Ο Yu Xukang από την Κίνα, πατέρας ενός ανάπηρου αγοριού, καθημερινά διανύει μία απόσταση περίπου 30 χιλιομέτρων προκειμένου να μεταφέρει στους ώμους του, τον γιο του που αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα και να τον οδηγήσει στο σχολείο του.
Οι δυο τους, μένουν σε ένα μικρό σπίτι στην επαρχία Fengyi, στην νοτιοδυτική Κίνα. Ωστόσο, η μητέρα του αγοριού τους εγκατέλειψε. Ο 12χρονος Xiao Qiang, εξαιτίας της αναπηρίας του, δεν έγινε δεκτός σε κανένα από τα σχολεία που βρίσκονται κοντά στο σπίτι τους.
Έτσι, ο στοργικός πατέρας, δίχως δεύτερη σκέψη και χωρίς να στερήσει από τον γιο του, την μόρφωση, καθημερινά διανύει απόσταση 30 χιλιομέτρων, με τα πόδια έχοντας στους ώμους του, τον μονάκριβο γιο του. «Ο γιος μου έχει μία σωματική αναπηρία. Δεν έχει πρόβλημα με τα χέρια και τα πόδια του αλλά η πλάτη του είναι κυρτή με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περπατήσει. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το μυαλό του. Είναι πανέξυπνος» εξομολογείται ο Yu Xukang και πρόσθεσε: «Όλα τα σχολεία κοντά στο σπίτι μας τον απέρριψαν. Έτσι αποφάσισα ότι θα τον κουβαλάω κάθε μέσα στους ώμους μου και θα τον πηγαίνω μόνος μου. Σηκωνόμαστε στις 5 το πρωί, βάζω στον μικρό να φάει και μετά ξεκινάμε το ταξίδι μας».
Οι δυο τους, μένουν σε ένα μικρό σπίτι στην επαρχία Fengyi, στην νοτιοδυτική Κίνα. Ωστόσο, η μητέρα του αγοριού τους εγκατέλειψε. Ο 12χρονος Xiao Qiang, εξαιτίας της αναπηρίας του, δεν έγινε δεκτός σε κανένα από τα σχολεία που βρίσκονται κοντά στο σπίτι τους.
Έτσι, ο στοργικός πατέρας, δίχως δεύτερη σκέψη και χωρίς να στερήσει από τον γιο του, την μόρφωση, καθημερινά διανύει απόσταση 30 χιλιομέτρων, με τα πόδια έχοντας στους ώμους του, τον μονάκριβο γιο του. «Ο γιος μου έχει μία σωματική αναπηρία. Δεν έχει πρόβλημα με τα χέρια και τα πόδια του αλλά η πλάτη του είναι κυρτή με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περπατήσει. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το μυαλό του. Είναι πανέξυπνος» εξομολογείται ο Yu Xukang και πρόσθεσε: «Όλα τα σχολεία κοντά στο σπίτι μας τον απέρριψαν. Έτσι αποφάσισα ότι θα τον κουβαλάω κάθε μέσα στους ώμους μου και θα τον πηγαίνω μόνος μου. Σηκωνόμαστε στις 5 το πρωί, βάζω στον μικρό να φάει και μετά ξεκινάμε το ταξίδι μας».