Ένα αμπέλι φυτεύεται αποκλειστικά
και μόνο για τον καρπό του. Υπάρχουν πολλά είδη αμπελιών, το καθένα με
διαφορετικό είδος σταφύλια. Όταν ο αμπελουργός φυτεύει ένα αμπελώνα, επιλέγει
τον τύπο που παράγει, τους επιδιωκόμενους καρπούς. Ο καρπός φανερώνει το σκοπό
του αμπελώνα. Όταν ο Θεός φύτεψε το ουράνιο αμπέλι, το έκανε με σκοπό ο καρπός του
να δώσει ζωή και δύναμη στους νεκρούς ανθρώπους. Τη ζωή του Θεού, που ο
άνθρωπος έχασε με την πτώση, θα την επανακτούσε από τον Χριστό. Ο Χριστός ήταν
να γίνει για μας το αληθινό δέντρο της ζωής. Σ’ Αυτόν, τον αληθινό, το ουράνιο
αμπέλι, με τον λόγο Του και το έργο Του, τη ζωή και το θάνατο, η ζωή του Θεού θα
επέστρεφε στους ανθρώπους. Όποιος έτρωγε τον καρπό αυτού του αμπελιού θα ζούσε
αιώνια.
Ακόμα πιο θαυμαστό, οι μαθητές
του Χριστού δεν θα έτρωγαν απλά και θα ζούσαν, αλλά με τη σειρά τους θα γινόταν
καρποφόροι κλάδοι. Η θεϊκή ζωή που θα έμπαινε μέσα τους δεν θα παρέμενε μόνο
μέσα σ’ αυτούς, αλλά θα φανερωνόταν δυναμικά μέσω των καρπών τους προς όφελος
των συνανθρώπων τους. Όπως το ουράνιο αμπέλι, έτσι και οι κλάδοι λαμβάνουν τη
ζωή του Θεού.
I. Η ζωή στο
αμπέλι
Συνηθίζουμε να λέμε, «να
δεχτείς το Χριστό», «να ακολουθήσεις το Χριστό», «ο Χριστός κατοικεί μέσα μου»,
όταν έχουμε μια ακαθόριστη ιδέα ποιος είναι ο Χριστός. Ο Χριστός έδωσε τον
εαυτό Του σαν θυσία προς τον Θεό για τους ανθρώπους, και έτσι απέδειξε ποια
είναι η αληθινή ευγένεια του ανθρώπου, σαν κοινωνός θείας φύσης. Μιλάμε, και δίκαια
λέμε ότι η αξιέπαινη υπακοή του Χριστού ήταν η αιτία της σωτηρίας μας: «διά της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι
κατασταθή δίκαιοι» (Ρωμ.ε:19). Αλλά δεν αναγνωρίζουμε επαρκώς, τι ήταν αυτό
που έδωσε στην υπακοή, αυτή τη λυτρωτική δύναμη. Ήταν ότι με την υπακοή, ο
Χριστός αποκατέστησε το μόνο πράγμα που το πλάσμα μπορεί να ανταποδώσει στον Δημιουργό
του και έδωσε στον Θεό ό, τι ο άνθρωπος Του όφειλε. Εξαιτίας αυτής της υπακοής
έγινε ο Λυτρωτής, και αυτή η φύση είναι η ζωή που σαν ουράνιο αμπέλι μεταδίδει.
«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το
οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού…. εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι
θανάτου…. και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν» (Φιλιπ.β:8,9). Η ζωή του Θεού στην
ανθρώπινη φύση είναι η υπακοή μέχρι τον θάνατο.
II. Η ζωή στο κλίμα
Η ζωή στο κλίμα είναι
ουσιαστικά και εξολοκλήρου ίδια με εκείνη στο αμπέλι. Αν θέλουμε να φέρουμε
καρπό, αυτός μπορεί να έρθει μόνο καθώς η ζωή και η δύναμη του αμπελιού
κυκλοφορεί και σε μας. Αυτό και μόνο είναι το μυστικό της αποτελεσματικής υπηρεσίας.
Συχνά γίνεται ένα μεγάλο
λάθος, στο χριστιανικό έργο. Παραβλέπεται η διαφορά ανάμεσα στο έργο και τον
καρπό. Κάτω από μια αίσθηση καθήκοντος ή από μια έμφυτη αγάπη για δουλειά, ο Χριστιανός
μπορεί να είναι πολύ επιμελής στο να κάνει το έργο του Θεού, αλλά να βρίσκει μικρή
ευλογία σ’ αυτό.
Μπορεί να σκεφτεί ότι η ευγνωμοσύνη
είναι η μεγάλη δύναμη της Χριστιανικής ζωής, και δεν καταλαβαίνει ότι αν και
μπορεί να το θέλει πάρα πολύ, αυτό δεν του δίνει την δύναμη να λειτουργήσει με
επιτυχία.
Πρέπει να δούμε ότι αν η
δουλειά μας πρέπει να είναι αποδεκτή και αποτελεσματική, θα πρέπει να έρθει σαν
καρπός, πρέπει να είναι το αυθόρμητο συνεπακόλουθο μιας υγιούς, έντονης ζωής,
το πνεύμα και η δύναμη του Χριστού, που ζει και εργάζεται μέσα μας. Αυτή η
δύναμη μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα και αποτελεσματικά σε μας, μόνο σαν
κύριο μέλημά μας, να διατηρηθεί η σχέση μας με τον Κύριο, στενή και οικεία. Καθώς
Αυτός ρέει τη φύση Του μέσα μας, το έργο μας θα είναι πραγματικά ο καρπός της
αμπέλου.
Γίνεται άλλο ένα λάθος. Προσευχόμαστε
πολύ ειλικρινά, για την ευλογία του Θεού στο έργο μας, για εκείνους που θέλουμε
να βοηθήσουμε. Ξεχνάμε ότι ο Θεός, χαίρεται να ευλογήσει πρώτα εμάς, να δώσει
μέσα στις καρδιές μας την ευλογία που θέλει να μεταδώσει μέσω της ιστοσελίδας
μας. Δεν είμαστε κανάλια, με την έννοια που ένας σωλήνας νερού είναι. Είμαστε
κανάλια με τον τρόπο που το κλίμα είναι. Ο χυμός της αμπέλου, πριν μορφώσει τον
καρπό, διαπερνά πρώτα το κλίμα και του δίνει ζωή και δύναμη και στη συνέχεια
περνάει στο σταφύλι.
Όταν κηρύττουμε την αγάπη του
Θεού και την υπακοή σε Αυτόν, όταν καλούμε τους ανθρώπους να παραδοθούν σ’ αυτή
την αγάπη, πρέπει πρώτα εμείς, να επιδιώκουμε κάθε μέρα, σε στενή κοινωνία με
τον Ιησού Χριστό, να ανανεώνουμε αυτή την αγάπη και αφοσίωση στο Θεό, μέσα στις
καρδιές μας.
Αυτό μπορεί να γίνει, έχοντας
ακριβώς το ίδιο πνεύμα που ήταν στον Χριστό Ιησού, τον ίδιο νου και διάθεση που
ήταν σ’ Αυτόν, ότι μπορούμε να φέρουμε τους ίδιους καρπούς με Αυτόν, αφού είναι ο αυτός χθές και σήμερον και εις τους
αιώνας.
Αυτό το πνεύμα δεν αποκτάται
με απομίμηση ή προσπάθεια, αλλά μόνο γεμίζοντας κάθε πρωί και όλη την ημέρα με
φρέσκους χυμούς!
·
- Σφοδρή αφοσίωση στον Θεό
- Πλήρης παραχώρηση στην υπηρεσία Του για τους ανθρώπους
- Εγκατάλειψη της ζωής
- Αγάπη μέχρι θανάτου για τους ανθρώπους, όπως έκανε ο Ιησούς
Αυτή είναι η ζωή στην οποία
καλούνται οι κλάδοι της αληθινής αμπέλου, αυτή είναι η ζωή για την οποία η αληθινή
άμπελος σίγουρα θα μας προετοιμάσει. Τα λόγια του είναι αλήθεια. Είναι η
αλήθεια και η ζωή. Δίνει όλα όσα υπόσχεται.
Μη θεωρείς τον χρόνο τόσο
πολύτιμό, τις θλίψεις τόσο μεγάλες, όσο περιμένεις Αυτόν να σου αποκαλύψει με
το Πνεύμα Του το θαυμαστό μυστήριο του να είσαι ένας κλάδος, ένας κοινωνός της ζωής
που υπάρχει στο αμπέλι.
