Ρωμ.η:15 Εδώ
χρησιμοποιεί μια αναλογία σχετικά με την υιοθεσία. Η αναγέννηση, αν και δεν αναφέρεται εδώ, έχει
να κάνει με την καινούρια μας φύση, αλλά η υιοθεσία με τη θέση μας και τα
προνόμιά μας. Οι δύο αυτοί όροι (αναγέννηση & υιοθεσία) είναι συμπληρωματικοί
τρόποι για να δούμε το έργο του Θεού στη σωτηρία. Η σχέση της υιοθεσίας δίνει
έμφαση στο γεγονός ότι δεν είμαστε απλά μικρά παιδιά, αλλά ενήλικες και γι’
αυτό κληρονόμοι του Θεού.
Όταν λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα, δεν παίρνουμε πνεύμα
δουλείας και φόβου. Στην παλιά μας ζωή δουλεύαμε την αμαρτία και φοβόμασταν την
κρίση του Θεού. Ο Θεός όμως μας έδωσε το Πνεύμα Του ώστε να έχουμε μαζί Του
ελευθερία και μια σχέση αγάπης όπως ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Η σχέση της
δουλείας όπως περιγράφεται στο έκτο κεφάλαιο φανερώνει μια πολύ σπουδαία αρχή
της χριστιανικής ζωής, αλλά είναι ανεπαρκής (Ρωμ.ς:19). Η σχέση της υιοθεσίας
είναι κατά πολύ καλύτερη. Κάποτε, δεν ήμασταν πνευματικά παιδιά του Θεού και
δεν είχαμε πνευματική κληρονομιά. Ο Θεός όμως μας υιοθέτησε κι έτσι μας έδωσε
όλα Του τα πλούτη και κάθε τι που θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε απ’ Αυτόν, έστω
κι αν δεν είχαμε κανένα δικαίωμα σ’ αυτά.
Το Πνεύμα είναι αυτό που μας υιοθετεί στην οικογένεια του
Θεού (Ρωμ.η:15) και είναι η πρώτη ωφέλεια της υιοθεσίας μας (Γαλ.δ:6). Το
Πνεύμα μας ικανώνει να κράζουμε «Αββά ο Πατήρ». «Αββά» είναι η Αραμαϊκή
λέξη για τον πατέρα. Όχι η τυπική, επίσημη έννοια, αλλά η οικεία γνώριμη λέξη
που ένα παιδί χρησιμοποιεί για τον πατέρα του, όπως εμείς λέμε μπαμπά ή μπαμπάκα.
Ο Ιησούς αποκάλεσε έτσι τον Πατέρα Του κατά την αγωνιώδη προσευχή Του στη
Γεθσημανή (Μάρκ.ιδ:36). Ο Θεός μας δίνει το Πνεύμα του Γιου Του ώστε να
μπορούμε να Τον αποκαλούμε Πατέρα μας όπως έκανε ο άνθρωπος Χριστός (Γαλ.δ:6).
Ρωμ.η:16 Δεν
μας υιοθετεί μόνο το Πνεύμα, αλλά μαρτυρεί ότι είμαστε τέκνα Θεού. Το Πνεύμα
του Θεού που κατοικεί μέσα στον αναγεννημένο Χριστιανό, μαρτυρεί στο πνεύμα του
ότι είναι παιδί του Θεού. Η υποκειμενική πνευματική εμπειρία, υποστηρίζει την
αντικειμενική μαρτυρία της Γραφής. Αυτό ακόμα μπορεί να σημαίνει την ομιλία με
άγνωστες γλώσσες, αν και η γλωσσολαλιά από μόνη της δεν αποδεικνύει τη μόνιμη
παρουσία του Πνεύματος, αν δεν υπάρχουν πνευματικοί καρποί.
Ρωμ.η:17α Αφού
ο Θεός μας έχει υιοθετήσει, είμαστε κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι με τον
άνθρωπο Χριστό. Ένας υιοθετημένος γιος
έχει όλα τα προνόμια ενός φυσικού γιου. Κάθε τι που ο Μονογενής Γιος του Θεού
έχει δικαιωματικά, εμείς το έχουμε με τη χάρη. Ό,τι κέρδισε ο άνθρωπος Χριστός
για τον εαυτό Του σαν αναμάρτητος, το κληρονομούμε κι εμείς πιστεύοντας σ’
Αυτόν.
Συμπερασματικά, η άγια ζωή δεν είναι απλά μια δυνατότητα
για μας (Ρωμ.η:1-4), αλλά είναι και μία ευθύνη και υποχρέωση
(Ρωμ.η:12-14). Επιπλέον, είναι και προνόμιό μας (Ρωμ.η:15-17).
4. Κακοπάθηση και δόξα (η:17β – 30)
Ρωμ.η:17β Αν
είμαστε πραγματικά συγκληρονόμοι με το Χριστό, πρέπει να περιμένουμε συμμετοχή
στα παθήματά Του όπως και στη δόξα. Η κοινωνία με το Χριστό περιλαμβάνει και τα
δύο. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν «την δύναμιν της αναστάσεως αυτού»,
αλλά λίγοι είναι πρόθυμοι να Τον γνωρίσουν στην «κοινωνίαν των παθημάτων
αυτού» (Φιλιπ.γ:10). Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε το Χριστό στην απολύτρωση,
αλλά πρέπει ν’ απαρνηθούμε τον κοσμικό τρόπο ζωής για να κερδίσουμε την ουράνια
ζωή (Λουκ.θ:23-25). Πρέπει να γίνουμε μέτοχοι των παθημάτων του Χριστού πριν
μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί Του στη δόξα (Α’ Πέτρ.δ:12-13). Ο θάνατος
προηγείται της ανάστασης και ο Γολγοθάς της Πεντηκοστής.
Η έμφαση της πρότασης είναι η δόξα. Επίγειες κακοπάθειες
είναι μόνο το προοίμιο της αιώνιας δόξας.
Ρωμ.η:18 Τα
παθήματα του παρόντα καιρού δεν πρέπει να μας πτοήσουν, γιατί η μελλοντική δόξα
θα είναι κατά πολύ ανώτερη απ’ αυτά. Στην πραγματικότητα, η δόξα που πρόκειται
να έρθει, υπερτερεί τόσο πολύ που δεν αξίζει ούτε να μνημονεύουμε ή να
θυμόμαστε τα παθήματα. Όταν ο Ιησούς πει: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ» και
στεγνώσει τα δάκρυα απ’ τα μάτια μας, τι αξία θα έχουν όλα αυτά;
Ρωμ.η:19 Η μέλλουσα δόξα είναι τόσο μεγάλη που
ολόκληρη η δημιουργία περιμένει ανυπόμονα την αποκάλυψη της θέσης μας σαν
παιδιά του Θεού. Τα εδάφια 19-22 προσωποποιούν τη δημιουργία και της αποδίδουν
ανθρώπινα συναισθήματα, προσδοκία και νοσταλγία.
Για το Θεό, εμείς
είμαστε ήδη παιδιά Του, αλλά αυτό το γεγονός δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί στον
κόσμο. Ο κόσμος δεν απολαμβάνει ακόμα την ευλογία που θα υπάρχει όταν ο Χριστός
εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του στη γη κι εμείς θα συμβασιλεύουμε μαζί Του.
Ρωμ.η:20 Η
δημιουργία νοσταλγεί την απελευθέρωση γιατί τώρα είναι υποταγμένη στη
ματαιότητα, είναι κάτω από την κατάρα της αμαρτίας. Δεν το διάλεξε αυτό η κτίση
από μόνη της, αλλά ο Θεός την υπέταξε κάτω απ’ την κατάρα, εξαιτίας της
αμαρτίας του πιο υψηλού δημιουργήματός Του, του ανθρώπου. Ο Θεός είπε στον
Αδάμ: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και
έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’
αυτού, κατηραμένη να είναι η γη εξ αιτίας σου με λύπας θέλεις τρώγει τους
καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου και ακάνθας και τριβόλους θέλει
βλαστάνει εις σε και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού» (Γέν.γ:17-18). Ο
θάνατος μπήκε στον κόσμο εξαιτίας της αμαρτίας (Ρωμ.ε:12). Προφανώς το άγχος, η
δυσαρμονία, η αρρώστια, ο θάνατος, η φθορά και ο αφανισμός ήταν άγνωστα στη
δημιουργία του Θεού, μέχρι που αμάρτησε ο άνθρωπος. Τότε, ο Θεός υπέταξε την
κτίση στην κατάρα, αλλά το έκανε «επ’ ελπίδι».
