Περιμένοντας την υιοθεσία.

«Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν· και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» (Ρωμ.η:18-24).

Τα παθήματα των παιδιών του Θεού είναι μόνο του παρόντα καιρού.

Αν είμαστε πραγματικά συγκληρονόμοι του Χριστού, θα πρέπει να περιμένουμε να γίνουμε συμμέτοχοι και στα παθήματα όπως στη δόξα. Η κοινωνία με τον Ιησού περιλαμβάνει και τα δύο.

Πολλοί θέλουν να γνωρίσουν «την δύναμιν της αναστάσεως αυτού», αλλά λίγοι είναι πρόθυμοι να Τον γνωρίσουν στην «κοινωνίαν των παθημάτων αυτού», συμμορφούμενοι με τον θάνατον αυτού! (Φιλιπ.γ:10)

Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε σε τίποτα το Χριστό στην απολύτρωση, αλλά μπορούμε να απαρνηθούμε τον κοσμικό τρόπο ζωής για να κερδίσουμε την ουράνια ζωή (Λουκ.θ:23-25). Θα πρέπει να συμμετέχουμε στα παθήματα του Ιησού πριν μπορέσουμε να απολαύσουμε τη δόξα Του (Α’ Πέτρ.δ:12-13). Ο θάνατος προηγείται της ανάστασης και ο Γολγοθάς προηγείται της Πεντηκοστής.

Η έμφαση της πρότασης βρίσκεται στη δόξα. Τα επίγεια παθήματα είναι μόνο το προοίμιο της αιώνιας δόξας.

«Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄Κορ.δ:17)

Τα παρόντα παθήματα δεν πρέπει να μας πτοούν, γιατί η μέλλουσα δόξα είναι πολύ πιο μεγάλη. Στην πραγματικότητα είναι τόσο μεγάλη η διαφορά, που δεν αξίζει ούτε καν να τα αναφέρουμε! Όταν ο Ιησούς πει: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ» και σκουπίσει τα δάκρυα από τα μάτια μας, αυτό αξίζει τα πάντα!

Σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι μόνο η χαρά μας λίγη, αλλά και η αποκάλυψη της δόξας.

«αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» (Α΄Κορ.β:9).

«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι» (Α΄Ιωάν.γ:2).

Η μελλοντική δόξα μας είναι τόσο μεγάλη, που όλη η κτίση περιμένει ανυπόμονα την αποκάλυψη της θέσης μας σαν γιοι του Θεού. Τα εδάφια 19-22 προσωποποιούν την κτίση και της αποδίδουν ανθρώπινα συναισθήματα προσδοκίας και νοσταλγίας.

Όσο αφορά στο Θεό, είμαστε ήδη γιοι Του, αλλά αυτό δεν έχει αποκαλυφτεί ακόμα στον κόσμο. Δεν απολαμβάνει ακόμα ο κόσμος την ευλογία που θα έρθει όταν ο Χριστός εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του στη γη κι εμείς συμβασιλεύσουμε.

Αυτό που θα αποκαλυφθεί ξεπερνάει κάθε φαντασία! Υπάρχει κάτι που θα έρθει, κάτι πίσω από την κουρτίνα!

Αυτό που θα αποκαλυφθεί δεν θα το δούμε μόνο, αλλά θα το ζήσουμε για να το χαρούμε.

Τα παθήματα λοιπόν είναι μικρά και πρόσκαιρα, έχουν να κάνουν βασικά με το σώμα μας, ενώ η δόξα είναι πλούσια, είναι αιώνια κι έχει να κάνει με την ψυχή και το πνεύμα μας.

«Φρονώ» σημαίνει λογίζομαι, δεν είναι μια επιπόλαιη σκέψη. Ο απόστολος Παύλος ήξερε τα παθήματα του παρόντα καιρού (Β’ Κορ.ια:23-28 & ιβ:3-4), αλλά ήξερε και τη δόξα του ουρανού.

Ο ονειδισμός του Χριστού είναι πλούτος για όσους πιστεύουν και αποβλέπουν στη μισθαποδοσία (Εβρ.ια:26).

Οι άγιοι, καθώς περιμένουν την αποκάλυψη της δόξας, υποφέρουν λίγο γι’ αυτήν, αλλά υπομένουν γιατί αυτό που περιμένουν είναι σίγουρο, δεν είναι ουτοπία.

Όλη η κτίση περιμένει αυτή τη δόξα, αυτή την αποκάλυψη!

Η κτίση νοσταλγεί την απελευθέρωση, γιατί τώρα είναι υποκείμενη στη ματαιότητα. Τώρα βρίσκεται κάτω από την κατάρα της αμαρτίας κι αυτό δεν έγινε οικειοθελώς, αλλά ο Θεός την καταράστηκε εξαιτίας της αμαρτίας του ανώτερου δημιουργήματος, του κατ’ εικόνα Θεού πλασθέντος ανθρώπου. Ο Θεός είπε στον Αδάμ: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού» (Γέν.γ:17-18).

Ο θάνατος μπήκε στον κόσμο δια μέσου της αμαρτίας (Ρωμ.ε:12). Προφανώς, άγχος, δυσαρμονία, αρρώστιες, θάνατος, φθορά και αφανισμός ήταν άγνωστες καταστάσεις στη δημιουργία του Θεού πριν την αμαρτία του ανθρώπου. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε, ο Θεός έβαλε την κτίση κάτω από κατάρα, αλλά κι αυτό το έκανε «επ’ ελπίδι».

Η κτίση έχει υποταχθεί στη ματαιότητα εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Η γη καταράστηκε όταν αμάρτησε ο Αδάμ κι αυτό επιδρά σε όλα τα κτίσματα.

Με την πτώση του ανθρώπου, ήρθε ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ, ΔΥΣΜΟΡΦΙΑ, ΑΔΥΝΑΜΙΑ στην κτίση. ΛΕΡΩΘΗΚΕ, η περισσότερη ομορφιά χάθηκε!

Υπάρχει έχθρα ανάμεσα στα πλάσματα, είναι υποκείμενα σε μια συνεχή μεταβολή και παρακμή, φθορά (γήρανση).

Αυτή η ελπίδα είναι η μελλοντική απελευθέρωση της κτίσης από τα δεσμά της φθοράς κι αυτό θα συμβεί όταν τα παιδιά του Θεού κληρονομήσουν όλα αυτά που έχουν ετοιμαστεί γι’ αυτά. Θα έρθει μια μέρα που η γη δεν θα είναι πια καταραμένη (Αποκ.κβ:3). Ο Θεός θ’ αποκαταστήσει τη δημιουργία στην αρχική της ομορφιά, αρμονία και ειρήνη. Προφανώς, αυτό περιλαμβάνει μια αλλαγή σε θέματα ανταγωνισμού, αρπαγής και «επιβίωσης του ισχυρού»!

Σε περιορισμένη κλίμακα, πολλά φυτά και ζώα συνυπάρχουν με μια αρμονική σχέση ευεργετική και για τα δύο, αυτό που στη Βιολογία ονομάζεται συμβίωση. Οι μέλισσες παίρνουν το νέκταρ των φυτών και σ’ αντάλλαγμα εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους, μεταφέροντας τη γύρη από λουλούδι σε λουλούδι.  Κάποια πουλιά, τρώνε τα ζωύφια και τα παράσιτα από τα σώματα μεγάλων ζώων, απολαμβάνοντας έτσι το γεύμα τους σαν ανταπόδοση της υπηρεσίας τους. Ο άνθρωπος φροντίζει γαλακτοφόρα κοπάδια και παίρνει γάλα, βούτυρο και τυρί για αντάλλαγμα. Όταν ο Ιησούς εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία του στη Γη, θ’ αποκαταστήσει τη δημιουργία σε μια ισορροπία, συμβιωτική σχέση, ώστε τίποτα να μην πληγώνεται ή να καταστρέφεται (Ης.ια:6-10).

Δεν είναι μόνο ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί, ή μάλλον καταχράται τα κτίσματα του Θεού σαν όργανα αμαρτίας, αλλά τα καταχράται ατιμάζοντας το Δημιουργό τους και πληγώνοντας τις καρδιές των παιδιών Του.

Κι όλα αυτά δεν έγιναν εκουσίως. Δεν το διάλεξαν να γίνουν όργανα αμαρτίας, αλλά δια τον υποτάξαντα, τον άνθρωπο.

Ο Θεός καταδίκασε εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου την κτίση να είναι υποκείμενη σ’ αυτόν. Όμως η κτίση ελπίζει ότι δεν θα είναι πάντα έτσι. Στενάζει και αγωνιά.

Ολόκληρη η κτίση στενάζει και εργάζεται με οδύνες τοκετού μέχρι να συμβεί το νέο πράγμα. Ίσως αυτό να εννοεί ότι οι φυσικές αναταραχές του πλανήτη μας, όπως κυκλώνες, ανεμοστρόβιλοι, τσουνάμι, σεισμοί, είναι τα σημάδια αυτού του γεγονότος.

Η αμαρτία είναι βάρος για όλη την κτίση. Όταν οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Ιησού, η γη κουνήθηκε από κάτω τους.

Όλα φωνάζουν:

«Διότι ο λίθος από του τοίχου θέλει βοήσει και τα ξυλοδέματα θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν» (Αβακ.β:11).

«Αν ο αγρός μου καταβοά εναντίον μου και κλαίωσιν ομού οι αύλακες αυτού» (Ιώβ λα:38).

«Είπατε εν τοις έθνεσιν, Ο Κύριος βασιλεύει· η οικουμένη θέλει βεβαίως είσθαι εστερεωμένη· δεν θέλει σαλευθή· αυτός θέλει κρίνει τους λαούς εν ευθύτητι. Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γή· ας ηχή η θάλασσα και το πλήρωμα αυτής. Ας χαίρωσιν αι πεδιάδες και πάντα τα εν αυταίς· τότε θέλουσιν αγάλλεσθαι πάντα τα δένδρα του δάσους ενώπιον του Κυρίου· διότι έρχεται, διότι έρχεται διά να κρίνη την γήν· θέλει κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη και τους λαούς εν τη αληθεία αυτού» (Ψαλμ.#ς:10-13).

«Ας ηχή η θάλασσα και το πλήρωμα αυτής· η οικουμένη και οι κατοικούντες εν αυτή. Οι ποταμοί ας κροτώσι χείρας, τα όρη ας αγάλλωνται ομού, ενώπιον του Κυρίου· διότι έρχεται διά να κρίνη την γήν· θέλει κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη και τους λαούς εν ευθύτητι» (Ψαλμ.#η:7-9).

Δεν αγωνίζεται μόνο η κτίση να τα καταφέρει κάτω από την κατάρα και λαχταρά την απελευθέρωση, αλλά κι εμείς που έχουμε το Πνεύμα. Ακόμα δεν έχουμε ολοκληρωτική σωτηρία. Το Άγιο Πνεύμα είναι πρώτοι καρποί, η αρχική συγκομιδή των καρπών που έχουν ωριμάσει πριν από το θερισμό. Το Άγιο Πνεύμα είναι η αρχική δόση, το καπάρο, η εγγύηση της τελικής κληρονομιάς μας (Εφες.α:13-14).

Ακόμα αγωνιζόμαστε με την αμαρτωλή φύση μας, τις φυσικές αδυναμίες μας, τις αρρώστιες, το θάνατο. Ακόμα περιμένουμε την πλήρη κληρονομιά μας, την ολοκλήρωση της υιοθεσίας μας που είναι η απολύτρωση του σώματος. Απολαμβάνουμε την πνευματική σωτηρία και είμαστε ήδη παιδιά του Θεού, αλλά δεν έχουμε λάβει ακόμα όλα τα πλεονεκτήματα της σωτηρίας μας. Όταν έρθει ο Χριστός, η φύση της αμαρτίας θα καταστραφεί και τα θνητά μας σώματα θα γίνουν αθάνατα. Η υιοθεσία μας θ’ αναγνωριστεί μπροστά σε όλους και θα απολαύσουμε την πληρότητα αυτής της θέσης.

Όταν ο Κύριος έρθει, η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς, τότε θα φανερωθούν οι γιοι του Θεού. Τώρα είναι κρυμμένοι.

Το στάρι δεν φαίνεται σ’ ένα σωρό από άχυρα!

στενάζομεν εν εαυτοίς, από μέσα μας όχι σαν τους υποκριτές.

Όλοι έχουμε την ίδια επιθυμία: ΕΛΑ ΚΥΡΙΕ!!!

Ρωμ.θ:6-9 και Ρωμ.ι:4-11