Ρωμ.η:10 Έστω κι
αν είμαστε εν Πνεύματι, το σώμα είναι νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας. Ακόμα και
στον πιστό, το φυσικό σώμα είναι θνητό και υποκείμενο στο θάνατο, γιατί έχει
γεννηθεί με αμαρτωλή φύση. Μπορεί ακόμα αυτό το εδάφιο να σημαίνει ότι η σάρκα
είναι πνευματικά νεκρή ή άχρηστη. Ωστόσο, εμείς μπορούμε να έχουμε πνευματική
ζωή τώρα και στην αιωνιότητα, γιατί δικαιωθήκαμε από το Θεό.
Ρωμ.η:11 Η
πνευματική ζωή είναι σίγουρα μια ευλογία, αλλά ο Θεός έχει ένα σχέδιο και για
τη σωτηρία του σώματος. Αν και θα πεθάνουμε φυσικά, μια μέρα το Πνεύμα του Θεού
θα αναστήσει και θα δοξάσει τα θνητά σώματά μας. Το Πνεύμα που κατοικεί μέσα
μας, είναι το ίδιο Πνεύμα που κατοικεί στο Χριστό και Τον ανέστησε, κι έτσι
μπορεί και θα κάνει το ίδιο σ’ εμάς.
Όπως βλέπουμε πάλι, το Πνεύμα του Θεού είναι το ίδιο Πνεύμα
που κατοικεί στο Χριστό. Υπάρχει μόνο ένα Πνεύμα του Θεού (Α’ Κορ.ιβ:13,
Εφες.δ:4), στην πραγματικότητα ο Θεός είναι Πνεύμα (Ιωάν.δ:24). Το Πνεύμα που
κατοικούσε στο Χριστό ήταν όλο το πλήρωμα της θεότητας (Κολ.β:9). Οι τίτλοι
Πατέρας, Χριστός και Πνεύμα δεν διαιρούν τη θεότητα σε διαφορετικές
προσωπικότητες, αλλά αναφέρονται σε διαφορετικές σχέσεις, ενέργειες ή
λειτουργίες του ενός Θεού. Οποιοδήποτε τίτλο κι αν χρησιμοποιήσουμε, είναι ο
Θεός που εργάζεται. Μπορούμε να πούμε ότι ο Πατέρας ανέστησε το σώμα του
Χριστού (Πράξ.β:24, Εφες.α:17-20), ή ότι ο Χριστός το έκανε (Ιωάν.β:19-21), ή
ότι το έκανε το Πνεύμα (Ρωμ.η:11).
Το αποτέλεσμα του να κατοικεί το Πνεύμα μέσα μας, είναι
διπλό. (1) απολαμβάνουμε την αιώνια ζωή τώρα και στην αιωνιότητα (2) μια μέρα
θα αναστηθούμε και τα σώματά μας θα γίνουν ένδοξα.
Ρωμ.η:12 Συγκρίνοντας
τ’ αποτελέσματα της σαρκικής και της πνευματικής ζωής, καταλαβαίνουμε ότι
είμαστε χρεώστες, αλλά οπωσδήποτε όχι στη σάρκα. Αυτό που υπονοείται είναι ότι
χρωστάμε τα πάντα στο Πνεύμα και τίποτα στη σάρκα. Η σάρκα μπορεί να λέει: «Το
χρωστάς στον εαυτό σου να περνάς καλά», αλλά στην πραγματικότητα δεν χρωστάμε
τίποτα στη σάρκα μας γιατί δεν έχει κάνει ούτε μπορεί ποτέ να κάνει κάτι καλό
για μας. Μπορεί να έχουμε σάρκα, αλλά δεν πρέπει να ζούμε σαρκικά.
Ρωμ.η:13 Αν
σαν αναγεννημένοι Χριστιανοί επιμένουμε να ζούμε σαρκικά, θα πεθάνουμε. Γι’
αυτό δεν χρωστάμε τίποτα στη σάρκα. Βλέπουμε, για άλλη μια φορά, μια εκπληκτική
διάψευση του δόγματος της άνευ όρων αιώνιας ασφάλειας (Αφού σώθηκες κάποτε, μη
φοβάσαι, ότι κι αν γίνει θα πας στον ουρανό).
Είμαστε χρεώστες στο Πνεύμα. Γνωρίζοντας τι ο Θεός έχει
κάνει και τι πρόκειται να κάνει για μας, χρωστάμε σ’ Αυτόν να ζούμε κατά το
Πνεύμα και να θανατώνουμε τα έργα της σάρκας. Η λέξη «θανατόνητε» είναι
σε ενεστώτα χρόνο για να δείξει ότι η πράξη πρέπει να γίνεται συνέχεια. Αυτό
μπορεί να γίνει μόνο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ενεργώντας έτσι και μόνο
έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ζούμε πνευματικά.
Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει μ’ ένα δέντρο. Σαν αμαρτωλοί,
ήμασταν δέντρα που βγάζαμε αμαρτωλούς καρπούς. Όταν μετανοήσαμε και
βαπτιστήκαμε στο νερό, κόψαμε το παλιό δέντρο της αμαρτίας αφήνοντας ένα
κούτσουρο. Όταν βαπτιστήκαμε με το Άγιο Πνεύμα, είναι σα να μπολιάσαμε ένα
βλαστάρι στο παλιό κούτσουρο, με αποτέλεσμα δύο φύσεις να συνυπάρχουν σ’ ένα
δέντρο. Για να ζήσουμε χριστιανικά, πρέπει να επιτρέπουμε στο νέο βλαστάρι ν’
αυξάνει και να φέρνει πνευματικούς καρπούς. Την ίδια στιγμή, πρέπει να κόβουμε
συνεχώς βλαστάρια που θα προσπαθούν να μεγαλώσουν απ’ το παλιό κούτσουρο.
Διαφορετικά, αυτά τα βλαστάρια απ’ το παλιό κούτσουρο (παλιά αμαρτωλή φύση) θα
μεγαλώσουν και θα καταπνίξουν το νέο βλαστάρι (πνευματική φύση), εμποδίζοντας
την ανάπτυξή του με τελικό αποτέλεσμα να ξεραθεί και να πεθάνει. Με τη βοήθεια
του Πνεύματος πρέπει ν’ απαρνηθούμε αμαρτωλές επιθυμίες, αρνούμενοι να
βοηθήσουμε την αμαρτωλή φύση μας ή να της δώσουμε ευκαιρίες να αποκτήσει ξανά
την υπόστασή της.
Ρωμ.η:14 Μόνο
αυτοί που διοικούνται (ενεστώτας παθητικής) από το Πνεύμα του Θεού είναι
πραγματικά παιδί του Θεού. Η σωτηρία δεν βασίζεται αποκλειστικά σε κάποια
εμπειρία του παρελθόντος, αλλά σε μια ισόβια υπακοή στο Πνεύμα του Θεού. Ο
αναγεννημένος Χριστιανός που επιστρέφει στη σαρκική ζωή δεν είναι «αγέννητος»,
αλλά είναι αποκληρωμένος εφόσον αρνήθηκε την πατρότητα. Όταν αναγεννήθηκε έγινε
παιδί του Θεού, όμως δεν συνέχισε να ζει μ’ αυτή τη σχέση και δεν θα απολαύσει
τα αιώνια οφέλη της, εκτός αν μετανοήσει και αποκαταστήσει τη θέση του.
