Το σημαντικό θέμα αυτού του μηνύματος είναι ότι ο Ιησούς διαδικάστηκε με την αμαρτία πάνω στο σταυρό. Πήρε τη θέση μας στην κρίση και μας άφησε τα οφέλη που αποκτήσαμε με την απλή υπακοή στην πίστη.
Εξαιτίας της αμαρτίας, θα καταλήγαμε σε κρίση με ποινή το θάνατο. Ο Ιησούς πήρε τη δική μας αμαρτία πάνω Του και πέθανε στη θέση μας. Η αμαρτία μας κρίθηκε πάνω στο δικό Του σώμα, γιατί «παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών, και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ.δ:25).
Η αμαρτία μας λοιπόν κρίθηκε στον Ιησού, Αυτός πλήρωσε το μισθό της με το θάνατό Του. Ο Ιησούς είπε, «ο πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.ε:24). Καταλαβαίνουμε ότι ενώ έπρεπε να κτυπηθούμε εμείς, κτυπήθηκε Αυτός κι εμείς πήραμε δωρεάν την αθώωση εξαιτίας της χάρης. Επειδή Αυτός ήταν ο μονογενής Γιος του Θεού και πήρε τη θέση μας στην κρίση, εμείς παίρνουμε τη δική Του θέση σαν γιοι του Θεού: «Διότι έπρεπεν εις αυτόν, διά τον οποίον είναι τα πάντα, και διά του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς.......» (Εβρ.β:9-10).
Η βεβαίωση που έδωσε σ' εμάς, τους πιστούς, είναι ότι μας σφράγισε για τη μέρα της απολύτρωσης (Εφεσ.δ:30). Υποσχέθηκε στους μαθητές Του, πριν αναληφθεί, ότι θα τους έστελνε τον Παράκλητο. Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν η μαρτυρία για τους μαθητές ότι ο Κύριος ήταν ζωντανός στον ουρανό.
Αν κάποιος φίλος ή συγγενής ξεκινάει ένα μακρινό ταξίδι από το σπίτι σου μια νύχτα με πολύ άσκημο καιρό, δεν ησυχάζεις αν δεν μάθεις ότι έφθασε ασφαλής στον προορισμό του. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούς τη φωνή του φίλου σου. Τότε η ανησυχία παύει γιατί ξέρεις ότι έφθασε.
Όταν ο Ιησούς αναλήφθηκε στους ουρανούς, οι μαθητές δεν είχαν καμιά είδησή Του από τότε που μπήκε στα 'Αγια των Αγίων, μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Όταν άρχισαν να μιλάνε με άλλες γλώσσες, καθώς το Πνεύμα έδινε σ' αυτούς, το τηλέφωνο χτύπησε, και κατάλαβαν ότι υπηρετούν ένα ζωντανό, δοξασμένο Κύριο.
Αν θέλουμε να εκφύγουμε τη μελλοντική κρίση της αμαρτίας, πρέπει να κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Αυτό εννοεί όταν λέει: «διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού» (Α' Πέτρ.δ:17).
Η βεβαίωση που έδωσε σ' εμάς, τους πιστούς, είναι ότι μας σφράγισε για τη μέρα της απολύτρωσης (Εφεσ.δ:30). Υποσχέθηκε στους μαθητές Του, πριν αναληφθεί, ότι θα τους έστελνε τον Παράκλητο. Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν η μαρτυρία για τους μαθητές ότι ο Κύριος ήταν ζωντανός στον ουρανό.
Αν κάποιος φίλος ή συγγενής ξεκινάει ένα μακρινό ταξίδι από το σπίτι σου μια νύχτα με πολύ άσκημο καιρό, δεν ησυχάζεις αν δεν μάθεις ότι έφθασε ασφαλής στον προορισμό του. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούς τη φωνή του φίλου σου. Τότε η ανησυχία παύει γιατί ξέρεις ότι έφθασε.
Όταν ο Ιησούς αναλήφθηκε στους ουρανούς, οι μαθητές δεν είχαν καμιά είδησή Του από τότε που μπήκε στα 'Αγια των Αγίων, μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Όταν άρχισαν να μιλάνε με άλλες γλώσσες, καθώς το Πνεύμα έδινε σ' αυτούς, το τηλέφωνο χτύπησε, και κατάλαβαν ότι υπηρετούν ένα ζωντανό, δοξασμένο Κύριο.
Αν θέλουμε να εκφύγουμε τη μελλοντική κρίση της αμαρτίας, πρέπει να κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Αυτό εννοεί όταν λέει: «διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού» (Α' Πέτρ.δ:17).
Διαβάζουμε ακόμα ότι «ο δε Χριστός, ως υιός επί τον οίκον αυτού, του οποίου ημείς ήμεθα οίκος, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος» (Εβρ.γ:6). Βλέπουμε ότι είμαστε ο οίκος του Θεού και ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κρατήσουμε μέχρι τέλους βέβαιη την παρρησία και το καύχημα της ελπίδας κι αυτός είναι να είμαστε πρόθυμοι να κρινόμαστε απ' το λόγο του Θεού. «Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι» (Α' Κορ.ια:31).
Στην Α' Τιμ.ε:24 ο Παύλος μιλάει για την ευλογία που έχει αυτός που κρίνεται τώρα: «Τινών ανθρώπων αι αμαρτίαι είναι φανεραί, και προπορεύονται αυτων εις την κρίσιν, εις τινάς δε και επακολουθούσιν». Αν είμαστε πρόθυμοι να κριθούμε τώρα από το λόγο του Θεού, μπορούμε να στείλουμε τις αμαρτίες μας από τώρα να κριθούν κι εμείς ν' ακολουθήσουμε, αλαλάζοντας, ελεύθεροι από την κρίση. Αυτοί όμως που οι αμαρτίες τους τους ακολουθούν, είναι υποχρεωμένοι να τις αντιμετωπίσουν στην κρίση. Δεν έχουν δεχτεί το Χριστό σαν αντικαταστάτη τους και γι' αυτό πρέπει να πεθάνουν για τις αμαρτίες τους.
Για να μπορούμε να κρίνουμε πιο αποτελεσματικά τους εαυτούς μας, ο Θεός έχει δώσει τη διακονία του κηρύγματος και της διδασκαλίας του λόγου για την τελειοποίηση των αγίων:
«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ.δ:11-13).
Βλέπουμε ότι για την τελειοποίηση των αγίων ο Θεός έχει βάλει μέσα στην εκκλησία ποιμένες και δασκάλους. Είναι αδύνατον κάποιος να είναι σωστός Βιβλικός Χριστιανός αν δεν αναγνωρίζει τη διακονία του ποιμένα και του δασκάλου, γιατί ο λόγος του Θεού μας λέει καθαρά ότι ο Κύριος έχει θέσει αυτές τις διακονίες. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό τελειότητας που δεν έχουν ανάγκη διδασκαλίας ή βοήθειας από τον ποιμένα. Εμείς όμως που ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, με χαρά υποτάσσουμε τους εαυτούς μας στους χρισμένους απ' το Θεό ποιμένες και δασκάλους μας για να μπορούν να μας δίνουν το λόγο του Θεού. Μέσα από το λόγο του Θεού θα δούμε τις ατέλειές μας και θα κρίνουμε τους εαυτούς μας, που σημαίνει ότι δεν είναι οι ποιμένες ή οι δάσκαλοι που κρίνουν τους αγίους, αλλά ο λόγος του Θεού.
Το 'Αγιο Πνεύμα έχει έρθει με μάχαιρα (Εφεσ.ς:17) στο χέρι του, αλλά δεν την χρησιμοποιεί παρά μόνο όταν έχει ένα εργαλείο (ποιμένα ή δάσκαλο) που ξέρει να τη χειριστεί. Αυτοί οι μηνυτές είναι ευωδία του Χριστού εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους, εις τούτους μεν, οσμή θανάτου διά θάνατον, εις εκείνους δε, οσμή ζωής διά ζωήν» (Β' Κορ.β:15,16).
Ο ποιμένας ή ο δάσκαλος μπορεί να μην είναι τέλειος, αλλά υπηρετεί μια τέλεια διακονία και γι' αυτό πρέπει να είναι σεβαστός, όχι γι' αυτό που είναι, αλλά για τη διακονία που έχει χριστεί.
Είναι στη θέση του Χριστού, σ' αυτούς που υπακούν το ευαγγέλιο, ο κήρυκας γίνεται ευωδία ζωής προς ζωή. Αν όμως απορρίψουν το ευαγγέλιο, τότε ο κήρυκας γίνεται ευωδία θανάτου προς θάνατο.
Στο Ματθ.ις:19 ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών και ό,τι αν δέσης επί της γής, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ό,τι εάν λύσης επί της γής, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς».
Στο Ιωάν.κ:23 είπε στους μαθητές: «Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς. Αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι».
Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι μαθητές που είχαν τη δύναμη να δένουν ή να λύνουν πράγματα στον ουρανό και τη γη, ή να συγχωρούν και να κρατούν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά ο λόγος του Θεού. Με άλλα λόγια, το μήνυμα που έφερναν. Όσοι απέρριπταν το μήνυμα, στον ουρανό ήταν ακόμα δεμένοι από την αμαρτία, ενώ όσοι δεχόταν το μήνυμα, για τον ουρανό είχαν λευτερωθεί από τη δύναμη της αμαρτίας.
Στην Α' Τιμ.ε:24 ο Παύλος μιλάει για την ευλογία που έχει αυτός που κρίνεται τώρα: «Τινών ανθρώπων αι αμαρτίαι είναι φανεραί, και προπορεύονται αυτων εις την κρίσιν, εις τινάς δε και επακολουθούσιν». Αν είμαστε πρόθυμοι να κριθούμε τώρα από το λόγο του Θεού, μπορούμε να στείλουμε τις αμαρτίες μας από τώρα να κριθούν κι εμείς ν' ακολουθήσουμε, αλαλάζοντας, ελεύθεροι από την κρίση. Αυτοί όμως που οι αμαρτίες τους τους ακολουθούν, είναι υποχρεωμένοι να τις αντιμετωπίσουν στην κρίση. Δεν έχουν δεχτεί το Χριστό σαν αντικαταστάτη τους και γι' αυτό πρέπει να πεθάνουν για τις αμαρτίες τους.
Για να μπορούμε να κρίνουμε πιο αποτελεσματικά τους εαυτούς μας, ο Θεός έχει δώσει τη διακονία του κηρύγματος και της διδασκαλίας του λόγου για την τελειοποίηση των αγίων:
«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ.δ:11-13).
Βλέπουμε ότι για την τελειοποίηση των αγίων ο Θεός έχει βάλει μέσα στην εκκλησία ποιμένες και δασκάλους. Είναι αδύνατον κάποιος να είναι σωστός Βιβλικός Χριστιανός αν δεν αναγνωρίζει τη διακονία του ποιμένα και του δασκάλου, γιατί ο λόγος του Θεού μας λέει καθαρά ότι ο Κύριος έχει θέσει αυτές τις διακονίες. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό τελειότητας που δεν έχουν ανάγκη διδασκαλίας ή βοήθειας από τον ποιμένα. Εμείς όμως που ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, με χαρά υποτάσσουμε τους εαυτούς μας στους χρισμένους απ' το Θεό ποιμένες και δασκάλους μας για να μπορούν να μας δίνουν το λόγο του Θεού. Μέσα από το λόγο του Θεού θα δούμε τις ατέλειές μας και θα κρίνουμε τους εαυτούς μας, που σημαίνει ότι δεν είναι οι ποιμένες ή οι δάσκαλοι που κρίνουν τους αγίους, αλλά ο λόγος του Θεού.
Το 'Αγιο Πνεύμα έχει έρθει με μάχαιρα (Εφεσ.ς:17) στο χέρι του, αλλά δεν την χρησιμοποιεί παρά μόνο όταν έχει ένα εργαλείο (ποιμένα ή δάσκαλο) που ξέρει να τη χειριστεί. Αυτοί οι μηνυτές είναι ευωδία του Χριστού εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους, εις τούτους μεν, οσμή θανάτου διά θάνατον, εις εκείνους δε, οσμή ζωής διά ζωήν» (Β' Κορ.β:15,16).
Ο ποιμένας ή ο δάσκαλος μπορεί να μην είναι τέλειος, αλλά υπηρετεί μια τέλεια διακονία και γι' αυτό πρέπει να είναι σεβαστός, όχι γι' αυτό που είναι, αλλά για τη διακονία που έχει χριστεί.
Είναι στη θέση του Χριστού, σ' αυτούς που υπακούν το ευαγγέλιο, ο κήρυκας γίνεται ευωδία ζωής προς ζωή. Αν όμως απορρίψουν το ευαγγέλιο, τότε ο κήρυκας γίνεται ευωδία θανάτου προς θάνατο.
Στο Ματθ.ις:19 ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών και ό,τι αν δέσης επί της γής, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ό,τι εάν λύσης επί της γής, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς».
Στο Ιωάν.κ:23 είπε στους μαθητές: «Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς. Αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι».
Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι μαθητές που είχαν τη δύναμη να δένουν ή να λύνουν πράγματα στον ουρανό και τη γη, ή να συγχωρούν και να κρατούν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά ο λόγος του Θεού. Με άλλα λόγια, το μήνυμα που έφερναν. Όσοι απέρριπταν το μήνυμα, στον ουρανό ήταν ακόμα δεμένοι από την αμαρτία, ενώ όσοι δεχόταν το μήνυμα, για τον ουρανό είχαν λευτερωθεί από τη δύναμη της αμαρτίας.
