η εκκλησία της Αποκατάστασης

O 16oς αιώνας αποτέλεσε μια από τις περισσότερο ενθουσιώδεις εποχές στην ιστορία της εκκλησίας όταν ομάδες πιστών άρχισαν με ζήλο να μελετούν τον λόγο του Θεού και ανασυγκρότησαν την εκκλησία χωρίς ιερατείο (εκκλησία της Αποκατάστασης). Δεν είχαν διανοουμένους, πατέρες και θεσμοθετημένες ανθρώπινες αρχές, δεν συνέγραφαν οι ίδιοι έργα και μελέτες, είχαν μόνο την Γραφή. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποια αιφνίδια εξέλιξη, αλλά για ιστορική συνέχεια της δράσης της αποστολικής κοινότητας στην Ευρώπη. (Οι καθεστωτικοί της απέδιδαν διάφορες ονομασίες :"Βάλδιοι","Βογόμιλοι"κλπ.)

Η επίσημη ιστορία της περιόδου βρίθει από παραχαράξεις που έχουν κατασκευαστεί από προτεστάντες και παπικούς.

η προτεσταντική ιερά εξέταση

Βρισκόμαστε στα μέσα του 16ου αιώνα. Χριστιανοί πρόσφυγες εγκαταλείπουν τις εστίες τους και καταφεύγουν σε Ιταλία, Ελβετία, Ισπανία, Γαλλία για να γλυτώσουν από το μένος των καθολικών (παπικών και προτεσταντών) της κεντρικής Ευρώπης. Αυτό έχει σαν συνέπεια την αναζωπύρωση της δράσης των μονοθειστικών ομάδων, ενώ στην νότια Ιταλία δημιουργούνται αγροτικές κοινότητες έμπρακτης χριστιανικής ζωής και κοινοκτημοσύνης.  

Εκτός νόμου και σε κλίμα έντονης τρομοκρατίας ζουν οι πιστοί στην Ισπανία. Ο Μιχαήλ Σερβέτος ιατρός, θεολόγος, γεωγράφος και νομικός αντικρούει δημόσια τις ετεροδιδασκαλίες των καθολικών.  Στο έργο του "τα λάθη της τριάδας" επικρίνει τους τριαδικούς για την χρήση ειδωλολατρικών όρων κατανόησης του Θεού. 

Η επισκοπική διαδοχή

Για να δικαιολογήσουν τις διάφορες εξωβιβλικές δοξασίες τους, ορισμένες ομάδες του καθολικισμού υποστηρίζουν ότι διαθέτουν αποστολική διαδοχή και μετάδοση της ιεροσύνης από επίσκοπο σε επίσκοπο μέχρι σήμερα. Ονομάζουν "ιερά παράδοση" κείμενα (πραγματικά ή πλαστογραφημένα) ομοδόξων τους συγγραφέων με σκοπό να τα αναγάγουν ισάξια με τη Βίβλο. Aς δούμε πόση αλήθεια υπάρχει στον ισχυρισμό της "διαδοχής".

Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, σηματοδοτεί το τέλος της μητρικής εκκλησίας. 

Tο δόγμα Αλεξάνδρειας-Νέας Ρώμης (unity και trinity). Οι καθολικιστές και οι εφεδρείες τους.

Η "καθολική" εκκλησία σαν ορολογία συναντάται τον 4ο αιώνα από τον Κύριλλο Ιεροσολύμων που χειροτονήθηκε επίσκοπος από τους αρειανιστές  και αργότερα συντάχθηκε με τους τριαδικούς, καθώς και από τον  Αυγουστίνο Ιππώνος. Ο όρος τον 4^ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε εξίσου και από τους τρινιταριανούς και τους ουνιταριανούς (αρειανόφρονες). Είναι χαρακτηριστικό ότι η εκκλησία των αρειανιστών μέχρι σήμερα εξακολουθεί να τιτλοφορείται ως καθολική (βλέπε: http://arian-catholic.org/) .

Οι δύο ομάδες διεκδίκησαν διαδοχικά την κυριότητα του καθολικισμού με την συνδρομή της κρατικής εξουσίας και των αρχόντων μεγιστάνων της οικονομικής ισχύος. Ετσι ο όρος "καθολική εξουσία" έγινε συνώνυμος του καθεστωτισμού, της ολοκληρωτικής επιβολής από τα πάνω, από την κοσμική εξουσία.

το διαζυγιο του καθολικισμού από την εκκλησία και o γάμος του με το κράτος.

Μια αναδρομή στον 4ο αιώνα στους παράλληλους βίους, αλλά και τις αποκλίνουσες διαδρομές του Αθανάσιου Αλεξανδρείας και του Μαρκέλλου Αγκύρας.

 Οι βλέψεις του Αθανασίου στο σύστημα εξουσίας της Νέας Ρώμης τους κατέστησαν αντιπάλους.

Ο  Μαρκέλλος διέσωσε το αρχαιότερο σύμβολο(κανόνα) της πίστεως (της Ρώμης),στη σύνοδο της Αγκύρας στην οποία προήδρευε το 314. Ηταν μονοθειστής και πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν η ενσάρκωση του Ενός Θεού.

Ο Αθανάσιος αντίθετα, δίδασκε ότι ο θεός είναι τριάδα, δεν είναι ένα πρόσωπο ή μία ουσία αλλά τρία πρόσωπα με ουσίες όμοιες κατά πάντα.

Νέα Ρώμη : η ματωμένη επικράτηση των ησυχαστών

Οι ησυχαστές ξεκίνησαν από το Σινά, ενώ οι διδασκαλίες τους  βρήκαν γόνιμο έδαφος  στο "άγιο" όρος. Αλλοι αναφέρουν σαν αφετηρία τον Συμεών τον νέο «Θεο»λόγο, τον οποίο ορισμένοι πεντηκοστιανοί θαυμάζουν μέχρι σήμερα. Κυριότερος εκπρόσωπός τους ο Γρηγόριος Παλαμάς ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του, ανώτατο αξιωματούχο του κράτους. Οι διδασκαλίες των ησυχαστών ήταν δημοφιλείς στην αριστοκρατία της Νέας Ρώμης τον 14 αιώνα.

Βασικός επικριτής του ησυχασμού ο Γρηγόριος Ακίνδυνος που αρχικά (το 1330) ανέλαβε το βάρος του αγώνα κατά του Βαρλαάμ (εκπροσώπου μιας άλλης φιλοδυτικής εξουσιαστικής ομάδας).

παλαια και νεα Διαθήκη

Ο Ιωαννίκιος Καρτάνος πρεσβύτερος της εκκλησίας και πιστός στο όνομα του Κυρίου  έζησε τον 16ο αιώνα στην Κέρκυρα.

 Κατά την διάρκεια της διακονίας του έχοντας χριστεί μέγας πρωτοσύγγελος από την ανατολική εκκλησία, κήρυξε στα ιόνια νησιά που ήταν υπό ενετική κατοχή και στην δυτική Ελλάδα που ήταν υπό τουρκική κυριαρχία .Ταξίδεψε ακόμη  στην Ιερουσαλήμ, την Νέα Ρώμη, και την Βενετία.

Στην Βενετία που βρίσκεται το 1534 αναδεικνύεται από τους βασικούς  πολέμιους του παπισμού, ενώ η σύγκρουσή του με τον μητροπολίτη Μονεμβασίας Αρσένιο, (που είχε ασπασθεί τον παπισμό), όταν ο τελευταίος επιχείρησε να κηρύξει σε ελληνική εκκλησία της Βενετίας, (έχοντας την επίσημη άδεια των αρχών), είχε ως αποτέλεσμα την τριετή φυλάκισή του Καρτάνου.

οι "άλλοι"

Ακούμε για μεγαλειώδεις αναζωπυρώσεις , για πολύπλοκα δόγματα , για εκπληκτικούς ευαγγελιστές,  για θαυμαστές ευλογίες , για μεγάλες εκκλησίες, για πολυανθρωπες λαοσυνάξεις , για καλογυαλισμένα  ιερατεία, για φωτισμένους πατέρες , για αγίους καλογέρους , για ανεξήγητα μυστήρια, για «ευσεβείς» και καλοδεχούμενους κοινωνικά «πιστούς», για πλούσια ελέη.

Από την άλλη πλευρά έχουμε ψυχές κυνηγημένες , «παράνομους» στα μάτια των αρχών, καταφρονεμένους και διωκόμενους από την εκκλησιαστική εξουσία,που η δράση του ιερατείου τους έχει απομακρύνει  από κάθε εκκλησία, και που πολλές φορές η καρδιά τους διψάει να γνωρισει τον Κύριο .

ο αφορισμός δεν έπιασε και..τα παπούτσια του έλιωσαν..

Ας θυμηθούμε σήμερα κάποιον που οι εν Ελλάδι "θρησκευόμενοι" δεν έχουν σε εκτίμηση.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ήταν αξιόλογος σατιρικός ποιητής και πεζογράφος από την Κεφαλλονιά. Αφορίστηκε από την κρατική εκκλησία εξ' αιτίας των σατιρικών βελών κατά του επίσημου κλήρου.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος γεννήθηκε το 1811 στο Ληξούρι, σε μία περίοδο που τα Επτάνησα περνούσαν από την γαλλική στην αγγλική "προστασία".

Βιβλικός Μονοθεϊσμός

Εν αρχή:

Οι ρίζες της πίστης σε ένα Θεό βρίσκονται πολύ πίσω, στην αρχή της καταγεγραμμένης ιστορίας, στη Γέν.α:1: Εν αρχή εποίησεν ο Θεός….!

Αυτή η πρωταρχική δήλωση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του μονοθεϊσμού. Το πνεύμα του Θεού οδήγησε το Μωυσή να γράψει ο Θεός και όχι οι θεοί.

Για την ανθρωπότητα, αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αποκάλυψη που ξεκίνησε με τον Αδάμ και την Εύα  στον κήπο της Εδέμ και αργότερα αποκαλύφθηκε στον Αβραάμ, μέσα σ’ ένα κόσμο που λάτρευε χιλιάδες ειδωλολατρικούς θεούς.

Η διαθήκη της χριστιανής μάνας

«..Γι' αυτό, αγόρι μου,μη προσέξεις στο πλήθος των ανθρώπων και μη περπατήσεις στο δρόμο τους...
Aλλά όπου ακούσεις ότι υπάρχει μια μικρή ομάδα, φτωχή, απλή, περιφρονημένη,που την απορρίπτει ο κόσμος,ενώσου μαζί της!

Kαι όπου ακούς ότι υπάρχει σταυρός, εκεί είναι ο Xριστός»

Ειναι η διαθήκη που άφησε στο 15μηνο βρέφος της η χήρα Oλλανδή 'Ανεκεν Γιανς,που θανατώθηκε απο το κοσμικό "χριστιανικό" σύστημα με πνιγμό για την πίστη της στον Iησού Xριστό στο Pότερνταμ, στις 24 Iανουαρίου 1539 μ.X.: 

Η διδαχή των.."αποστόλων"

Προκειται για έργο αγνώστου που η συγγραφή του τοποθετείται τον 1ο ή 2ο αιώνα ,και χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθούν ποικίλες θρησκευτικές παρεκτροπές , καθώς μιλάει για νηστεία Τετάρτης-Παρασκευής , και για τριαδικό βάπτισμα σε τρία ονόματα , με τρείς καταδύσεις .

  Η "Διδαχή" χρησιμοποιείται σαν να είναι  έγκυρο έγγραφο , βέβαιης προελεύσης και περιόδου όχι μόνο από καθολικούς και ορθοδόξους αλλά (ακόμα πιο πεισματικά) από τους προτεστάντες που το ονομάζουν αλφαβητάρι της αρχαίας εκκλησίας.

Η πραγματικότητα είναι οτι :

Ασυναρτησία ή ακόμη μια λαθροχειρία ;

Ας αναλύσουμε με την απλή λογική ένα ανούσιο αλλά γνωστό κείμενο που αποδίδεται στον Τερτυλλιανό και το επικαλούνται πυκνά-συχνά οι προασπιστές της καθέδρας θρησκευτικής "νομιμότητας" :

"...Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος θα έχει ως προστάτη και προκάτοχο του κάποιον από τους Αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς καταλόγους τους, όπως η Εκκλησία των Σμυρναίων, η οποία διατηρεί την παράδοση ότι ο Πολύκαρπος τοποθετήθηκε από τον Ιωάννη όπως η Εκκλησία των Ρωμαίων, όπου ο Κλήμης χειροτονήθηκε από τον Πέτρο... "

αναμνήσεις από την προηγούμενη κατοχή..

Φασιστικές χαιρετούρες του μητροπολίτη Χανίων Αγαθάγγελου εν μέσω ναζιστικής κατοχής ..

Θα μας πούν " Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς , εξαναγκάστηκε.."  (Οπως και με τον αφορισμό του Υψηλάντη , των Σουλιωτών , όπως με τους ύμνους του αγίου όρους στον Χίτλερ κλπ)

Να θυμηθούμε οτι (άλλοτε και τώρα) υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έχουν πίστη και μπορούν και κάνουν αλλιώς :

οι "βογόμιλοι" στη Ρωσία

Oταν στα τέλη του 14ου αιώνα η καταστολή των χριστιανικών κοινοτήτων στη χερσόνησο του Αίμου μετατρέπεται  σε λουτρό αίματος, οι χριστιανικές ομάδες βρίσκουν διέξοδο στο Ρωσικό έδαφος.

Δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί σήμερα που συσχετίζουν τις εκκλησίες αυτών των πιστών με τους «βογόμιλους» (Βλέπε σχετικά: Η πραγματική καταγωγή των "βογόμιλων")

Στην Ρωσία τους ονομάζουν « Στριγγόλνικους» (πιθανόν από το όνομα κάποιας επαγγελματικής τάξης τεχνιτών στην οποία αρχικά διαδόθηκε ο Λόγος του Θεού). 

Αργότερα στα τέλη του 15ου αιώνα τους ονομάζουν Skhariya ή Zhidovstvuyushchiye (που σημαίνει εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό σαν τους εβραίους- οι μονοθειστές). Πρώτος ο «μέγας» Βασίλειος θεωρεί ότι οι μοναρχιανοί αναβιώνουν τον ιουδαισμό (βλέπε σχετικά : "Κατά Σαβελλιανών..")

ιστορικά σαρδάμ

"Πληροφορούμαστε" ανάμεσα σε άλλες ανακρίβειες από ιστοσελίδα των αντβεντιστών :

".. το 264 μ.Χ. συνεκλήθη η σύνοδος της Αντιόχειας για να εξετάσει τις απόψεις του επισκόπου της πόλης ο οποίος πίστευε στον Μονταλικό Μοναρχιανισμό. Ο επίσκοπος αυτός αντί να διδάσκει οτι ο Πατέρας και ο Υιός ήταν δύο ξεχωριστά και διακριτά μεταξύ τους πρόσωπα, δίδασκε οτι ήταν το ίδιο ον – ο ένας Θεός, ο οποίος πήρε τη μορφή του Υιού τη στιγμή της ενσάρκωσης ενώ κατά την Πεντηκοστή πήρε τη μορφή του Αγίου Πνεύματος.

Η Απάτη του Αγίου Φωτός (μέρος τέταρτο-τελευταίο)

Οι ιεράρχες με το τσακμάκι

Το 1561 ταξίδεψε στην Παλαιστίνη ο Γάλλος κληρικός Doubdan. Τo κεφάλαιο 40 τού χρονικού του (Voyage de la Terre Sainte, contenant une véritable description des Lieux plus consìdérables que notre Seigneur a sanctifié de sa présence, Paris, 1666) αναφέρεται στην περιλάλητη τελετή του Μεγάλου Σαββάτου, που παρακολούθησε ο ίδιος στο ναό της Αναστάσεως.  

Η Απάτη του Αγίου Φωτός (μέρος τρίτο)

Μια ενδιαφέρουσα και ζωντανή περιγραφή των όσων διαδραματίζονται κατά την αφή του Αγίου Φωτός έδωσε ένας περιηγητής, ο Γάλλος κληρικός Ντουμντάν, που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη το 1561.

Η Απάτη του Αγίου Φωτός (μέρος δεύτερο)

Η αμφισβήτηση του θαύματος

Σύμφωνα με τον καθηγητή της Ελληνικού Κολεγίου-Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης πρωτοπρεσβύτερο Αλκιβιάδη Καλύβα, οι πιστοί των πρώτων χριστιανικών χρόνων άναβαν λαμπάδες κάθε βράδυ αλλά και το πρωί για να εξυμνείται με αυτό τον τρόπο ο Χριστός ο οποίος είναι «φως ιλαρόν». 

Η Απάτη του Αγίου Φωτός (μέρος πρώτο)

Η τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται στις 12 η ώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και αποτελείται από τρία στάδια:

α. Λιτανεία
β. Την είσοδο του Πατριάρχη στον Πανάγιο Τάφο
γ. Τις προσευχές του Πατριάρχη για να βγει το Άγιο Φως.