοπος δεν είναι αξίωμα που δίνεται, αλλά φαίνεται από τη
διακονία του εργάτη.
Οι επίσκοποι αυτοί που βρισκόταν στη χώρα,
ονομαζόταν χωροεπίσκοποι και δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ του επισκόπου της
πόλης και του χωροεπισκόπου. Όμως όπως
βλέπουμε από την ιστορία (Β. Στεφανίδης ΕΚΚΛ.ΙΣΤΟΡΙΑ «ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΙΣ» Σελ.99) οι
επίσκοποι των πόλεων άρχισαν να βλέπουν σε ιδιαίτερες εξουσίες για τους εαυτούς
τους, πράγμα που έκανε τους χωροεπισκόπους ν’ αντιδράσουν.
Έτσι, άρχισαν να υπάρχουν τίτλοι και
αξιώματα (Μητροπολίτης, Αρχιεπίσκοπος) όροι, που δεν υπάρχουν μέσα στο λόγο του
Θεού.
Στην περίοδο που εξετάζουμε, έγιναν οι
Οικουμενικοί σύνοδοι για τις οποίες κόπτονται πολλοί ότι υπήρχε πνεύμα
αδελφοσύνης και ότι το Πνεύμα το Άγιο οδηγούσε τους συνέδρους στο να παίρνουν
τις αποφάσεις τους και έτσι έχουμε το «Σύμβολο της πίστης» και όλα τα δόγματα
που υπάρχουν σήμερα. Η ιστορία όμως έχει τελείως διαφορετική γνώμη.
Όμως μέσα σ’ αυτή την εκκλησία υπήρχαν
πιστοί, άγιοι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια ήταν στην αφάνεια.
Β. και κρατείς το όνομά μου
Αν ρίξουμε μια ματιά στην εκκλησιαστική
ιστορία αυτών των χρόνων βρίσκουμε ότι είναι υποτυπώδης γιατί όλοι αυτοί που
εθεωρούντο από την καθολική εκκλησία ως αιρετικοί εδιώκοντο και τα συγγράμματα
τους καίγονταν. Έτσι έχουν μείνει μόνο της μιας πλευράς και ότι ξέρουμε για
τους «αντιφρονούντες» είναι πλύση εγκεφάλου από τους εχθρούς τους.
Σποραδικά υπάρχουν μερικές ακτίνες που μας
επιτρέπουν να δούμε ότι υπήρχαν πολλοί πιστοί που δεν ενέδωσαν στον
Καθολικισμό, την πνευματική καταστροφή της εκκλησίας. Δεν συμβιβάστηκαν με τις
καινούριες θεωρίες περί τριάδας προσώπων, νηπιοβαπτίσεις, προσκύνηση εικόνων, ξεχωριστό
ιερατείο - τον κλήρο - προσκύνηση της μητέρας του Χριστού, εορτολόγια κτλ.
Υπήρχαν ακόμη εκείνοι που γνώριζαν το όνομα
του Ιησού και που παρουσίασαν τρομερή αντίσταση γιατί αυτοί λέει η ιστορία ήταν
οι πτωχοί και αμαθείς, ο πολύς λαός, όπως λέει ο Τερτυλλιανός (Εκκλ.Ιστ.Β.Στεφανίδη
«Το τριαδικό δόγμα» σελ.166)
Ο απλός λαός ήξερε το όνομα του Ιησού,
ήξερε τι σημαίνει «Άκουε Ισραήλ Κύριος ο
Θεός ημών είναι είς Κύριος». Αντίθετα με τους μορφωμένους «νονούς» των
χριστιανικών δογμάτων της εποχής εκείνης που στόχος τους ήταν να αναμείξουν την
εκκλησία με τις φιλοσοφίες του Πλάτωνα, των Βραχμάνων, των Αιγυπτίων, και των
Περσών, και οι οποίοι ονόμασαν τους απλούς αυτούς χριστιανούς «Μοναρχιανούς»,
γιατί πίστευαν μόνο σε μία αρχή και όχι σε πολλές όπως οι «επιφανείς» της
εποχής εκείνης «πατέρες της εκκλησίας» και οι ειδωλολάτρες που τους επηρέαζαν.
Για να νικηθεί αυτή η μάζα των πιστών
πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα. Όμως ο Ιησούς τους λέει «κρατείς το όνομά μου και ουκ αρνήσω την πίστιν μου» που σημαίνει
ότι οι άλλοι την αρνήθηκαν, τόσο την πίστη όσο και το όνομα. Όταν κι αυτοί
έπαψαν να υπάρχουν, η εκκλησία μπήκε στους σκοτεινούς αιώνες. Το φύραμα έγινε ένζυμο.
Γ. και ουκ ηρνήσω την πίστην μου και εν ταις
ημέραις Αντιπάς ο μάρτυς μου ο πιστός μου, απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο Σατανάς
κατοικεί
Η παράδοση λέει ότι το 90-96 μ.Χ. υπήρχε
στην Πέργαμο κάποιος Αντιπάς ο οποίος μαρτύρησε με πολύ φρικτά βασανιστήρια,
αφού τον έψησαν μέσα σ’ ένα μπρούτζινο βαρέλι.
ΑΝΤΙ-ΠΑΣ σημαίνει αυτός που είναι εναντίον
πάντων. Αυτός λοιπόν ο μάρτυρας του Ιησού βρήκε ότι για να βαδίσει στο δρόμο
Του, για να κρατήσει την πίστη και το όνομά Του, έπρεπε να σταθεί εναντίον όλων
(Εφεσ.ς:13).
«παρ’
υμίν».
Ο μάρτυρας αυτός σκοτώθηκε «παρ’ υμίν» που σημαίνει κοντά σας. Αν σκοτώθηκε
κοντά τους κι ο Αντιπάς ήταν εναντίον όλων, τότε γιατί σκοτώθηκε μόνο εκείνος
και όχι και οι υπόλοιποι; Είναι ευνόητο ότι ο Αντιπάς πρέπει να ήταν και
εναντίον της Περγαμίας των τότε χριστιανών, εναντίον κάθε συμβιβασμού, οπότε
ήταν και εναντίον αυτών, γι’ αυτό και μαρτύρησε μόνος.
Ο Αντιπάς δεν πρέπει να αναφέρεται σ’ ένα
άτομο μόνο, αλλά σε όλους τους πιστούς που κρατούν την πίστη και το όνομα του
ΙΗΣΟΥ, χωρίς να κάνουν συμβιβασμούς στο λόγο του Θεού.
