Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
Το όγδοο κεφάλαιο του Λευιτικού αναφέρει
τον τρόπο με τον οποίο αφιερώνονταν οι ιερείς ή γινόταν έτοιμοι για υπηρεσία.
Στο Λευιτ.η:6 διαβάζουμε: «Καί έφερεν ο Μωυσής τόν Ααρών καί τούς υιούς αυτού καί έλουσεν αυτούς
μέ ύδωρ». Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να προσέξουμε εδώ, είναι ότι δεν
αφιέρωναν οι ίδιοι οι ιερείς τους εαυτούς τους, αλλά ο Μωυσής. Κατά τον ίδιο
τρόπο, όποιος θέλει να γίνει «ιερέας του Κυρίου» δεν μπορεί να καθαγιαστεί από
μόνος του. Εμείς δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τις καρδιές μας ή να γίνουμε
κατάλληλοι για το έργο του Θεού. Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να παρουσιαστούν
μπροστά στο Μωυσή.
Εμείς, πρέπει να παρασταθούμε μπροστά στο Θεό: «Σάς
παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά τών οικτιρμών τού Θεού, νά παραστήσητε τά σώματά
σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τόν Θεόν, ήτις είναι η λογική σας
λατρεία» (Ρωμ.ιβ:1).
Στον καθαγιασμό των ιερέων, βλέπουμε να
χρησιμοποιείται νερό, αίμα και λάδι, σαν σύμβολα της ενέργειας του νερού, του
αίματος και του Πνεύματος στη ζωή του παιδιού του Θεού (Α’ Ιωάν.ε:8). Στο
τέλος, ντυνόταν με τα όμορφα ιερατικά ρούχα.
Η πρώτη διαδικασία του λουσίματος με νερό,
ήταν σύμβολο της εφαρμογής του λόγου του Θεού στην καρδιά. Εφες.ε:26 «διά νά
αγιάση αυτήν, καθαρίσας μέ τό λουτρόν τού ύδατος διά τού λόγου». Ο λόγος
εφαρμόζεται στην καρδιά μας καθώς υπακούμε στις βασικές εντολές του. Αυτή η
υπακοή θα μας ξεχωρίσει από κάθε σαρκικό έργο και θα μας καθαγιάσει για
υπηρεσία. Ο Ιησούς έδωσε μεγάλη σημασία στον αγιασμό δια του λόγου όταν
προσευχόταν: «Αγίασον αυτούς εν τή αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι
αλήθεια» (Ιωάν.ιζ:17). Το ορατό (εξωτερικό) σημείο του εσωτερικού αγιασμού
είναι το βάπτισμα στο νερό, κατά το οποίο ο πιστός ταυτίζεται με τον Κύριό του
στο θάνατο και την ταφή.
Ο Μωυσής πήρε ακόμα αίμα από το θυσιαστήριο
και το έβαλε στον Ααρών και τους γιους του. Το έβαζε στο λοβό του δεξιού αυτιού
στον αντίχειρα του δεξιού χεριού και το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού
(Λευιτ.η:23). Αυτοί που πρόκειται να γίνουν ιερείς του Κυρίου, πρέπει να έχουν
αυτιά που θ’ ακούν το λόγο του Θεού και τη φωνή του Κυρίου καθώς μιλάει στην
καρδιά. Στο Μάρκ.δ:24 διαβάζουμε «Προσέχετε τί ακούετε» και στο
Λουκ.η:18 «Προσέχετε λοιπόν πώς ακούετε». Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού
δεν ακούνε κάθε τι που ικανοποιεί τη σάρκα, αλλά ότι είναι προς οικοδομή. «Όστις
έχει ωτίον άς ακούση τί λέγει τό Πνεύμα πρός τάς εκκλησίας» (Αποκ.β:7). Αν
το αίμα είναι πάνω στα χέρια μας, τότε θα τα χρησιμοποιούμε μόνο για το έργο
Του και αν είμαστε πιστοί, ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι δεν θα χρειαστεί
να εμφανιστούμε μπροστά Του με άδεια χέρια, αλλά με χαρά θα φέρουμε τα δεμάτια
του θερισμού μαζί μας. Δες Έξ.κγ:15
λδ:20. Αν το αίμα είναι στα πόδια μας, το βάδισμά μας θα ευαρεστεί το
Θεό γιατί ακόμα κι ο Χριστός δεν προσπάθησε να ικανοποιήσει τον εαυτό Του. «Λέγω
λοιπόν, Περιπατείτε κατά τό Πνεύμα καί δέν θέλετε εκπληροί τήν επιθυμίαν τής
σαρκός» (Γαλ.ε:16).
Στο Λευιτ.η:12 διαβάζουμε «Καί έχυσεν
από τού ελαίου τού χρίσματος επί τήν κεφαλήν τού Ααρών καί έχρισεν αυτόν, διά νά αγιάση
αυτόν». Πριν τελειώσει η αφιέρωσή μας σαν ιερείς, πρέπει να χριστούμε με το
«έλαιο της ευφροσύνης» ή να γεμίσουμε με το Άγιο Πνεύμα. Οι βασιλιάδες, οι
ιερείς και οι προφήτες έπρεπε να χριστούν κατά τον ίδιο τρόπο, πριν ξεκινήσουν
την υπηρεσία τους στον Κύριο. Αν έχεις προφητική διακονία, το χάρισμα της
διδασκαλίας, την ιερατική διακονία της μεσιτείας ή τη βασιλική ικανότητα να
υπερισχύεις, χρειάζεσαι το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος να σε οδηγεί.
Όπως ο Ααρών και οι γιοι του, έτσι κι εμείς
πρέπει να είμαστε ντυμένοι με τα ιερατικά ρούχα της δικαιοσύνης Ης.ξα:10 Α΄Κορ.α:30
Γαλ.ε:22-23.
