Έχουμε τόσο ωραία και πλούσια γλώσσα, που είναι
απορίας άξιο γιατί συνήθως χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις και εκφράσεις στο
καθημερινό μας λεξιλόγιο.
Γιατί έχει επικρατήσει η ιδεοληψία, πως αν
μεταχειριστούμε την ξένη λέξη θα προκαλέσουμε καλύτερη εντύπωση και ο λόγος μας
θα γίνει πιο πειστικός; Πρόκειται άραγε για σύμπλεγμα κατωτερότητας;
Θεωρούμε εκσυγχρονισμό την καθημερινή μας συνεννόηση
σε αμερικανο-ελληνικά ή γαλλο-ελληνικά κλπ, διεκδικώντας παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ποιος άλλος λαός (του οποίου η γλώσσα διδάσκεται σε
σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού) προσπαθεί να εξαφανίσει τον γλωσσικό
του πλούτο; Και σ΄ αυτό (δυστυχώς) είμαστε μοναδικοί . . .
Προτιμούμε, για παράδειγμα, να λέμε (και το χειρότερο,
να γράφουμε!):
Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα σαν κι αυτά. Τόσες
υπέροχες ελληνικές λέξεις, μένουν στα γλωσσικά ερμάρια (ντουλάπια), γιατί
ξεχάσαμε (κάποιοι ίσως δεν έμαθαν ποτέ), πώς και πού να τις χρησιμοποιούμε για
να αποδώσουν τα νοήματα όπως πρέπει . . .
*Από τον Ανδρέα Τσαγκάρη
