Τι έχει συμβεί; Δεν ισχύει λοιπόν
για όλους το «Θα σωθείς συ και ο οίκος σου;" όπως διδάσκουν
μερικοί;
Συχνά ακούμε από γονείς το
αγωνιώδες ερώτημα: «Τι λάθος έκανα και το παιδί μου δεν έμεινε στο δρόμο του
Θεού;» Κατ’ αρχήν, ποιός μπορεί να πει πως στην ανατροφή των παιδιών του δεν
έκανε λάθη; Εγώ έκανα αρκετά. Πιστεύω το ίδιο κι εσείς. Αλίμονο λοιπόν αν η σωτηρία
των παιδιών μας ήταν κάτι που εξαρτάται από την τέλεια ανατροφή που δίνουμε
εμείς οι γονείς ή από την αλάνθαστη ζωή που ζήσαμε μπρος στα μάτια τους...
Μάλιστα, καθώς ο λόγος του Θεού
βεβαιώνει ότι «εις πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακ.γ:2), αν όλα εξαρτώνται
από εμάς, τότε το "ζήτημα" είναι χαμένο από την αρχή. Αλλά κι εκείνοι
των οποίων τα παιδιά είναι όλα του Κυρίου, ποτέ ας μην καυχηθούν ότι ήταν δικό
τους κατόρθωμα που σώθηκαν! «Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι»
(Α΄ Τιμ.β:4). Όσο θέλει να σωθεί το δικό μας το παιδί, άλλο τόσο θέλει να σωθεί
και το παιδί του γείτονα, διότι «δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός» (Πράξ.ι:34).
Ο Κύριος εργάζεται με τις διάφορες
περιστάσεις, ώστε να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μετάνοια. Ο Παύλος ρωτάει τον
καθένα: «Καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και
της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;»
(Ρωμ.β:4).
Το ίδιο λοιπόν κάνει και για τα
παιδιά μας. Στο έργο αυτό του Θεού εμείς είμαστε απλοί συνεργάτες. Και είτε
είμαστε καλοί συνεργάτες είτε κακοί, ο Θεός θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να
σωθεί όποιος προσωπικά το θελήσει. Η σωτηρία είναι έργο του Θεού αλλά η απόφαση
για την αποδοχή της είναι προσωπική ευθύνη του καθενός. Ο άνθρωπος πλάστηκε
ηθικά ελεύθερος και θ’ ακολουθήσει το Θεό μόνο όταν ο ίδιος προσωπικά και με
δική του ευθύνη αποφασίσει ν’ ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Ευαγγελίου. Στη
Γένεση διαβάζουμε πώς ο Θεός κατέβαινε στην Εδέμ και συνομιλούσε με τους
Πρωτόπλαστους. Σίγουρα τους δίδαξε πολύ ωραία πράγματα. Και όμως, με δάσκαλο
τον ίδιο το Θεό, εκείνοι έκαναν την λάθος επιλογή!..
Τα γράφω αυτά επειδή πολλές φορές,
είτε από μόνοι μας είτε επειδή κάποιοι άλλοι μας διδάσκουν λανθασμένα,
φορτωνόμαστε ενοχές και ταλαιπωρούμαστε σκεπτόμενοι ότι αποτύχαμε να οδηγήσουμε
τα παιδιά μας στο Χριστό! Το «εσύ και ο οίκος σου» ο Παύλος δεν το είπε
στον καθένα αλλά μόνο στο δεσμοφύλακα των Φιλίππων – και όπως του το είπε έτσι
και έγινε, οι οικιακοί του πίστεψαν και σώθηκαν. Όμως του το είπε προφητικά, με
θεία αποκάλυψη, επειδή ο Θεός γνωρίζει από πριν ό,τι πρόκειται να συμβεί.
Αντίθετα ο Χριστός είπε: «Δεν
ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά
του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής, και νύμφην κατά της
πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού»
(Ματθ.ι:34-36).
Επίσης ο Ίδιος εξήγησε για τα
ανδρόγυνα ότι, «εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιάς κλίνης· ο
εις παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφίνεται» (Λουκ.ιζ:34).
Τι θα γίνει λοιπόν με τα παιδιά
μας; Δεν υπάρχει κάτι που περνάει από το χέρι μας; Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε
σε τίποτα; Το βέβαιο είναι ότι ο Κύριος θα κάνει το καλύτερο δυνατό. Εμείς, από
το μέρος μας, θα συνεχίσουμε με προσευχή και συνεργαζόμενοι με τον Κύριο. Ο
σπόρος του θείου λόγου, που φυτεύτηκε στις καρδιές των παιδιών μας, θα
καρποφορήσει όταν έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες.
Έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων
που μεγάλωσαν σε οικογένειες πιστών και μετά απομακρύνθηκαν. Κάποια στιγμή όμως
επέστρεψαν ειλικρινά μετανοημένοι και έγιναν θερμοί πιστοί, πολύ πιο σωστοί από
άλλους που έμειναν σε μακρόχρονη χλιαρότητα, προσπαθώντας να συμβιβάσουν το φως
και το σκοτάδι, τον Χριστό και τον κόσμο...
