«Διότι λέγω διά της χάριτος της εις εμέ
δοθείσης προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ' ό,τι
πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως, το
οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον. Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά,
πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί εν σώμα
είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων. Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά
την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν
της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, είτε διδάσκει
τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν·
ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι, ο προϊστάμενος ας προΐσταται μετ'
επιμελείας, ο ελεών ας ελεή εν ιλαρότητι» (Ρωμ.ιβ:3-8).
Σ’
αυτά τα εδάφια, ο Παύλος μίλησε με τη χάρη που του είχε δοθεί, δηλαδή την κλήση
του να είναι απόστολος. Κατ’ αυτό τον τρόπο έγινε ο ίδιος παράδειγμα του
μηνύματός του. Το χρισμένο μήνυμά του για κάθε πιστό είναι: πρέπει να είμαστε
ταπεινοί, αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι ο πρωτεργάτης και δημιουργός κάθε
πνευματικής μας επιτυχίας. Δεν πρέπει να υπερεκτιμάμε τους εαυτούς μας, αλλά να
σκεφτόμαστε συγκρατημένα πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Πρέπει
να εκτιμάμε αυτά τα σοβαρά θέματα ανάλογα με την πίστη που μας έχει δώσει ο
Θεός. Δεν έχουμε κανένα λόγο να θεωρούμε εαυτούς υπερέχοντας όταν
καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι η πηγή της πίστης μας κι ότι έχει δώσει πίστη στον
καθένα μέσα στην εκκλησία.
