Ρωμ.ε:13 διότι μέχρι
του νόμου ήτο εν τω κόσμω η αμαρτία, αμαρτία όμως δεν λογίζεται όταν δεν ήναι
νόμος·
Διακόπτει το
επιχείρημα για να αιτιολογήσει ότι η αμαρτία και ο θάνατος βασίλεψαν στον κόσμο
ακόμη και πριν από το νόμο του Μωυσή. Φυσικά, ο Θεός δεν καταλογίζει αμαρτία
ελλείψει του νόμου. Δεδομένου ότι αμαρτία είναι η παραβίαση του νόμου (Α’
Ιωάν.γ:4) ο Θεός δεν θεωρεί κάποιον υπεύθυνο για αμαρτία όπου δεν υπάρχει νόμος
που να καθορίζει την αμαρτία και να την θέτει εκτός νόμου. Δεν υπάρχει
προσωπική ενοχή αν δεν υπάρξει προσωπική παραβίαση του νόμου.
Το τελευταίο μέρος του εδ.13 δεν λέει «ο νόμος»
εννοώντας το νόμο του Μωυσή, αλλά λέει απλά «νόμος», που σημαίνει την αρχή του
νόμου. Ο Θεός δεν καταλογίζει αμαρτία χωρίς νομικό πλαίσιο, αλλά αυτό δεν
σημαίνει ότι δεν κρίνει κάθε αμαρτία πριν από το νόμο του Μωυσή. Ακόμη και πριν
από το Μωυσή, ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ορισμένους νόμους για να υπακούσει. Σε
τελευταία ανάλυση, ο Θεός θεωρεί τον καθένα υπόλογο στο νόμο της συνείδησης
(Ρωμ.β:12-15). Επιπλέον, όλοι έχουν αμαρτήσει, ακόμη και μόνο κατά της
συνείδησης (Ρωμ.γ:23).