ΕΞΟΔΟΣ - Μελέτη στη Σκηνή του Μαρτυρίου (19- τελευταίο)

ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

Ο Μωυσής, σαν τύπος του Χριστού, έντυσε κομμάτι - κομμάτι τον Ααρών και τους γιους του. Πρώτα τους φόρεσε τον κεντητό λινό χιτώνα που στερεωνόταν με ζώνη (Έξ.κη:39) και μετά τον κυανού ποδήρη του Εφόδ (Έξ.κη:31) που στο κράσπεδό του είχε χρυσά κουδουνάκια και ρόδια (κη:33-35). Μετά, αυτό καθ’ αυτό το Εφόδ που από την περιγραφή του, φαίνεται ότι ήταν ένα είδος γιλέκου ή περιβλήματος χωρίς μανίκια, του οποίου το μπροστινό και το πίσω μέρος ενώνονταν σε κάθε ώμο με ένα ονυχίτη λίθο και οι οποίοι λίθοι ήταν τοποθετημένοι σε χρυσούς οικίσκους. Τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ ήταν χαραγμένα στους δύο λίθους, έξι ονόματα σε κάθε λίθο. Ο αρχιερέας πάντοτε μετέφερε αυτά τα ονόματα, τα οποία αντιπροσώπευαν ολόκληρη τη συναγωγή του Ισραήλ, στους ώμους του, για να δηλώσουν την δύναμη του όταν πήγαινε μπροστά στον Κύριο. Η ζώνη φαίνεται ότι ήταν κεντητή και ήταν πιθανόν προσδεμένη στο εφόδ στην περιοχή της μέσης. (Έξ.κη:8).

             

Τελικά, η μίτρα, φτιαγμένη από φίνο λινό (Έξ. λθ:28), ήταν ένα τουρμπάνι, δεμένο γύρω από το κεφάλι. Το άγιο διάδημα ήταν μια πλάκα από καθαρό χρυσάφι πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη η επιγραφή «Αγιασμός εις τον Κύριο». Ήταν προσαρμοσμένο στο μπροστινό μέρος της μίτρας με μια κυανή ταινία. Αυτό ήταν το στεφάνωμα της ενδυμασίας του αρχιερέα. Δήλωνε ότι αυτός, σαν ο αντιπρόσωπος του λαού προς τον Κύριο, έκανε εξιλέωση για τις αμαρτίες τους για να είναι αποδεκτοί από τον Κύριο. Επίσης δήλωνε ότι ο αρχιερέας είχε αγιαστεί τελετουργικά και θεωρούνταν άγιος.

            

 Το πρώτο κομμάτι της στολής, ο λινός χιτώνας, συμβολίζει τη δικαιοσύνη με την οποία είναι ντυμένοι οι άγιοι. «Καί εδόθη εις αυτήν νά ενδυθή βύσσινον καθαρόν καί λαμπρόν· διότι τό βύσσινον είναι τά δικαιώματα τών αγίων» (Αποκ.ιθ:8). Εφόσον ο Χριστός είναι ο μόνος αναμάρτητος, Αυτός είναι η δικαιοσύνη μας. Α’ Κορ.α:30. Ο Πιλάτος απέδειξε την τελειότητά Του όταν είπε: «Ιδού, σάς φέρω αυτόν έξω, διά νά γνωρίσητε ότι ουδέν έγκλημα ευρίσκω εν αυτώ» (Ιωάν.ιθ:4). Η γυναίκα του Πιλάτου Τον αποκάλεσε «δίκαιο» (Ματθ.κθ:19). Ο ληστής στο σταυρό ομολόγησε ότι: «ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ.κγ:39-41). Ο εκατόνταρχος, όταν πέθανε ο Χριστός έκραξε: «Όντως ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος» (Λουκ.κγ:46-47). Ακόμα και τα δαιμόνια από την άβυσσο αναγνωρίζουν ότι είναι «ο Άγιος του Θεού» (Μάρκ.α:23-24). Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει όταν ο Ιησούς ρώτησε: «Τίς από σάς μέ ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν.η:46).

             

Ο όμορφος λινός χιτώνας λοιπόν, απεικονίζει το Χριστό, τον τέλειο άνθρωπο που δια πίστεως είναι η δικαιοσύνη μας.

            

Η ζώνη ήταν ένα όμορφα κατεργασμένο κομμάτι από λινό, κεντημένο με κυανό, πορφυρό και κόκκινο. Συμβολίζει τη δύναμη προς υπηρεσία. «καί δέν θέλει ειπεί πρός αυτόν·  Ετοίμασον τί νά δειπνήσω, καί περιζωσθείς υπηρέτει με, έωσού φάγω καί πίω,…» (Λουκ. ιζ:8). «Καί θέλω ενδύσει αυτόν τήν στολήν σου καί θέλω περιζώσει αυτόν τήν ζώνην σου, καί τήν εξουσίαν σου θέλω δώσει εις τήν χείρα αυτού καί θέλει είσθαι πατήρ εις τούς κατοίκους τής  Ιερουσαλήμ καί εις τόν οίκον τού  Ιούδα» (Ης.κβ:21). Ο Ιησούς ήταν ο τέλειος υπηρέτης, γιατί «ο Υιός τού ανθρώπου δέν ήλθε διά νά υπηρετηθή, αλλά διά νά υπηρετήση» (Ματθ.κ:28). Μετά το δείπνο του Πάσχα, ο Ιησούς περιζώστηκε μια πετσέτα και έδωσε το παράδειγμα της ταπεινής υπηρεσίας, υπενθυμίζοντας στους μαθητές Του ότι ο υπηρέτης δεν είναι ανώτερος από τον Κύριό του. Εφόσον Αυτός ήταν ο τέλειος υπηρέτης, εμείς μπορούμε τώρα να παίρνουμε απ’ Αυτόν δύναμη προς υπηρεσία.

             

Θ’ αφήσουμε τον ποδήρη χιτώνα γι’ αργότερα. Το εφόδ φοριόταν εξωτερικά σαν αμάνικο χιτώνιο που έφτανε κάτω από τη μέση. Όπως είπαμε, το μπροστινό και το πίσω μέρος ενώνονταν σε κάθε ώμο με ένα ονυχίτη λίθο που ήταν τοποθετημένος σε χρυσό οικίσκο. Τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ ήταν χαραγμένα στους δύο λίθους, έξι ονόματα σε κάθε λίθο. Μας θυμίζει το χαμένο πρόβατο που όταν το βρήκε ο βοσκός του, το έφερε πίσω πάνω στους ώμους του. Το εφόδ ήταν το κατεξοχήν ιερατικό ένδυμα και ήταν αχώριστα ενωμένο με τις δύο επωμίδες με το περιστήθιο, για να μας θυμίζει ότι η δύναμη του ώμου της ιεροσύνης και τα αισθήματα της καρδιάς της ήταν εξολοκλήρου αφιερωμένα στα συμφέροντα εκείνων που αντιπροσώπευε και υπέρ των οποίων φορούσε το εφόδ. Αυτά μπορεί να ήταν τυπικά στον Ααρών, πραγματοποιούνται όμως στο Χριστό: Η παντοδυναμία Του και η άπειρη αγάπη Του μας ανήκουν αιώνια και αναμφισβήτητα. Ο ώμος που σηκώνει το σύμπαν, σηκώνει και το πιο αδύνατο μέλος της εκκλησίας που είναι εξαγορασμένο με την τιμή του αίματος.

             

Στο μπροστινό μέρος του περιστήθιου υπήρχαν δώδεκα διαφορετικοί λίθοι, τοποθετημένοι σε τέσσερις σειρές από 3 λίθους η κάθε σειρά. Τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ ήταν χαραγμένα σ’ αυτούς τους λίθους, ένα όνομα σε κάθε λίθο. Έτσι, ο αρχιερέας δεν μετέφερε τα ονόματα των φυλών μόνο πάνω στους ώμους του, αλλά και στην καρδιά του. Όπως ο Ααρών έφερε συνέχεια τα ονόματά τους πάνω στην καρδιά του κάθε φορά που πήγαινε μπροστά στον Κύριο για να κάνει την ετήσια εξιλέωση, έτσι κι ο δικός μας Αρχιερέας έχει τους αγίους Του στην καρδιά Του. Γι’ αυτό, είναι ο «δυνάμενος νά μάς φυλάξη απταίστους, καί νά μάς στήση κατενώπιον της δόξης αυτού αμώμους εν αγαλλιασει» (Ιουδ.24). Οι πολύτιμοι λίθοι συμβολίζουν τους αγίους: «καί θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων, εν τή ημέρα εκείνη, όταν εγώ έτοιμάσω τά πολύτιμά μου·…..» (Μαλαχ. γ:17).

             

Η ιδιαίτερη υπεροχή ενός πολύτιμου λίθου φανερώνεται στο ότι, όσο πιο ισχυρό είναι το φως που τον φωτίζει, τόσο πιο πολύ λάμπει. Το φως δεν μπορεί ποτέ να θαμπώσει τη λάμψη ενός πολύτιμου λίθου, αντίθετα την αυξάνει. Οι δώδεκα φυλές, ερχόταν μπροστά στον Κύριο με την τέλεια λάμψη και την αναλλοίωτη ωραιότητα που η χάρη Του τις είχε τοποθετήσει. Ο λαός αντιπροσωπευόταν μπροστά στο Θεό από τον αρχιερέα. Όποιες κι αν ήταν οι αδυναμίες τους, τα σφάλματά τους ή οι μόχθοι τους, τα ονόματά τους έλαμπαν πάνω στο περιστήθιο με μια λάμψη που δεν θαμπώνεται! Ο Κύριος τους είχε δώσει αυτή τη θέση. Ποιος θα μπορούσε να τους βγάλει απ’ αυτήν;

             

Πόσο παρηγορητικό είναι για μας σήμερα, όταν δοκιμαζόμαστε, πειραζόμαστε, περνάμε οποιαδήποτε δυσκολία, να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός δεν μας βλέπει παρά στην καρδιά του Ιησού! Στα μάτια του Θεού λάμπουμε παντοτινά με την υπέρτατη λάμψη του Χριστού! Ο κόσμος δεν μας βλέπει έτσι, αλλά ο Θεός έτσι μας βλέπει κι εδώ είναι όλη η διαφορά. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά του Θεού, βλέπουν μόνο τις κηλίδες και τα λάθη τους, δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο. Δεν μπορούν να δουν τους πολύτιμους λίθους που ακτινοβολούν. Βέβαια, οι Χριστιανοί πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε να μη δίνουν στον κόσμο καμία αφορμή  να τους κακολογεί. Οφείλουν να ζητούν «δι’ υπομονής έργου αγαθού» να «αποστομώνουν την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων» (Ρωμ.β:7, Α’ Πέτρ.β:15).

Το περιστήθιο, φτιαγμένο από το ίδιο φίνο λινό όπως και το εφόδ, ήταν κεντημένο με περίτεχνη εργασία σε χρυσό, κυανό, πορφυρό και κόκκινο. Ήταν διπλό για να φτιάχνει ένα τετράγωνο μιας σπιθαμής (περίπου 22,5 cm).      Ήταν δεμένο με το εφόδ με χρυσές αλυσίδες που ήταν προσαρμοσμένες σε χρυσούς κρίκους στην κορυφή του περιστηθίου. Οι αλυσίδες δένονταν με δύο οικίσκους στις επωμίδες του εφόδ. Το κάτω μέρος του περιστηθίου ήταν δεμένο με το εφόδ με χρυσές αλυσίδες σε χρυσούς κρίκους στο κάτω μέρος του περιστηθίου και προσαρμοσμένες στο εφόδ ακριβώς πάνω από τη ζώνη. Δεν έπρεπε ποτέ να λυθεί από το εφόδ, αλλά πάντοτε να φοριέται με αυτό.

             

Το περιστήθιο, καθώς ήταν διπλό, δημιουργούσε μια θήκη μέσα στην οποία θα μπορούσαν να τοποθετήσουν τα Ουρίμ και Θουμμίμ (Έξ. κη:30). Η Γραφή δεν προσδιορίζει τι ήταν τα Ουρίμ και Θουμμίμ, αλλά σαν ονόματα σημαίνουν «φώτα και τελειότητες».

             

Τα χρησιμοποιούσαν κατά ένα τρόπο που δεν είναι ξεκαθαρισμένος, για να καθορίζουν το θέλημα του Θεού για τους ηγέτες Του και το λαό Του. Ήταν υπευθυνότητα του αρχιερέα του Ισραήλ να είναι πάντα σε επαφή με τον Κύριο για να οδηγεί και να συμβουλεύει το βασιλιά και το λαό σχετικά με το θέλημα του Θεού σε σημαντικές αποφάσεις. Όταν ο Μωυσής πλησίαζε στο τέλος της ζωής του, ο Θεός διάλεξε τον Ιησού του Ναυή για να τον διαδεχτεί σαν ηγεμόνας του Ισραήλ (Αριθμοί κζ:15-23). Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: “Και θέλει παρασταθή ενώπιον Ελεάζαρ του ιερέως, όστις θέλει ερωτήσει περί αυτού, κατά την κρίσην του Ουρίμ ενώπιον του Κυρίου κατά τον λόγον αυτού θέλουσιν εξέρχεσθαι, και κατά τον λόγον αυτού θέλουσιν εισέρχεσθαι, αυτός και πάντες οι υιοί Ισραήλ μετ’ αυτού, και πάσα η συναγωγή”. (Αριθμοί κζ:21).

             

Ο Ααρών είχε πεθάνει πριν το θάνατο του Μωυσή, και ο γιος του ο Ελεάζαρ ήταν τώρα ο αρχιερέας (Αριθμοί κ:23-29). Ένα άλλο παράδειγμα χρήσης των Ουρίμ και Θουμμίμ βρίσκεται στο βιβλίο του Έσδρα β:63, “Και είπε προς αυτούς ο Θιρσαθά, να μην φάγωσιν από των αγιωτάτων πραγμάτων, εωσού αναστηθή ιερεύς μετά Ουρίμ και Θουμμίμ”. Αυτό ήταν μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, όταν ο Ζοροβάβελ είχε οδηγήσει μια ομάδα από Ισραηλίτες πίσω στην Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ ήταν ο κυβερνήτης (ο Θιρσαθά), αλλά μόνο ο αρχιερέας είχε την εξουσία από τον Κύριο να μεταφέρει τα Ουρίμ και Θουμμίμ στην θήκη του περιστηθίου.

Η ΜΙΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΙΑΔΗΜΑ

Η ΜΙΤΡΑ

Ήταν κατασκευασμένη από εξαιρετικό λινό. Έξ.κη:39. Η λέξη μίτρα στα Εβραϊκά σημαίνει «περιτυλίσσω». Έτσι, το λευκό λινό ήταν περιτυλιγμένο σε πτυχές γύρω από το κεφάλι του αρχιερέα με τρόπο ώστε να σχηματίζει ένα τουρμπάνι. Η κάλυψη της κεφαλής στις Γραφές συμβολίζει την υποταγή σε ανώτερη εξουσία. Γι’ αυτό οι Χριστιανές γυναίκες, στην Καινή Διαθήκη, πρέπει να έχουν καλυμμένα τα κεφάλια τους, γιατί ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας. Σύμφωνα με την Α’ Κορ.ια:15, τα μακριά μαλλιά έχουν δοθεί στη γυναίκα αντί για κάλυμμα. Τα μακριά μαλλιά της Χριστιανής, σημαίνουν αναγνώριση, από τη μεριά της, ότι στην κυβέρνηση της εκκλησίας καθώς και στο σπίτι, ο άνδρας είναι η κεφαλή. Αυτή η σχέση αντιπροσωπεύει πιστά το Χριστό και την εκκλησία που συνεχώς υποτάσσεται σ’ Αυτόν σαν κεφαλή της. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι την ίδια περίοδο που οι γυναίκες πήραν δικαίωμα ψήφου και άρχισαν ν’ αφήνουν τα σπίτια τους για να δουλεύουν σε εξωτερικές δουλειές, πρωτοεμφανίστηκαν τα κοντά γυναικεία μαλλιά.

Σύμφωνα με την Α’ Κορ.ια:5-6, αν μια γυναίκα κόψει τα μαλλιά της, μπορεί και να τα ξυρίσει. Ο Παύλος λέει πολύ καθαρά ότι αν μια γυναίκα προσεύχεται η προφητεύει με ακάλυπτο κεφάλι (με κοντά μαλλιά), είναι το ίδιο σαν να τα έχει ξυρίσει. Γιατί όμως; Επειδή απ’ τη στιγμή που θα κόψει τα μαλλιά της, δεν έχει τα μακριά μαλλιά που ο Θεός της έδωσε για κάλυμμα. Είναι άρνηση αποδοχής του άντρα σαν κεφαλή της, ο οποίος συμβολίζει το Χριστό, την κεφαλή της εκκλησίας. Τι θα έλεγες αν έβλεπες μια γυναίκα να ερχόταν στη συνάθροιση με ξυρισμένα όλα τα μαλλιά της; Τι ντροπή! Λοιπόν, ο Παύλος λέει στο εδάφιο 6 ότι αν είναι ντροπή για μια γυναίκα να έχει ξυρισμένα μαλλιά, τότε ας καλύπτεται (ας έχει μακριά μαλλιά). Κάποιοι αναρωτιούνται να είναι σωστό η γυναίκα να φοράει ένα μαντήλι στο κεφάλι. Η απάντηση είναι όχι, γιατί ο Θεός λέει ότι τα μακριά μαλλιά της έχουν δοθεί σαν κάλυμμα αντί κάποιο μαντήλι. Τα μακριά μαλλιά της γυναίκας είναι η δόξα της. Αν βάλει πάνω τους ένα μαντήλι, καλύπτει τη δόξα που πρέπει να φαίνεται.

Η ίδια αρχή του καλυμμένου κεφαλιού εφαρμόζεται και στον ιερέα. Απαιτείτο απόλυτη υπακοή από τον αρχιερέα. Αν και στη μίτρα ή το κάλυμμα της κεφαλής βλέπουμε το Χριστό σαν τύπο του πραγματικού υπάκουου. «καί ευρεθείς κατά τό σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν έαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυρού» (Φιλιπ.β:8). Η Μίτρα φανερώνει ακόμα ότι οι άγιοι, οι σημερινοί ιερείς του Θεού στη γη, πρέπει να είναι ντυμένοι την υπακοή, χωρίς να αγαπάνε τη ζωή τους μέχρι θανάτου.

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΙΑΔΗΜΑ

Πάνω στη Μίτρα βρισκόταν μια χρυσή πλάκα που είχε χαραγμένα τα λόγια: «Αγιασμός εις τον Κύριον». Ο δικός μας Αρχιερέας είναι ο αγιασμός αυτών που Τον υπηρετούν. «καθώς εξέλεξεν ημάς εν αυτώ πρό καταβολής κόσμου, διά νά ήμεθα άγιοι καί άμωμοι ενώπιον αυτού διά τής αγάπης ….. εις έπαινον τής δόξης τής χάριτος αυτού, μέ τήν οποίαν εχαρίτωσεν ημάς διά τού ηγαπημένου αυτού» (Εφες.α:2-4). Ο Χριστός, με το να είναι ο αγιασμός μας, με κανένα τρόπο δεν μας δίνει την άδεια να διαπράττουμε αμαρτίες.  Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, «Τί λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τή αμαρτία , διά νά περισσεύση η χάρις; Μή γένοιτο· ημείς, οίτινες απεθάνομεν κατά τήν αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;» (Ρωμ.ς:1-2). Αν τα μέλη μας είναι παραχωρημένα στον Άγιο Θεό, είμαστε δεσμευμένοι να ζούμε άγια. Στην πραγματικότητα, το να ζούμε άγια ενώπιον του Θεού, είναι μέρος της λατρείας μας, γιατί λέει να «υμνώσι τήν μεγαλοπρέπειαν τής αγιότητος αυτού ….» (Β’ Χρον.κ:21). Αν κάποιος πειράζεται και καταπονείται συχνά από αμφιβολίες και φόβους για τις διακυμάνσεις της πνευματικής του κατάστασης, με μια συνεχόμενη τάση να παρατηρεί μέσα του την ασυνεπή σκληρή καρδιά του, δεν έχει παρά να στηριχτεί με όλη του την καρδιά στην πολύτιμη αυτή αλήθεια ότι ο Αρχιερέας του, ο Ιησούς, τον αντιπροσωπεύει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Δεν έχει παρά να προσηλώσει τα μάτια του στο χρυσό πέταλο και να διαβάσει πάνω σ’ αυτό το μέτρο της αιώνιας αποδοχής ενώπιον του Θεού. Βέβαια, κάποιοι που ακολουθούν τις επιθυμίες της σάρκας τους, αξιώνοντας ότι ο αγιασμός τους είναι ο Κύριος, κάποια μέρα θα απογοητευτούν, όταν ο Κύριος επιστρέψει, γιατί «… καί τόν αγιασμόν, χωρίς τού οποίου ουδείς θέλει ιδεί τόν Κύριον» (Εβρ.ιβ:14). Στο χρυσό διάδημα συμβολικά βλέπουμε τον Ιησού, τον μόνο άγιο, Αυτός που τόσες φορές αναφέρεται μέσα στις Γραφές και ιδιαίτερα στο βιβλίο του Ησαΐα. Ης.μγ:14  με:11 με Πράξ.γ:14 και Μάρκ.α:23-24.

ΟΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙΑ

Ο ποδήρης χιτώνας του Εφόδ που φορούσε ο αρχιερέας, ήταν υφασμένος από υλικό κυανού χρώματος. Ήταν μονοκόμματος, με μια τρύπα στο πάνω μέρος για να περνάει το κεφάλι, φοδραρισμένη ώστε να μην σχίζεται (Έξ.κη:31-35).

Στο στρίφωμα του χιτώνα ήταν ραμμένη μια σειρά από ρόδια και χρυσά καμπανάκια τοποθετημένα εναλλακτικά γύρω γύρω. «Καί θέλεις κάμει επί τών κρασπέδων αυτού ρόδια εκ κυανού καί πορφυρού καί κοκκίνου επί τών κρασπέδων αυτού κύκλω· καί κώδωνας χρυσούς μεταξύ αυτών κύκλω· χρυσούν κώδωνα καί ρόδιον, χρυσούν κώδωνα καί ρόδιον, επί τών κρασπέδων τού ποδήρους κύκλω. Καί θέλει είσθαι επί τού  Ααρών διά νά λειτουργή· καί ο ήχος αυτού θέλει είσθαι ακουστός, όταν εισέρχηται εις τό άγιον ενώπιον τού Κυρίου καί όταν εξέρχηται, διά νά μή αποθάνη». (Έξ.κη:33-35).

Το κυανό είναι το χρώμα του ουρανού. Στον κυανού χιτώνα λοιπόν έχουμε μια εικόνα του επουράνιου Ιησού. Ο θρόνος Του είναι στον ουρανό, η Βασιλεία Του είναι ουράνια Βασιλεία.

Καθώς ο αρχιερέας κινιόταν πίσω από το καταπέτασμα για να εκτελέσει τα καθήκοντά του, ο ήχος από τα χρυσά καμπανάκια στο στρίφωμα του χιτώνα, ακουγόταν απ’ αυτούς που περίμεναν στην άλλη μεριά του καταπετάσματος. Από τη στιγμή που σήκωνε το καταπέτασμα και περνούσε στα Άγια των Αγίων, εξαφανιζόταν από τα μάτια των ανθρώπων. Αν ο Θεός αρνιόταν να δεχτεί τη θυσία που είχε ετοιμάσει, πρώτα για τον εαυτό του και μετά για τις αμαρτίες του λαού, ο αρχιερέας έπεφτε νεκρός και οι άνθρωποι ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν την ενοχή των αμαρτιών τους. Η αποδοχή τους απ’ το Θεό, εξαρτιόταν από το να παραμένει ζωντανός ο αρχιερέας μέσα στην παρουσία του Θεού και να υπηρετεί υπέρ αυτών πίσω από το καταπέτασμα.

Σε κάθε κίνηση του αρχιερέα, τα καμπανάκια ηχούσαν και έστελναν έξω την είδηση ότι είναι ακόμα ζωντανός, ότι η προσφορά έγινε δεκτή, κι ότι τώρα υπηρετεί προκειμένου ν’ ανασταλεί η κρίση του Θεού πάνω στον ένοχο λαό. Οι παραβάσεις άλλου ένα χρόνου «καλυπτόταν», οι άνθρωποι ήταν ασφαλείς, αν και δεν έβλεπαν τον αρχιερέα.

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο δικός μας Αρχιερέας, ο Ιησούς, εγκατέλειψε αυτό τον κόσμο με την ανάληψή Του. Στο όρος των Ελαιών, Τον είδαν να εξαφανίζεται, καθώς έμπαινε στα αληθινά άγια, τον ίδιο τον ουρανό. Είχε προσφέρει το σώμα Του θυσία πάνω στο σταυρό, αλλά που ξέρουμε ότι αυτή η θυσία έγινε δεκτή από το Θεό; Αν έχουμε συγχωρεθεί ή όχι εξαρτάται από το αν ο Ιησούς είναι ζωντανός ή όχι στον ουρανό. Για 2000 χρόνια παραμένει αόρατος από την εκκλησία Του. Πως ξέρουμε ότι είναι ζωντανός, ότι η προσφορά Του έγινε δεκτή κι ότι τώρα βρίσκεται στον ουρανό; Αν ο Ιησούς εκπληρώνει όλους τους τύπους του αρχιερέα, τότε, με κάποιο τρόπο πρέπει να στείλει μια μαρτυρία από τα Άγια των Αγίων στον ουρανό, κάτι ανάλογο με τον ήχων των χρυσών κουδουνιών στο χιτώνα του αρχιερέα.

Ακριβώς αυτό έκανε την ημέρα της Πεντηκοστής! 120 άτομα υπάκουσαν την εντολή του Κυρίου τους να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να λάβουν δύναμη εξ ύψους. Καθώς έμεναν ομοθυμαδόν στην προσευχή, ξαφνικά ακούστηκε ήχος από τον ουρανό σαν βίαιος άνεμος. Γλώσσες φωτιάς φάνηκαν πάνω από τον καθένα και όλοι μαζί άρχισαν να μιλάνε ξένες γλώσσες καθώς το Πνεύμα έδινε σ’ αυτούς. Πολλοί απ΄ αυτούς ήταν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Ιησού αλλά τους ήταν αδύνατον να ομολογήσουν ότι έβλεπαν τον Ιησού να διακονεί γι’ αυτούς στον ουρανό. Ωστόσο, αν και δεν Τον έβλεπαν, ήξεραν ότι ο δοξασμένος Χριστός ήταν ζωντανός στον ουρανό, γιατί η ομιλία σε ξένες γλώσσες ήταν σαν τα κουδουνίσματα από τα καμπανάκια στον χιτώνα του αρχιερέα που μαρτυρούσαν ότι είναι καλά.

Οι εθνικοί που άκουγαν τον ήχο από τα καμπανάκια δεν χαιρόταν, γιατί δεν καταλάβαιναν τη σημασία του. Όσοι  δεν γνωρίζουν τις οδούς του Κυρίου, δεν μπορούν να χαρούν όταν ακούν το Θεό να μιλά μέσα από τα παιδιά Του σε άγνωστες γλώσσες, αλλά όταν κι αυτοί καταλάβουν την αλήθεια, αισθάνονται αγαλλίαση όταν ακούν αυτό το χαρούμενο ήχο από τα Άγια των Αγίων στα επουράνια.

ΤΕΛΟΣ