Δαν.γ:1-30
«Ο βασιλεύς προεβίβασε τους τρεις νέους» (εδ.30).
Προβιβασμός λοιπόν, κατόπιν εξετάσεων δια πυράς. Πρωτότυπη διαδικασία, θα πεις. Όχι και τόσο, γιατί τα καμίνια της η ζωή, εύκολα και συχνά τα στήνει μπροστά μας. Κι εμείς ή τα αποφεύγουμε και τα προσπερνάμε ή δεχόμαστε την πρόκληση και δεν τ’ αρνούμαστε, βέβαιοι ότι «και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου... ο Κύριος θα 'ναι μεθ’ ημών» (Ψαλμ.κγ:4).
Στην πρώτη περίπτωση, μένουμε ανεξεταστέοι. Ή και στάσιμοι, όταν σε τούτη και την άλλη πνευματική δοκιμασία, αρνηθήκαμε τη συμμετοχή. Στη δεύτερη, στο «τὸν καλὸν ἀγῶνα ἠγώνισμαι τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα·» (Β' Τιμ.δ:7), υπάρχει το στεφάνι. Και ο προβιβασμός. Και η πνευματική πρόοδος.
Ένας βέβαια τέτοιος προβιβασμός δεν φέρνει ποτέ φούσκωμα και αυτοπροβολή, αλλά ταπείνωση και σκύψιμο. Σκύψιμο, μπροστά σ’ Εκείνον που «στους ταπεινούς πάντοτε δίνει χάρη».
«Το πυρ δεν ίσχυσε... ουδέ οσμή πυράς επέρασεν επ’ αυτούς» (27). Ποιος θρίαμβος πίστης! Δεν ακούμε εδώ να μιλούνε οι τρεις νέοι και να προσπαθούν να πείσουν. Το θαύμα της ζωής τους μιλούσε τόσο εύγλωττα, όσο και καταπειστικά. Πολλά κηρύγματα χρειάζονται συνήθως εκεί που υπάρχει λίγη ή καθόλου ζωή. Οι τρεις νέοι, γίνανε λαμπάδες, γι’ αυτό δεν υπήρξε ανάγκη να γίνουν και σάλπιγγες.
Παράδειγμα τούτο για όλους μας. Να μείνουμε με άγια ζωή «πιστοί στον Θεό μέχρι θανάτου» (Αποκ.β:10). Ν’ αποστομώσουμε την απιστία, με το μόνο αδιαφιλονίκητο επιχείρημα... τη ζωή μας. Ο Κύριος να μας αξιώσει σε τούτο.
