Ερώτηση:
«Ποιος υποκίνησε τον Δαβίδ να κάνει απογραφή στο Β’ Σαμ.κδ, ο Θεός ή ο
Σατανάς; Γιατί ο Θεός ήταν τόσο θυμωμένος με τον Δαβίδ για την απογραφή; Γιατί
ο Θεός τιμωρεί τους Ισραηλίτες αφού ο Δαβίδ διέταξε την απογραφή;»
Απάντηση:
Β’ Σαμ.κδ:1 «Και
εξήφθη πάλιν η οργή του Κυρίου εναντίον του Ισραήλ, και διήγειρε τον Δαβίδ
εναντίον αυτών να είπη, Ύπαγε, αρίθμησον τον Ισραήλ και τον Ιούδαν».
Ωστόσο, η παράλληλη αναφορά αυτού του περιστατικού, σχετικά
με την απογραφή, αποκαλύπτει ότι ήταν ο Σατανάς που υποκίνησε τον Δαβίδ να κάνει
την απογραφή:
Α’ Χρον.κα:1 «Αλλ'
ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον
Ισραήλ».
Η ασυμφωνία αυτή, συχνά εξηγείται όταν καταλάβουμε ότι,
προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, μερικές φορές ο Θεός, σαν υπέρτατη
εξουσία, επιτρέπει στον Σατανά να ενεργήσει. Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει τον
Σατανά με διάφορους τρόπους, με σκοπό το ραφινάρισμα, την πειθάρχηση, και τον
καθαρισμό των ανυπάκουων πιστών (Λουκ.κβ:31-32, Α’ Κορ.ε:1-5, Β’ Κορ.ιβ:7-10). Κάτι
ανάλογο, θα μπορούσε να είναι και η περίπτωση του Δαβίδ. Ο Θεός επέτρεψε στον
Σατανά να δελεάσει τον Δαβίδ να αμαρτήσει, αποκαλύπτοντας την υπερηφάνεια του,
και ο Θεός στη συνέχεια ασχολήθηκε με τον Δαβίδ ανάλογα.
Ως προς το γιατί ο Θεός ήταν θυμωμένος με τον Δαβίδ, εκείνο
τον καιρό, ένας άνθρωπος είχε το δικαίωμα να μετρήσει μόνο ότι ανήκε σ’ αυτόν. Ο
Ισραήλ δεν ανήκε στον Δαβίδ. Ο Ισραήλ ανήκε στον Θεό.
Στην Έξοδ.λ:12 ο
Θεός είπε στον Μωυσή, «Όταν λαμβάνης το
κεφάλαιον των υιών Ισραήλ κατά την απαρίθμησιν αυτών, τότε θέλουσι δώσει πας
άνθρωπος λύτρον διά την ψυχήν αυτού προς τον Κύριον, όταν απαριθμής αυτούς, διά
να μη επέλθη πληγή επ' αυτούς, όταν απαριθμής αυτούς».
Ήταν στο χέρι του Θεού να διατάξει μια απογραφή, και αν ο
Δαβίδ ήθελε να το κάνει, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο κατ’ εντολή του Θεού, λαμβάνοντας
λύτρο για την «εξιλέωση» κατά την καταμέτρηση. Γι’ αυτό ο Θεός ήταν θυμωμένος
και πάλι με τον Ισραήλ και ο Δαβίδ ελεγχόταν από τη συνείδησή του, αφού μέτρησε
τον Ισραήλ. Ο Δαβίδ ήξερε ότι ήταν λάθος και παρακάλεσε τον Θεό να αφαιρέσει
την ενοχή της αμαρτίας του (Β’ Σαμ.κδ:10).
Ο Θεός έδωσε στον Δαβίδ το δικαίωμα επιλογής από τρεις τιμωρίες
για την αμαρτία του — «Θέλεις να επέλθωσιν
εις σε επτά έτη πείνης επί την γην σου; ή τρεις μήνας να φεύγης απ' έμπροσθεν
των εχθρών σου και να σε διώκωσιν; ή τρεις ημέρας να ήναι θανατικόν εν τη γη
σου;» (εδ.13). Ο Δαβίδ επέλεξε την τρίτη, και ο Κύριος τιμώρησε τότε τον Ισραήλ
με μια πληγή που σκότωσε 70.000 άνδρες από τον Δαν στο Βορρά, μέχρι Βηρ-σαβεέ
στο Νότο.
Όσο για το γιατί ο Θεός τιμώρησε ολόκληρο το έθνος για την
αμαρτία του βασιλιά, είναι ακριβώς η ερώτηση που ο Δαβίδ ρωτά στο Β’ Σαμ.κδ:17.
Γιατί, ενώ ήταν αυτός που είχε αμαρτήσει, άφηνε τους ανθρώπους να υποφέρουν;
Ζήτησε ακόμη, το χέρι του Θεού να είναι εναντίον του και εναντίον της οικογένειάς
του μόνο, και να απάλλασσε τους ανθρώπους.
Αλλά, όπως και με την περίπτωση του Ιώβ, ο Θεός επέλεξε να
μην δώσει εξήγηση για τις πράξεις του. Ίσως ήταν λόγω των πολλαπλών αμαρτιών
και της επαναστατικότητας του λαού Ισραήλ εναντίον του Θεού, δια μέσου των
αιώνων. Ίσως ήταν ένα μάθημα για τους ανθρώπους (καθώς και για εμάς), ότι οι
άνθρωποι υποφέρουν όταν οι ηγέτες τους παραστρατούν. Η πραγματικότητα είναι ότι
ο Θεός δεν δικαιολόγησε τις ενέργειές Του με κάποιο λόγο, ούτε είναι
υποχρεωμένος να το κάνει.
Από τις τρεις επιλογές που δόθηκαν στον Δαβίδ, οι δύο πρώτες εξαρτιόταν
σε ένα βαθμό από το έλεος των ανθρώπων: ο πόλεμος, θα ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο
εχθρός θα ήθελε, ο λιμός θα ανάγκαζε τον Ισραήλ να αναζητήσει τροφή από άλλα
έθνη, επικαλούμενοι τον οίκτο των γειτόνων τους. Αντί να βασιστεί στο έλεος
κάθε ανθρώπου, ο Δαβίδ επέλεξε να επικαλεστεί το έλεος του Θεού - το θανατικό, ήταν
η πλέον άμεση μορφή τιμωρίας από τον Θεό, και θα μπορούσαν να κοιτάξουν μόνο
στον Θεό για ανακούφιση.
Ο ψαλμωδός μας λέει, «Του
Θεού, η οδός αυτού είναι άμωμος» (Ψαλμ.ιη:30). Αν ο δρόμος του Θεού είναι «άμωμος»,
τότε μπορούμε να εμπιστευόμαστε ότι ό, τι κάνει — και ό, τι επιτρέπει — είναι
επίσης τέλειο. Η ευθύνη μας προς τον Θεό είναι να Τον υπακούμε, να Τον εμπιστευόμαστε
και να υποτασσόμαστε στο θέλημά Του, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι.
Όπως βλέπουμε στο Β’ Σαμ.κδ:16, ο Θεός λυπήθηκε για όσα
συνέβαιναν στον λαό Του, και ζήτησε την τιμωρία. Ακόμη και σε τέτοιες
περιπτώσεις όμως, ο Θεός εξακολουθεί να δείχνει αγάπη και έλεος.
