Παραλληλισμοί
γενικών διδασκαλιών
Για την κατανόηση και τη σωστή ερμηνεία
ορισμένων κειμένων, όπου δεν αρκούν οι παραλληλισμοί λέξεων και ιδεών, είναι
αναγκαίο να ανατρέξουμε στο γενικό πνεύμα ή τη γενική διδασκαλία των Γραφών. Ο
ερμηνευτής του λόγου του Θεού πρέπει πάντοτε να είναι σίγουρος ότι δεν παραβαίνει
τον γενικό ειρμό, το πνεύμα της διδασκαλίας της Γραφής.
Παραδείγματα
Η Γραφή λέει: “ο άνθρωπος δικαιούται δια
πίστεως χωρίς τα έργα του Νόμου”. Αν, τώρα,
κάποιος διαβάζοντάς το καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος που πιστεύει
είναι ελεύθερος απ’ την υποχρέωση που έχει απέναντι στον άγιο νόμο του Θεού να
ζει μία ζωή σύμφωνη μ’ αυτόν και να εκτελεί
τις εντολές, τότε ο άνθρωπος αυτός διδάσκει μία τραγική πλάνη, έστω κι αν
καταφεύγει σε ορισμένους παραλληλισμούς του κειμένου.
Αν και δεν δικαιωνόμαστε με το Νόμο είμαστε
υποχρεωμένοι, σύμφωνα με την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, να υπακούμε τους
Νόμους του Θεού που έχουν σχέση με εμάς. Στην Καινή Διαθήκη δεν είμαστε υποχρεωμένοι
να υπακούμε στον τελετουργικό αλλά στον ηθικό Νόμο.
Είναι αναγκαίο να συμβουλευόμαστε τον
γενικό ειρμό, το πνεύμα της Γραφής που σχετίζεται μ’ αυτό το θέμα. Όταν το
κάνουμε αυτό βλέπουμε ότι η ερμηνεία αυτή είναι λάθος γιατί είναι αντίθετη με
το γενικό πνεύμα των Ευαγγελίων, όπου υπάρχουν προειδοποιήσεις ενάντια στην
αμαρτία και νουθεσίες για αγιασμό και καθαρότητα.
Όπως προκύπτει απ’ τη γενική διδασκαλία των
Γραφών ο Θεός είναι Πνεύμα, Παντοδύναμος, Καθαρός, Άγιος, Παντογνώστης,
πανταχού Παρών, τα οποία φαίνονται πολύ καθαρά μέσα στο λόγο Του.
Υπάρχουν, ωστόσο, άλλα κείμενα που
παρουσιάζουν το Θεό σαν άνθρωπο, περιορίζοντάς Τον σε χρόνο ή τόπο, μειώνοντας,
κατά κάποιο τρόπο, την καθαρότητα και την αγιοσύνη Του, τη δύναμη και τη σοφία
Του και τέτοια κείμενα πρέπει να τα δούμε κάτω απ΄ το φως ήδη γνωστών διδασκαλιών.
Ο
άπειρος Θεός πολλές φορές “ταπεινώνεται” και μιλάει σαν άνθρωπος ώστε ο
περιορισμένος νους μας να μπορέσει να συλλάβει τις αλήθειές Του που είναι πέρα
απ’ τις ικανότητές μας να εννοήσουμε. Οι εκφράσεις που περιγράφουν το Θεό με
ανθρώπινα χαρακτηριστικά κι όρους ονομάζονται “ανθρωπομορφισμοί”.
Υπάρχουν κάποια κείμενα τα οποία με την πρώτη ματιά δίνουν την εντύπωση ότι
δεν εναρμονίζονται με το πνεύμα των Γραφών κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι
είναι γραμμένα σε μεταφορικό λόγο κι ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να
κατανοήσει και να συλλάβει την αλήθεια του λόγου του Θεού στην πληρότητά της.
Στις Παρ.ις:4, λοιπόν, όπου λέει: “Ο Κύριος
έκαμε τα πάντα δι’ εαυτόν έτι και τον ασεβή δια την ημέρα την κακήν” διδάσκει
ότι ο Θεός δημιούργησε τους ασεβείς για να τους καταστρέψει, όπως διδάσκούν
ορισμένοι; Οπωσδήποτε όχι!! Σύμφωνα με το γενικό πνεύμα της Γραφής κι όπως
προκύπτει από πλήθος εδάφια ο Κύριος δεν επιθυμεί τον θάνατο του αμαρτωλού, ούτε θέλει να απολεσθεί κανείς αλλά όλοι να
μετανοήσουν (Β’ Πετρ.γ:9).
Η σωστή ερμηνεία του δεύτερου μέρους του
εδαφίου είναι ότι ο Δημιουργός των πάντων στην ημέρα την κακή γνωρίζει πώς
να κάνει ακόμη και τους ασεβείς να εξυπηρετήσουν τα θεία σχέδια Του με την
ασέβειά τους. Πόσες φορές βλέπουμε μέσα στη θεία πρόνοια του Θεού ότι οι
ασεβείς χρησιμοποιούνται σαν μάστιγα και πληγή για άλλους, ενώ ταυτόχρονα
τιμωρούνται κι οι ίδιοι!
Ο Θεός έπλασε τους ασεβείς αλλά ο ίδιος δεν
τους έκανε ασεβείς. Τους έπλασε αγαθούς, αλλ’ αυτοί έγιναν ασεβείς και
διεφθαρμένοι.
