Οίδα σου τα έργα
Ο Ιησούς
περιγράφει την κατάσταση αυτής της περιόδου της εκκλησίας. Λέει «Οίδα»που σημαίνει έχω γνωρίσει ήδη τα
έργα που κάνεις για μένα. Τα Έργα συμβολίζουν τον «πνευματικό κόπο και μόχθο»
εξ αιτίας της θείας ενέργειας του Πνεύματος του Θεού μέσα στον πραγματικό λαό
Του. Ακόμη και τότε, παρ’ όλες τις αντίξοες καταστάσεις, υπήρχαν άνθρωποι πιστοί
που με αγάπη και συνειδητά έκαναν τα έργα του Θεού.
την αγάπην
Είναι η αγάπη
της αυτοθυσίας για τον Ιησού και το σώμα Του, την εκκλησία. Επαινούνται από τον
Κύριο για το σωστό κίνητρο των έργων τους. Δεν παγιδεύτηκαν στην αυτοδικαίωση,
στον τυπικισμό ή στην σκέψη ότι κερδίζουν τη σωτηρία και τη δικαίωση με τα καλά
έργα, αλλά μάλλον τα έκαναν από αγάπη για τον
Ιησού.
την πίστην
Εβρ.ια λέει
ότι χωρίς πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό, και ακόμη μέσα
στα έργα τους αυτά πίστευαν ότι ο Θεός θα είναι ο μισθαποδότης τους.
την διακονίαν
Η διακονία
αναφέρεται περισσότερο στην υπηρεσία και ιδίως σε βιοτικά ζητήματα όπως
βλέπουμε στις Πράξεις την εκλογή των 7 διακόνων για να αναλάβουν βιοτικές
ανάγκες και αρμοδιότητες στην εκκλησία. Η διακονία είναι διαφορετική από τα
έργα που είδαμε προηγουμένως.
και την υπομονήν σου
Γνωρίζω τους
λέει το γεγονός ότι υπο-μένεις, μένεις κάτω από το βάρος και το αντέχεις.
Ταπεινώνεσαι μπροστά μου και κουβαλάς το φορτίο σου υπομονετικά πιστεύοντας ότι
εγώ θα σε ανταμείψω.
και τα έργα σου τα έσχατα πλείονα των πρώτων
Αυτό
πραγματικά συνέβη σ’ αυτή την περίοδο, που είναι περίπου 900 χρόνια ή και περισσότερο
μεγαλύτερη από τις άλλες.
Το πρώτο μέρος
περιλαμβάνει τις σκοτεινές ώρες του παπισμού (800-1000 μ.Χ.) γεμάτο από
διαφθορά και αμαρτία. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ανατολή (Βυζαντινή
αυτοκρατορία) όπου ο αυτοκράτορας ήταν και αρχιερέας με τον τίτλο PONTIFEX
MAXIMUS.
Ήταν η
περίοδος της ανεξέλεγκτης Παπικής εξουσίας, όπου ιδιαίτερα οι Πάπες ασκούσαν
εξουσία πάνω στα βασίλεια του κόσμου.
Καλίξτος Α’ ήταν ο πρώτος Πάπας που χρησιμοποίησε σαν Γραφικό έρεισμα των Παπικών
απαιτήσεων το Ματθ.ις:18
Αδριανός
Β’ 867-872 Ιωάννης Η 872-882 Μαρίνος
882-884. Με τους πάπες αυτούς άρχισε η σκοτεινότερη
περίοδος του Παπισμού (870-1050) Τα 200 χρόνια ανάμεσα στο Νικόλαο Α’ και στον
Γρηγόριο Ζ’ οι ιστορικοί τα έχουν ονομάσει «Μεσάνυχτα των σκοτεινών αιώνων».
Σέργιος Γ’
904-911 ζούσε παράνομα με κάποια γυναίκα, ονόματι
Μαριόζα. Αυτή, η μητέρα της Θεοδώρα, σύζυγος ή χήρα κάποιου Ρωμαίου συγκλητικού,
και η αδελφή της, γέμισαν την Παπική έδρα με τους εραστές τους και τους νόθους
γιους τους, και έκαναν το Παπικό ανάκτορο φωλιά ληστών. Το γεγονός αυτό είναι
γνωστό στην ιστορία σαν «η πορνοκρατία» (904-963)
Ιωάννης Ι’
914-928 Τον έφερε από τη Ραβέννα στη Ρώμη και τον έκανε Πάπα η Θεοδώρα, η οποία
είχε και άλλους εραστές, με σκοπό την ευκολότερη ικανοποίηση του πάθους της.
Τον σκότωσε η Μαριόζα για να ανεβάσει διαδοχικά στον Παπικό θρόνο τους γιους
της.
Ιωάννης ΙΒ’
955-963 εγγονός της Μαριόζα, ήταν ένοχος σχεδόν κάθε είδους
εγκλήματος: βίαζε παρθένες και χήρες της αριστοκρατίας ή του κοινού λαού,
συζούσε με την ερωμένη του πατέρα του και έκανε το Παπικό ανάκτορο κακόφημο
σπίτι. Τον σκότωσε πάνω στην πράξη της μοιχείας, ο αγανακτισμένος σύζυγος
κάποιας ερωμένης του.
Βονιφάτιος Ζ’
984-985 διατηρήθηκε στον αιματοκηλιδωμένο Παπικό θρόνο
μοιράζοντας σπάταλά εδώ κι εκεί κλεμμένα χρήματα.
Ιωάννης ΙΘ’
1024-1033 Αγόρασε το Παπικό αξίωμα. Ήταν λαϊκός, και πέρασε
από όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης μέσα σε μια μέρα.
Βενέδικτος Θ’
1033-1045 έγινε Πάπας όταν ήταν ακόμα παιδί 12 χρονών.
Διέπραξε φόνους και μοιχείες μέρα μεσημέρι. Λήστευε προσκυνητές πάνω στους
τάφους μαρτύρων.
Ιννοκέντιος Γ’
1198-1216 Υπήρξε ο ισχυρότερος από όλους τους Πάπες. Διεκδίκησε
για τον εαυτό του τους τίτλους: Αντιπρόσωπος του Χριστού, Αντιπρόσωπος του
Θεού, Υπέρτατος άναξ της εκκλησίας και του κόσμου, το δικαίωμα να παύει βασιλείς
και ηγεμόνες, το ότι «τα πάντα επί της γης, εν τω ουρανώ και εν τω άδει είναι
υποκείμενα εις τον επί της γης Αντιπρόσωπο του Χριστού». Υπόταξε την πολιτεία
στον έλεγχο της Εκκλησίας. Οι βασιλείς της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας
και ουσιαστικά όλοι οι μονάρχες της Ευρώπης υπάκουαν στην θέλησή του. Έφερε
κάτω από τον έλεγχό του κι αυτή ακόμα την Βυζαντινή αυτοκρατορία, αν και η εκ
μέρους του κτηνώδης μεταχείριση της Κων/λης είχε σαν αποτέλεσμα την ακόμα
μεγαλύτερη αποξένωση της Ανατ. εκκλησίας.
Ποτέ άλλοτε
στην ιστορία δεν υπήρξε άνθρωπος που να άσκησε μεγαλύτερη εξουσία και ισχύ.
Διέταξε δύο σταυροφορίες. Θέσπισε το δόγμα της μετουσίωσης. Υιοθέτησε την
μυστική εξομολόγηση. Απαγόρευσε την μελέτη της Αγίας Γραφής από μετάφραση στην
καθομιλουμένη, παρά μόνο στα Λατινικά που ήταν μια γλώσσα απρόσιτη στον πολύ
λαό. Διέταξε την εξολόθρευση των «αιρετικών». Οργάνωσε την ιερή εξέταση.
Διέταξε την σφαγή των Αλβιγηνών (πιστοί της Ν. Γαλλίας, Β. Ισπανίας, και Β.
Ιταλίας που κήρυτταν κατά της ανηθικότητας του κλήρου, των προσκυνημάτων, της λατρείας
των αγίων και των εικόνων, απόρριπταν τον κλήρο, θεωρούσαν σαν δογματικό κανόνα
μόνο την Αγία Γραφή και ζούσαν μια ζωή αυταπάρνησης). Το θεσμό της Ιερής
εξέτασης τον ίδρυσε ο Ιννοκέντιος Γ’ και
τον τελειοποίησε ο μεθεπόμενος Πάπας Γρηγόριος Θ’. Ήταν το αρμόδιο για την
ανακάλυψη και τιμωρία των αιρετικών εκκλησιαστικό δικαστήριο. Μπορούσε να πάρει
τις πληροφορίες που χρειαζόταν από οποιονδήποτε. Όποιον υποπτευόταν μπορούσε να
τον υποβάλλει σε βασανιστήρια. Η διαδικασία ήταν μυστική. Ο ιεροεξεταστής
απήγγειλε την καταδίκη και ο κατάδικος παραδινόταν στην κοσμική εξουσία για την
εκτέλεση της «δια πυρράς» θανατικής ποινής, ή εκείνης της ισόβιας κάθειρξης. Η
περιουσία του θύματος δημευόταν και την μοίραζαν μεταξύ τους η εκκλησία και η
πολιτεία.
Κατά την
περίοδο που ακολούθησε αμέσως μετά τις μέρες του Ιννοκέντιου Γ’ η ιερή εξέταση
έκανε το περισσότερο φονικό έργο της στη Β. Γαλλία, αλλά και πλήθη ολόκληρα
θυμάτων της τα άντλησε από την Ισπανία, την Ιταλία, την Γερμανία και τις Κάτω
Χώρες. Αργότερα η Ιερή εξέταση υπήρξε το κυριότερο από τα όργανα που
χρησιμοποίησε ο Παπισμός, στην προσπάθειά του να καταπνίξει την μεταρρύθμιση.
Λέγεται ότι
στα 30 χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στο 1540-1570, όχι λιγότεροι από 900.000
πιστοί έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο που έκανε ο Πάπας για να εξοντώσει τους
Βαλδέσιους (Ν. Γαλλία & Β. Ιταλία, παραπλήσιοι με τους Αλβιγήνους αλλά όχι
ταυτόσημοι.
Ο WALDO, ένας
πλούσιος έμπορος της Λυών, μοίρασε το 1176 την περιουσία του στους φτωχούς και
περιόδευε κηρύττοντας. Αντιτάχθηκε στον κλήρο, απόρριψε τις λειτουργίες, τα
μνημόσυνα για τους νεκρούς, το καθαρτήριο, δίδαξε ότι η Αγία Γραφή είναι ο
μόνος κανόνας πίστης και ζωής. Σήμερα είναι οι πολυαριθμότεροι διαμαρτυρόμενοι
της Ιταλίας.
Φανταστείτε
ιερείς και μοναχούς να διευθύνουν, με σκληρότητα και θηριωδία, βασανιστήρια και
κάψιμο ζωντανών ανθρώπων, αθώων ανδρών και γυναικών στο όνομα του Χριστού, και
σε εκτέλεση διωγμών του «Αντιπροσώπου του Χριστού»! Για όσα έκανε η ιερή εξέταση κανείς από τους
μετέπειτα «αγίους» και «αλάθητους» Πάπες δεν έδειξε ποτέ μεταμέλεια, αποδοκιμάζοντας
τα έργα της.
Αργότερα όμως
άρχισε να λαμβάνει χώρα η Μεταρρύθμιση. Το 1050 ο Πάπας HILDEBRAND άρχισε να
καθαρίζει την εκκλησία από την ανηθικότητα και την σιμωνία (πώληση και αγορά
εκκλησιαστικών αξιωμάτων με χρήματα).
Επίσης μεταρρυθμιστικές κινήσεις έγιναν το 1300 και 1400. Αυτές ήταν προάγγελοι της κύριας
μεταρρύθμισης που ξέρουμε σήμερα. Υπήρχαν μεταρρυθμίσεις και προσπάθειες παντού
και στην Ανατολή και στην Δύση, και γι αυτό ο Χριστός λέει: «τα έσχατα έργα
είναι πλείονα των πρώτων».
JOHN WYCLIF
1324-1415. Καθηγητής της Οξφόρδης της Αγγλίας.
Κήρυξε εναντίον της πνευματικής τυραννίας του κλήρου και της εξουσίας
του Πάπα. Αρνήθηκε την ανάγκη υπάρξεως Πάπων, Καρδιναλίων, Πατριαρχών, μοναχών.
Υπεραμύνθηκε του δικαιώματος του λαού να μελετά την Αγία Γραφή.
JOHN HUSS
1369-1415 πρύτανης του πανεπιστημίου της Πράγας της Βοημίας. Υπήρξε μαθητής του
WYCLIF. Αποδείχτηκε ατρόμητος ιεροκήρυκας. Κατήγγειλε τα κακά του κλήρου, και
τη διαφθορά της εκκλησίας. Τοποθετούσε την Αγία Γραφή πάνω από τα δόγματα και
τους κανόνες της εκκλησίας. Τον έκαψαν ζωντανό, δεμένο σε πάσσαλο.
Ο ΣΑΒΟΝΑΡΟΛΑ
1452-1498 στην Φλωρεντία της Ιταλίας. Κήρυττε κατά της φιληδονίας και της
αμαρτίας της πόλης του, μιλώντας στα πλήθη που στοιβάζονταν στην εκκλησία όπου
λειτουργούσε καταφερόμενος ενάντια στην ανηθικότητα του Πάπα. Η αμαρτωλή πόλη
μετανόησε και αναμορφώθηκε, αλλά ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ’ προσπάθησε με κάθε
τρόπο να φιμώσει τον δίκαιο ιεροκήρυκα. Αποπειράθηκε να τον δωροδοκήσει
προσφέροντάς του ακόμη και τον βαθμό του Καρδινάλιου αλλά απέτυχε. Τον κρέμασαν
και τον έκαψαν στην μεγάλη πλατεία της Φλωρεντίας.
Υπήρχαν λοιπόν
παντού πιστοί που αγαπούσαν το λόγο του Θεού, κράτησαν τους εαυτούς τους
καθαρούς και έκαναν έργα αγάπης και μετανοίας. Αυτές οι μεταρρυθμιστικές
κινήσεις συνεβαίνανε σε πολλά μέρη της Ευρώπης και σ’ αυτούς είναι που απευθύνεται
εδώ ο Ιησούς.
